30 Μαΐ 2022

 Στο ξεψύχισμα του Μάη



                                                        (με την αγαπημένη μου Λυγαριά)

         ΣΚΕΨΕΙΣ κι αποσπάσματα από το δίγλωσσο 

"ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ", Αθήνα, "Δρυμός/1986, σελ. 32, 34)

******************************

                             ***************************************

Η φωνή μου;

Ακόμη μια φωνή πίσω απ' τα χείλη ...

Πάλι καλά που αναγνωρίζουν την φωνή μου !

*******

Διέγραψα την Διαίρεση. Την παλάμη ύψωσα 

στην κατανόηση

και τα δάκτυλα γέμισαν πουλιά.

*******

... σε ταπεινούς συμβιβασμούς

ζωή μη χαραμίσεις.

*******

Αντίδωρο.

Τί είναι αυτό? Ξεχάστηκε η γεύση στο στόμα που αμέλησε

το "Ωσαννά" να ψάλλει.

*******

Τότε,

ήμουν μια καρδιά γεμάτη καρδιές .

Τώρα, μισή καρδιά, πίκρα και μέλι.

*******

Οι ποιητές, και τα παιδιά ίδιο Θεό πιστεύουν.

*******

Χρειάζεται η προσέγγιση τον τρόπο της.

Χρειάζεται η αφή την Τεχνική της ...

*******

Μετανάστες: αβοήθητοι σπορείς σε δανεική πατρίδα.

*******

... πού να νοιαστείς στην ξενητειά γι΄αστέρια της Πατρίδας.

*******

Δεν αγωνίζομαι για με. Την νύχτα πολεμάω.

Δεν είναι οι λέξεις αρκετές το μήνυμα να σπείρουν.

Μυλόπετρες χρειάζονται σ΄ακούραστο λιοτρίβι,

να στάζει ιδρώτα ο καυμός, και η ανέχεια λάδι ...  

*******

Ολημερίς μεταμορφώνομαι πέτρα ζεστή, βράχος αγέρωχος, 

για τα Παιδιά,

στην Άλλη Όχθη.

*******

Για μας, Πατρίδα απόμεινε ένα κομμάτι πόνος

στου χάρτη το περίγραμμα, και τούτη η Γη

-δική μας γη- δευτεροαγαπημένη ...

************************

                                         ****************************   

Πάντα με την αγάπη μου, Υιώτα.                    



27 Μαΐ 2022

 

ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ


                                        (Αντιγραφή από την εκλεκτή Ιστοσελίδα της ΚΥΚΛΑΜΙΝΑΣ)
Παρασκευή 27 Μαΐου 2022

***

Ένας νεαρός άντρας ήθελε να πάρει μία σημαντική θέση 

σε μία μεγάλη εταιρία εκτυπώσεων. Είχε περάσει την 

αρχική συνέντευξη και τώρα θα γνώριζε τον διευθυντή 

για την τελική συνέντευξη.

Όταν εκείνος είδε το βιογραφικό του, τον ρώτησε:

– Έχεις πάρει υποτροφία;

– Όχι

– Ο πατέρας σου πλήρωσε τις σπουδές σου;

– Ναι.

– Που δουλεύει ο πατέρας σου;

– Ο πατέρας μου είναι σιδηρουργός.

Ο διευθυντής ζήτησε τότε από τον νεαρό άντρα να 

του δείξει τα χέρια του. Εκείνος του τα έδειξε και ήταν πολύ

μαλακά και τέλεια.

– Έχεις βοηθήσει ποτέ τον πατέρα σου στην δουλειά;

– Όχι, οι γονείς μου πάντα ήθελαν να σπουδάσω και να 

διαβάζω περισσότερα βιβλία. Εκτός απ’αυτό, είναι πολύ 

καλύτερος από μένα στην δουλειά του.

Τότε, ο διευθυντής είπε:

– Θέλω να κάνεις κάτι. Όταν θα πας σπίτι, θέλω να πλύνεις

τα χέρια του πατέρα σου και μετά να έρθεις να με δεις ξανά

αύριο το πρωί.

