30 Δεκ 2009

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ, ΣΕ ΟΛΟΥς ΣΑς


Φίλες και Φίλοι μου, μακρινοί και κοντινοί,
δεν γινόταν να μην σας αφήσω και με τις δικές μου καρδιακές ευχές!!!!!!!!!!!!
Κοντεύει μεσάνυχτα. Το "γαλάζιο" φεγγάρι, στο παραθυρό μου, καταγράφει τα σφυρίγματα του βοριά... τα χιόνια εξαφανίστηκαν, για ν' αρχίσουν αύριο, πάλι, κατά τα μεσάνυχτα...
ο Νέος Χρόνος αγαπάει το χιόνι, κι εγώ μαζί του, σας εύχομαι όσες χιονο-νυφούλες κατεβαίνουν από τον ουρανό, τόσες να είναι οι επιτυχίες σας με τον Νέο Χρόνο!!!!!!!
Πάντα με Υγεία, Αγάπη και Ειρήνη,
κι όμορφες εμπνεύσεις.
Υιώτα και Δημήτρης

5 Δεκ 2009

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, σε ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!

Φίλες και Φίλοι μου, αγαπημένοι,


Εύχομαι να έχετε τις καλλίτερες Εορτές, με τα αγαπημένα σας πρόσωπα
-σε όποιο σημείο της γης κι αν είστε- με υγεία, ειρήνη και Αγάπη!


Ίσως σκεφτείτε ότι έσπευσα νωρίς να σας ευχηθώ...
...και σήμερα δεν ήταν να...χιονίσει, βλέπω όμως από το παράθυρο του βορρά να χορεύουν ολόλευκες πεταλουδίτσες... και, πιστέψτε με, αισθάνομαι μια καινούρια χαρά λες και μεταμορφώνομαι σε παιδί...

Άλλωστε, οι τόσες υποχρεώσεις μας, δεν θα μας δώσουν αρκετό χρόνο να είμαστε τυπικοί στις... κοινωνικές μας σχέσεις...
-οι οποίες, όλο και περισσότερες γίνονται!

Δεν θα ονομάσω εδώ, τους... περισσότερο εκλεκτούς κι αγαπημένους (!)...
Για μένα, είστε ΟΛΟΙ ΣΑΣ ξεχωριστοί κι αγαπημένοι...

Εκείνο που μετράει, είναι η αγάπη, με κεφαλαίο γράμμα!
...κι από μένα, τον Δημήτρη κι όλη μου την οικογένεια,
Χριστούγεννα σημαίνει Αγάπη!

Πάντα Φίλη σας,
Υιώτα Στρατή

20 Νοε 2009

Φ Ι Λ Ε Μ Ο Υ Σ Ε Β Α Σ Τ Ε, Π Ο Υ Ε Ι Σ Α Ι ;

