.ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ...

                (Τα αγαπημένα κυκλάμινα, της Κατερίνας. Στις ανηφοριές του Βόλου, Άνοιξη 2021)

... νοσταλγικά, της τα ζήτησα, κι εκείνη,

με ταξίδεψε στο "ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ" με τόση ευαισθησία που δεν την συναντάς εύκολα ... 

εκεί, στο μικρούτσικο εκκλησάκι του "Προφήτη Ηλία" -με το εφτάψυχο αναμμένο κεράκι στην θέση της καρδιάς του ... Όπως 

και "κεράκι ευλογημένο στην Φιλία, 

το ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ" 

που επιμελείται επάξια, για χρό ο ο ο ν ι α,

η Κατερίνα, πλάι, στην πρόσοψη της "Αστοριανής". 

Πολλές, μοναδικές οι απεικονίσεις, σημαδιακές, 

με το έμπειρο μάτι της, 

ως κι ένα άλικο ρόδο, έτοιμο να σε ραντίσει με την διακριτική ευωδιά του 

στην μέση όλων των φωτογραφιών της  ... 

ΑΧ! Πολύχρονη ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ευτυχώς 

που με πήρε η Τζόϋ μας, στην Βιρτζίνια για ένα εξαήμερο, για την Εορτή των ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΩΝ... 

Ήδη η φόρτιση των επερχομένων Εορτών, 

έχει αρχίσει να γεμίζει το πυθάρι της καρδιάς 

με αναμνήσεις και πικρόγλυκα δάκρυα ...  

Να είστε ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ, 

Αγαπημένοι μου.

***************************************

ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ...

Πως σε ταλαιπωρώ, καρδιά
με τα απαράδεκτα,
τ' ακατανόητα,
τ' ασυμβίβαστα!

Πολύ το δόσιμο!
Πόσο σε φθείρω!!

Αν με δικάσουν σοβαροί
πως δεν περίσσεψε
θέση για τίποτα...

Πως να τους έλεγα
πως δεν εχόραγα
άλλη συμπόνια;...

(Απ' την δίγλωσση ποιητική συλλογή της Γιώτας Σπανού Στρατή, -που έχει ήδη εξαντληθεί:
                                           "ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ"

Θα το βρήτε στο ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ, μαζί με το ανεξάντλητο Αρχείο των δημιουργιών, της Γιώτας, εξαίρετη καταχώρηση από την Κατερίνα, 

το γνωστό σας: ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ.)

ΗAPPY THANKSGIVING

 

ΗAPPY THANKSGIVING

TO ALL

                                 (Φωτογραφία "τυχερού" φασσιανού, στην βιβλιοθήκη μας)

Τώρα που πάγωσαν οι λυγμοί 

κι ο βαθύριζος θρήνος ζαλισμένος αποκοιμήθηκε, 

ο ανήφορος στο στενό μονοπάτι μου 

είναι το ίδιο ανυπόφορος. 

Δεν με φοβίζει το ανέβασμα. 

Τα σπασμένα φτερά κι ο κατήφορος με τρομάζουν. 

Κι ως αμφιβάλλω ΑΝ κάτι υπάρχει εκεί ψηλά,

απρόσμενα «σήματα » -συμβολικές συμπτώσεις 

ανανεώνουν την πίστη ξεμακραίνοντας  τις αμφιβολίες…

Ίσως είναι τα ανθισμένα γιασεμάκια στο βορινό παράθυρο 

της μουσκεμένης σελήνης.

 Ίσως το επιθετικό χαλάζι στην πόρτα μου, ίσως 

ο καταστροφικός ανεμοστρόβιλος στο Λέβι-Τάουν,

το διπλανό χωριό, του Γουέστμπερυ.

  

Ο ίσκιος του με ταράζει. 

Σκοντάφτω στην άϋλη παρουσία του. 

Σπαρταρώ στην μαγνητική ζεστασιά που εκπέμπει 

μισός αιώνας μαζί του.

Οξυγόνο μου η νοερή συνομιλία.  

Φωνή δίχως ήχο, θαμμένη στα έγκατα της καρδιάς. 

Που δεν γνωρίζει χρόνο, ώρα, ημέρα ή νύχτα.

