(Η πέτρα και το ρόδο. Σχέδιο Υιώτας)
Ονειρευόταν
το ροδόχρωμο ρόδο τις νύχτες
της πέτρινης ενοχής.
Αυτός, ανήκε αλλού.
Το ρόδο, ήταν ξεσκλίδι του άκαρδου βοριά.
Ταίριασμα ανέφικτο. Οξύμωρο.
Κι όμως, αυτός, είχε μέσα του μια τρυφεράδα, μια αλέκιαστη αγάπη,
για κείνο το ρόδο. Ανείπωτη στους περαστικούς,
απροσδιόριστη στους περίεργους.
Αναρωτιέμαι, αν έχετε ακούσει
τα ανεπαίσθητα τριξίματα στις ώρες των πάγων
όταν οι δυο τους έψαχναν να βρουν την θέση τους.
Αυτός να σκαρφαλώνει για το ιερό αγκάλιασμα,
το ρόδο να προσπαθεί να σκεπάσει την γύμνια του
με τα ανοιξιάτικα οδοντωτά του φύλλα.
Σκέπτομαι αν έχετε δει τα κρυστάλινα δάκρυά τους
που τρέχουν στις ρίζες της γης.
Τις καυτές τους ανάσες που πυρπολούν την άπειρη χλόη...
Βέβαια "ΟΧΙ"!
Αυτός,
είναι μόνο μια μικρή, ασήμαντη πέτρα
που θάμπωσε την στιγμή με το σχήμα της.
Το ρόδο,
μετά βίας συγκρατεί την ομορφιά του
πνιγμένη στην άκρη του στενού μονοπατιού.
Κι όμως, βρέθηκαν
να δημιουργήσουν μια παράξενη σχέση.
Υιώτα
*************************************
(Τροπικές Κυρίες. Σχέδιο Υιώτας)
Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που με αγαπούν
Καλό Χειμώνα
με ανοιξιάτικα οράματα
Υιώτα