(Ο Τάκης κι η ...Υιώτα, στο γραφείο του, στο Πικέρμι. Η διεύθυνσή μου είναι εκείνη στην Αστόρια...)
Ήταν, μια φορά κι ένα καιρό..., στις αρχές του περασμένου αιώνα, μια πάμφτωχη οικογένεια, -όπως πολλές άλλες- ... μ' ένα τσούρμο παιδιά κι ένα τοσοδούλι σπίτι
που δεν χώραγε ούτε την αγάπη...
Τώρα, αν τα πολλά παιδιά σημαίνουν ... υπερξεχειλίζουσα αγάπη...
έ, αυτό, τ' αφήνω στην γνώμη σας...
Στη γειτονιά, λοιπόν, που ζούσαν, στα φημισμένα Ψηλαλώνια του Αιγίου,
μόνο ο βοριάς τους μιλούσε μ' εκείνη την τραχιά, συριστική γλώσσα που τα παιδιά την απεχθάνονται κι οι μεγάλοι δεν την αντέχουν...
αν δε, βάλουμε και τους απροσδόκητους, υπόκωφους τριγμούς εξ αιτίας
των σεισμών, "φιλική πληγή" της Αιγιαλείας...,
εκλογή δεν υπήρχε παρά να βρουν κάποιον άλλο τρόπο επιβίωσης...
Κάπου, έξω από την Αθήνα,
νοίκιασαν πάλι ένα σπίτι όπου όχι μόνον δεν χωρούσε η αγάπη,
μα η πείνα είχε γίνει η αφέντρα τους...
Ο Τάκης ο Τρανούλης, ένα αγόρι ισχνό,
μ' ένα μυαλό περήφανο και με υπερβολική πίστη ότι θα τα κατάφερνε να βοηθήσει την οικογένειά του, μην υπολογίζοντας κανένα από τα στοιχειά της φύσης, χειμώνα-καλοκαίρι,
κατάφερε να πιάσει δουλειά σ΄ένα "εργοστάσιο" που έφτιαχναν πλίθες...
Από το ξημέρωμα μέχρι το σούρουπο,
ο μικρός Τάκης ανακάτωνε την λάσπη με τα άχυρα, γέμιζε τον κουβά,
τον φορτωνόταν στους άσαρκους κι ασχημάτιστους ώμους του
και τον άδειαζε στα καλούπια όπου θα έδιναν το σχήμα της πλίθας
για να φτιαχτούν τα νέα πλιθόκτιστα σπίτια των φτωχών... της προκατοχικής εποχής...
Ταυτόχρονα,
αφού δεν γινόταν να πάει στο σχολείο,
έγραφε στη λάσπη την Αλφα-βήτα, την αποστήθιζε και μέσω των τραγουδιών μάθαινε
να γράφει και να προφέρει σωστά τις λέξεις...
Σιγά-σιγά, μεγαλώνοντας, άρχισε να κυριολεκτεί την σημασία της μόρφωσης και την επαφή με εκπαιδευμένους τεχνίτες, κι έγινε αυτό που ονειρευόταν από μικρό παιδί...
Το τότε απλησίαστο όνειρο, έγινε μοχλός θέλησης,
σφυρηλάτισε τον εσωτερικό του κόσμο, και,
πολύ ενωρίς ξεκίνησε μια δική του "δουλειά" που άρχισε -τουλάχιστον-
να βάζει το ψωμί στο τραπέζι...
Ο ξεχωριστός χαρακτήρας του
έδεσε με πολλούς μορφωμένους και πετυχημένους ανθρώπους,
βρήκε την πανέμορφη "Ελένη" του
κι απέκτησε την δική του εκπαιδευτικά επιτυχημένη οικογένεια ...
"... ο τουβλάς (!!!)...
-όπως υποτιμητικά τον αποκαλούσαν "κύριοι και κυρίες περιωπής..."
έκανε δική του επιχείρηση, την οποία ζήλευαν πάρα πολλοί,
δημιούργησε έναν αξιόλογο πνευματικό Κύκλο,
άνοιξε την δική του "Πνευματική Εστία"
-κάπου στο Πικέρμι, Αττικής-
κι ήταν ο αγαπητός συνδρομητής και αρρωγός αξιών ...
Κάθε φορά που πηγαίναμε στην Ελλάδα, τον συναντούσαμε με τον Δημήτρη, και
δεν θα ξεχάσω τη φωνή του όταν μας τραγουδούσε αιγιώτικα τραγούδια ή απήγγειλε ποιήματα φημισμένων ποιητών της Ευρώπης!!!
Μάλιστα, Φίλες και Φίλοι μου,
ένας άνθρωπος με θέληση που περνούσε το μπόι του,
με μια μνήμη τεράστια, και μια μοναδική ικανότητα να γίνεται φίλος
με ανθρώπους απ' όλα τα "στρώματα" της κοινωνίας.
" -... με τα χρόνια, μου έλεγε μαζί με άλλα, έμαθα να βλέπω εύκολα την ψυχή του ανθρώπου και να ξεχωρίζω την καρδιά του... Στο γραφείο μου, πάντα θα υπάρχει το ωραιότερο δώρο που μου έκανες (!!!)... εννοώντας αυτό που σας ανάρτησα, με αγάπη. Κάποτε θα φύγω, έλεγε, μα θέλω να με θυμάστε..."
Λόγοι υγείας από μέρους του, διέκοψαν την επικοινωνίας μας σε e-mails ή και σε τηλέφωνα...
Και, όπως συνήθως συμβαίνει, ότι "κανείς στον...τόπο του δεν άγιασε", μια-δυο προσπάθειές μου στον τοπικό τύπο, δεν ευοδώθηκαν...
Τάκη, Φίλε μας,
όπου κι αν είσαι, ένα σελασφόρο Φως να υπερίπταται και να φωτίζει
το πέρασμά σου, σ' αυτόν τον κόσμο...
Για σας, το ανωτέρω ποίημα στον σεβαστό
φίλο και συντοπίτη: Παναγιώτη Τρανούλη
Ο ΓΙΟς ΤΗς ΑΣΤΡΑΠΗς
Φίλε μας, Γιε της αστραπής, πες μας τί είναι χρόνος;
Εσύ, που νέος σμίλεψες, στον ουρανό έν' άστρο
πώς έγινε και σμίξαμε στου στοχασμού την Πύλη;
Οι ρίζες μας; στις παρειές του μέγα Σελινούντα
που σκέπαζε αμίλητος του μύθου την Ελίκη,
μεσ' στο χειμώνα κάλπαζε σαν άτι οργισμένο,
πηλό το χώμα έψηνε στου καύσωνα τις μέρες...
κι εμείς,
σε χρόνους διάφορους, χαράζαμε πορεία
που οδηγούσε στο ναό του Ομαγυρείου Δία!
Αστρο-οδήγητοι, θαρρείς, τα δάχτυλά μας σμίξαν,
καινούριους δρόμους πλάθοντας στα σύνορα του κόσμου.
Φίλε μου,
Γιε της αστραπής, ακολουθώ το φως σου!
ΥΓ. :
... ο κόσμος είν' τόσο μικρός,
αν τύχει και γνωρίζεις,
δώστου τα χαιρετίσματα,
από μια Αιγιοτοπούλα...
Πάντα Φίλη σας,
Υιώτα Στρατή

2 Νοε 2009

Η Κ α ρ δ ι ά μ ο υ η Τ σ ι γ γ ά ν α ...

(Περίπου είκοσι χρόνια πριν, ... κοντά στο πλατανόδασος των Καλαβρύτων)

... νερό ασυγκράτητο μέσ' από τα δάχτυλά μου
τρέχουν οι αναμνήσεις...
Μια σπάνια φωτογραφία τσιγγάνας που χαμογελάει στο φακό κρυφά από τον άνδρα της...
κι ένα ποίημα,
ξεριζώνουν μικρούς ενδοιασμούς, γι' ανάρτηση...
Η καρδιά μου, αιώνια τσιγγάνα...
(πρέπει να το παραδεχτώ),
παρασύρει το νου και
γυρίζουν... γυρίζουν,
ασταμάτητα, πολλές φορές επώδυνα...
Ας είναι! Αφού περαστικοί είμαστε... προς τί η διαμαρτυρία...
Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ Η ΤΣΙΓΓΑΝΑ
Ω! Μη κοιτάζετε πλέον το βαρύ μέτωπό μου
όπ' ασήκωτο σύννεφο τη βροχή προμηνύει...
Είν' το βάρος των χρόνων που λυγίζει τους ώμους,
Είν' τα ίχνη βημάτων που σαστίσαν τους δρόμους...
Είν΄το φάσμα ονείρων όπ' ατέλειωτα μένουν
στα μεγάλα συρτάρια
και το φως περιμένουν...
Μη κοιτάζετε άλλο το σκυφτό μέτωπό μου,
το θαμπώνει ο ήλιος κι ας είν' ώρα που δύει...
Το μοιράστηκ' ο χρόνος, το χαράκωσ' η θλίψη.
Μαραθώνιος το δάκρυ τη χαρά να συνθλίψει.
Όποια αγγίζω ρυτίδα, ποταμός είν' που τρέχει
την ανείπωτη πίκρα,
που σφραγίδα δεν έχει...
Την ψυχή μου κοιτάξτε που ξεχνά να γεράσει
σ' ένα άγνωστο κόσμο, τραγανό σαν κεράσι...
Μ' ένα τόξο καλπάζει, με βοστρύχους λυμένους
λες κι ατίθασο άτι σ' ουρανούς μαγεμένους,
σε κορφές χιονισμένες, σε λιβάδια ανθισμένα,
σε πηγές κοιμισμένες, σ' ακρογιάλια θλιμμένα...
Την καρδιά μου κοιτάξτε, που συχνά δραπετεύει
τυλιγμένη σε φέγγος την αφή ν' αναδεύει...
Αίμα η πέννα να στάζει στο τρεμάμενο χέρι,
ασταμάτητος τζίτζικας σε καυτό καλοκαίρι...
Σαν βοριάς στροβιλίζεται στη μεγάλη αλάνα
και χορεύει, χορεύει,
παθιασμένη Τσιγγάνα...
Την ψυχή μου σας δίνω,
την καρδιά σας δωρίζω,
κι ας το ξέρω,
καμία
απ' τις δυο δεν ορίζω!
Να, λοιπόν, που οι ...αλκυονίδες μέρες του Οκτώβρη, άλλαξαν τον μικρό μου ορίζοντα, ζωγραφίζοντάς τον με ...δέντρα -λες- ανθισμένα σε χρώματα υπερ-γήινα,
με φωνές πρωτάκουστες στο παραθύρι του βορρά...
όπου δυο καναρίνια με τα χρώματα
του ανθισμένου μήνα, μας χάρισαν τρία ακόμη...
ενώ, το δωδεκάχρονο, κατακίτρινο, τυφλό καναρίνι μου
-από την "Αστόρια"-
ακόμα τραγουδάει...
(άραγε, τί; )
Αυτά, προς το παρόν,
μέχρι να ετοιμάσω μια σειρά από την... σύλληψη των μικρών καναρινιών
μέχρι την γέννησή τους
και το μίσος του ανέραστου "Σισιλιάνου"...!!!
Σας χαιρετώ,
Καλό Μήνα,
Υιώτα

