(Φωτ. Στάθη Κολιόπουλου, Σελινούντας, Αιγιάλεια, )

ΕΙΜΑΙ ΠΟΤΑΜΙ Π' ΑΓΡΟΙΚΩ

(απόσπασμα: Από την ελεγεία του Σελινούντα)

(Βιβλίο μου:"Οι Φωτιές του Ήλιου",  Εκδ. Απανεμιά, Αθήνα-ΝΥ, 1991)

Είμαι ποτάμι π' αγροικώ της Γης τα καρδιοκτύπια.

Το πρώτο μου ψιθύρισμα βουνοκορφές υψώσαν

άσπιλο ύμνο στο Θεό και το χαμόγελό του

ροβόλησα στον κάμπο μου σημάδι ευφορίας.

Στη νιότη, βεργολυγερό, ανάμεσα σ' ελάτια,

έσμιξα με τ' ατίθασα πουλιά, και τις φλογέρες

στον Ανοιξιάτικο χορό των κοριτσιών της ήβης

όπου στα πέρατα έφταναν τη φήμη της Ελίκης.

Πότε τρελό ερίφιο, πότε σκληρό αγρίμι,

παίζω, πηδώ, γκρεμίζομαι, λιμνάζω, αργορέω,

μα δε στεργιώνω πουθενά.

Ο δρόμος μου είναι κύκλος.

Μπορεί, οργισμένο, να κυλώ λίθους στο πέρασμά μου,

συχνά, μπορεί να μη χωρώ σε προσχεδιασμένους 

υδροκοιτώνες, κι η βοσκή, η σοδιά, κι οι ανθρώποι

να πνίγονται στο  άτυχο, θρασύ ξεχείλισμά μου,

η γη να μη με δέχεται, κι ουρανός να κλαίει ...

Όμως, κανείς δε σκέφτηκε πως το θολό μου δάκρυ

βάφει μ' ανθούς της Άνοιξη, χρυσό το Καλοκαίρι,

δίνει πανιά στις θάλασσες, ήλιο στις αλκυώνες ...

ΕΙΜΑΙ ποτάμι, κι αγροικώ της Γης τα καρδιοχτύπια .. ...

                                                      (Φωτο-σύνθεση Υιώτας. 09-04-20)

ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ

(«Ανεμόσπαρτοι” Επιλογή 1955-1980,σελ. 37, Papyrus Printing, NY)

 

Σταμάτησα να σου μιλώ για τα τρελά όνειρά μου.

Οι ιστορίες που ΄κλαιγαν χαμένους καπετάνιους

καήκανε στο συρφετό κάποιας φωτιάς κρυμμένης.

Νωπή η ουλή στο πρόσωπο.

Αθώρητη στους γύπες …

 

Μισή η ευχή να πρόφταινα της μυγδαλιάς το μήνα

να ντύσω μ΄ ασπροστέφανα

οράματα τη θλίψη.

Μ’ αρνήθηκαν κι οι ίσκιου μου.

Η προσευχή μπερδεύτη΄.

 

Τ΄ αδικημένου την οργή κανείς δεν την ακούει.

 

Είμαι παιδί τ’  ανίσχυρου στου κόσμου τη πορεία …

 

Αν η Αλήθεια  έσπαζε δέσμιες πεποιθήσεις

πόσο ασήμι θά ’λουζε στις νύχτες  τη ψυχή μας!

(Υγ.   Τίποτα δεν άλλαξε από τότε ...)

 

                              (Φωτο-σύνθεση Υιώτας : Αγάπη       2 Φεβροαρίου, 2025 )

... και πάλι "ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ" 

                               στους ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΥΣ

(Φίλες και Φίλοι μου, ανασκαλεύοντας πρόσφατα, τα μισοκλειδωμένα συρτάρια του Δημήτρη, ... ανακάλυψα και μια χειροποίητη χάρτινη καρδιά, κι ένα χάλκινο ΠΕΛΑΡΓΟΝΙ !!! Ανατρίχιασα! 

Μετά το "φτερούγισμά" του, 09-04-2020, προσπάθησα να μειώνω την απουσία του με φωτο-συνθέσεις με το ξυλόγλυπτο  πελαργόνι που διακοσμούσε το τζάκι μας, τον γνωστό σας πλέον "Ερωδιό" =Το ΠΕΛΑΡΓΟΝΙ της Καρδιάς μου ... πτηνό όπου επισκέπτεται κάθε καλοκαίρι, μαζί με άλλους μεγαλόσωμους πελαργούς, φλαμίνκος, κ. ά. , τον υδροβιότοπο Αλυκή, της Αιγιαλείας (τόπος καταγωγής μου, βλέπετε,) Από τότε, πάνω από 500 φωτοσυνθέσεις...   Μα ΤΩΡΑ (!!!) το θεώρησα "σημάδι αγάπης" και -συγχωρήστε με- θα σηματοδοτεί και την "Καρδιά του Δημήτρη μου". 

Βλέπετε την νέα μου φωτο-σύνθεση, μαζί κι ένα "ποιητικό κομμάτι ξαγρύπνιας ..."

ΓΡΑΜΜΑ

από το Υπερπέραν, #1

Αν ονειρεύεσαι φωτεινούς διαδρόμους,

αναμάρτητες ίριδες, ακρογιαλιές σιωπηλές,

δέντρα γενναία που δεν φοβούνται τη θύελλα,

εκεί θα υπάρχω, καθοδηγώντας την ανάσα σου,

περιφράζοντας τις εξορμήσεις σου σε τοπία γνώριμα.

