Τρυφερή αφιέρωση στο Δημήτρη Στρατή
ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ
.
Με οδήγησες στις κρύες πολιτείες όπου σύννεφα ακουμπούσαν μ’ ανθρώπους δεν άγγιζαν. Στα πεζοδρόμια τους, είδαμε τις ασχήμιες της ζήσης -μονόδρομοι της παγωνιάς φτωχών από αγάπη- κι έγινε τούτη η εντύπωση στη σκέψη αγκάθι.
Ταίρι μου,
Με τ’ αγκάλιασμα σμίκρυνες κάθε νόστο π’ ασίγαστος επιστροφή στα πάτρια γυρεύει. Κι έγινες τόπος, χώρος μου, λιβάδι, κορφοβούνι, περιγιάλι, ώριο χτήμα μου, του ιδρώτα μου γεύση, σχήμα από τα χέρια μου, όχθη αντίστασής μου σε ποταμό ασυλλόγιστο…
Αλφαβητάρι έγινες σε πλάτανο πολύλαλο, της λυγαριάς ξεφάντωμα, κλωνί ιτιάς ζαλισμένο στον ατρύγητο κόρφο μου, καναρίνι κι αηδόνι μου, μουσική ενωμένη με τ’ αγέρα τ’ ανάσεμα, συγκομιδή και τραγάνισμα κερασιών, και ροδίτη…
Ανεμελιά της πέρδικας έγινες, λαχτάρα της πέστροφας, της πέρκας το σπαρτάρισμα στα πόδια του Σελινούντα. Καλωσόρισμα. Απρίλης μου, του Χελμού, και της Φτέρης… Πλανευτής υιός κι άλκιμος…
Ζεστό τζάκι και χόβολη έγινες, για τα μήλα, τα κάστα, το ψωμί το σταρένιο, το κρασί το γλυκόπιοτο…
Κι εγώ, χαρά που προβάδιζε, παπαρούνα ευλύγιστη, τα σύνορά σου περίφραξα με την φωτιά των ματιών μου, κι έγινα τέχνη στα χέρια σου, δροσιά στις άγρυπνες νύχτες σου,
στον Ελικώνειο Απόλλωνα θέτις.
Κι έγινα ταίρι, δημιουργία σου, κι έγινες ταίρι, δημιουργία μου,
.
Και Σ’ αγαπώ!
Αστοριανή
