18 Φεβ 2011

...με γέλασαν μια χαραυγή της Άνοιξης τ' αηδόνια... α! και πότε ήταν αλήθεια;


...ψεύτικος κι ο φλογάτος καρδινάλιος! όσο για χελιδόνια;
αν δεν 'ρθούμε στη πατρίδα; μην τα... είδατε!
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΙΚΗ !
(Πρωτεύουσα της Αιγιαλείας. Καταποντίστηκε το τριακόσια εβδομήντα τρία π.Χ. !
Αφιερωμένο στη Καρυάτιδα)
Εύδιος πόλη των Προεστών,
της ευπροσηγορίας και της ειρήνευσης,
εύανδρος πόλη, ευθαλής κι εύελπις, ιδιοκτησία έμμονη
του κραταιού Ποσειδώνα, ευκλεής η μοίρα σου!
Στάχτη, σκόνη, θρύψαλα οι πρώτοι ναοί σου Αρχαία Ελίκη.
Τα ξόανα, τα μάρμαρα, οι άνθρωποι της αρετής και της φιλοξενίας,
ποιος άραγε γνωρίζει
τα δελφίνια της Αφροδίτης, τα χρυσά στεφάνια δάφνης...
Στα βάθη του Αιγιάλειου κόλπου σου, οι ύμνοι αέναοι. Γλυστρούν
με τους κρυφούς παλμούς του Κορινθιακού, πέραν του Ισθμού,
στον ασίγαστο κύκλο του Γίγνεσθαι, του Ζειν, του Εξαφανίζεσθαι...
Άνοιξε Γη τα στήθη σου να ξεναγήσεις τον Ήλιο στα σπλάχνα σου.
Ίσως μπορέσουν να ξυπνήσουν οι καλλίκομες κόρες σου
και οι λεβεντογιοί σου, με μύρο και φως να γεμίσουν τις σκοτεινές εποχές.
Μην απογοητεύεσαι, Εύδιος Πόλη εσύ, Αρχαία Ελίκη!
Η θάλασσα, στα καρδιοχτύπια σου μετράει την αεικίνητη δύναμή της.
Με την ανάσα της γης, ανιχνεύουμε την ανάσα σου. Γρήγορα,
η Περσεφόνη των ιδανικών κήπων,
ιοστεφής θα επιστρέψει!
Ήταν μια ...ποιητική ανάμνηση, για ένα θέμα που οι ντόπιοι δεν πολυ-ενδιαφέρονται!!!,
Φίλες και Φίλοι μου,
για τη γη που γεννήθηκα:
"... γεννήθηκα στην οροφή της Αρχαίας Ελίκης..." ,
αυτό, θα το βάλω σε άλλη ανάρτηση!
Σας χαιρετώ, πριν κρυώσει πάλι, αύριο η μέρα!
ακόμη κι η πανσέληνος, δισταχτική
ή φοβισμένη, απόψε, Φλεβάρη δεκα-οκτώ, δεν φάνηκε!
Γεια σας,
Υιώτα

13 Φεβ 2011

Χρόνια Πολλά, στη γιορτή της Αγάπης !!!

(Στη Χριστίνα και το Γιάννη, όπως μας θυμούνται!!!
Αθήνα-Νέα Υόρκη, από τις "Φωλιές του Ήλιου" σελ. 13)
Είπες: -Έρχομαι! κι ασθμαίνοντας διάβηκα του ήλιου το γύρισμα,
της νύχτας το έρεβος, αυγή να σε φτάσω!
Απόψε, κοιμήθηκες τον πιο όμορφο ύπνο σου, κι εγώ
'πάνωθέ σου, τριγύρω σου, μέσα σου, σε σμίξη ανώτερη που μόνο οι άποικοι μπορούν να αισθανθούνε...
Σωστή μεταμόρφωση.
Ψυχή σαστισμένη, τη σάρκα εγκατέλειψα σ' ένα άσπρο κουκούλι.
-Καλημέρα, ψέλλισα. -Καλημέρα, απάντησε η καρδιά ταραγμένη.
-Θα δούμε την Άνοιξη προτού ξεψυχίσει στην ίδια παράλληλο...
-Εγώ, μες στα μάτια σου, εσύ, στη καρδιά μου. Τί νόμισες; θα΄ηταν το ταξίδι ασυνόδευτο στου Μάη τη δόξα; πριν έρθεις σ' αντάμωσα στη μέση του χρόνου.

Το χτες και το αύριο ιστορία δεν είχαν! για σε ήταν ξημέρωμα, για μένα ήταν τώρα!

