20 Δεκ 2014

XRONIA POLLA, Αγάπη μας!

Φωτογραφία του χρήστη Olga Stratis Xanthopoulos.
 
Χρόνια Πολλά, Καλές Γιορτές!
Φίλες και Φίλοι μου!
Ευτυχισμένες Γιορτές, σε όλους!
Αυτός κι αν είναι
 
" Ένας μικρός-μεγάλος... άνδρας "
 
στην ζωή μας!!!
(δέστε το διήγημά μου σε προηγούμενη ανάρτηση της "Αστοριανής" ...!!!)
 
Ξεχωριστή η χαρά
να ζούμε κοντά του!!!
 
Μικρή
ξεχωριστή χαρά να έχω γράψει το ομότιτλο διήγημά μου πάνω από 12 χρόνια... με το όνομα του μικρού ήρωα "Παναγιωτάκη"...
και να έχουμε εγγονό με το "Παναγιωτάκη-Δημητράκη"
                                    και
 
να το δημοσιεύσει ΤΙΜΗΤΙΚΑ
και
ο Εθνικός Κήρυκας Νέας Υόρκης
στο θαυμάσιο Χριστουγεννιάτικο ΕΝΘΕΤΟ του!!!
 
Πράγματι, για μας, Ξεχωριστές Χαρές!
 
Ευχές Αγάπης και Υγείας
σε ΟΛΕΣ και ΟΛΟΥΣ που αγαπούμε κι εκτιμούμε,
και σε ΟΛΑ τα παιδιά του Κόσμου!
 
Πάντα με την ΑΓΑΠΗ μου,
 
Υιώτα
και Δημήτρης, Λ.Ι.,  ΝΥ

18 Δεκ 2014

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, ... κι ΕΥΧΕΣ


 
 
 
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
 ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ
ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΩΡΑ, Να προφτάσω τις "περίεργες" μέρες του κομπιούτερ!!!
Φίλες και Φίλοι μου,
παρακαλώ την κατανόησή σας!
Αντιγράφω περιορισμένα, δυο σχόλια από την προηγούμενη ανάρτηση στην "Αστοριανή":
 
"Πολυαγαπημένοι μας φίλοι, Πόπη και Αντώνη, ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ:
Χίλια "ευχαριστώ"!!

Δεν μπόρεσα να απαντήσω ενωρίτερα, διότι "ΑΥΤΟ το πρόβλημα και ΟΧΙ  ΙΟΣ..."
που έχει ενσκύψει
στα μπλογκ μας και
ΔΕΝ ξέρουμε ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ!!!

ΔΕΝ είμαι μόνο εγώ!

κι άλλοι, διάφοροι ΦΙΛΟΙ των ιστοσελίδων,

παραπονούνται, φέρνουμε μηχανικό,
ΔΕΝ γίνεται 'προς το παρόν ΤΙΠΟΤΑ'

Εγώ "μπαίνω" από το

Ιντερνετ Εξπλόρερ τώρα,

μετέφερα εκεί και όλα τα Ιμέιλς... μου

και ο χριστουγεννιάτικος μικρός Χριστός,

να βάλει το χέρι του.

ΜΕΧΡΙ στιγμής

ΔΕΝ μπορεί να εντοπιστεί η αιτία...
ίσως
να μπαίνετε
από άλλο φιλικό σάιτ...
(ιστοσελίδα)

Ευχές πολλές,

Υιώτα
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 18, 2014 1:53:00 μ.μ.
Διαγραφή
Blogger Ο/Η Αστοριανή είπε...
Φρέζια μου αγαπημένη
Ευχαριστώ θερμά!

Κάνε τον κόπο να διαβάσεις το προηγούμενο "σχόλιο" στον Αντώνη "Παιδικά Χαμόγελα"

Και θα προσπαθήσω να κάνω νέα ανάρτηση...!!! Θα δούμε.

Ευχαριστώ για την αγάπη σου,

Καλές Εορτές!

Υιώτα

ΥΓ:

Εδώ που γράφει: Δεν είμαι ρομποτ

Βάλε ένα " V " στο τετραγωνάκι,
θα παρουσιάσει ένα αριθμό,
γράψε τον από κάτω,

και μετά πάτησε στο
Δημοσιεύσατε το σχόλιό σας...

Ίσως χρειαστεί διπλό "κλικ" ωσπου να φανεί!!!

Αυτά τα κάνουν
οι "έξυπνοι" για να μας ταλαιπωρούν!!!
Την ίδια τακτική ζητάει κι από μένα!!!

Σε φιλώ,

Υιώτα
 

Πολυαγαπημένοι μας φίλοι,
Σίγουρα θα προσπαθήσω να ενημερώνω!  Τα βασικά, τα έγραψα εδώ. Απλά, ο Θεός βοηθός!!! Αυτά και μη χειρότερα! 
ΚΑΙ....
 
