" ΤΟ ΝΟΣΤΙΜΟΝ ¨ΗΜΑΡ" ΥΙΩΤΑ-ΒΑΪΟΣ

 "Το Νόστιμον Ήμαρ"     Υιώτα-Βάϊος

                                                

                                                (από την παρουσίαση του Βάιου, στο "Φέις Μπουκ)

"Ανάθεμά σε, Μούσα! που εμπνέεις, δήθεν, τους δι-πάτριδες! (έγραφα κάποια νύχτα, ξάγρυπνη, με την μισή καρδιά και τον νου θολωμένο) ... 

Μοιρασμένη Αγάπη, Αγάπη δεν είναι. 

Τυφλή Αγάπη, πάλι Αγάπη δεν είναι...   

"-Καλή σου ημέρα και στις ρίζες σου, (μου συμπληρώνει στο πιο πάνω "γαλάζιο ποίημα μου" κι ο φίλτατος Βάϊος) που θυμίζουν βαρυποινίτη, με αλυσίδες χωμένες βαθιά στη Γη. Το λυκαυγές του γυρισμού σου δεν θα το δεις ποτέ! Τάχα κι εγώ το είδα; Χα!"

...Ποιο "λυκαυγές" να είχες στο νου σου, Βάιε, εκείνη την στιγμή... αφού ΗΣΟΥΝ στην πατρίδα! Με την Μάρω, με την Χριστίνα και τα αγγελούδια τους,  κι όμως, "ρίζα ασερνικιά, -όπως μούλεγες τον γιο σου-" είχες  εκεί, στην Μητριά, που είχε ριζώσει για καλά, με την δική του οικογένεια...,  

" απόδημη δασκάλα κι αδελφή μου" με έλεγες... Κι όμως!

...καρδιά βαρυποινίτη, είχες κι εσύ, Φίλε αγαπημένε.

Κι υπολογίζαμε, μόλις περάσει το "χτικιό", να ρθούμε για μια βόλτα...

Μόνο που κι εσύ πήγες να συναντήσεις τον Δημήτρη μου, τελείως απροσδόκητοι κι δυό σας!!! 

Τώρα, η Μάρω σου, πόσα να λέει μαζί μου για την Αγάπη;

 

ΓΡΑΜΜΑ σε μια Φίλη

 

(δώρο από  φθινοπωρινά κυκλάμινα της Πατρίδας)

"ΑΠΟΨΕ ΥΠΑΡΧΩ "

- ΓΡΑΜΜΑ και ΠΟΙΗΣΗ, ΓΙΩΤΑΣ ΣΤΡΑΤΗ":

Χρόνια σου Πολλά, αγαπημένη.
Σε έμαθα, τόσα χρόνια. Τρυφερή, κρύβεσαι από το αδηφάγο πλήθος, προτιμώντας να χάνεσαι.
Μα όταν αρχίζει να χοχλάζει η καρδιά σου, κι αναζητάς το τόξο μου, 

το γυρίζεις καρφί στην καρδιά μου... 

και "φούρνος να μη καπνίσει..."

Σε βλέπω να ραγίζεις με αυτά που γράφω, ΓΝΩΡΙΖΩ, δεν είχαν αυτό το σκοπό... Ξέρω πως με σκέπτεσαι. Λες και είμαι δίπλα σου. Μη μου δικαιολογιέσαι.

Είναι Κυριακή βράδυ. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα.

Ο Δεκέμβρης ξεψυχάει, 27, κιόλας. Είπα να ρίξω έξω, μια ματιά...
Τα σύννεφα γεμίζουν τα ντεπόζιτά τους να πλύνουν τις βρωμιές της Γης, αργότερα. Ούτε ίχνος αστεριών, ούτε αναλαμπή της γηραιάς σελήνης.
Πού θα βρει τον δρόμο, να μιλήσουμε απόψε.

Μπήκα με κρυφή περιέργεια στο "ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ"...

 ΆΛΑΛΗ! που έγραψες κάπου, κι εσύ.

Ψηλαφιστά, θα αγγίξω μία-μία τις φωτογραφίες του, που έβαλες για να με λειώσεις, απόψε. Και νόμιζα ότι κάπως κατάφερα να μειώσω τον κρουνό των δακρύων. 

Πώς κατόρθωσα να μετράω τις ανάσες, να ελέγχω τους κτύπους της καρδιάς, (τώρα, το ξέρει, μισή-μισή την μοιραζόμαστε,) και να πιέζω την ελάχιστη λογική που μου απέμεινε, για να κινούμαι, για να μη πιάνομαι τοίχο-τοίχο, για να προχωρώ... να λέω ότι ψευτο-υπάρχω και ότι θα τα καταφέρω...