Ο νεαρός ένιωσε πως είχε καλές ελπίδες να πάρει την 

δουλειά. Όταν γύρισε σπίτι, ζήτησε από τον πατέρα του να

τον αφήσει να του πλύνει τα χέρια. 

Εκείνος ένιωσε παράξενα αλλά συμφώνησε να τον αφήσει.

Ο νεαρός έπλυνε τα χέρια του και ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησε πως ήταν πολύ κουρασμένα και γεμάτα ουλές

. Κάποιες μελανιές ήταν τόσο βαθιές που πονούσε πολύ 

όταν τις ακουμπούσε.

Τότε ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβε ο νεαρός πώς ήταν

για τον πατέρα του να δουλεύει κάθε μέρα για να πληρώσει

τις σπουδές του. Οι μελανιές και οι ουλές ήταν το τίμημα 

που είχε πληρώσει ο πατέρας του για την μόρφωση και το

μέλλον των παιδιών του. 

Αφού του έπλυνε τα χέρια, τον βοήθησε να καθαρίσει το εργαστήριο.

Την επόμενη μέρα, ο νεαρός επέστρεψε στο γραφείο του 

διευθυντή. Ο διευθυντής παρατήρησε τα δάκρυα στα μάτια

του νεαρού και τον ρώτησε

– Μπορείς να μου πεις τι έκανες και τι έμαθες χτες 

στο σπίτι σου;

– Έπλυνα τα χέρια του πατέρα μου και όταν τελείωσα 

έκατσα και καθάρισα το εργαστήριό του.

Τώρα μπορώ να καταλάβω και να αναγνωρίσω πως 

χωρίς τους γονείς μου δεν θα ήμουν αυτός που είμαι 

σήμερα. Βοηθώντας τον πατέρα μου, κατάλαβα πόσο 

δύσκολο είναι να κάνω κάτι δικό μου. Εκτιμάω 

πολύ περισσότερο τώρα την αξία του να βοηθάς την 

οικογένειά σου.

Ο διευθυντής είπε:

– Αυτό είναι που ψάχνω στο προσωπικό μου. Θέλω 

κάποιον που να μπορεί να εκτιμήσει την βοήθεια 

των άλλων, κάποιον που να μπορεί να καταλάβει 

τις δυσκολίες που περνάνε οι άλλοι, 

κάποιον που να μην σκέφτεται μόνο τα χρήματα. 

Προσλαμβάνεσαι.

.......

Ένα παιδί που έχει κακομάθει και είχε πάντα αυτό που 

ήθελε, θα αναπτύξει την νοοτροπία πως όλα του ανήκουν 

και πως ο εαυτός του είναι πάνω απ’όλα. 

Εάν είμαστε αυτού του τύποι οι γονείς, τελικά δείχνουμε 

την αγάπη μας ή καταστρέφουμε τα παιδιά μας;

Μπορείτε να δώσετε στο παιδί σας μεγάλο σπίτι, καλό 

φαγητό, μαθήματα, χρόνο να διασκεδάσει, αλλά όταν 

πλένετε το πάτωμα ή βάφετε τον τοίχο, σας παρακαλώ 

δώστε του και αυτή την εμπειρία. Μετά το φαγητό, βάλτε τα

 να πλύνουν τα πιάτα μαζί με τα αδέρφια τους.

Όσο πλούσιοι και να είστε, τα παιδιά σας πρέπει να 

καταλάβουν. 

Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να μάθουν να εκτιμούν τις προσπάθειες των άλλων και να μάθουν να συνεργάζονται 

για να πετύχουν τον σκοπό τους.

Η άποψή σας;

***

ΠΗΓΗ

***

Σχόλιο: Το θυμόμουνα αυτό το άρθρο, κι αφού έτυχε και το

πέτυχα σήμερα, δεν θα το αφήσω να μου φύγει! 

Θα το κρατήσω μαζί με κάποια άλλα που θυμάμαι συχνά, 

με αφορμή συζητήσεις με γονείς, με παιδιά και βλέποντας

πολλά γερόντια σε κλινικές και γηροκομεία και έχοντας και η ίδια παιδιά, που καταλαβαίνω μεν τις ανασφάλειές τους λόγω 

εποχής, μα εύκολα κρίνουν τα λάθη των γονιών, 

ξεχνώντας όμως πως εμείς δώσαμε παραπάνω απ' ότι 

είχαμε, 

γιατί στερηθήκαμε, κι αυτό ήταν το μεγαλύτερό μας λάθος! 