 
και ο ΓΑΒΡΙΛΗΣ ΜΑΣ,  ΣΤΟ  ΠΥΛΑΡΟΣ
έχει τα ίδια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
Σας φιλώ,
ΥΙΩΤΑ
 

6 Δεκ 2014


(Παλαιό μελανοδοχείο. Σχέδιο Υιώτας)

         
       ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ-ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΔΡΑΣ
 (ανέκδοτο διήγημα, Ιούνιος 2004)

-Κύριε, κύριε,  σας συμβαίνει κάτι; Μήπως θέλετε να φωνάξω για βοήθεια;
ρώτησε μ’ ενδιαφέρον από μια κάποια απόσταση ο μικρός Παναγιώτης τον ηλικιωμένο άνδρα που καθότανε λοξά στον πράσινο πάγκο.
 Έδενε το σπάγκο του χαρταετού του στα σιδερένια κάγκελα του προστατευτικού φράχτη της ακτής του ποταμού East. Ήταν κιόλας η πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη κι ο καιρός τους δώρισε απρόσμενα τρεις μέρες γεμάτες καλοκαίρι!
Ο ξένος άνδρας, με την χειρόπλεκτη καφέ ζακέτα,  είχε τα χέρια σταυρωμένα στην αριστερή μεριά του στήθους, προσπαθώντας να ηρεμήσει  την καρδιά του που χοροπηδούσε σαν κατσικάκι. Μια άσπρη βάρκα με γαλάζια πανιά, γλίστραγε στο βάθος αφήνοντας  φουσκωμένα κύματα στο πλατύ στέρνο του ποταμού.
-Νόμισα ότι είναι καλή η ημέρα, σήμερα, για το χαρταετό μου, μα φυσάει αρκετά. Έχω συνηθίσει να έρχομαι κάθε απόγευμα, από το καλοκαίρι. Και σήμερα μοιάζει σαν καλοκαίρι! …σε δεκαπέντε μέρες θα έχουμε Χριστούγεννα! … Έμεινε ένα-δυο λεπτά σιωπηλός, και  -Με ξέρεις, έτσι δεν είναι;  Εγώ... σε ξέρω, και η θεία μου σας ξέρει…
Ακάθεκτος, ο μικρός Παναγιώτης. Έδεσε σ’ ένα μεγάλο φιόγκο το σκοινί του χαρταετού του, και άρχισε να πλησιάζει τον ηλικιωμένο κύριο. Εκείνα τα μεγάλα γαλάζια ματάκια του στόχευαν κατ’ ευθείαν στη καρδιά.
-Σε βλέπουμε κάμποσο καιρό να βολτάρεις πάνω-κάτω εδώ, στη γειτονιά μας, συνέχισε ο μικρός Παναγιωτάκης. Είσαι… κάπως αμίλητος... μα η θεία λέει πως δεν πρέπει να σε φοβάμαι αφού δεν παραμιλάς, όπως κάνουν μερικοί εδώ γύρω τα Σαββατοκύριακα, γι’ αυτό  και δεν μ’ αφήνει μόνο μου, εδώ. 
Ο μικρός, έκανε ακόμη δυο βήματα.    -Να, γυρίστε το κεφάλι σας και κοιτάξτε εκεί πάνω. Την βλέπεις; Όταν δεν έχει κόσμο στην «ακτή», μένει ακουμπισμένη στο παράθυρο, για να με παρακολουθεί.
Ο μικρός, περήφανος που θυμόταν να μιλάει και στον «πληθυντικό», τον πλησίασε. Με όσους τους νόμιζε γνωστούς –άρα φίλους του!- προτιμούσε τον «ενικό».
-Ξέρεις; Σε είδαμε κάποια μέρα που έκλαιγες και προσπαθούσες να σκουπίσεις τα μάτια σου, για να μη σας δούμε. Η θεία μου λέει πως και οι μεγάλοι άνδρες κλαίνε, μα η δασκάλα μου, η Μίσες Αντωνία, μας λέει πως τα αγόρια είναι σαν τους μεγάλους άνδρες, και δεν πρέπει να κλαίνε ούτε μέσα στην αίθουσα, ούτε στην αυλή του σχολείου…
Ο μικρός Παναγιώτης είχε πλησιάσει το μοναδικό πράσινο παγκάκι στη λίγη άπλα της ποταμίσιας ακτής, όπου τελευταία καθόταν πιο συχνά ο άγνωστος άνδρας, και με την αθώα περιέργεια του  τον περιεργαζόταν.
-Σίγουρα κάτι σας συμβαίνει. Ενώ με ακούτε, δεν μου απαντάτε... Δεν κάνει και πολύ ζέστη! … και σεις φαίνεστε κάπως ιδρωμένος... 
θέλετε να φωνάξω τη θεία μου;
Ο άγνωστος, πήρε μια δυο βαθιές ανάσες. Σήκωσε το δεξί χέρι να σκουπίσει τις χοντρές στάλες ιδρώτα από το μέτωπο του, και μετά βίας ψέλλισε ένα “ευχαριστώ”
Ο μικρός, ευχαριστημένος που πήρε τελικά μια απάντηση, κοίταξε την θεία του, της έκανε ένα νόημα με το χέρι και κάθισε στο λίγο κενό που υπήρχε στο παγκάκι. Θαρρετά, αυτοσυστήθηκε.
–Με λένε Πίτερ, Παναγιωτάκη, είπε. Μα, με σας, αφού δεν έχουμε μιλήσει, δεν ξέρουμε πως σας λένε 
–Πίτερ, απάντησε, με δυσκολία, ο άγνωστος..
-Θέλεις να πεις πως έχουμε το ίδιο όνομα; Τότε, θα σε φωνάζω Μίστερ Πίτερ, και μπορείς να μ’ εμπιστεύεσαι, είπε καταχαρούμενος.Τώρα, μπορείς να μου πεις τί έπαθες; Μήπως θέλεις να σου φέρει λίγο νερό, η θεία μου; είναι καλή γυναίκα.
–Όχι, κάποια ζαλάδα μ’ έπιασε και δεν μπορούσα να ανασάνω. Τώρα είμαι καλύτερα. Οι λέξεις του άνδρα έβγαιναν με κόπο. Αλλά ο μικρός, λαλίστατος!
-Έτσι έπιασε και τον θείο μου, όταν εγώ ήμουν μικρός! Φοβήθηκε, και δεν ήθελε να το πει ούτε στη θεία μου, ούτε στη μαμά μου…  Όμως, αφού δεν πήγε στο γιατρό αμέσως, μετά από λίγες μέρες,  πάει, πέθανε!
Χαμογέλασε αδιόρατα, ο Μίστερ Πίτερ. 