κι εκεί που κρυφόκαιγαν πικρές νοσταλγίες, μαζί ταξιδεύαμε στη δύση του ήλιου! Αντάμα διαβαίναμε στην "άλλη την 'Οχθη" να 'ρθούμε στο σπίτι μου, -να μπεις σα στο σπίτι σου...

Εσύ, που ταξίδεψες, κι εγώ, που ταξίδεψα...

γι' αυτό, Ευχαριστώ σε!

...και μια αγκαλιά Αγάπης! σε όλες και σε όλους! Καλή Δευτέρα! Καλή Εβδομάδα!

8 Φεβ 2011

Σαράντα-ένα χρόνια, σαν σήμερα!!! ...και σε...αντέχω ακόμη!!!

Τότε,... έγραφα: (από το "Φωλιές του Ήλιου", σελίδα 16)
...Ταίρι μου,
με τ' αγκάλιασμα σμίκρυνες κάθε νόστο π' ασίγαστος επιστροφή στα πάτρια γυρεύει, κι έγινες τόπος, χώρος μου, λιβάδι, κορφοβούνι, περγιάλι, ώριο χτήμα μου, γεύση του ίδρωτά μου, σχήμα από τα χέρια μου, όχθη αντίστασής μου σε ποταμό ασυλλόγιστο... ... ...
...κι εγώ, χαρά που προβάδιζε, παπαρούνα ευλύγιστη, τα σύνορά σου περίφραξα με τη φωτιά των ματιών μου... κι έγινα τέχνη στα χέρια σου, δροσιά στις άγρυπνες νύχτες σου, στον Ελικώνιο Απόλλωνα θέτις...
κι έγινα ταίρι, δημιουργία σου,
κι έγινες ταίρι, δημιουργία μου,
και Σ' Αγαπώ!
Τώρα,
μετά από σαράντα-ένα χρόνια!!!
με τις δικές μας ανατολές... και τις δύσεις...

με τις δικές μας αγάπες : ΄Ολγα (τώρα έγγυος), Υβόνη- Τζόυ- ΄Εντζυ

με "χθεσινή" φωτογραφία που φέρει τα ίχνη της οδύσσειας: μαζί με μία μονοπληγία κι ένα "Γράμμα στο Θεό", σελίδα 26:
"...είδα την Παρουσία Σου στη αστραπής το λύγισμα, στου κεραυνού το τράνταγμα άκουσα τη φωνή Σου...
... ... ... ο κόρφος, πικραμύγδαλο, στις ώρες της απόγνωσης... Λίμνη τα δάκρυα να γλυστρούν στα χωρικά των κύκνων...
το μάτι, ατίθασο, στεγνό, επίμονο, ακίνητο, κοιτά τον κόσμο έντρομα, θαρρώντας πως τον βλέπει... όσο για όσα κάτοπτρα να τ' αποδώσουν τόλμησαν, ρυτίδιασαν στ' αντίκρυσμα του θεικού Σου αστείου...
Μα εγώ, μετρώ μερόνυχτα ως τη στιγμή της πλήρωσης που θάναι η παρουσία Σου,
Μάτι σε άσπρο θόλο...

και πρόσφατα:
σε μια χθεσινο-βραδυνή ανάσα...
έγραφα:


Περδικόστηθη ιέρεια Απολλώνιου κάλλους,
αναβαπτίστηκα στον ορίζοντα του ατέλειωτου γαλάζιου. Σταθερά τα πετάγματα...
Καρποφόρο ταξίδι. Μεσουράνησαν τα όνειρα. Στις φτερούγες του Αύριο η Αγάπη ‘λιαζόταν. Στης αυγής τα χαμόγελα η ζωή ξεγλιστρούσ. Ζαλισμένα οράματα… πολυδαίδαλοι οι δρόμοι. Οι ανείπωτοι τρόμοι, στο ακοίμητο έλος. Οι ευλύγιστες ώρες, βράχος σ’ άγονη όχθη. Προμηθείς μα και Πήγασοι σ’ απροσδόκητη χίμαιρα. Η φροντίδα, μπόλιασμα στο σκαρί της οδύσσειας... σαν τη γη που μας δέχτηκε… σαν το δέντρο που άνθισε στ’ ουρανού το λειμώνα. Το ασίγαστο πάθος, σ’ άλλη γη σπαταλιέται. Το πολύτιμο εύρος, σ’ άλλη μάνα δυνάμωσε. Φλόγες το ηλιοβασίλεμα. Η ματιά θαμπωμένη στο γαλάζιο ατενίζοντας που πατρίδας δεν είναι!!!
Είθε σύντομα ν’ αγγίξουμε τη μικρή προσδοκία.
Είθε τ’ Αύριο, Σήμερα, στης καρδιάς μας Ελπίδα ...
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ!

