Α Ν Γ Ν Ω Ρ Ι Ζ Α ...

 

(σχέδιο Υιώτας, στο Στάφφορντ, Βιτρτζίνια, 21η Νοεμβρίου, .12 )

ΑΝ ΓΝΩΡΙΖΑ

...αν γνώριζα, ευθύς εξ αρχής, πως 

σαν βραχόπετρα θα κυλούσα

να συναντήσω την θάλασσά μου, 

θα φρόντιζα να σμιλεύσω τις αιχμηρές γωνιές της καρδιάς

να μην τραυματίζεται τόσο εύκολα.

Αν γνώριζα

ότι το πέταγμα των πτερωτών δεν είναι 

χορός ανάλαφρος

στου ήλιου το γλέντι,

θα πρόσεχα ότι 

όταν κοιτάς ψηλά, τα φίδια έρπονται στον καλαμώνα...

...αν γνώριζα, ότι τα δάκρυα δεν ξεπλένουν  ούτε σφάλματα,

ούτε συγγνώμες,

κι ότι ο νους φορτίζεται κι αδειάζει 

με την δική του βούληση,

όπως ο ανεμόμυλος στο ύψωμα,

αν ήξερα 

ότι τα μάτια μου θα κουράζονταν να αντικρύζουν

τις λευκές σελίδες της ζωής μου,

τις ατακτοποίητες παλινδρομήσεις της αντοχής

και της κατανόησης 

ενός κόσμου που δεν αλλάζει 

μακρυά ή γύρω σου

δεν θα σου στερούσα αγάπη ολοκληρωμένη με Αγάπη,

Αγαπημένε μου Έρωτα!

Υγ.: Παραμονή, Ημέρας των Ευχαριστιών