28 Δεκ 2021

...I AM BACK !!!





...I AM BACK !!!



 ..I AM BACK !!!

Φορτωμένη με ΕΥΧΕΣ και δώρα, επέστρεψα από VIRGINIA !!!!
Λίγο καθυστερημένες οι Ευχές μου για ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ, μα γεμάτες αισιοδοξία για μία ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ.
Το αξίζουμε, ΟΛΟΙ ΜΑΣ.
Έστω κι ένας κόκκος αισιοδοξίας, είναι αρκετός να φέρει ένα χαμόγελο, μία αίσθηση διαφορετική, μια τοσοδούλα Ελπίδα, κι ας είναι η πραγματικότητα δύσκολη.
Σας αγαπώ, όλους,
κι ΕΥΧΟΜΑΙ ο Νέος Χρόνος να μας δώσει Υπομονή, κι Ελπίδα.
Υιώτα, "Αστοριανή, Λ.Ι., ΝΥ
(Αντιγραφή από το Φέις, 12-28-21)
Maria Maranti and Ιωάννα Λουλάκη
1 Comment
Like
Comment
Share
1 Comment
  • Maria Maranti
    Καλώς Όρισες σαν τον Άη Βασίλη φορτωμένη με ευχές σου. Να είσαι καλά και πάντα μικροί κόκκοι αισιοδοξίας να φωτίζουν τον δρόμο σου. Να χαίρεσαι παιδιά και εγγόνια Γιώτα μου. Φιλιά 😘

13 Δεκ 2021

ΒΑΡΚΑ ΝΙΟΦΤΙΑΧΤΗ …(από την συλλογή "Μνήμες Ξεθωριασμένες")

ΒΑΡΚΑ ΝΙΟΦΤΙΑΧΤΗ …

ΒΑΡΚΑ ΝΙΟΦΤΙΑΧΤΗ …

(από την συλλογή :«ΜΝΗΜΕΣ ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΕΣ»)

Βάρκα νιόφτιαχτη, λευκόχρωμη, 

στη ρηχή ακρογιαλιά ξαπλωμένη

έρημη, αδιάντροπη, ακάλυπτη, γιατί προσφέρεσαι στα χάδια

του ήλιου δίχως αιδώ, δίχως έλεος;

Πώς να εναποθέσω τ΄ ανώριμα οράματα στην ξέβαθη σου

αγκάλη, πώς θα τα προφυλάξεις απ’ τον βοριά τον απείθαρχο;

-να, δες, δαιμονισμένος ταρακουνά τον φράχτη 

με το σχισμένο συρματόπλεγμα, ενώ στη ράχη του ξαπλώνουν το γιασεμί, το ευωδιαστό, με το ήρεμο χρυσό-λευκο αγιόκλημα;

Ακούω το συριστικό μουρμούρισμα, αγωνίζομαι να

διαλευκάνω την θυμοσοφία σου. 

Όνομα δεν σου έδωσαν. Άγνωστος ο βαρκάρης. 

Κι ο λόγος που σε ξέχασε;

Ή πνίγηκε στο κύμα, με τον θανατερό σεισμό, 

στης Παναγιάς την Μέρα*….

Κι ο Ήλιος; Δες πώς μας κοιτά, προσφέροντας μια φέτα

άσκοπα ψεύτικης σκιάς, πλάι σου να ξαπλώσω. 

Συνωμοτείς κι εσύ, με τον βοριά, που με παρα-ζαλίζει, 

να ταξιδέψω με Τριήρη παμπάλαια,

στην πολυτάραχη Κολχίδα! 

Άδεια, όπως κι εσύ, από κουπιά, δίχως πανιά, και κωπηλάτες, στην τύχη και στο μένος της θάλασσας;

Αβάφτιστη, κι εσύ, κι εγώ, δίχως φτερούγες, δίχως πυξίδα,

άπειρη, μονάχη, ανίδεη. Πού να στραφώ για σιγουριά;  

Οι γλάροι, ειρωνεύονται όνειρα σαν και τούτο. Είναι οι

κρωγμοί τους άγριοι κι ας μην αυτοί το νιώθουν. Μόνο 

οι μαύροι αχινοί στα βάθη της ακτής σου, στριφογυρνούν,

φοβίζοντας τα άπραγα τα ψαράκια..

Ο θρύλος, της Ελικώνιας* θάλασσας, άλυτος, αδιευκρίνιστος.

Σειόμενη άμμος, βότσαλα, άγριες σπηλιές, ρουφήχτρες,

τρύπες για όφεις θαλασσινούς, σκιές, οφθαλμαπάτες. 

Όπως, ακριβώς, τα όνειρα, 

και τα οράματα. Αόρατη η Τύχη. 

Και η καρδιά; Άπλαστη ζύμη. 

Να ονειρευτώ; Άδικος χρόνος. 

Τύμπανα σιωπηλά οι συμβουλές, 

ήχοι βουνών αντίλαλοι, αγράμματοι… 

κι οι γέροντες, πόσο σοφοί να είναι αφού κι αυτών η τύχη

τους είν΄ άλλων μονοπάτι;

Σ΄ αφήνω, βάρκα νιόφτιαχτη, αμίλητη. 

Μείνε με το σαρκίο σου, κι όταν θα επιστρέψω 

μη με ρωτήσεις πού έμαθα να κάνω μακροβούτια. 

Όπου με πάει ο Γεραμπής, 

όπου με βγάλει Τύχη.

 Σε μία πέτρα ΄λιόφωτη θα φέρω το όνομά του...

                                        (φωτο-σύνθεση Υιώτας, 09-04-20)

* η Αρχαία Ελίκη

* 15 Αυγούστου, 1995


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!! Καλέ Γιορτές !!!