Τα πολυμορφώσαμε κι η ψυχολογία λένε πως "λέει":

"Παιδικά χρόνια και παιδικά τραύματα, 

τοξικοί γονείς, κ.λ.π."

Είθε να μη δούνε παιδικά τραύματα, σαν τα δικά μας ή 

των μεγαλυτέρων μας!...

(Να φέρω και το άλλο):


"Τι είναι αυτό;" (Η ταινία)

***

Θυμάμαι και το άλλο που κάποτε διάβασα.

Μια μαμά κόβει μια κουβέρτα στα δυο και την δίνει στον 

μικρό γιο της, να τα πάει στο υπόγειο που μένει 

ο παππούς.

Γυρίζει ο μικρός και φέρνει πίσω το ένα κομμάτι.

"Γιατί το έφερες πίσω το ένα;" τον ρωτάει.

"Για να την έχω να σε σκεπάσω στα γεράματα, όταν θα την χρειαστείς, μαμά!"

***

Συμπέρασμα:

Νέοι πονεμένοι και αδικημένοι απ' την δύσκολη εποχή 

που ζούμε, μην ξεσπάτε τον θυμό σας στους γονείς σας 

ή παππούδες.

 Δείξ' τε τους την αγάπη σας, τώρα που τους έχετε, γιατί 

τα "τραύματα" που θα σας μείνουν όταν Φύγουν, 

θα είναι πραγματικά και επίπονα. 

26 Μαΐ 2022

 

VETERANS  DAY,  VIRGINIA, 2022! 


Huge Success, at the Ball in Stafford, Virginia,

where my first daughter lives with her Family.

It reminded me (more than twenty years ago, in Astoria, NY) 

her crowning "Miss Greek Independence", 

all the pride and the happiness...  

the Greek Parade in the iconic Fifth Ave. ...  

the Dinner-Dance in the Crystal Palace (that does not exist anymore...)  -where the handsome Euzones  were sitting  in a circle clapping hands for her father's beautifully performed zeibekiko  ...  

Times where Life looked promising ... 

what memories!!!

I Thank God firstly, and Fate that has rewarded me with more special events in my life!

I share this with all of you, my Friends. 

I needed that in my recent loneliness... My dear husband, through the cloudy sky, I am sure must be happy too.

With greetings and Love,

From Long Island, NY

20 Μαΐ 2022

                                (Φωτο-σύνθεση Υιώτας: Μαγιάτικη νύχτα. 2022)

 

ΥΠΕΡ-ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ!

(αποσπάσματα ενός ευαίσθητου Μάη. Μέρος πρώτο.)


καταλαβαίνεις, λοιπόν, Φίλη μου ευαίσθητη ότι

η ΚΑΡΔΙΑ είναι απέραντη αυλή με πόρτα ανοιχτή...

Να είσαι καλά, κι ας λυγίζεις από Αγάπη.

Οδυνηρή θα ήταν και η έλλειψή της.

****.- Η παρουσία με την απουσία, κατάλαβα πως είναι σχεδόν ίδια η απόσταση.

 **** Βλέπεις, ό,τι υπέροχο η έμπνευση δημιούργησε,

ήταν αστραπή που διήρκεσε περισσότερο.

Η βροχή, ναι μεν ξεπλένει σκιές, μα λιμνάζει, πάμπολλες.

Κι αυτή, σαν τον άνεμο, έχει δικό της κωδικό. Έρχεται με το δικό της "-έτσι θέλω, κι αν μπορείς άλλαξέ με!"

 

****  05/18/2022:   κι εδώ, ξημερώματα, έξω βρέχει καταρρακτωδώς. Αν άκουγες την βροχή στον διπλανό τσίγκο… Νομίζω  Συγκινήθηκαν ψυχές που δεν ξεχάσαμε .


**** Αν είναι κάτι που με συγκινεί από σένα

είναι η επίμονη ταπεινότητα

που δεν διστάζεις να την επαναλαμβάνεις. 