κι εσείς, Φίλες και Φίλοι,
αύριο θα απαντήσω στις προηγούμενες, τις αγαπημένες επισκέψεις σας!
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα-Δημήτρης

4 Φεβ 2011

ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ! Αύριο, η Νέα Υόρκη στα λευκά! κι εγώ, "...κουλουριασμένη..."

...Τα ματοτσίνουρά σου, καλέ !
(από την τέταρτη θύελλα, τον ζήτησε η Κατερίνα μας!) κι εγώ,
σε Φίλες και Φίλους αγαπημένους αφιερώνω
το "...κουλουριασμένη..." που άρεσε, από το βιβλίο μου "ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΑΙΜΑ"
Κουλουριασμένη
(δυο δρασκελιές απόσταση, δυο ανάσες κοντά στο θάνατο...)
Στον ξύλινο πάγκο του διαδρόμου, τεμαχίζω αντοχή ανήμπορη. Διπλωμένη. Κουλουριασμένη. Σχεδόν ανύπαρκτη!
Το σώμα; Φυλακή! Το δέρμα; Λιβάδι στεγνό, διψασμένο.Θυμάμαι, κάπου εκεί κοντά, υπάρχει μια βρύση μεταλλική, αδιαμαρτύρητα αχρησιμοποίητη.Τί να προσφέρει μια χούφτα άγευστο, χλιαρό νερό, όταν χρειάζεται ποτάμι, κελαρυστό, άσωστο...
Τα μάτια; Κλειστά, αγωνίζονται να συγκρατήσουν εικόνες που τρέχουν ατίθασες, με τη δική τους δίψα, τη δική τους ψυχή... Τα χείλη; Σφιχτά, στεγνά, μουδιασμένα, αφίλητα...
Η φωνή; Καναρίνι μοναχικό, αρνείται να κελαηδήσει!
Σποραδικοί ασθενείς στο διάδρομο, φαντάσματα παρελθόντος, σέρνονται, λες και φίδια κομμένα... Η συζήτηση, απούσα! Ο τυχόν σύντομος διάλογος, πηγαινοέρχεται ανάμεσα στα χείλη, απελπιστικά μόνος...
Κουλουριασμένη... Αμίλητη... Άπελπις...
Τα χέρια μου, σταυρωτά διπλωμένα, αναζητούν τα εύρωστα χέρια σου! Περιφράζουν ακόμη και της καρδιάς τους χτύπους, όπου απομονωμένη έχει απιστηθίσει πολεμικούς ρυθμούς αγρίων πριν ελευθερώσουν ανήμερους αετούς κι ειρηνευτικά περιστέρια πάνω στο κάθιδρο μέτωπό σου...
Τι έχω να σου προσφέρω; Η γαστέρα, στείρα, σάκος για απορίμματα...
Τα πόδια; Διπλωμένα, κάτω από το μακρύ φόρεμα, ασυναίσθητα την αιδώ προστατεύουν...
Κουλουριασμένη...
Χαρτί λευκό, άγραφο, άχρηστο... Ποίημα επώδυνο, ακατανόητα δυσνόητο, αδιάβαστο... Βρύση σαν όμπυο κάτω από ξεραμένο έδαφος...
Πίσω και πάνω, αδιάκριτη η αυγουστιάτικη σελήνη. Μέσα από τη σχισμή των τσιμεντένιων κτιρίων κατεβαίνει να ζεστάνει τ' ακίνητα μάτια μου. Καλύτερα να είναι τα βλέφαρα κατεβασμένα. Το εκδικητικό λευκό των τοίχων, γύρω μου, δεν έχει κάτι καινούριο να προσφέρει... Αν κοιμηθώ, έσβησα!
Ο μέγας φόβος δεν είναι αν θα ξυπνήσω, να σε καλημερίσω!
Είναι αν θα μ' αφήσουν να σ' αγγίξω, να ενισχύσω με την ανάσα μου τα λιγοστά αιμοπετάλια σου, να αιστανθείς το βοριά της αφής μου στο σώμα σου...
να ξυπνήσεις το ναρκωμένο θεριό που σε νίκησε...
να δω στα μάτια σου την Αγάπη,
την αγάπη που τόσο ακριβά πληρώνουμε...
...κι ένα λευκό ρόδο
από τριανταφυλλιά άγνωστη
σε ΟΛΕΣ και ΟΛΟΥΣ
Φίλες και Φίλοι, αγαπημένοι
κλείνοντας την "ιστορία" της τέταρτης θύελλας με πτερωτά μηνύματα
εδώ, η ... ορχήστρα του ουρανού!
μιας και τα πουλιά αντέχουν περισσότερο από μας!
Σας φιλώ,
πάντα με αγάπη,
Υιώτα