Γρήγορος ο κύκλος της ζωής του, τώρα πέρναγε από τα μισόκλειστα μάτια του.
… Πριν ενάμισι μήνα, είχε βρει ένα μικρό ημιυπόγειο στο τελευταίο απόμακρο σπίτι, κοντά στην καμπύλη του δρόμου και  αποφάσισε να το νοικιάσει. Όχι βέβαια για την τιμή, διότι του «έπεφτε» λίγο ακριβό, μα  άξιζε. Βλέπεις και η γειτονιά ήταν καλή και το κυριότερο ήταν κοντά στο ασίγαστο ποτάμι που μοσχομύριζε θαλασσόνερο. Ήταν ο περίφημος Ανατολικός Ποταμός, ο «Ηστ Ρίβερ» όπως τον έλεγαν συνήθως οι αλλοδαποί, με τα αμέτρητα γλαροπούλια και τις τολμηρές χρυσοπράσινες πάπιες.
Η παραπανίσια γοητεία του ποταμού ήταν τ’ ακατάπαυστα  διπλά ρεύματα, το μισό να πηγαίνει και το άλλο μισό να έρχεται. Και τα δύο μαζί, ένα πλατύ υδάτινο σώμα που πολλές φορές παρατηρούσες με δέος τις ρουφήχτρες του, ιδίως στις ώρες του ξέφρενου βοριά.
Σαν αργοχυνόταν πέρα, στον Ατλαντικό Ωκεανό, αναδευόταν και στροβίλιζε την μυρωδιά του θαλασσόνερου κατά μήκος και πέρα από τις ακτές του.

Το ταραγμένο μυαλό του σπαρτάρισε σαν γοργοπέταξε μακριά, στις Σοφάδες.  Τότε, που όταν ήταν μικρός, η μόνη γνώριμη «θάλασσα» που ήξερε, ήταν η απέραντη κοιλάδα της Θεσσαλίας. Άλλοτε σαν λικνιστή, χρυσόλουστη λίμνη των σιταριών, άλλοτε παρθένα νύφη με μια πελώρια, ολόλευκη αγκαλιά, γεμάτη από τα ανθισμένα βαμβάκια. Όσο για το χρώμα της θάλασσας, τότε, την ήξερε από τις ζωγραφιές των βιβλίων πως έμοιαζε ολόιδια στο χρώμα του ουρανού. Όσο αγαπούσε τον ουρανό που πότιζε και δρόσιζε τη Θεσσαλική πεδιάδα «του» άλλο τόσο αγαπούσε την άγνωστη, μαγεύτρα θάλασσα και καμιά δροσάτη καραγκούνα δεν παράβγαινε με την ομορφιά που είχε δημιουργήσει στο μυαλό του.
΄Ετσι, λοιπόν, όταν ένας καλός συγγενής του, που δούλευε στο Μπρέμενχάβεν της Γερμανίας, τον πήρε μαζί του “για ένα καλύτερο αύριο” εκείνος, αθεράπευτα γοητευμένος με το όνειρο της θάλασσας, φρόντισε και μπαρκάρισε  μούτσος στο επιβατικό “ΝΕΑ ΕΛΛΑΣ” που έκανε δρομολόγια Γερμανία-Αμερική.
Ο αιώνιος Οδυσσέας, μέσα του, θέριευε, ειδικά τις νύχτες που συνομιλούσε  με τον άνεμο… κι αυτός,  θαρρείς του ψιθύριζε ελκυστικές κι αλλόκοτες ιστορίες, στις ξάγρυπνες νύχτες των αστεριών.
Άλλη όμως η θάλασσα των σιταριών και των βαμβακιών, κι άλλη εκείνη που απλωνόταν, γραφική κι επικίνδυνη, γύρω στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης.
Αποφασισμένος, “τόσκασε” νύχτα και κρυβόταν για καιρό στα ψαράδικα της προκυμαίας.  
Μισή απ’ τη ζωή του την σπατάλησε για να αποκτήσει την πολύτιμη κάρτα της παραμονής -για να μη τρέμει η ψυχή του σαν έβλεπε άνθρωπο να τον κοιτάζει δυο φορές ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε- και την  άλλη μισή, για να μαζέψει λίγο χρήμα να βοηθήσει τη μοναδική αδερφή του να χτίσουν στο χωριό ένα σπιτικό με τον άντρα της. 
Πέρασε όλα τα χρόνια του ονείρου, σαν φυλακισμένος δουλεύοντας έξι μέρες σ’ εργοστάσιο αυτοκινήτων
συσκευάζοντας χερούλια για πόρτες.  Ίδιες ώρες,  ίδιες κινήσεις, λες κ’  ήταν ανθρώπινο ρομπότ.
Μόνη του πολυτέλεια, ήταν να κατεβαίνει στο κατηφοράκι και να ονειροπολεί τις Κυριακές,          λίγο πιο κάτω από την επιβλητική γέφυρα του Βερενζάνο. Που και που, τα βραδάκια, ψάρευε με το καλάμι, δίχως να κρατάει τα ψάρια που έπιανε, διότι θεωρούνται μολυσμένα. (Αυτά,  χαζούλικα, έχοντας χάσει το δρόμο τους, ξεμάκραιναν απ’ τον απέραντο Ατλαντικό κι ακολουθούσαν το πλατύ ποτάμι, ανυποψίαστα ότι αυτό στο βάθος, πάλι θα συναντούσε τον ωκεανό τους.)
Με τις δύο συντάξεις του, μία την κανονική και μια του «γιουνίου» -όπως έλεγαν την Ένωση-, 
είχε τώρα ένα σταθερό μηνιάτικο που θα μπορούσε να τον αποζημιώσει για τα μονότονα, σχεδόν φυλακισμένα χρόνια του, όταν θα γύριζε στη πατρίδα. Όμως, όταν του παρουσιάστηκε κάποια μικρή ενόχληση στο μυοκάρδιο, ήξερε πως έπρεπε να μείνει εδώ, που ήταν στα “καλά χέρια” των γιατρών, έστω κι αν δεν είχε κανέναν δικό του για να τον κοιτάξει.
Με την αγάπη, δεν τα κατάφερνε καλά, γι’ αυτό και δεν αποφάσισε ποτέ του να παντρευτεί. Μπορεί να ήταν και η τύχη του, ποιος ξέρει… Ίσως έτσι, να ήταν καλύτερα. Θεωρούσε  πως είχε το κεφάλι του ήσυχο. Τόσοι φίλοι γύρω του,  ήταν χωρισμένοι ή διπλο-παντρεμένοι. Αυτός, δεν ήταν γι’ αυτά, ή κάπως έτσι πίστευε. Αλλά τώρα είχε αρχίσει και φοβόταν. Εκείνο το σφίξιμο, εκείνες οι ταχυπαλμίες, γινόντουσαν όλο και πιο συχνές.
-Να πας στο γιατρό, ασφάλεια έχεις και καλή μάλιστα! του είχε πει ένας  φίλος που δούλευαν μαζί. 
Μπορεί να σ’ έχει πιάσει άγχος, ή … να στενοχωριέσαι που ...τώρα κάθεσαι. Περίμενε λίγο καιρό, τελειώνω, και μετά, θα τα λέμε μαζί.

Θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό που κατέβαινε σ’ αυτή την αποκλεισμένη γωνιά, δίπλα στο ποτάμι. Αγαπούσε τον Σεπτέμβρη που την είχε ντύσει χρυσόφυλλα από τα πλατάνια που φυτρώνουν και θεριεύουν κοντά στο νερό, μάλιστα ένας ήμερος, ξαπλωμένος κισσός, της ροδοκοκκίνιζε την «ποδιά» (όπως έλεγε την στενόμακρη λωρίδα) και τον φράχτη. Αν μπορούσε, θα έφερνε κρυφά κάμποσες πικροδάφνες και σπάρτα για να του θυμίζουν τον τόπο του, μα και να τα κατάφερνε να τα «περάσει», πάλι δεν θα μπορούσε να τα φυτέψει στην ακροποταμιά. Βλέπεις, δεν αντέχουν στον καυτερό χειμώνα με χιόνια και πάγους, και με το βοριά που σπαθίζει τα πάντα στο πέρασμά του. Η  αλήθεια είναι πως και στις άλλες εποχές, τις πιο πολλές μέρες την χτύπαγε ο αγέρας, μα έλπιζε τα μελλοντικά  καλοκαίρια του να ήταν πιο ξεκούραστα, πιο όμορφα.
-Αν θα ζω, μέχρι τότε, μουρμούρισε ζαλισμένος για καλά.
-Μίστερ Πίτερ, φαίνεσαι πολύ χάλια. Έχεις γίνει κάτασπρος! Ο μικρός σηκώθηκε κι έβαλε το χέρι στο στόμα σαν χωνί.
-Θείαααα, φώναξε με όλη του τη δύναμη, φέρε λίγο νερό! Έλα γρήγορα εδώ! Πήρε κι άλλη βαθιά ανάσα και φώναξε:
-Ο Μίστερ Πίτερ μοιάζει πως θα πέσει κάτω!
 Έλα, έλα γρήγορα!
Η φωνή του μικρού ερχόταν στα αυτιά του Μίστερ Πίτερ, λες κι από μίλια μακριά. Η τεράστια γέφυρα άρχισε να γυρίζει σαν πελώρια σβούρα που νόμιζε πως θα έπεφτε πάνω στο κεφάλι του. Ο ουρανός γινόταν Θεσσαλική πεδιάδα και τα συννεφάκια φτερούγες μαλακές από ξασμένο βαμβάκι που τον σήκωναν ψηλά. Ενστικτωδώς, ξεκούμπωσε το γιακά του ποκάμισού του, και, βγάζοντας από την τσέπη της ζακέτας το πορτοφόλι, το έδωσε στον μικρό του συνονόματο.
-Δώστο στη θεία σου, είπε με δυσκολία κι έγειρε χωρίς πνοή πάνω στο πράσινο παγκάκι.

 Όταν συνήλθε, μερικές ώρες αργότερα, κι είδε την ασπροντυμένη νοσοκόμα πλάι του, νόμισε πως ήταν στον άλλο κόσμο. Ενώ ο θολωμένος νους του αναζητούσε χαμογελαστούς αγγέλους με πουπουλένια φτερά να πετούν σ’ ένα φως υπέρκοσμο και να του γνέφουν με αγάπη, τα μάτια του καρφώθηκαν στο γελαστό προσωπάκι του μικρού Πίτερ. Αυθόρμητα άπλωσε το μουδιασμένο χέρι του και τρυφερά τ’ ακούμπησε στον ώμο του παιδιού.
–Σ’ ευχαριστώ πολύ, του είπε, με φωνή ευγνωμοσύνης.
Ο μικρός, γέλασε ευχαριστημένος.
-Σου το είπα, πως αν δεν πας στον γιατρό, θα πεθάνεις σαν τον θείο μου.
Γρήγορη και φανερά αυστηρή ακούστηκε η φωνή της θείας.
–Πίτερ, πρέπει να προσέχεις πως μιλάς σε ξένο άνθρωπο, ιδίως όταν είναι άρρωστος! είπε και πλησιάζοντας στο προσκέφαλο, έβαλε στοργικά το χέρι της στον ώμο του χλομού άνδρα.
–Μας φοβίσατε πολύ, μα όλα θα πάνε καλά, του είπε μ’ ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο.
Όμως, ποιος κρατούσε πίσω την γλώσσα του μικρού! 