Κι ήρθες, με το ομορφότερο Χριστουγεννιάτικο Δώρο σου, να θαμπώσεις τα μάτια μου, να ρουφήξω τους βόγγους μου, να λιγοστέψω την δύναμή τους που φωλιάζει αόρατη στους άβαφους τοίχους, να μην τους ακούω κάθε φορά που τον σκέπτομαι...
Τον έβαλες τόσες φορές στην σειρά, έτοιμο να στροβιλιστεί, να προσπαθεί, μα να μη τα καταφέρνει... 

Εκεί! Στάσιμος. Στα μισά της στροφής ενός χορού που ποτέ πλέον δεν θα ολοκληρωθεί.
Σαν να μη χορεύει για μένα, για κείνον, για τους υπόλοιπους, που κρυφά τον ζήλευαν... κι ήταν οι στροφές του γεμάτες πάθος. Ισορροπία. Λεβεντιά.

Κι όμως, σε ευχαριστώ που μου τον έφερες κοντά μου. Σημάδι, που ψάχνω άπειρες φορές, να ρθει, να μου πει μια κουβέντα.
Απόψε, θα ρθει συντροφιά στο κρύο κρεβάτι μας, θα αγγίξω την πλευρά του, θα χαίδέψω το μαξιλάρι του, θα πω με τα μάτια την καληνύχτα μου, για να γυρίσω και να αφήσω τα δάκρυα αθόρυβα στο δικό μου. Κι όμως, τον βλέπω. Δίπλα μου να στροβιλίζεται.
Η κόκκινη γραββάτα,
θηλειά στο λαιμό μου.
Κανείς δεν με ακούει.
Κανείς δεν με βλέπει.
Τέλεια αποχή.

Τα πιο μοναχικά, τα πιο λυπημένα Χριστούγεννα.

Ίσως, αδειάσει το πυθάρι, και να στεγνώσουν τα δάκρυα μου, γι΄απόψε.
Αύριο; Έχει ο Θεός.

Σε δέκα  ημέρες, θα λείπει για ένα εξάμηνο!!!  Λες κι έφυγε ποτέ του!

Καλή νύχτα, για μένα.
Ήδη πρωί, "καλή μέρα" για σένα, Φίλη ακριβή.

Πάντα με την αγάπη μου.

 28 Δεκ  2020

Ποια ψήνει σπιτικό ψωμί

Ποια ψήνει σπιτικό ψωμί 

 

                                                         (Εξώφυλλο-σχέδιο Υιώτας)

Ποια ψήνει σπιτικό ψωμί

 

Ποια ψήνει σπιτικό ψωμί το μεταμεσονύχτι

και τύλιξε στο στρώμα μου του μισεμού το δίχτυ?

Τί αίσθηση! Τί νάρκωση! 

Μη φταίει του Αυγούστου η λαύρα

που ξύπνησαν οι αισθήσεις μου 

σε νοσταλγίας αύρα.

 

Βρέξε, Θεέ της ξενιτιάς, 

μη το αρνιέσαι, όχι!

να αναθυμιάσει τούτη η γη 

Πατρίδας πρωτοβρόχι.

Βρέξε! να αγγίξω το καυτό χώμα 

με το κορμί μου

και να πιστέψει η καρδιά 

τούτη τη γη δική μου.

 

Ποια ψήνει σπιτικό ψωμί! ποια την καρδιά ματώνει

και τραγουδώ μεσάνυχτα σαν πληγωμένο αηδόνι.

Βρέξε να ανοίξει ο ουρανός, 

φύσηξε κρύο αγέρι,

γλυκό να στείλω το φιλί 

στης μάνας μου το χέρι.

Ποια ψήνει σπιτικό ψωμί...

 

Υγ.

Α΄βραβείο, στο Γιοχάνεσμπουργκ, 1985. Περιέχεται στο δίγλωσσο βιβλίο μου: « Στην Άλλη Όχθη, εκδόσεις ΔΡΥΜΟΣ, Αθήνα,1986, σελ.18, σε ελεύθερο στίχο. Το διαμόρφωσα , το μελοποίησα και το τραγουδούσαμε στο Σύλλογο Αιγιωτών, κατά την ετήσια χοροεσπερίδα του, κι αλλού. 

