14 Μαρ 2020

" ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ.... ΦΙΛΙΑ"

"ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ... ΦΙΛΙΑ"


Μάρτης, 14, 2020

Φίλοι μου,
Σκέφτηκα ότι όλοι μας έχουμε περάσει φουρτούνες και θύελλες στη ζωή μας, 
όπου κάπως τις ξεπεράσαμε -ο καθένας μας με το μερίδιο του, βέβαια, αφού υπάρχουμε- 
μα τούτη η ίωσημε την κορώνα στο κεφάλι (!!!)
... πολύ βασιλική μου φαίνεται...
Συγχωρέστε με αν το αστείο μου είναι "κρύο"
μα τί να περιμένει κάποιος από τον πανικό που μας έχει περιλάβει...
Μη αυτό, ΜΗ εκείνο, Μη το άλλο...
Αφού 
όλοι οι ειδήμονες δεν γνωρίζουν κι αυτοί ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ γίνεται, είναι δυνατόν να μη φυτρώνει η τρέλα;

Ξυρίστηκε ο Δημήτρης, μετά από κάμποσες μέρες
-για να μη χαλάει ...σαπούνι- μου είπε, 
ομόρφηνε κι είπα να 
τον φιλήσω, χαμογελαστή...
-Στοπ! μου λέει, απαγορεύονται τα φιλιά!
Τον κοίταξα έκπληκτη για τον σοβαρό τόνο 
της φωνής του...
-Παλάβωσες; απάντησα στα γρήγορα. Κινήθηκα προς το μέρος του, μα είχει ήδη στρίψει!

'Ετυχε να είμαι στον υπολογιστή παρακολουθώντας τα νέα 
-και τί νέα!!!- όπου μου ήρθε η "έμπνευση":
"Απαγορευμένα φιλιά"
Για δες, καλά είμαστε, όσο γίνεται, μα αλήθεια, 
είμαστε καλά;
Ελάχιστες οι επαφές με τον έξω κόσμο, (η περιοχή μας, βλέπετε είναι μεν όμορφη, μα γείτονες δεν βλέπεις, για να πας στα μαγαζιά πρέπει να χρησιμοποιήσεις αυτοκίνητο, ποδήλατο αποκλείεται λόγω άχρηστου πεζοδρομίου..., πώς θα πάμε στην "μαρκέτα" για να πάρουμε ότι χρειαζόμαστε;
Κι αφού είμαστε καλά,
πώς δικαιολογείται αυτή η φοβία...
και.
ποιός ακολουθεί αυτά που υπαγορεύονται
για την προστασία εκάστου;
Ξεκίνησα
ελπίζοντας να σας κάνω να χαμογελάσετε, ακόμη κι αν με ειρωνευτείτε, μα άρχισα κι εγώ να σοβαρεύομαι πολύ.
Σταματώ, εδώ,
κι εύχομαι να σας συναντώ πάντα με το χαμόγελο και τους επόμενους "απαγορευμένους μήνες"... 
κι ας έχετε στερηθεί κάμποσα φιλιά.

Υπομονή, Υγεία κι Αγάπη.
Έστω κι από μακριά!

4 Μαρ 2020

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ την Ιστοσελίδα ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ (ΤΟ: ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ) στης "ΑΣΤΟΡΙΑΝΗΣ" το "Τιμής Ένεκεν"*************Τρίτη, 3 Μαρτίου 2020

Ταξιδεύοντας ένα "παιδί" της Γιώτας, με αγάπη!

Νότιο Πήλιο, Μηλίνα, Λαύκος, Κυριακή 1 Μάρτη 2020
...Η Άνοιξη είναι κοντά... Έρχεται! ΗΡΘΕ!
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

(Σημείωση Υιώτας:   ...μερικές από τις αυθόρμητες φωτογραφίες της) 
Κείμενα, στο "ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ".


Ναι, Κατερίνα μου, Η Άνοιξη ήρθε!  Εύχομαι για όλο τον κόσμο. 
 Αμέτρητα "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ"! 
Καλό Μάρτη.
Υιώτα, ΝΥ

1 Μαρ 2020

ΜΙΑ ΠΕΡΔΙΚΑ ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΕ

Μια πέρδικα φτερούγισε 
δίχως να πει αντίο!


   (Στην αξέχαστη Φίλη μας: Μαίρη Βαρβατάκου
Στιγμές από τη ζωή των μεταναστών στη Νέα Υόρκη... )
(18 Φεβρουαρίου, 2020.)

Το "σημάδι"

Τάραξε η απότομη βροχή τις λευκές καμπανούλες που έτρεμαν σαν σαστισμένες πεταλούδες.
Τρέχοντας πήγα στην πίσω αυλή να κόψω μερικές 
πριν ο Φλεβάρης τις κάψει με τις απότομες εναλλαγές του. -Πού είσαι, βρε φιλενάδα, να σου προσφέρω μερικές, ξεπετάχτηκαν νωρίς φέτος λες και σε περιμένουν...  Άντε, και σ' είδα στον ύπνο μου πάλι να ψάχνεις στο δρόμο μας, να βρεις την πόρτα μου... 
- Ανοιχτή είναι, σου φώναξα, μα με κοίταξες απόμακρα, λες και δεν με γνώριζες...
Πάλι κλειδοστόμιασες, "μανδάμ"; Τι σου συμβαίνει! Τηλεφωνώ, ξανα-τηλεφωνώ, τίποτα... Εγώ σε σκέπτομαι κι εσύ θα αλωνίζεις με την Σούλα και το Χριστινάκι, στη Κύπρο... Άντε, εγώ παραμιλάω κι εσύ μας ... γράφεις!
               