Πάντα με την αγάπη μου,

Γιώτα





10 Δεκ 2021

Anastasia Neroli : "ΜΟΝΑΧΙΚΕ ΜΟΥ ΛΥΚΕ"

 


Anastasia Neroli.

"ΜΟΝΑΧΙΚΕ ΜΟΥ ΛΥΚΕ"

                       *

 Μια Τιμητική Παρουσίαση της "Αστοριανής                                  *


Anastasia Neroli.

"ΜΟΝΑΧΙΚΕ ΜΟΥ ΛΥΚΕ"

Κάτω από ημίφως πράας λήθης, σέρνω κουρέλια

εξαθλίωσηςοικεία αποστάγματα ζωής μου.

Κρύοι χειμώνες πάγωσαν ελπίδες ζοφερές, μέσα

σε ευήλιες χαραυγές.

Τερπνές στιγμές απανθρακώθηκαν, με στάχτες

ευτυχίας σε κενά αέρος. Αναζωπυρωμένη, μια

σκιά, μέσα σε σμήνη πυγολαμπίδων λαμπερών.

Ω! φλέγουσα ψυχή μου, πως καταπίπτεις κάτω

από κραδασμούς αποτεφρωμένων

υπολειμμάτων

Ω! λιμέ καρδιάς μου, ως πότε θ' ατενίζεις

τεθλιμμένες αστροφεγγιές μες στο ζόφο

Ωστόσο,

μια σπιθαμή φωτός, αρκεί να λαμπυρίσει 

τους αμυδρούς μαιάνδρους στοχασμών μου, και

μες στην αγριότητα παρθενικής πλάσης,

εναντιωμένη στη μικρή "συντέλεια" τού

κοσμικού ιστού της ζωής μου, άκαμπτη, εκεί

σε αναζητώ: τα χνάρια σου ιχνηλατώ, 

τους βρυχηθμούς σου νιώθω.

Ω! μοναχικέ μου λύκε, πυγμή αιώνιων

μαχητών και σφυρηλάτη των παθών,

πού σεργιανίζεις ;

Ξαγρύπνησα ολάκερη ζωή για να σε συναντήσω

και στο κατώφλι πορφυρού λυκόφωτος να σε

ξανα-υμνήσω.

Σε ακολουθώ. Σε ακολουθώ. 

Μαζί σου δε φοβάμαι! Τυμπανόκρουστες οι

ψυχέςαναφωνούν χίλιες ευχές, με σμίλη 

το φύσημα πνοής σου.

Μαζί με εσέ, μπροστά θωρώ: 

Η προσταγή ζωής μου! Σαν δύο ποιμένες

λευτεριάςστο ΦΩΣ, να κυριαρχούμε

και όλα τα δεινά βάσανα, εκεί να υποταχτούνε:

Σ' ένα βωμό λατρείας ζωής που εγώ κι εσύ,

μοναχική ψυχή δική μου, παλέψαμε να μπούμε.


Είναι το τίμημα βαρύ, μα και συνάμα επιγραφή:

               "Σθένος ψυχής δικής μας."

Είν' τούτος νόμος συμπαντικός και άλλο τόσο υπαρξιακός

             Το ευτύχημα τρανό, Ω! ζωή μας! (c)

Anastasia Neroli 

(Το παρόν ποίημα,  παρουσιάστηκε και στο ΦέϊσΜπουκ από την ποιήτρια)

Χαρά μου να παρουσιάσω και το σύντομο

Βιογραφικό της, που μου έστειλε η κ. Νερολή.

"Αποτελεί τιμή για εμένα, η ανάρτηση της γραφής μου στην Αστοριανή. Ύψιστη, θα'λεγα Γιώτα μου.. Γεννήθηκα 27 Σεπτεμβρίου 1970 στη Λάρισα.. Κλίση στις γλώσσες, μελέτησα 4 με τα ελληνικά (αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά) και με λατρεία για την τέχνη, κλασσικό μπαλέτο 5 χρόνια.. Στα 19 χρόνια αρχή ιατρικών σπουδων στην Ιταλία , και σπουδές εν αρχή ακόμη στην ψυχολογία, με στόχο την κλινική ψυχολογία. Απώτερος σκοπός: ως μεγάλη ανθρωπίστρια, το λειτούργημα προς την ανθρώπινη υγεία και Θείο δώρο ζωής... Μεγάλη αγάπη για την ποίηση,κυρίως λογοτεχνίας ιταλικών μονοπατιών: Ada Negri, Alda Merini, Salvatore Quasimodo, Grazia Deledda, Βαυdelaire, Neruda, ως και Έλληνες μεγάλοι όπως, Καβάφης, Σεφέρης, Ελύτης... Ενασχόληση με μεταφράσεις... Τούτα προς το παρόν.. Και ότι άλλο μπορώ, θα σου το δώσω. Μα και για εσένα, αν επιδρά ευεργετικά επάνω σου!!!! Με την αγάπη μου!!!

***************************************************

Φίλες και Φίλοι μου,

Δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο. Το μόνο, ότι απόλαυσα τούτο το ποίημά της, περισσότερο από τα άλλα, ίσως διότι έχω μία ιδιαίτερη αγάπη για το Λύκο, το υπέροχο αυτό ζώο της ερημιάς...

Μοιράζοντας τούτη την νύχτα (3.30 ώρα Νέας Υόρκης, με την Ποίηση, σας καλημερίζω στην Πατρίδα,

κι ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ θερμά την μελίρρητη Αναστασία,

Φίλη πλέον του νου και της καρδιάς.

Πάντα με την Αγάπη μου,

Υιώτα