Τρεις δεκαετίες και πλέον, μα το αγαπώ ξεχωριστά.

 Ήταν τότε που η αγάπη στην Μητέρα Ελλάδα ήταν πολύ δυνατή… 

Τώρα, για να ψηφήσουμε σε ...μελλοντικές εκλογές, 

η Ελλάδα ΔΕΝ μας αναγνωρίζει… Κρίμα, για τα παιδιά μας,

που θεωρούσαμε ιερό καθήκον να τα μάθουμε ότι είναι και «παιδιά της Ελλάδας» με μοναδική Γλώσσα, όπου την δανείζεται όλος ο κόσμος…

Έγκλημα, για όσους το αποφάσισαν, χειρότερο για εκείνους που το δέχτηκαν… Ο απανταχού Απόδημος Ελληνισμός, απορώ πως δεν έχει ξεσηκωθεί να το καταψηφίσει…  

Αν η Πατρίδα μας  "δωρίζει προσφιλή κομμάτια της αλλού", 

κι εμάς, δεν μας αναγνωρίζει, κακό του κεφαλιού μας … 

Για το μέλλον της.

**************************************************************

                                                  (με τον "συναγωνιστή μου" Δημήτρη)

Πολύ Πίκρα, Φίλες και Φίλοι μου.

Θυμίζει αργό Θάνατο. Ας όψονται οι Έλληνες!

**************************************************************

Το σώμα μου, ζει εδώ, με μισή καρδιά.

 Το ένα κομμάτι εδώ, το άλλο μισό στην Πατρίδα.

**************************************************************

Να είστε ΟΛΟΙ ΣΑΣ με υγεία

και καθάριο μυαλό,

Υιώτα

"αστοριανή"

ΘΑΝΑΤΟΣ, ο ΔΟΛΙΟΣ

Θάνατος, ο Δόλιος

 ( φωτο-σύνθεση Υιώτας, Αύγουστος 6, 2017)

 

 Θάνατος, ο Δόλιος

Η σχέση μας με το Θάνατο, παμπάλαια ιστορία.

Να με αγκαλιάζει σαν έρωτας, σαν χέλι να γλιστράει,

να με πετάει στον άνεμο, φτερό, και πού να πάω.

Στις νύχτες των συλλογισμών χαμόγελα να διώχνει,

να σπρώχνει ελπίδες μακριά, σαν χιόνι να τις λιώνει,

να τριγυρνά χαιρέκακος, να αποκεφαλίζει

αγγέλους, πρόσωπα στενά, πολυαγαπημένα.

Λύπη δεν τον αγγίζει! 

Με έμαθε κοσμικό χορό

ο Θάνατος! Ο δόλιος. Να ίπταμαι αθέλητα

σε ύψη απλησίαστα, να συζητώ ώρες μαζί, 

χωρίς φωνή και ήχο, κι αυτός να στροβιλίζεται

δίχως κομμένη ανάσα ως που ανίσχυρη εγώ, 

συχνά να γονατίζω

αμίλητη και άπελπις, με νύχια γαντζωμένα

στην σάρκα του, την σάρκα μου…

Με δίδαξε να σέβομαι την άγρια δύναμή του,

να μάχομαι για αναπνοή, συχνά να ξεγελάω

πύρινες γλώσσες-έχιδνες που μας ρουφούν το αίμα.

Έμαθα να του τραγουδώ στην άγρια μουσική του,

στα ύπουλα παιγνίδια του, στα χάδια, στο φιλί του.

Στο συρματένιο του σχοινί που το πετά σαν λάσο,

να αρπάζω την ανάσα μου μέσα από τα δυο του χέρια…

(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. Αύγουστος 2019)

Με έμαθε να αδιαφορώ

                                        για τον μακάβριο χορό.

Αρκεί να είμαι όμορφη

                                                 στο τελικό στροβίλισμα.

***********************************************************************************

Πνιγμένη στο χιόνι, δίχως έξοδο, δίχως Ήλιο, και πού να πάει, πού να περπατήσει κάποιος?

Απόλυτη απομόνωση. Ούτε τολμηρές αμυγδαλιές, ούτε κρόκοι πολύχρωμοι, ούτε λευκές καμπανούλες -προάγγελοι  της Άνοιξης... 

Εντάξει. Καρδιά του Χειμώνα... αλλά και ο πλήρης αποκλεισμός???!!!

Να είστε καλά, Φίλες και Φίλοι μου. 

Η Ελπίδα επιμένει...

Σας Φιλώ