14 Οκτ 2009

Της Κυριακής (11 Οκτ. 2009) τα ... 5 Έψιλον !!!!!


Εδώ είμαστε, λοιπόν, αρχίζοντας με το "Λεύκωμα" και το Πρόγραμμα
του Συλλόγου Αθηναίων, Νέας Υόρκης:

Όλοι, ικανοποιημένοι από την μεγάλη επιτυχία της Εορτής,
και ... με την σειρά, αρχίζοντας από πάνω, μπροστά στην Αίθουσα του Πολιτιστικού
της Αρχιεπισκοπής: Σταύρος Μαρμαρινός, Δημοσιογράφος του Ε.Κήρυκα,
ο Γενικός Πρόξενος Κύπρου, Ανδρέας Παναγιώτου, ο παλαίμαχος τραγουδιστής Παπαιωάννου, η δραστήρια Πρόεδρος του Συλλόγου Αθηναίων Ν.Υ., Χριστίνα Κωστάκη,
ο Δημήτρης Στρατής, η ηθοποιός-σκηνοθέτρια Μάρθα Τομπουλίδου, η Υιώτα Στρατή
-(συγγραφέας-σκηνοθέτις- κ.λ.π. ... του έργου), ο νέος Πρόξενος Ελλάδος Ευάγγελος Κυριακόπουλος, ο κύριος ομιλητής Παναγιώτης Κρεκούκης, η όμορφη Μάρθα Τομπουλίδου, και οι αξιαγάπητες πλέον ηθοποιοί του μονόπρακτου " ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΘΥΣΙΑ"
με την μοναδική απόδοση των χαρακτήρων του έργου,
Ηλέκτρα Μαμινάκη και Ιωάννα Χαστά!

Στην επάνω φωτογραφία, η θαυμάσια Γενική Πρόξενος Νέας Υόρκης, κ. Άγη Μπαλτά,
και κάτω, μια αναμνηστική με την ... γράφουσα, Γιώτα Στρατή...

Να οι δύο αγαπημένες μας ηθοποιοί:
η Ηλέκτρα, στο ρόλο της "Κυρίας" ...

και
η νεαρή ταλαντούχος Ιωάννα,
στο ρόλο της "φοιτήτριας" ...
Οι: Ηλέκτρα Μαμινάκη και η Ιωάννα Χαστά, στο κλείσιμο του έργου,
όπου έκαναν το κοινό να συγκινηθεί και να βουρκώσουν μάτια...
Το άλικο κρίνο,
έφερε ..."τύχη" ! από την προηγούμενη μέρα στην προσπάθειά μου (μιας και δεν είναι παρά ανοιξιάτικο) και μαζί με άλλα λούλουδα του κήπου μου συμπλήρωσαν τις δύο ανθοδέσμες που χάρηκαν οι ηθοποιοί μας...
ο Πάνος Κρεκούκης, και πλάι η Χριστίνα Κωστάκη,
όπως παρουσίασε ο μοναδικός Εθνικός Κήρυκας, με τον Σταύρο Μαρμαρινό...
Κάτω, στην πρώτη σειρά οι προαναφερθέντες Επίσημοι, μαζί κι ο Επίτιμος Πρόεδρος του Συλλόγου κ. Ντένης Συντήλας (Κύριος εμπνευστής της γνωστής πλέον Πλατείας Αθηνών, στο
Long Island City (Astoria) NY., με την σύζυγό του, Δασκάλα, κ. Ρίτα.
Στην δεύτερη σειρά, ακουμπισμένη στον τοίχο (!), η δεύτερη κόρη μας Όλγα,
κι αυτή Δασκάλα, και... κάπου στην μέση, το ζεύγος... Στρατή,
σε κάποια στιγμή, στην αρχή της εκδήλωσης ...




