19 Σεπ 2014

...ανέφικτος έρως...

(Η πέτρα και το ρόδο. Σχέδιο Υιώτας)

Ονειρευόταν
το ροδόχρωμο ρόδο τις νύχτες 
της πέτρινης ενοχής.
Αυτός, ανήκε αλλού.
Το ρόδο, ήταν ξεσκλίδι του άκαρδου βοριά. 

Ταίριασμα ανέφικτο. Οξύμωρο.

Κι όμως, αυτός, είχε μέσα του μια τρυφεράδα, μια αλέκιαστη αγάπη,
για κείνο το ρόδο. Ανείπωτη στους περαστικούς, 
απροσδιόριστη στους περίεργους.
Αναρωτιέμαι, αν έχετε ακούσει 
τα ανεπαίσθητα τριξίματα στις ώρες των πάγων 
όταν οι δυο τους έψαχναν να βρουν την θέση τους.
Αυτός να σκαρφαλώνει για το ιερό αγκάλιασμα,
το ρόδο να προσπαθεί να σκεπάσει την γύμνια του 
με τα ανοιξιάτικα οδοντωτά του φύλλα.
Σκέπτομαι αν έχετε δει τα κρυστάλινα δάκρυά τους 
που τρέχουν στις ρίζες της γης.
Τις καυτές τους ανάσες που πυρπολούν την άπειρη χλόη...

Βέβαια "ΟΧΙ"!
Αυτός, 
είναι μόνο μια μικρή, ασήμαντη πέτρα
που θάμπωσε την στιγμή με το σχήμα της.
Το ρόδο,
μετά βίας συγκρατεί την ομορφιά του
πνιγμένη στην άκρη του στενού μονοπατιού.

Κι όμως, βρέθηκαν
να δημιουργήσουν μια παράξενη σχέση.

Υιώτα
*************************************

(Τροπικές Κυρίες. Σχέδιο Υιώτας)
Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που με αγαπούν
Καλό Χειμώνα
με ανοιξιάτικα οράματα
Υιώτα

12 Σεπ 2014

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στο Σχολείο!

(Στην αγκαλιά μας, 3 ημερών!)

Τρία χρόνια και έξι σχεδόν μήνες αργότερα...
Ο μικρός μας Παναγιωτάκης-Δημητράκης 
μπήκε στην ορθάνοιχτη πόρτα των προ-νηπίων 
της Αγίας Τριάδας, στο Χίκσβιλ, Λ.Ι., καμαρωτός, 
σοβαρός, ψυχολογικά έτοιμος για την περιήγηση
στην απέραντη χώρα των Αριθμών και των Γραμμάτων...




"Μπερδεμένα μονοπάτια" σχέδιο Υιώτας, .14

Από δω και πέρα
θα περιπλανιέται στα "μπερδεμένα μονοπάτια" 
της Γνώσης
για να γίνει ένας "σωστός Άνθρωπος" ...

ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ και ΚΑΛΗ ΜΑΘΗΣΗ
αγγελούδι μας.
Φίλες και Φίλοι μου,
αντιγράφω με ξεχωριστή αγάπη, το ποίημα που του αφιέρωσα όταν γεννήθηκε:

ΚΑΠΟΤΕ

Κάποτε, θα θυμάσαι ότι ήμουν εκεί, όταν

έβαζες σε νότες τους άχρωμους ήχους σου. 

Κοντά σου, 

όταν αγγίζοντας σε, κατέγραφα 

τον πρωταρχικό σου χορό στη καρδιά και στη μνήμη. 

Όταν, προσεκτικά, γύριζες θέση, ψαχουλεύοντας 

τους υδάτινους τοίχους που σε προστάτευαν,

- λες και ήσουν δελφίνι πρωτογέννητο, ακόμη δεμένος 

με τον λώρο που σε τάιζε προσμονή κι αγάπη, 


ήμουν εκεί.


Ανίδεος, σ’ ένα κόσμο σκληρό, γεμάτο οδυνηρές 

αντιθέσεις, τρέμαμε μήπως αισθανθείς το φόβο μας 

και τρομάξεις… 

Για σένα, όλα έπρεπε να είναι αρμονικά, λαμπερά, 

καλο-χτισμένα! 

Για μας, 

ήταν το βαρύ τίμημα της ανώδυνης ενημέρωσης, 

της προσεχτικής μεταβίβασης τραγικών γεγονότων … 

Για σένα, 

κεραυνοί δεν υπήρχαν, 

οι βροχές ήταν ευλογημένες, οι δε, σεισμοί; Ήταν πολύ

μακριά για να αισθανθείς 

την ανυπολόγιστη καταστροφή που επέφεραν…


Κάποτε, θα θυμάσαι ότι το χέρι μου, πάνω 


από την γαστέρα που σε κρατούσε, 

είχε το ειδικό βάρος της στοργής και 

το βελούδινο άγγιγμα 

της αγάπης.



Κάποτε, όπου εσύ κι εγώ, είμαστε ένα!

***********************************************

Καλό Σαββατο-Κύριακο σε όλους,

Υιώτα




1 Σεπ 2014

...κόκκινα σύννεφα...


(Σχέδιο Υιώτας, Αύγουστος .14)

Διέγραψα την διαίρεση και τα δάκτυλα γέμισαν πουλιά....
(από το "Ανεμόσπαρτοι", έκδοση 1981)

Τριάντα-τρία χρόνια αργότερα κι ακόμη πυροβολούν...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ,
Φίλες και Φίλοι, αγαπημένοι.

Πάντα με την Αγάπη,

Υιώτα