- Μίστερ Πίτερ, αυτή είναι η θεία μου, αυτή που σου έδειξα στο παράθυρο, θυμάσαι;
Το όνομά της είναι Μάρθα. Τώρα που εμείς σας σώσαμε την ζωή, θα είστε κάτω την προστασία μας. 
Έτσι έκαναν και οι γονείς μου μ’ ένα τραυματισμένο γατάκι… το πήγαν στο γιατρό, το έκαναν καλά και τώρα το έχουμε εμείς. 
Ξέρεις, την άλλη εβδομάδα, θα γυρίσουν οι γονείς μου από την Ελλάδα. Πήγαν να δουν την άλλη γιαγιά μου. Μα πρέπει να κάνουμε Χριστούγεννα εδώ!
Η θεία, προσπάθησε ν΄ αναχαιτίσει τον μικρό ανιψιό της, σκεπάζοντας με τη παλάμη της το στόμα του.
-Δεν θα του πεις όλη την ιστορία μας… άφησε τον κύριο Πίτερ να ηρεμήσει… Όταν τον αφήσουν οι γιατροί, θα γνωριστούμε καλύτερα…
-Θεία! Μπορούμε να τον καλέσουμε τα Χριστούγεννα στο τραπέζι μας; Αφού λείπει ο παππούς στην Ελλάδα, θα τον ντύσουμε Σάντα!!!
-Αχ! Πίτερ! …θα τα βρούμε… άσε να γίνει καλά ο κύριος… Μην τον στενοχωρείς!

Πλατύ και σίγουρο 
το χαμόγελο του «Μίστερ Πίτερ», τώρα. Η θεία-Μάρθα χαμογελούσε σαν Παναγιά κι ο μικρός Πίτερ  ήταν για αυτόν πρωτόγνωρη γλύκα. 
Ανασηκώθηκε, με μια κρυφή ελπίδα μέσα του. Ο κόσμος του, δεν θα ήταν μοναχικός πλέον. 
Το διαισθανόταν, το διάβαζε στα μάτια και των δύο. 
-Αφήστε τον, δεν με στενοχωρεί, … είπε γελαστά.                    Απλώς, είναι ένας μικρός μεγάλος άνδρας...

 *****************************************
Αγαπημένοι μου,
μετά τις τόσες ταλαιπωρίες -που δεν τέλειωσαν-
με το νέο σύστημα στο κομπιούτερ...
σκέφτηκα να σας βάλω ένα διήγημά μου, για ... αλλαγή!

Χίλιες ΕΥΧΕΣ σε όλους όσους γιορτάζουν,
κουράγιο σε κείνους που έχασαν αγαπημένο πρόσωπο που μας πόνεσε ιδιαίτερα,
Φιλιά κι Αγάπη στα παιδιά,
όλα τα παιδιά,
και με την σκέψη μου σε όλους σας,
προσωρινά σας αφήνω.

Πάντα με την αγάπη,
Υιώτα

25 Νοε 2014

Ας ΕΙΝΑΙ Αληθινή η ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΩΝ...



Ημέρα των  "ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΩΝ"

-εντός εισαγωγικών και μη-
αφού
όλος ο κόσμος "βράζει"
και τελειωμό δεν έχει...


Τα κογχύλια μου, φερμένα από ακτή αγαπημένη,
γέμισαν δάκρυα.
Είπα να τα στείλω να στεγνώσουν στον δικό μας Ήλιο...
μόνο που η θάλασσα μου θύμησε
ότι κι η δική της πίκρα δεν είναι συμπληρωμένη...


Μάζεψα τα τελευταία φύλλα 
και ανθούς
κι είπα στον αγέρα του Νοέμβρη να μη στέλνει την οργή του
γροθιές και πάγο.
Ο Δεκέμβρης παραφυλάει στη γωνία,
ψεύτικα γιορτινός... και τα παιδιά, 
πολλά παιδιά, 
γυρνούν ξυπόλητα
με πρόσωπα μαραμένα...

((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((())))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Ας ευχηθώ Υγεία, Υπομονή κι Ελπίδα.
Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα

22 Νοε 2014

...ας ήταν μόνο το κομπιούτερ, και ο πάγος... !!!

(Φωτ. Υιώτας: πίσω από το σπίτι μας)
Να ήταν μόνο το κομπιούτερ, 
Φίλες και Φίλοι μου αγαπημένοι!!!
...να ήταν μόνο το κρύο και ο πάγος!
Δυο εβδομάδες και, που περάσανε, πόσα πολλά συνέβηκαν! Πόσα πολλά είχα -κι έχω- να κάνω, και 
ΠΟΥ να βρω αρχή!:
Κλάδεμα των θάμνων, πλατανόφυλλα πεσμένα στο χώμα, ... ο τεχνικός, που δεν μπορούσε να βρει τα Ελληνικά στο νέο σύστημα...)