Αυτή ήταν, λοιπόν, η ...Κυριακή των 5 Έψιλον:
Υπήρχε: Ε-νέργεια, Έ-κπληξη, Ε-παγγελματισμός, Ε-πιτυχία, και ... στο τέλος Έ-ρωτας!!!
(Πιστεύω, θα θέλατε ν' αρχίσω από το ...τελευταίο "Ε", μα θα ήταν κάπως εγωϊστικό... εκτός του ...προσωπικό!!! άλλωστε, είχα το ... μερδικό μου σε όλα.)
Ο Σύλλογος Αθηναίων -είμαστε Φίλοι και Μέλη για κάμποσα χρόνια- είναι ένας από τους παλαιότερους Συλλόγους. Τα "σκαμπανεβάσματα" στα 8Ο τόσα χρόνια του, ουκ ολίγα, όμως τα τελευταία χρόνια, ιδίως υπό την προεδρία της κ. Χριστίνας Κωστάκη, σημειώνονται εξαιρετικές επιτεύξεις. Σε μία επαίτειο που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, είναι δύσκολο να έχεις διαφορετική παρουσίαση ενώ χειρίζεσαι το ίδιο θέμα:
της τελικής απομάκρυνσης του Γερμανικού εχθρού από την Αθήνα και γενικά της Ελλάδας...
Θυμάμαι την μητέρα μου -που εργαζόταν στην τότε ΣΠΑΠ, να διηγείται για τις ολονύχτιες διαδρομές των φορτηγών τραίνων, όπου τα βαγόνια ερμητικά κλειδωμένα με τις σιδερένιες μπάρες και τις πελώριες κλειδαριές, πηγαινο-έρχονταν Καλάβρυτα-Διακοφτό-Αίγιο-Πάτρα- σταματούσαν πολλές φορές -λόγω διασταύρωσης στο σταθμό Βαλιμητίκων- κι ο Θεός ξέρει από πού και πώς διοχέτευαν τα μεγάλα κιβώτια με τους ατίμητους θησαυρούς του Μεγάλου Σπηλαίου, της Αγίας Λαύρας, και άλλων μοναστηριών της Επαρχίας Καλαβρύτων κι Αιγιαλείας...
Αχ! Αυτοί οι πόλεμοι! που... τους ξεχνάμε
(για χατήρι τίνος; και... πάλι "φτου κι απ' την αρχή;!!!")
Μετά από τις αξιοπρόσεχτες και σύντομες (!) ομιλίες, η εκδήλωση έκλεισε με το αναμενόμενο ενδιαφέρον στο βραβευμένο θεατρικό: "ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΘΥΣΙΑ" , αναφορικά για την ηρωική απόφαση του εύζωνα-φρουρού Κωνσταντίνου Κουκίδη, ο οποίος, είμαι σίγουρη (!), θα... δάκρυσε μαζί μας αυτό το βράδυ της Κυριακής: 11 Οκτωβρίου, 2009...
Θέμα του έργου: Στοιχεία της ιστορίας και συναίσθημα αποδίδει μια κυρία των 80-82 ετών, συμμαθήτρια του Κώστα Κουκίδη, φίλη της καρδιάς των τρυφερών χρόνων, όπου έφερε στην επιφάνεια τα μεγαλειώδη συναισθήματα αυτού του λεβέντη ήρωα από τα μαθητικά του χρόνια, για να τα παρουσιάσει σε παρόμοια επαίτειο, μέσω του μοναδικού κειμηλίου που κατέχει: ένα γράμμα-έκθεση από το σχολείο τους, όπως και την σημαία όπου κρατούσε σαν αριστούχος σημαιοφόρος, στις τότε παρελάσεις...
Η κυρία Ηλέκτρα Μαμινάκη, στον δύσκολο ρόλο της 80-χρονης κι ακόμα ερωτευμένης με τον Κώστα Κουκίδη, στηρίχθηκε στο ασημί μπαστούνι της για να υψώσει κορμί και όραμα, να ενώσει παρελθόν και μέλλον, κατασυγκινώντας το κοινό, σ' ένα ευτυχισμένο "πάντρεμα" με την λεπτεπίλεπτη πτυχιούχο της υποκριτικής Ιωάννα Χαστά, στο ρόλο της φοιτήτριας, και να γεμίσει υπερηφάνεια την γράφουσα για την ευτυχισμένη στιγμή της πετυχημένης απόδοσης του έργου.
Δεν είναι μόνο να γράφεις. Είναι και να βλέπεις τα λόγια σου να παίρνουν σάρκα και οστά...
να τυπώνουν μια σελίδα μνήμης στο μυαλό των ανθρώπων... να σε κάνουν να προχωρείς στο σκοτεινό διάδρομο της σκέψης μ' ένα κερί ως που να πλησιάσεις και πάλι το φως...
Ήδη, γνωρίζετε ότι αγαπώ και τα λουλούδια...
Το άλικο φθινοπωριάτικο κρίνο, πάρα-πάνω, είναι το φιλί που σας αφιερώνω σε όλους, μα όλους που ακόμη μ' έχετε Φίλη σας.
Γεια σας, προς το παρόν,
Υιώτα
του ... ευτυχισμένου Ηλίανθου,
Αστοριανή
Ν.Υ.

Το μονόπρακτο "ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΘΥΣΙΑ" θα το βρείτε εδώ:

8 Οκτ 2009

ΕΝΑ ΓΡΗΓΟΡΟ... ΓΕΙΑ-ΧΑΡΑ

Μπορεί, αυτή τη χρονιά, να μη βγήκαν εδώ, τα δικά μου κυκλάμινα... μα αφού κι αυτά δικά μου είναι, τα στέλνω πάλι στην Κατερίνα μας, με ένα τεράστιο "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" για την συνεχή ανάρτηση της Ανθολογίας της ΕΕΛΣΠΗ ( η οποία ας θυμήσω δεν είναι καθόλου... ελαφριά -κι από ...ιδέες αλλά κι από βάρος...) και που η Κατερίνα μας (ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ.); την πήγε μέχρι το Πήλιο, να ...πάρουν μια "γεύση και οι Θεοί..." Κατερίνα, είσαι υπέροχη! και σ' αγαπάμε, όλοι!
Όσο για τις... βάρκες μου, τα... δύχτια κ.λ.π., δεν μ' αφήνουν να τα ξεχάσω.
Μια ακόμη , λοιπόν, από τα ... ίδια!

Σήμερα, ταξιδέψαμε κατά την... φίλτατη Αστόρια, όπου αν πάτε, θα δείτε περισσότερους ...ανατολίτες να κυκλοφορούν... παρά Έλληνες! Όμως, μιά ...ξαγρυπνησμένη Πανσέληνος μας συνταξίδευε μαζί μας, ενάντια στον ήλιο, κι εγώ, θυμήθηκα ότι η ...προτελευταία κίτρινη ντάλια μου που ήταν τόσο μεγάλη σαν ...πιάτο πορσελάνης... δεν χωρούσε στην εικόνα!

