Στον Δημήτρη μου, ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ !!!

Αν ΔΕΝ φτερούγιζες, εκείνο τον άκαρδο Σεπτέμβρη, 55 ολόκληρα χρόνια θα γιορτάζαμε

το Συμβόλαιο της Καρδιάς, στον περίλαμπρο Άγιο Παντελεήμονα, Αθηνών.

(από το βιβλίο μου: "Οι Φωλιές του Ήλιου". Εκδόσεις ΑΠΑΝΕΜΙΑ» Αθήνα, 1991, σελ.16., 21 χρόνια αργότερα ... )

ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ

Με οδήγησες στις κρύες πολιτείες 

όπου σύννεφα ακουμπούσαν μ΄ ανθρώπους δεν άγγιζαν. 

Σ’ απομονωμένα πεζοδρόμια μαζί είδαμε τις ασχήμιες της ζήσης 

– τραγικοί μονόδρομοι παγωνιάς φτωχών απ’ αγάπη, 

κι έγινε τούτη η εντύπωση στη σκέψη μόνιμο, φαρμακωμένο αγκάθι.

Ταίρι μου,

με το ζεστό σου αγκάλιασμα σμίκρυνες κάθε νόστο π’ ασίγαστος επιστροφή

«στα πάτρια» γυρεύει, 

κι έγινες τόπος, χώρος μου, λιβάδι , κορφοβούνι, περιγιάλι, ώριο χτήμα μου, 

γεύση του ίδρωτά μου, σχήμα από τα χέρια μου,

όχθη αντίστασής μου, σε ποταμό ορμητικό, ασυλλόγιστο …

Αλφαβητάρι έγινες σε πλάτανο πολύλαλο, της λυγαριάς ξεφάντωμα,

κλωνί ιτιάς ζαλισμένο στον ατρύγητο κόρφο μου, καναρίνι κι αηδόνι μου,

μουσική ενωμένη με τ’ αγέρα τ’ ανάσεμα, συγκομιδή και τραγάνισμα κερασιών,

γεύση  ασύγκριτου ηλιόσαρκου ροδίτη …

Ανεμελιά της πέρδικας έγινες, λαχτάρα της πέρδικας, της πέρκας σπαρτάρισμα

στα υγρά πόδια του αρχαίου Σελινούντα και του Αιγιώτικου κόλπου …

Έγινες Κορινθιακό αχνοθρόϊσμα, θωριά, κι απόηχος περήφανων πλοίων …

Καλωσόρισμα, Απρίλης μου, του Χελμού, και της Φτέρης …

Πλανευτής υιός και άλκιμος. Έγινες 

ζεστό τζάκι και χόβολη, για τα μήλα, τα κάστανα,  για το ψωμί το σταρένιο, 

για το κρασί το γλυκόπιοτο …

Κι εγώ,

Χαρά που προβάδιζε, παπαρούνα ευλύγιστη, τα σύνορά σου περίφραξα

με τη φωτιά των ματιών μου. 

Κι έγινα τέχνη στα χέρια σου, δροσιά στις άγρυπνες νύχτες σου, 

στον Ελικώνειο Απόλλωνα Θέτις.

Κι έγινα ταίρι, δημιουργία σου.

Κι έγινες ταίρι, δημιουργία μου. 

Και Σ’ ΑΓΑΠΩ!