Η λυγαριά, που διπλο-άνθισε, ορφανεμένη.

Και τα πουλιά, 

τα φτερωτά του ουρανού, που με αποφεύγουν...

Καλό THANKSGIVING να έχετε όλοι, 

αγαπημένοι μου.

Είναι σπουδαίο να λες «Ευχαριστώ» 

και να το εννοείς.

Με τις Ευχές μου,

Υιώτα

ΗΡΘΕ ! Το γιασεμάκι μου!

 

ΗΡΘΕ ! Το γιασεμάκι μου!

(φωτο-σύνθεση Υιώτας, Νοέμβρης, 4, 2021)

 ΗΡΘΕ !

Ήρθε! Το γιασεμάκι μου! Ήρθε! 

΄Ηρθε, σε τρεις ημέρες!

Άχρωμη το υποδέχτηκε η αυλόπορτα, αφού

όλα τα τροπικά φυτά έπρεπε να μπουν μέσα,

για τον χειμώνα!

Τυχαίως να ανοίγω, το πρωί, να μπει φρέσκος αέρας,

να στεγνώσουν τα νοτισμένα βλέφαρα, να ανασάνουν 

τα σωθικά -όπου αφήνονται έρμαια στους λυγμούς

της νύχτας.

Αστραπή η έκπληξη. Χιλιάδες χρώματα στα μάτια!

Χιλιάδες χτύπους η καρδιά! 

Τρέμουλο στο αγκάλιασμα.

Άνοιξα με ευλάβεια το στενόμακρο πακέτο,

δυο ευλίγιστα κλαδιά                                                                                                                                άγγιξαν το πρόσωπο κι η ευωδιά 

από τα κάτασπρα ανθάκια με ζάλισε!

Το γιασεμί που παράγγειλα να είναι ανθισμένο,

ήρθε χαμογελαστό, προσδοκώντας τον ήχο της βραχνής

φωνής μου, λαχταρώντας το ανάλαφρο χάδι μου!

Αόρατη μνήμη, με τίναξε στην αυλόπορτα 

των ανώριμων χρόνων, στην τσιμεντένια αυλή -όπου

ένα άλλο πολύχρονο γιασεμί ξάπλωνε στη ράχη

του φράχτη, ευωδιάζοντας μέχρι την γειτονιά.

-Αγάπη μου! Ήρθες! Σήμερα!

Σήμερα, που είχαμε αποφασίσει να σε επισκεφτούμε με

τα παιδιά, στον αιώνιο κήπο σου!

Κι… είναι τέσσαρες του μήνα!

Μικρή τελετουργεία, όταν έδωσα για πρώτη φορά 

στα εγγόνια μας να μυρίσουν δυο ανθάκια γιασεμιού

που έπεσαν «κουρασμένα» από το ταξίδι τους,

στην παλάμη μου…

Ένα ο καθένας, για το «προσκέφαλο» του παππού, 

μαζί με ένα δάκρυ από την δευτεροκόρη. 

Ένα σμήνος μαυροπούλια, φτερούγισαν με το δυνατό φύσημα του αέρα, και χάθηκαν στο βάθος

του ουρανού της Μητριάς.

-Κι εγώ, σας Αγαπώ, ΑΚΟΥΣΑ την φωνή του

κατακάθαρη στα αυτιά μου.

Άντε, τώρα, κουράγιο, για να γυρίσουμε στο

Γουέστμπερυ…

Τώρα, θα ακούω την αφτιασίδωτη φωνή  σου:

«…το γιασεμί στο στήθος σου, με τρέλανε Κυρά μου,…»

όταν θα ποτίζω την γαλαζόχρωμη γλάστρα, όπου 

είχα φυτέψει το προηγούμενο -κρυφή αγάπη, στο βάθος 

της πρωτοτάξιδης βαλίτσας μου-, πριν το κάψει ένας

παγερός «Αστοριανός» Οκτώβρης…

(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. Νοέμβρης 4, 2021)

 

Πάντα με την Αγάπη μου, Πάντα με τις ευχαριστίες μου,

Υιώτα

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

 

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Δεν είμαστε παρά μια σκέψη απόσταση!

           (Φωτο-σύνθεση Γιώτας. "Η δόξα του Νοέμβρη)