...όσο για το... παπάκι... "...παπάκι πάει στην ποταμιά, πάει να φέρει... τί; το ξέχασα... " και μη μου πείτε! "... άδουλος δουλειά δεν... έχει " και τα ... βάζει με τα... τελευταία αγγουράκια της εποχής!!!! Χαριτωμένα, εντάξει;

Και τώρα, σας αφήνω, περάσανε και τα τελευταία "νέα"... κι ο σύζυγος ζητάει ένα γιαουρτάκι, ...άρα: "γεια-χαρά" γι απόψε,

Πάντα μ' αγάπη,

Υιώτα

Αστοριανή...(!!!)

Ν.Υ.

8 Σεπ 2009

" ΑΓΡΟΤΙΚΕς ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕς...!!! "










...όταν δεν έχεις τη θάλασσα κοντά σου, κάνεις την αυλή λίμνη, λύνεις και τις... βάρκες... κι άντε για τα όνειρα "θερινής νυκτός... και όχι...!!!
Μεταξύ μας, αγωνιώ για τούτη την ανάρτηση... αν πάει "καλά" τότε πολλά θα πάνε καλά!

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΕΡΑΣΕ !!!

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ,
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ!

Φίλες και Φίλοι,
Ξεχωριστοί κι αγαπημένοι! Πότε πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος; Και, Θεέ μου! Πόσα συνέβησαν, αν τ’ αναλογιστώ!
Καινούριες εντυπώσεις, καινούριες ανθοφορίες, καινούριες ιντερνετικές εμπειρίες... Κι όσο σκέπτομαι πόσα έχω ακόμη να «μάθω»...
Τέλος πάντων. Ας σας καλοσωρίσω πάλι, όπως την πρώτη φορά, μ’ ενθουσιασμό κι αγάπη, διότι τίποτε άλλο δεν είναι τόσο ευεργετικό στις ανθρώπινες σχέσεις όσο η Αγάπη.
Μαθαίνοντας, λοιπόν, και προχωρώντας.

Η ζωή είναι γλυκιά, όπως και η Αγάπη.

Σας καλωσορίζω, με τον νου και την καρδιά, όπως την προηγούμενη χρονιά.
Αντί για κέικ, μια σειρά από ..."αγροτικές" δημιουργίες!

1 Σεπ 2009

Κ Α Λ Ο Μ Η Ν Α !

Φ ί λ ε ς και Φ ί λ ο ι, εντός και... εκτός...

Κ Α Λ Ο Μ Η Ν Α

και

Κ Α Λ Ο Φ Θ Ι Ν Ο Π Ω Ρ Ο !


Πάντα του ήλιου και της αγάπης,

Υιώτα
Αστοριανή, και... 2!
Νέα Υόρκη

3 Αυγ 2009

ΑΝΘΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Αρχίζοντας, με τα δίχρωμα, από το αγιόκλημα, προχωρώ στις "αγάπες" μου
και μη μου πείτε ότι δεν τα τίμησα δεόντως... όπως και τους αγριο-ιβίσκους...

Η κίτρινη ντάλια, ήταν τόσο εντυπωσιακή, στο μέγεθος ενός πιάτου, πιστέψτε με!

οι μαργαρίτες μου; δυο-δυο - λες και... μάνα με κόρη! έ, ας βάλω και λίγη φαντασία

Αυτή, δεν μοιάζει έτοιμη να... συμφωνήσει μαζί μου; αμ' ο βασιλικός; (!!!)

Η ομορφιά με την μοσχοβολιά των κρίνων, στην είσοδο, μη μου πείτε, χάρμα!

Το ίδιο, βέβαια και στην ντάλια που ήθελε να μιμηθεί κάποιο χρυσάνθεμο...

Μ' αυτές, είναι "ερωτευμένος" ο Τζέισον, το δίχρονο γειτονάκι μου...

-Χάι, νέιμπορ, (γεια σου γειτόνισσα!!!) μου λέει, θέλω ένα λουλουλούδι!!!
(κι εγώ, τρέχω για κίτρινη μαργαρίτα, και για φιλάκι στο... χεράκι, λόγω... γριπο-φοβίας..)

Εδώ, οι δίδυμες ντάλιες, σαν ντροπαλές παρθένες...

Αμ' τα τσετσέκια μου; -έτσι τα λέμε στην Αιγιάλεια...
λυγερά, σαν φουντωτά δενδρύλια... έχω και σε κίτρινο... και σε μονά, σαν μαργαρίτες,
άσε και τα άλλα, τα πολύχρωμα...
Νάμε, πάλι με τις μεταξωτές αγάπες μου. Κι όχι τίποτε άλλο, έχω ήδη τρεις συνταγές για τραπέζι "περιποιημένο", δηλαδή να τα σερβίρεις και να επισκιάζουν όλα τα άλλα φαγητά
της εποχής............
(Μία συνταγή ήδη είχα βάλει στου Φαίδωνα, αν δεν με πιστεύετε (!) μια επίσκεψη στο μπλογκ του θα σας πείσει!)
...Μη μου πείτε! "κούκλα" είναι! πρωί-πρωί πριν το "ματιάσει" ο ήλιος και καεί!



!!! ... κι όποιος μου μάθει πώς να μειώνω αυτό το... κενό, θα του τα στείλω γεμιστά!!!
(κι η φωτογραφία του σπιτιού μας... περυσινή...
Καλόδεκτοι, πάντως, είστε!)

Φίλες και Φίλοι μου, γεια σας.

