Κι ΕΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ!

((Πριν από τον Δεκαπενταύγουστο, επισκέφτηκα το άδειο πατρικό μου. Ακατοίκητο, φυσικά, μόνο δύο μείναμε, και οι δυο πέραν του ωκεανού ... Πληγή αγιάτρευτη!  Έμοιαζε σχεδόν ξένο! Σ΄ένα μισάνοιχτο παράθυρο, κάτω από ένα σπασμένο κεραμίδι, είδα κάτι ανεμοδαρμένα χαρτιά... τα φωτογράφισα...!!! και μετά τα μισοξεφύλλισα. Τρία θρησκευτικά φυλλάδια της μάνας μου, κι ένα χιλιοδιπλωμένο χαρτί, κιτρινισμένο... Όταν επέστρεψα τα ξανακοίταξα. Φυλάω τα φυλάδια. Ξανάγραψα το ποίημα... ΔΕΝ μπορώ να σκεφτώ ποιος τα έβαλε εκεί! Ακόμη, ΠΩΣ με περίμεναν... από το καλοκαίρι του 2005 !!!)

               (Μόνο ο "Ερωδιός" της καρδιάς μου ξέρει όσα δεν γίνεται να γράψω!)

ΦΛΟΓΕΡΕΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΕΣ                                                 

Καλόδεχτος, στο γιορτινό τραπέζι, Διόνυσε, άπλετης ξεγνοιασιάς, κρασοπατέρα.

Ρυάκι η πεθυμιά, κελάρυσμα από τα στήθη -όπου άπληστα σφουγγάρια

γλυκόπιοτο κρασί σαν απορρόφησαν, έγιναν ξέφρενης χαράς ακόλουθοί σου.

Σε θέλουν σε γιορτές, σε ξεφαντώματα.

Η φαντασία με τους μύθους οργιάζει,

-παρόλο ότι Σιληνοί, Μαινάδες, Σάτυροι, ασύδοτοι και σήμερα, γυρίζουν.

Ω! κι είναι η σάρκα επιρρεπής, κι ανομολόγητος ο πόθος όταν ξεγυμνώνεται

κι η πεθυμιά  ωσάν ηφαίστειο κοχλάζει..

 

Στου τρύγου και στου θερισμού, χαρούμενα, ολόγιομα φεγγάρια ταξιδεύουν.

Στων σταφυλιών το μάζεμα, τρανή γιορτή. Στου δε, ληνού το πάτημα,

Διόνυσε, Εσύ τους έμαθες τη φλόγα της καρδιάς σου.

Τους δίδαξες της γης την καλλιέργεια. Το σώμα να λατρεύουν, και τις Τέχνες.

Κι οι άνθρωποι, στα ύψη σε ανέβασαν, παιδί του Δία, εξωγήϊνης μαγείας,

π΄ ακόμα η δύναμή σου ανανεώνεται σαν τους κρουνούς ανοίξουν, στα βαρέλια.

 

Τις λύπες, σε κουβάρι, απόψε τύλιξε. 

Ρίξε τους στου ωκεανού τα βάθη,

και σαν Διό-θεος που είσαι, γιάτρεψε 

αδύναμων κι αμαρτωλών μεγάλα πάθη.

(Φυσικά και δεν θυμάμαι πότε το έγραψα... Ας είναι. Ανήκει στις παλαιές μου "αμαρτίες"

Και πάλι "Χρόνια Πολλά. Καλή Χρονιά" 

Σας φιλώ