ΠΟΥ ακούστηκε να ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ 
η Γλώσσα των Γλωσσών (και να διαβάζεις έναν κατάλογο από την Αλβανική μέχρι την Ζούλού...)
και να ΜΗν εντοπίζεις την Ελληνική;

Μέχρι και ο Φίλος μου ο Γαβρίλης (Πύλαρος) μου έστελνε διάφορα άλλα προγράμματα...!!!

 Η μάϊκροσόφτ ΔΕΝ μας θέλει... ΓΙΑΤΙ;;;

Πέρα-δώθε, ώρες πολλές, έρευνα... 
μέχρι να αγοράσουμε νέο:
 το σύστημα του 2013!!!
για να έχω την Ελληνική, τελικά, να ησυχάσω!

Εντωμεταξύ, 15 γλάστρες (γιασεμί ολάνθιστο, ελιά, πορτοκαλιά -με ΕΝΑ πορτοκάλι!, ρολογιά,  δίφορες ανθισμένες νερατζούλες, λεμονιές, πικροδάφνες... κ.α. έπρεπε να καθαριστούν για να μεταφερθούν εντός, πίσω από τα μεγάλα παράθυρα...
- έλα μέση μου στην θέση σου...
(Φωτ. Υιώτας: Ρολόϊ και αστερίας)
(Φωτ. Υιώτας: Πικροδάφνη και ρολογιά...)
(Φωτ. Υιώτας: ανθισμένη λεμονιά...κι ο καπετάνιος του Δημήτρη)
Σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά...
να σπάσει και ένα δόντι μου... να τρέχουμε χθες στο Φλάσινγκ, μισή ώρα και..., στον καλό μας οδοντίατρο...
να  ανάψει και να... φουμάρει η μηχανή στο πάρκινγκ του, ... κάποιο σωληνάκι είχε φύγει από την θέση του... το έφτιαξε,  κάπως , ο Δημήτρης... ξεκινήσαμε για το χάϊγουέι... μετά από δέκα λεπτά, φούντωσε...!!! να μη μπορούμε να ανασάνουμε!!! να μας κορνάρουν τα αυτοκίνητα... βρήκαμε και πιάσαμε άκρη δεξιά στο Σχολείο του Φράνσιζ Λιούις Μπούλεβαρντ και Χόρας Χάρντινγ, στο Φρες Μέντοους, 
φωνάξαμε για οδική βοήθεια... 
 - Θα πάρει μια ώρα , είπε η εταιρεία...
και...
Θεέ μου, που είμαστε;;;!!! 
-Βάλε φαντασία, λέει ο Δημήτρης, είμαστε στις Άλπεις... και πήγε πίσω να φέρει μια κουβερτούλα για τα πόδια!!! 
-Να, κοίτα, πώς θα τα κουνάς, ειδικά τα δαχτυλάκια...
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αγαπημένοι μου,
καταφέραμε να μας φέρουν στο σπίτι, 
παγωμένοι, τρομαγμένοι, τα μάτια να κρύβουν τα δάκρυα 
-είχα, βλέπετε, και την έγνοια της ...καρδιάς του Δημήτρη!!!- 
Με το ζόρι έφτιαξα μια σούπα...
Η νύχτα;!
Δεν με έπιανε ο ύπνος! Τραβούσα τα σκεπάσματα για να δω ΑΝ θα το καταλάβαινε εκείνος -που κοιμήθηκε βαρύς σαν κούτσουρο!!!
Σήμερα, η γνωμάτευση ήταν ότι είχε χαλάσει ο θερμοστάτης... !!!

Τώρα, 9.31 μμ... Η υπερένταση στο φόρτε της...
Ακόμη νυστάζω, μα σας πεθύμησα κι είπα να δοκιμάσω και το νέο μου σύστημα...
Μέχρι εδώ, καλά πάμε. Να δω αν το  ¨βάλει¨ 
-και δεν το έχω... σώσει...

Καλή σας Κυριακή
Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα

31 Οκτ 2014

"ΜΑΓΔΑ", αγαπημένη, Ευχαριστώ! Καλό Μήνα!

                                              (από τον κήπο μου, για την Μάγδα)
ΜΑΓΔΑ, αγαπημένη, Ευχαριστώ!!! 
Στην γνωστή και πανέμορφη ιστοσελίδα της 
                              η "ΜΑΓΔΑ" 
-η αεικίνητη φωτογράφος-ταξιδεύτρια, όπου μας έχει παρουσιάσει ξεχωριστές φωτογραφίες και ιστορικές ξεναγήσεις από την Ευρώπη και από την πατρίδα- 
αυτή την φορά ξεκίνησε ένα αγαπημένο ταξίδι στα γνώριμα χώματα της Αχαϊας... 
Προς μεγάλη μου έκπληξη, 
αυτή η αγαπημένη Ιντερνετική Φίλη (!) μέσω του Ρίου... έφτασε μέχρι την ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΥΠΗΤΗ, στο Αίγιο, συνέχισε τον δρόμο για τα Βαλιμήτικα (τον τόπο που γεννήθηκα!!!!), συνάντησε γνωστούς, πήγε μέχρι την θάλασσα μου (!) φωτογράφισε εκεί που περπάτησα, σημείωσε λόγια που με κατασυγκίνησαν, έδωσε στην εκκλησιά και τα ονόματα να διαβαστούν μαζί με τα δικά τους!!! ... και συνέχισαν το ταξίδι τους για τα 
            Καλάβρυτα-Μέγα Σπήλαιο-Αγία Λαύρα!!! 
Με τα μάτια βουρκωμένα γράφω αυτή την ανάρτηση 
για να πω: 
          -Μάγδα μου, Τιμή μεγάλη, αγαπημένη μου!

Προσπάθησα να μεταφέρω εδώ, στην ιστοσελίδα μου, το "κομμάτι" από την γη μου, μα δεν τα κατάφερα.