Είναι η εποχή, φυσικά, μα στην νέα μας κατοικία, έχουμε τόση ανθοφορία που θάθελα να την μοιράζομαι μαζί σας. Θα μου πήτε: αυτά, συμβαίνουν και εις... Παρισίους... στην όμορφη πατρίδα μας, τίποτε το καινόν!
Συμφωνώ απολύτως. Άλλο είναι όμως να έχω γίνει η σπορέας, η κηπουρός, η... αγρότισσα που έχει βάλει όχι το δαχτυλάκι της... μα χέρια και πόδια να ξεχορταριάζουν και... τέλος πάντων να απολαμβάνω τους "κόπους" μου!
Σας καλοσωρίζω, λοιπόν, στο σπιτικό μας... πριν από την φετεινή έκρηξη ...χρωμάτων.
Τα λαμπερότερα "μεταξωτά λουλούδια" της τόσο λίγης διάρκειας, είναι οι κολοκυθο-ανθοί!
Αυτά τραβούσαν τα μάτια μου κάθε πρωϊ σαν μαγνήτες. Μέχρι που θα τους γράψω και ποιήματα!
ΥΓ.
Αυτή η ανάρτηση, είναι αφιερωμένη και σ' αυτούς που απολαμβάνουν τις διακοπές -κι είναι πολλοί κι αγαπημένοι, μα περισσότερο σ' εκείνους που μένουν... στα "εντός κι επί τα αυτά".............
Πάντα φίλη σας,
Υιώτα

2 Αυγ 2009

HAPPY BIRTHDAY, DEAR JUSTINE!

ΤΗΝ ΕΥΩΔΙΑ ΤΟΥς ΝΑ ΕΧΕΙς !

SPECIAL DELIVERY !

Αγαπημένη μας Ιουστίνη,
κι από δω, με τις καλύτερες μας ευχές!

Υιώτα και Δημήτρης

25 Ιουλ 2009

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ; !


Φίλες και Φίλοι,

της... Άνοιξης, του Καλοκαιριού... του Φθινοπώρου... του Χειμώνα...

(αν και όπως το πάει, δεν θα έχουμε τέσσαρες εποχές, ίσως δύο και κάτι εκπλήξεις-μικρο-αλλαγές... στα ενδιάμεσα)

Κάπως, απόψε ξενυχτώ, και ύπνος δεν με πιάνει... (κι ας μην έχει...πανσέληνο...

κι ας είχα μια μέρα μαζεύοντας μεταξένια κολοκυθολούλουδα και φτιάχνοντας τα "ντολμαδάκια γεμιστά" στο φούρνο..., πεντανόστιμα και δίχως κρέας, μάλιστα)

Απόψε ανακάλυψα ότι κάπου, μέσα σ' αυτά τα αόρατα κύματα, υπάρχει κι άλλη μια "ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ" το νούμερο 2!!!

κλωνοποιημένη (!!!) από μια ΦΙΛΗ των ιστοσελίδων:

το αγαπημένο "Κυκλάμινο του βουνού" (λατρεία και των δυο μας για τα κυκλάμινα!) που για κάμποσο καιρό έχει ξανα-βαφτιστεί ως: "ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ."!!!

Η Κατερίνα, λοιπόν, με την πελώρια καρδιά της, -κάπως συγγενεύει με την δική μου-

ετοίμασε μια δεύτερη "Αστοριανή",


"ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ" !!!

"ΦΙΛΙΑΣ ΕΝΕΚΕΝ" και μάλιστα ανιδιοτελούς φιλίας, συμπληρώνω.

Τί ομορφιά και τί ανάρτηση!
Τί πλούσιο εσωτερικό κόσμο έχει αυτή η κοπέλα, την οποία στο πρόσφατο σύντομο ταξίδι μας στην Ελλάδα δεν κατάφερα να την γνωρίσω, κι ας μας περίμενε...

Πώς να την ανταποδώσω;

Με τίποτα δεν ανταμείβεται!

Ένα λουλούδι από κείνα που αγαπώ, που αγαπούμε κι οι δυο μας, θα είναι το δικό μου "ΦΙΛΙΑΣ ΕΝΕΚΕΝ"...

Απλά, μαζί με το "Ευχαριστώ" μου, θα είναι κάτι που ελπίζω να το δεχτεί μ' αγάπη.
..."Δεν... στάπα, Κατερίνα μου, μα... σου τα στέλνω απόψε, με την καρδιά μου..."

Βαφτιστική σου..., και φίλη σου,

Υιώτα
Αστοριανή (λουλούδι του ...Ηλίανθου, όπως με λέει κι Κατερίνα μας)

17 Ιουλ 2009

...όταν οι ...αποδείξεις χάνονται...


...έτσι, δια του λόγου το Αληθές...

που έλεγε κι ο πατέρας μου...

Υιώτα

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ... ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΔΡΟΣΙΕΣ

Ένας μικρός ηλίανθος άνθισε για μένα, μεσοστρατίς του καλοκαιριού.
Μια κρυφή διαίσθηση με κρατούσε σε υπερένταση από την Άνοιξη...
Τον Μάη, έστειλα το κείμενο στο Μπουένος Άϋρες, Αργετινή, κι έμεινα με το να περιμένω... (Φαίνεται πως "κακόμαθα στην επιτυχία", παρόλο που ξέρω συνήθως ότι η συμμετοχή είναι μεγάλη κι οι πιθανότητες διάκρισης ελάχιστες... αφού μάλιστα είχε αθλοθετηθεί βραβείο από το Υπουργείο Εξωτερικών, την Ελληνική Πρεσβεία, και το Λογοτεχνικό Σύλλογο "Νόστος", σύνολον 1.000.00 Ευρ(ά)ώ, ... και ποιος δεν θα το ήθελε!)
Όμως, σ' αυτό το θέμα : "Ο Μέγας Αλέξανδρος, Παρελθόν, Παρόν, και Μέλλον" (σε διήγημα ή σε ποίηση) ήταν μία από τις εργασίες που μου πήρε πάρα πολύ έρευνα. Άλλο το να γράφεις μία διατριβή ή ένα ποίημα, κι άλλο να παρου-σιάζεις σαν διήγημα ένα θέμα ιστορικό και ταυτόχρονα καυτό, κι όπου ΔΕΝ πρέπει να ξεπεράσεις τις 10 σελίδες!
"-Να είμαι -τουλάχιστον- μέσα στους εξι πρώτους, ευχόμουν..."
Σήμερα, λοιπόν, το συζητούσα με την μικρή εγγονή μου, και οποία η απάντηση:
"-Καλά να πάθεις, γιαγιά.. αφού δεν έκανες προσευχή για να βγεις πρώτη!
Έτσι δεν μας λες κι εμάς!"
Σε μια διεθνή συμμετοχή με πάνω από 200 έργα, (στην Ελληνική ή και στην Ισπανική,) από την Ελλάδα, Αργετινή, Κολομβία, Χιλή, Ουρουγουάη, Κύπρο, Ιταλία, Ρωσία, Γερμανία, Αμερική, Μεξικό και Ισπανία,...
με την πρόθεση να βάλουν τα 10 πρώτα σε τιμητική Ανθολογία...
Καλός κι ο Έπαινος!
(τώρα, αν κάποιος ...ξαναπεί ότι "..κάποιος άλλος θα έπρεπε να το ...αναγγείλει..."
Φίλες και Φίλοι μου, δεν μπορώ να βάζω "άλλους" ιδίως τώρα με τέτοια ζέστη!!!
Καλές δροσιές, λοιπόν,
Με όλη μου την αγάπη,
Υιώτα



