(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. "Ενόραση"  04-13-25 )

ΝΟΕΡΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

Χριστέ μου,

Ελάχιστο το δώρο μου στους ταραγμένους καιρούς μας.

Ο Ηρώδης του τότε και ο Ηρώδης του σήμερα, μικρή διαφορά.

Τα θύματα, ίδια.

Κυκλοφορούμε μ’ ένα χαμόγελο επίπλαστο.

Τα μάτια μας, δεν ατενίζουν μάτια μ΄ εμπιστοσύνη.

Όσοι από μας ονειρεύονται,

απομακρύνονται ανιχνεύοντας καινούριους πλανήτες.

Τυχερότεροι βέβαια απ’ όσους περιπλανούνται 

δίχως θέση ν΄ ακουμπήσουν το όνειρο 

πριν εκπνεύσει αφρόντιστο.

Χριστέ μου,

Ένας αχυρώνας θ’ αντανακλά αιώνια τη ζεστασιά του ερχομού Σου,

την γαλήνη στης Παναγιάς την αγκάλη,

και το μεγαλείο στη λάμψη του Μεγάλου Άστρου.

 

Η αγάπη, χρειάζεται Αγάπη, για να επιπλεύσει.

 

Το μήνυμά Σου, χρειάζεται ζεστό χάδι, για να ανανεωθεί. Να ανασάνει.

Τότε η Ειρήνη θα γραφτεί ανεξίτηλα στον ουράνιο θόλο.

Χριστέ μου,

Το δρόμο στη Βηθλεέμ

Ποιος θα δείξει.

 

(Σημ.: σελίδα 44, «Φωλιές του Ήλιου» «Απανεμιά». Αθήνα-ΝΥ, 1991)