Καλλίτερα!
Φίλες και Φίλοι μου, να πάτε στην ιστοσελίδα "ΜΑΓΔΑ"
-την έχω κι εκεί, δεξιά, στους αγαπημένους μου-
και θα απολαύσετε το ταξίδεμα στα "δικά μας χώματα". Θα διαβάσετε τα ευγενικά της λόγια και για μένα...!!!

Μάγδα μου,
εύχομαι η ομορφιά του τόπου μας να είναι ένα δώρο 
για τα ΓΕΝΕΘΛΙΑ σου, να ζεις και να σε χαιρόμαστε.

Στα σχόλια, εκεί στο τέλος της δικής σου ανάρτησης, άφησα την συγκίνησή μου να συμπληρώσει λίγες αναμνήσεις...
                            Μάγδα μου, πολύχρονη, 
                           ευτυχισμένη και με Υγεία!

και πάλι:  "Αμέτρητα Ευχαριστώ"! από όλους μας!

Φίλες και Φίλοι μου, Καλό Μήνα.

Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα

24 Οκτ 2014

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΔΗΜΗΤΡΗ και Δημητράκη... και Φίλες και Φίλοι

(σχέδιο και φωτογραφίες Υιώτας)
Με ένα  ...αυτοσχέδιο Παγωτό, στυλ Υιώτας!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
αγαπημένοι μου:

Δημήτρη

και Δημητράκη (εδώ ενός έτους!)

Χρόνια Πολλά
με ένα "ντροπαλό" τριαντάφυλλο για όλες τις Φίλες
κι
ένα "φλογερό"
για όλους τους Φίλους!
Να είστε όλοι καλά

Πάντα με την Αγάπη

Υιώτα

9 Οκτ 2014

...μικρά Θαύματα: Α' Βραβείο 2000, "ΑΣΤΡΑΙΑ", Θεσσαλονίκη!

"Η ΈΜΠΝΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΝΟΥ ΟΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ 
Η ΤΕΧΝΗ"  Υιώτας Στρατή

Απροσδόκητη η χαρά! Απίστευτα τα "μικρά Θαύματα" 
μα ΝΑΙ ! Συμβαίνουν! 
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα
ένας μικρός σεισμός στην μνήμη και στην καρδιά, άνοιξε μια θάλασσα γεγονότων... άλλα που τότε άρχισαν... κι άλλα που ακολούθησαν...
Αγαπημένοι μου, 
θα προσπαθήσω να μην επαναλάβω αυτά που πιστεύω ότι μπορείτε να διαβάσετε για το πρώτο βιβλίο τής Ηπειρώτισσας εκπαιδευτικού-εν ενεργεία στην Θεσσαλονίκη:
Ευαγγελινής Μπαλούμη,
της  "Αστραίας"
-όπως υπέβαλλε το μονόπρακτό της στην Διεθνή Εταιρία Θεατρικών Συγγραφέων, Τέχνης και Λογοτεχνίας, Νέα Υόρκη, το 2000, με θέμα από την Μυθολογία μας: "Συνομιλώντας με τον Ηρακλή..."-
κι όπως 
Τιμή μας, 
να παρουσιάζεται ως "ΑΣΤΡΑΙΑ" στο εξώφυλλο του !!!

Η Επιτροπή, 17 Ιουλίου 2000, απένειμε το Πρώτο Βραβείο στο γραπτό της, με τίτλο: "Η συνάντηση με τον Ηρακλή"
και τον Σεπτέμβρη 2014, "γεννήθηκε" το βιβλίο, με θαυμάσια επέκταση στον εκ βαθέων φανταστικό διάλογο που είχε ο "νεαρός φοιτητής με τον 'Ηρωα της Μυθολογίας μας"...
... Κάποιος άφησε ή ξέχασε 
τον Εθνικό Κήρυκα, 
την εφημερίδα της Νέας Υόρκης,
(όπου, τότε, είχαμε διαφημίσει-ενημερώσει για τον Διαγωνισμό) 
κάπου, 
στη Θεσσαλονίκη,
την φυλλομέτρησε η Ευαγγελινή, ενδιαφέρθηκε -όπως σας εξηγεί και η ίδια...
Ήταν
"...μια πρόκληση και ταυτόχρονα ένας άθλος για να τον πραγματοποιήσω" !
Γράφει στην σελίδα 33, κεφάλαιο 6:
Ο Ηρακλής, ο Λόγος και ... η αναζήτηση της Ελευθερίας.
(σε δική μου σύμπτυξη:)
"Ο ακατάπαυστος εσωτερικός μονόλογος με τον εαυτό μας...  πρέπει να γίνει ο σωστός εσωτερικός διάλογος..."
......

Αγαπημένοι μου,
Αυτά είναι τα μικρά Θαύματα! 
Θερμότατα συγχαρητήρια στην "Αστραία" μας.
Θα την δείτε και στην Ιστοσελίδα της: Ομηρική Πολιτεία.
****
*********
Πιστεύω ότι αν δεν υπήρχε ο φθόνος και η καχυποψία σε φιλόδοξους λογοτεχνίζοντες... κ.λπ,
δεν θα έπεφτε σε ...λήθαργο αυτή η ομογενειακή προσπάθεια!
Σας αφήνω με την Αγάπη μου,
Υιώτα



1 Οκτ 2014

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ, Καλό Φθινόπωρο, σε όλους!