15 Ιουν 2009

Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η. * * * 4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, 2009


ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΦΕΛΟΥΣ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
''ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Σ . ΩΝΑΣΗΣ''

κ. ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ


Αξιότιμε κύριε Παπαδημητρίου,
στον Χαιρετισμό σας, στην Ανθολογία #4, της Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η., Θεσσαλονίκη 2009,
σελίδα 5η, παράγραφος πρώτη,
αρχίζετε με τους δικαιολογημένους "κάποιους ενδοιασμούς σας" για την χορήγηση
της έκδοσης της εν λόγω Ανθολογίας,
για να δικαιολογήσετε επαρκώς την τιμητική απόφασή σας
στις μετέπειτα παραγράφους του χαιρετισμού σας.


Στην Ανθολογία αυτή,
συνυπάρχω στη σελίδα 482, και θέλησα να σας ευχαριστήσω με τα ειλικρινέστερα συναισθήματά μου.
Διαπίστωσα
ότι ό,τι κι αν έγραφα, θα ήταν ελάχιστο μπροστά στα λόγια και σκέψεις
ενός Γίγαντα των Γραμμάτων, του οποίου τα έχω αποστηθήσει σαν προσευχή:


"... Απ' όλες τούτες τις γενεές, απ' όλες τις δυστυχίες και τις χαρές, από τους έρωτες,
από τους πολέμους, από τις Ιδέες, αναδίνεται μια φωνή αγνή και γαλήνια,
αγνή και γαλήνια,
γιατί περιέχει όλες τις αμαρτίες και τις ανησυχίες του αγωνιζόμενου ανθρώπου
και τις ξεπερνάει κι ανεβαίνει...
...
Δεν είναι τούτη η καρδιά που πηδάει και χτυπάει μέσα στο αίμα.
Είναι η Γης ολάκερη.
Στρέφεται πίσω της και ξαναζεί το φοβερό ανηφόρισμα στο χάος.
Τώρα η Γης ολάκερη, πιάστηκε πάνω σου,
έγινε κορμί σου...
...
Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη.
Όχι να βλέπεις πώς πηδάει η σπίθα από τη μια γενεά στην άλλη,
παρά να πηδάς,
να καίγεσαι μαζί της...
...
Ό,τι ζεις στην έκσταση ποτέ δεν θα μπορέσεις να το στερεώσεις σε λόγο.
Όμως μάχου ακατάπαυστα να το στερεώσεις σε λόγο.
Πολέμα με μύθους, με παρομοιώσεις, με αλληγορίες, με κοινές και σπάνιες λέξεις,
με κραυγές και με ρίμες να του δώσεις σάρκα, να στερεώσει!
Όμοια κάνει κι ο Θεός,
ο Μέγας Εκστατικός. Μιλάει, μάχεται να μιλήσει, με θάλασσες και με φωτιές,
με φτερά, με χρώματα, με κέρατα, με νύχια,
με αστερισμούς και πεταλούδες, με ανθρώπους,
όπως μπορεί, για να στερεώσει την έκστασή του... "
...
Σεμνή Παράκλησίς μου:
ΜΗ σταματήσετε εδώ, κύριε Παπαδημητρίου!
"... αυτή η αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στους Έλληνες που έφυγαν από την πατρίδα,
αυτούς που γεννήθηκαν έξω, αυτούς που έμειναν και αυτούς που γύρισαν
είναι η δύναμη του Ελληνισμού..."

όπως αναφέρεστε στον επίλογο του χαιρετισμού σας.

Εμείς,
σμιλεύοντας τον λόγο, παθιασμένοι με το Ελληνικό Φως,
πάντα θα δικαιώνουμε ευλογημένες αποφάσεις.
Επιτρέψτε μου, παρακαλώ,
το κλαδί της καρπισμένης δάφνης
που "πέρασα" από την άλλη όχθη του Ωκεανού,
να κοσμίσει τον Χαιρετισμό σας.

Ευχαριστούμε!

Υιώτα Στρατή
"Αστοριανή"
Νέα Υόρκη


24 Μαΐ 2009

Ε Ρ Χ Ο Μ Α Ι !

(Φωτογραφία-συνδιασμός Υιώτας Στρατή, 05/22/2οο9)

Ε Ρ Χ Ο Μ Α Ι !

ΕΡΧΟΜΑΙ;

Μα, αφού ποτέ δεν έφυγα πώς γράφω ότι έρχομαι!
Οι εποχές με σάστισαν, οι αποσκευές, ο χρόνος
που έκανε τα δάχτυλα να δένουν τους αρμούς μου…
κι ενώ πετώ ακούραστη σαν τις αλκυονίδες
γύρω από αθώρητα κατάρτια!
πώς αντέχουν
τα μάτια να καταχωρούν αυτό το Μέγα Θάμβος!

Παραμιλώ κι αγχώνομαι σ’ αυτή την προσδοκία.
Τι να σου φέρω, σκέφτομαι, πώς να σε γαληνέψω!