 Όμως,

 Δεν είδα την πανσέληνο 

ούτε κι απόψε.

Ο βαρύχνωτος καιρός φταίει.

Τα σύννεφα, συνομιλούν ακατανόητη 

-για μένα- γλώσσα.

Εγώ, απλά, συνεχίζω το όραμα...

Τα όνειρα,

πολλές φορές ακατανόητα.

Εκείνος, αμίλητος. Ξέρεις,

Οι σκιές δεν μιλάνε.

Εγώ παραμιλώ κι αναρωτιέμαι αν με ακούει.

Πόσα να εξηγήσεις όταν έδωσες τον εαυτό σου 

σε έναν άνδρα που σχεδόν τον ανάθρεψες, κι ήσουν:

γυναίκα, μάνα, δημιουργός, τοξότης ...

φωτιά και χώμα

για μισό αιώνα!

Κατάφερα να ζω με λιγότερο Οξυγόνο.

Μετρώντας το βάρος των δακρύων.

Δοκιμάζοντας την αλμύρα τους.

Δαμάζοντας την ροή τους.

Τα απρόσκλητα καρδιοχτύπια

ηχούν απόκοσμη συμφωνία

στην ακαταχώριστη ιστορία του κρυφού Φόβου

της αποσύνθεσης.

 Κι όμως! Ο Ήλιος καίει, καιόμενος,

κι ο απείθαρχος άνεμος,

δεν καταγράφει ούτε το τραγούδι του,

ούτε τον χορό του.

****************************************

 Φίλη μου,

Σου επαναλαμβάνω:

Ζήσε την κάθε στιγμή όπως εσύ ξέρεις να την ζεις.

Θα τα πούμε σύντομα. Πάντα με την Αγάπη

                                      (Φωτο-σύνθεση Υιώτας: Μαγιάτικος άνεμος. 2022)




5 Μαΐ 2022

ΘΥΜΗΣΕΣ ΟΔΥΝΗΡΕΣ


                                                              (σχέδιο Υιώτας, 2009)

              ΔΕΚΑ -ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ  ΠΡΙΝ  !!!

ΠΟΙΗΜΑ - ΑΦΙΕΡΩΣΗ της Υιώτας Στρατή


ΣΤΗΝ «ΜΑΝΝΑ ΜΕ ΔΥΟ Ν» (της Κατερίνας)
και
στις Μάνες του Κόσμου, 

που έφυγαν...

+++++++++

Της Κυρ-Αφροδής (03/29/09)

Χώμα νωπό,
με αγιασμό,
με γύρη από γαζίες.
Διαπερνά ο στεναγμός κοίτη από κυπαρίσσι.

Το λευκο-σέντονο υγρό, λίμνη γεμάτη δάκρια.
Πνίγετ’ η έσω σιωπή.
Πόδια και χέρια τρέμουν.
Βαρύς ο αναστεναγμός,
σπάζει ο λυγμός στη μέση.


Στ’ άγγιγμα κρύου μάρμαρου τα χείλη ανατριχιάζουν…
-Πώς δεν ακούς το θρήνο μου,
Μάννα,
γλυκιά μου Μάνα!
Τώρα, που μάνα έγινα 
και τη καρδιά σου νοιώθω
να ξεριζώνεται εντός, στα σωθικά του πόνου,
πες μου πιο άστρο ν’ ασπαστώ
νάρθει να σε χαϊδέψει στις ώρες περισυλλογής,
στις νύχτες της ξαγρύπνιας;

Στείλε μου μήνυμα! Η πνοή 

του νοτισμένου αγέρα,
πάνω στο μέτωπο ας είν΄ το τρυφερό φιλί σου.
Τώρα, που ένα έγινες στο σώμα της ελπίδας,

ξεπήδησε σαν της πηγής τη δροσισμένη ανάσα...

Φλόγες στα μάτια η μνήμη σου!
Ο ουρανός, ραγίζει.


Στείλε ευχή, η αγάπη σου να με τυλίγει, Μάννα!