(32-74 46ος Δρόμος, Αστόρια, ΝΥ. Φεβρουάριος .72. 
Η Μαίρη, δεξιά, κρατώντας την πρωτοκόρη μας, Χαρά, 
με την φιλοξενούμενη Χριστίνα Αγρογιάννη 
-η οποία διέκοψε το ταξίδι της για το Κολοράντο, 
να μου παραδώσει το Βραβείο της Π.Ε.Λ., Αθηνών, 
για το διήγημα: Ο Μίστερ Έϊμος )

Έτρεξα μέσα στο σπίτι γιατί η βροχή τώρα χόρευε με τον απρόκοπο αγέρα. Ίσα που πρόφτασα να απαντήσω στο τηλεφώνημα της δεύτερης κόρης μας, της Όλγας.

-Μαμά, σε ψάχνω..-Τί συμβαίνει, παιδί μου, πρωί-πρωί... Το μωρό, καλά;  - Καλά είναι, μαμά.   ...ξέρεις, χθες, ονειρεύτηκα πάλι την Μαίρη.... Η κάρτα με τα παιδιά που της έστειλα για τα Χριστούγεννα, επέστρεψε χτες... μα δεν σου είπα τίποτε... πήρα μια φίλη να της πω για το όνειρο, κι αυτή μου είπε να ψάξω στο Γκούγκλ...  Η φωνή της βραχνή.
-Κι εγώ, βρε παιδί μου την είδα απόψε να ψάχνει για το σπίτι μας, της μίλησα, μα δεν μου απάντησε... έστριψε κι απομακρύνθηκε. Για πες μου, βρήκες, έκανες τίποτα;
 -Μαμά... περίεργα πράγματα συμβαίνουν. Η φίλη μου μου είπε ότι ο Εθνικός Κήρυκας του Σαββατο-Κύριακου, γράφοντας για το ΚΕΠ, ανέφερε σε μια σελίδα για κείνους που "έβαλαν λιθαράκι"  τους ...
-Τί εννοείς, παιδάκι μου!
-Μαμά, πήγαινε στα Η-μέϊλς σου, σου στέλνω φωτοκόπυ...


ΔΕΝ πίστευα στα μάτια μου!
Εγώ την είχα να γυρίζει στην Κύπρο...κι αυτή! Δεν μπορεί! Δεν γίνεται!
Έτρεμαν τα χέρια μου. Ο Δημήτρης ακόμη κοιμόταν...
-Πες μου, παιδί μου στα γρήγορα. Βρήκες άκρη;
Με ταραγμένη φωνή μου είπε ποιές ενέργειες έκανε, και τί κατάφερε, εν συντομία...
Δεν μπορώ να σου πω περισσότερα, μαμά. Δεν θέλω το μωρό να με βλέπει κλαμμένη, καταλαβαίνει τώρα. Πάω να τον βάλω να πάρει λίγο ύπνο και θα σε πάρω πίσω...


(Τα Κογχύλια μου, 
πολλά από την αγαπημένη Αιγιώτικη αμμουδερή ακρογιαλιά, κοντά στον Σελινούντα, 
όπου μπορεί να υπάρχουν στις υπόγειες σπηλιές ίχνη 
της Αρχαίας Ελίκης...)

Η συνέχεια, σε κάποια άλλη μεριά...

Εδώ, μόνο για να τυπωθεί, να μη ξεχαστούν οι λεπτομέρειες!
Την όλη απόδοση, με δικές μας αναμνήσεις με τη Μαίρη, την αδιάκοπη συνεργασία μας στις Ομογενειακές Λογοτεχνικές και Θεατρικές μου εκδηλώσεις, την οικογενειακή μας φιλία, τις καλές και τις δύσκολες ώρες που μοιρζόμαστε όλα αυτά τα χρόνια, την αγάπη των παιδιών μου γι' αυτήν, θα την μοιραστούμε μια κάποια άλλη ώρα...

Η Όλγα, κατάφερε να βρει μια κάποια άκρη.
Εντόπισε την Χριστίνα, την "τατα-νίτσα ψυχοκόρη" της Μαίρης, κόρη της Σούλας, στην Κύπρο ... 

18 του Φλεβάρη, 2020,  όταν η Όλγα εντόπισε την Χριστίνα,  αυτή είχε γενέθλια της κι άναβε κεράκι στην "νονά της"... 
Η Όλγα κι εγώ  είδαμε την Μαίρη, αμίλητη, στον ύπνο μας... 
18 του Δεκέμβρη, 2018, δύο χρόνια και δύο μήνες, η
Μαίρη "εφυγε" δίχως να μπορέσει να μας ειδοποιήσει...


Με τα κίτρινα ανθάκια από τον κήπο μας 
και πολύ συγκινημένη,
τελειώνω για σήμερα (1η του Μάρτη!!!)
 αυτή την ανάρτηση. 

Την άρχισα χτες, τέλος του Φλεβάρη, το κομπιούτερ πάγωσε... δεν μπορούσα να το κινήσω καθόλου, την άφησα όπως ήταν όλη την νύχτα, σήμερα, πρωτομηνιά, πήρα τεχνικό και τελικά 
την αρχίσαμε ΠΑΛΙ !!!...
ΔΕΝ ξέρω τί να πω και τί να πιστέψω..
Θα επανέλθω σύντομα.

ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ "ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ"
ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ
Υιώτα