(τα γιασεμάκια μου)

Καλό Μήνα
Καλό Φθινόπωρο
και 
ο Θεός να βάλει μυαλό στο ανθρώπινο γένος...
Αν είναι να λειώνει η καρδιά μου

από τα τόσα που συμβαίνουν "γύρω μας"

Φίλες και Φίλοι μου
απολαμβάνω
το άγγιγμα της Φύσης στο μικρό μου κήπο...

Τα χέρια μου γνωρίζουν κάθε σπιθαμή της γης που με περιβάλλει, 
-ο μόνος τρόπος για να ξεχνιέμαι
και να ξαναγεμίζω την ...μπαταρία του νου.

Εύχομαι
σε όλους σας
ό,τι το καλύτερο.
Πάντα με την αγάπη,
Υιώτα








19 Σεπ 2014

...ανέφικτος έρως...

(Η πέτρα και το ρόδο. Σχέδιο Υιώτας)

Ονειρευόταν
το ροδόχρωμο ρόδο τις νύχτες 
της πέτρινης ενοχής.
Αυτός, ανήκε αλλού.
Το ρόδο, ήταν ξεσκλίδι του άκαρδου βοριά. 

Ταίριασμα ανέφικτο. Οξύμωρο.

Κι όμως, αυτός, είχε μέσα του μια τρυφεράδα, μια αλέκιαστη αγάπη,
για κείνο το ρόδο. Ανείπωτη στους περαστικούς, 
απροσδιόριστη στους περίεργους.
Αναρωτιέμαι, αν έχετε ακούσει 
τα ανεπαίσθητα τριξίματα στις ώρες των πάγων 
όταν οι δυο τους έψαχναν να βρουν την θέση τους.
Αυτός να σκαρφαλώνει για το ιερό αγκάλιασμα,
το ρόδο να προσπαθεί να σκεπάσει την γύμνια του 
με τα ανοιξιάτικα οδοντωτά του φύλλα.
Σκέπτομαι αν έχετε δει τα κρυστάλινα δάκρυά τους 
που τρέχουν στις ρίζες της γης.
Τις καυτές τους ανάσες που πυρπολούν την άπειρη χλόη...

Βέβαια "ΟΧΙ"!
Αυτός, 
είναι μόνο μια μικρή, ασήμαντη πέτρα
που θάμπωσε την στιγμή με το σχήμα της.
Το ρόδο,
μετά βίας συγκρατεί την ομορφιά του
πνιγμένη στην άκρη του στενού μονοπατιού.

Κι όμως, βρέθηκαν
να δημιουργήσουν μια παράξενη σχέση.

Υιώτα
*************************************

(Τροπικές Κυρίες. Σχέδιο Υιώτας)
Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που με αγαπούν
Καλό Χειμώνα
με ανοιξιάτικα οράματα
Υιώτα

12 Σεπ 2014

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στο Σχολείο!

(Στην αγκαλιά μας, 3 ημερών!)

Τρία χρόνια και έξι σχεδόν μήνες αργότερα...
Ο μικρός μας Παναγιωτάκης-Δημητράκης 
μπήκε στην ορθάνοιχτη πόρτα των προ-νηπίων 
της Αγίας Τριάδας, στο Χίκσβιλ, Λ.Ι., καμαρωτός, 
σοβαρός, ψυχολογικά έτοιμος για την περιήγηση
στην απέραντη χώρα των Αριθμών και των Γραμμάτων...




"Μπερδεμένα μονοπάτια" σχέδιο Υιώτας, .14

Από δω και πέρα
θα περιπλανιέται στα "μπερδεμένα μονοπάτια" 
της Γνώσης
για να γίνει ένας "σωστός Άνθρωπος" ...

ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ και ΚΑΛΗ ΜΑΘΗΣΗ
αγγελούδι μας.
Φίλες και Φίλοι μου,
αντιγράφω με ξεχωριστή αγάπη, το ποίημα που του αφιέρωσα όταν γεννήθηκε:

ΚΑΠΟΤΕ

Κάποτε, θα θυμάσαι ότι ήμουν εκεί, όταν

έβαζες σε νότες τους άχρωμους ήχους σου. 

Κοντά σου, 

όταν αγγίζοντας σε, κατέγραφα 

τον πρωταρχικό σου χορό στη καρδιά και στη μνήμη. 

Όταν, προσεκτικά, γύριζες θέση, ψαχουλεύοντας 

τους υδάτινους τοίχους που σε προστάτευαν,

- λες και ήσουν δελφίνι πρωτογέννητο, ακόμη δεμένος 

με τον λώρο που σε τάιζε προσμονή κι αγάπη, 


ήμουν εκεί.


Ανίδεος, σ’ ένα κόσμο σκληρό, γεμάτο οδυνηρές 

αντιθέσεις, τρέμαμε μήπως αισθανθείς το φόβο μας 

και τρομάξεις… 

Για σένα, όλα έπρεπε να είναι αρμονικά, λαμπερά, 

καλο-χτισμένα! 

Για μας, 

ήταν το βαρύ τίμημα της ανώδυνης ενημέρωσης, 

της προσεχτικής μεταβίβασης τραγικών γεγονότων … 

Για σένα, 

κεραυνοί δεν υπήρχαν, 

οι βροχές ήταν ευλογημένες, οι δε, σεισμοί; Ήταν πολύ

μακριά για να αισθανθείς 

την ανυπολόγιστη καταστροφή που επέφεραν…


Κάποτε, θα θυμάσαι ότι το χέρι μου, πάνω 


από την γαστέρα που σε κρατούσε, 

είχε το ειδικό βάρος της στοργής και 

το βελούδινο άγγιγμα 

της αγάπης.



Κάποτε, όπου εσύ κι εγώ, είμαστε ένα!

***********************************************

Καλό Σαββατο-Κύριακο σε όλους,

Υιώτα