Δεν είμ’ εγώ το δώρο σου; Εσύ το όραμά μου;


Δυο ίριδες ο νόστος μου, με τις βροχής διαμάντια
να σου δροσίσουν το καυτό της μνήμης καλοκαίρι
κι ένα κογχύλι απ’ το γιαλό της βυθισμένης Ελίκης
να σου μιλάει για Προεστούς, γι’ αστερισμούς,
για θρύλους…

κι εγώ,

να ονειρεύομαι, στον φωτεινό σου Ήλιο…
***
Αφιερωμένο σ' όλους εκείνους που συνετέλεσαν σε τούτο το ταξίδι,
κυρίως
στον Δημήτρη,
τον συνοδοιπόρο της ζωής μου...
Υιώτα

18 Μαΐ 2009

ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

--------------------------------------------------------

* Βλέπετε Εξώφυλλο και οπισθόφυλλο μαζί


ΟΥΡΑΝΙΟ ΔΩΡΟ
(Υιώτας Στρατή)


Είναι φορές όπου χαρές
έρχονται σαν τις αστραπές
στον ουρανό μας…

Έτσι και κρεμαστείς στο φως,
και ασπαστείς, επιτυχώς,
στην έμπνευση κι όση κατέχεις γνώση,
μπορεί δυο λέξεις να φανούν σαν σφαίρες,
να διαπερνούν τον νου,
και να μη συμφωνούν, ποια είναι εκείνη
όπου στο τέλος θα σε… σώσει,
έτσι και τώρα προσπαθώ κάπως για ν’ απολογηθώ,
-λες κι είμαι ένοχη στης αστραπής τον χώρο-
γιατί πριν φτάσει η βροχή ουράνιο τόξο έχει φανεί
και απροσδόκητα μου χάρισε το ΔΩΡΟ:

Είναι η διάκριση και συμμετοχή ποιήματός μου στην αγγλική γλώσσα, με τίτλο: “DREAM LAKE” και θέμα: «Εντυπώσεις για την περίφημη λίμνη ΚίνγΚέι.»

Τίτλος Ανθολογίας (σελίδες 438, όλες στην Κινέζικη γλώσσα, εκτός Προλόγου, στην αγγλική, χώρες 34): «Λίμνη ΚινγΚέι, στα μάτια των Διάσημων Κινέζων και των Αλλοδαπών Ποιητών:
Η Είσοδος στην Τελευταία Άσπιλη Χώρα»

Φίλες και Φίλοι,

Ο Κινέζος ποιητής και μεταφραστής, Jidi Majia, στον πρόλογό του , στην αγγλική γλώσσα, της Κινέζικης Ποιητικής Ανθολογίας, (εξώφυλλο και ταχυδρομικό φάκελο σας παρουσιάζω) θεωρεί ότι η Κίνα είναι:
«Η άσπιλη Χώρα όπου δύνασαι να ζεις ποιητικά»
Γράφει:
«… Κάθε φορά που μπαίνω σε μια είσοδο, θα αντικρύσω πολλά μαγικά μονοπάτια με διαφορετικές κατευθύνσεις και θ’ ακούσω όμορφες φωνές διαφόρων ειδών από κάθε γωνιά του κόσμου. Και καθώς προσπερνώ αυτά τα μονοπάτια, θα βρω το μυστικό: Όλα συμβαίνει να οδηγούν σ’ ένα τελικό αποτέλεσμα, κι όλες αυτές οι φωνές να διηγούνται ιστορίες μίας τοποθεσίας.
Είναι αυτό, ένα όνειρο; Ή απλά, είναι διότι μ’ έχουν βαθιά αγγίξει τα ποιήματα στην «Είσοδο της Τελευταίας Άσπιλης Χώρας» που τώρα διαβάζοντας τα απολαμβάνω;
Στις 9 Αυγούστου, 2007, στην Κίνα, στην πανέμορφη Qinghai Lake, πάνω από 200 φημισμένοι ποιητές από 34 χώρες και περιοχές, είδαν και πρωτο-επισκέφθηκαν εργασία η οποία παρουσιάστηκε σ’ ολόκληρο τον κόσμο, την Ποιητική Διακήρυξη της Λίμνης ΚινγκΚάι. Στην κυριολεξία, από κείνη τη στιγμή και μετά, το Πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ της Λίμνης ΚινγκΚάι, εξέπληξε τον Κόσμο με μεγάλη ποιητική παράδοση και συνυπάρχουσες πολυ-κουλτούρες, με το μοναδικό γεωγραφικό θέλγητρο και γοητεία της Ανθρωπότητας.
Ήταν ένας σπασμός κουλτούρας που φανερώθηκε στον «Τρίτο Πόλο» Qinghai-Tibet Plateau το οποίο καλείται: η Τελευταία Άσπιλη Χώρα της ανθρώπινης υπάρξεως, και η οποία είναι η πλησιέστερη στον ήλιο. Αναμφιβόλως, σαν ένα τμήμα μιας παγκόσμιας κουλτούρας η οποία αναγνωρίστηκε σ’ όλον τον κόσμο ως ξεχωριστό γεωγραφικό πλεονέκτημα, αρχέτυπη σε Ηλικία και βαθιάς σημασίας στην ποιητική κουλτούρα, το Διεθνές Φέστιβαλ Ποίησης της Λίμνης ΚίνγκΚέι, θα μείνει στην ιστορία της σύγχρονης παγκόσμιας ποίησης, όπως και στην ιστορία της Κινέζικης κουλτούρας.»

***
Μόνο αν εσείς μου το ζητήσετε
θα σας δώσω στην επομένη Ανάρτηση το υπόλοιπο της μετάφρασης ΤΟΥ ΠΡΟΛΌΓΟΥ,
η οποία ναι μεν είναι τρεις σελίδες ακόμη, μα είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα.

Σας ευχαριστώ θερμά,
Υιώτα


6 Μαΐ 2009

HAPPY MOTHER'S DAY


Πολυ-αγαπημένες Φίλες αυτής της Ηλιανθοφόρας σελίδας, εύχομαι να έχετε μια όμορφη μέρα στην Εορτή της Μητέρας, όπου και να είστε, με τους αγαπημένους σας.


Βέβαια οι ευχές μου επεκτείνονται και στις κυρίες των συζύγων-Φίλων μας,


με όλη μου την αγάπη.




Κι όπως κάποτε έγραψα, το επαναλαμβάνω:


"...Έπρεπε μάνα να γινώ, ΜΑΝΑ, για να σε νοιώσω..."




Ειδικά, για τη δική μου Μάνα




Εκεί, ψηλά, που πέταξες,


κεράκι η καρδιά μου


για όλες τις θυσίες σου, αγγελική Μητέρα!