***************               ΚΑΙ 

Δημοσιεύει η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΕΣΠΟΤΗ - ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ (ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ.)Σάββατο 10 Απριλίου 2Στην Αφρούδω, την άγνωστη ηρωίδα !!!ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΩΤΑΣ ΣΠΑΝΟΥ - ΣΤΡΑ Η Γιώτα η φίλη μου, σε ΤΙΜΗΣΕ, πάλι, Μάννα!**  *

9 Μαρ 2021

Αφρούδω, η άγνωστη ηρωίδα !!!



                         (Φωτο-σύνθεση Υιώτας. Αύγουστος 2020)

 Στην Αφρούδω,  την άγνωστη ηρωίδα !!!

και σε όλες τις ηρωίδες  

των δύσκολων χρόνων!!!

 +++++++++++++++++++++


Πόσες πολλές ήταν 

και πόσες που δεν τις γνώρισε!

Να σφίξουν το χέρι ή να αγκαλιαστούν

δίχως μιλιά,

παρά μόνο με ερμητικά σφιχτά χείλη

και νοτισμένα μάτια...


Ας ήταν να γνωριστούν όλες οι ψυχές,

να ερμηνεύσουν 

την αφόρητη Δυστυχία των πολέμων,

την ατέρμονα Απελπισία των μανάδων,

ας ήταν 

να εξαφανίσουν τον ζωντανό Θάνατο...

 

Είθε να φτερουγίζουν καλόγνωμα

για τις αμαρτίες των "Προεστών του Κόσμου",

όπου 

ένα ουράνιο τόξο

δεν είναι αρκετό να διώξει τα βροχερά σύννεφα

των οδυρμών,

και να καθαρίσει τους ερυθρόχρωμους ποταμούς

του αδικοχυμένου αίματος...

 

Απαλά, 

ένα χάδι στέλνω, με ζεστή την παλάμη,

και για μία άλλη προσφιλή ηρωίδα,

-ίσως να αναγνωρίσει η μία την άλλη- 

που χώρεσε την Γη

για να ενώσει 

τους ωκεανούς

μιας δίφορης δημιουργίας.

 

Η θύμηση, ας είναι δροσιά στα πικραμένα χείλη.

Ας είναι μέλι στις ανείπωτες ευχές.

Δεν είναι όλες οι καρδιές στείρες.

Δεν είναι όλες οι ψυχές αγέρας αθώρητος...

 

Οι αναμάρτητες αμυγδαλιές, 

συνεχίζουν

την πάλλευκη ανθοφορία τους.


(03-02-21)             

+++++++++++++++++++++++++


Πάντα με την σκέψη μου και την αγάπη μου,

Υιώτα  

 "Αστοριανή"

- που πλέον δεν ζει στην Αστόρια, αλλά 

στο "Μακρονήσι" της Νέας Υόρκης......


***

ΥΓ. Να "χωρέσω" εδώ και το ζωντανό όνειρο και τα λόγια σου... στις 7 Απριλίου, ξημερώματα Τετάρτης, μετά το τηλεφώνημα... της σύμπτωσης με την κορνίζα... και μετά η τέντα... και οι κρίνοι σου που με καλούσαν για φωτογράφιση... ΕΚΕΙ.

Κι ύστερα σου λένε, πως δεν υπάρχει τίποτα, μετά θάνατον!

Ας τους, να λένε, Μάννα μου!

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2021


====================================
********************************
====================================

Σημείωση: "...Απαλά, 

ένα χάδι στέλνω, με ζεστή την παλάμη,

και για μία άλλη προσφιλή ηρωίδα,

-ίσως να αναγνωρίσει η μία την άλλη- 

που χώρεσε την γη

για να ενώσει 

τους ωκεανούς

μιας δίφορης δημιουργίας."


Θα μπορούσε να ήταν

και για την δική μου Μάνα! 

Μα οι Μάνες όλου του κόσμου,

δικές μας είναι, και μας κοιτούν μέσα από τα μάτια που βλέπουμε, 

συνυπάρχουν μέσα από τον αέρα που αναπνέουμε...


Αγάπη και Τιμή, Κάθε στιγμή,

όσο υπάρχουμε.

                                             (φωτο-σύνθεση Υιώτας, 5-5-22)


ΠΑΝΤΑ με την Αγάπη μου,

Υιώτα