Οι φωλιές του Ήλιου
(απόσπασμα, εκδόσεις "Απανεμιά" Αθήνα,1991, σελίδα 46)
(φωτ. Υιώτας, 1990)
... πού , άραγε, να βρίσκονται οι φωλιές του Ήλιου;
Στην ηρεμία που δεν δέχεται ενόχληση,
στον ήχο της σειρήνας του πλοίου
που ξεκινάει για θριάμβους,
ή στης πικρής επιστροφής τα άχρωμα χείλη;
Τις γνωρίζω τις φωλιές του ήλιου,
πιότερα κι από το πρόσωπό μου.
Ευλογημένη εγώ, η ταπεινή,
όταν -ικανή- την ζωή να διαβάζω στης ήβης τα μάτια,
την αγάπη στον μόχθο του άντρα,
ευλογημένη,
όταν απαλύνω την γερασμένη άνοιξη
στα σοφά χρόνια που αρνούνται πρόωρο θάνατο.
Δεν νοιάζομαι πόσα κύματα το πλοίο μέτρησε, αρκεί που πλεύρισε,
ή
πόσα λιμάνια παρέλειψε, αρκεί που έφτασε στον προορισμό του.
Τις λέξεις λυπούμαι που δεν πρόφερα στης οργής την ώρα,
τα χέρια που δεν έσμιξα στην αλυσίδα της συγγνώμης,
τα "Ευχαριστώ" που δεν έδωσα σε όσους αντάμωσα στο σταυροδρόμι.
Κάθε φορά που ατενίζω ένα κατάρτι να περονιάζει το άπειρο,
ή
ένα πανί να ασφυκτιά στη νηνεμία,
φορτίζω όλες τις ανάσες μου για το "καλό κατευόδιο",
να φτάσουν τα καθυστερημένα χαιρετίσματα
ενώ θα ανασταίνω ασήμαντες -μα ακριβές αγάπες-
μέχρι που να πονέσει η νύχτα...
...Μήπως να είναι η διαφορά ανάμεσα στο χρυσαφί και στο κίτρινο,
μήπως η λάμψη του ηλιοτροπίου στης αυγής τις σταγόνες;
Να είναι μια τούφα πορτοκαλί στο λαδί της κορυφής των δέντρων;
Να είναι η γέρικη στέγη με τα ανύποπτα τιτιβίσματα των χελιδονιών,
η φωνή του ηλικιωμένου παπά
στον αποσταμένο εσπερινό;
ή
το φιλέσπλαχνο χέρι στην στιγμή της ανάγκης;
Να είναι,
οι φωλιές του ήλιου,
η Ευλογία του Θεού
στην ολόξανθη θάλασσα του σίτου,
το φουσκωμένο στέρνο του περήφανου πατέρα, ή
το αργυρό δάκρυ της Μάνας
που ρέει ίδια,
αυγή ή νύχτα,
στην θλίψη, και στην αγαλλίαση;
Για μένα,
φωλιάζουν με χαμόγελα,
να θησαυρίζω,
στων παιδιών την όψη.
Εκεί, που εμφωλεύει αναμάρτητος,
ο μεγαλομάτης Ήλιος.
*****************************
Φίλοι μου,
Αυτά, για μια "Καλημέρα"
από την "χειμωνιάτικη Νέα Υόρκη" ... !!!
Όσο για τα "υπόλοιπα" ;;;
Ο Ήλιος,
ας σκορπίσει το Φως του!
(Βασικά, Καλά είμαστε! Σας εύχομαι να είστε γεροί κι ανθεκτικοί!