Τα χέρια μου, φτερούγες ανάλαφρες,

τα δάχτυλα μου, κεριά αναμμένα,

θα επουλώνουν ένα-ένα τα επώδυνα ράμματα,

να βαφτιστούμε πάλι,  κι οι δυο, στη λίμνη του περίσσιου οράματος,

ζωγραφίζοντας ορχιδέες πύρινες στα σύννεφα ενός χαρισματικού ηλιοβασιλέματος.

Δίπλα σου, το βλέπω:

φορτωμένο το μαρμάρινο πρεβάζι με χιόνι αφίλητο,

να αναζητά αυγινές ακτίνες, μαζί κι ένα ανήσυχο σπουργίτι να ισορροπεί

σε κλαδί λευκό, εύθραυστο.

Μη φοβάσαι το φως, άφησέ το να λάμψει στα κουρασμένα σου μάτια.

Σήμερα, γιορτάζει ο Έρωτας. Ο Μέγας.

Δίπλα σου, ανθοφορεί. Ανάπνευσε

τη μυρωδιά του άλικου τριαντάφυλλου στο κρυστάλλινο ποτήρι

που πίναμε στην υγεία της ατέρμονης Αγάπης.

Μην επισπεύδεις. Το αθώρητο φιλί μου,

θα σ’ αγγίξει με το πέταγμα των αγγέλων στον ύπνο σου,

σφραγίζοντας επιβράβευση ελπίδας σε ανάλαφρο αγκάλιασμα.

Άγγιξε τη καρδιά σου. Σ’ αγαπώ. 

ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΓΙΟΡΤΗ, σε ΟΛΟΥΣ σας! 

                                           (Σχέδιο Υιώτας, 2009)

ΤΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ Η ΚΑΡΔΙΑ

(από το βιβλίο μου «ΓΡΑΜΜΕΝΑ με ΑΙΜΑ» 2010, σελ. 64)

 

« … η Ποίηση είναι έμπνευση, γνώση βαθιά, και Τέχνη.

Είναι του νου εξάσκηση, στον κάθε Λογοτέχνη.

Γιατ’ αν δεν στύψει την καρδιά μέχρι να την ματώσει,

ρηχό θα βγει το ποίημα. Μήνυμα δεν θα δώσει.

 

Κι εσύ, που έκανες χαρές πως δάμασες τους στίχους,

Χρυσό να … γράψουν τ΄ όνομα σε μαρμαρένιους τοίχους,

Εύχομαι να κατάλαβες πως χρήμα δε θα φέρει,

Έστω κι αν είσαι εφάμιλλη Ελύτη και Σεφέρη …!!!

 

Αυτά, μου είπε στοργικά, χτυπώντας με στις πλάτες

Το έτερον μου ήμισυ, φέρνοντας σοκολάτες

σε κατακόκκινη καρδιά.

Τον φίλησα στα χείλη

κι είπα: Ας ήταν, σήμερα, η Πρώτη του Απρίλη!

 

02-09-25

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

... αν γίνεις μια σταγόνα αίμα

στην αρτηρία της καρδιάς του Κόσμου,

έχεις δικαιώσει

την προσωρινή ύπαρξή σου.-…

"astoriani.blogspot.com "

Yiota Spanou-Stratis

Long Island, New York

Like

Comment

Send

Share

Στον Δημήτρη μου, ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ !!!

Αν ΔΕΝ φτερούγιζες, εκείνο τον άκαρδο Σεπτέμβρη, 55 ολόκληρα χρόνια θα γιορτάζαμε

το Συμβόλαιο της Καρδιάς, στον περίλαμπρο Άγιο Παντελεήμονα, Αθηνών.

(από το βιβλίο μου: "Οι Φωλιές του Ήλιου". Εκδόσεις ΑΠΑΝΕΜΙΑ» Αθήνα, 1991, σελ.16., 21 χρόνια αργότερα ... )

ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ

Με οδήγησες στις κρύες πολιτείες 

όπου σύννεφα ακουμπούσαν μ΄ ανθρώπους δεν άγγιζαν. 

Σ’ απομονωμένα πεζοδρόμια μαζί είδαμε τις ασχήμιες της ζήσης 

– τραγικοί μονόδρομοι παγωνιάς φτωχών απ’ αγάπη, 

κι έγινε τούτη η εντύπωση στη σκέψη μόνιμο, φαρμακωμένο αγκάθι.

Ταίρι μου,

με το ζεστό σου αγκάλιασμα σμίκρυνες κάθε νόστο π’ ασίγαστος επιστροφή

«στα πάτρια» γυρεύει, 

κι έγινες τόπος, χώρος μου, λιβάδι , κορφοβούνι, περιγιάλι, ώριο χτήμα μου, 

γεύση του ίδρωτά μου, σχήμα από τα χέρια μου,

όχθη αντίστασής μου, σε ποταμό ορμητικό, ασυλλόγιστο …

Αλφαβητάρι έγινες σε πλάτανο πολύλαλο, της λυγαριάς ξεφάντωμα,

κλωνί ιτιάς ζαλισμένο στον ατρύγητο κόρφο μου, καναρίνι κι αηδόνι μου,

μουσική ενωμένη με τ’ αγέρα τ’ ανάσεμα, συγκομιδή και τραγάνισμα κερασιών,

γεύση  ασύγκριτου ηλιόσαρκου ροδίτη …

Ανεμελιά της πέρδικας έγινες, λαχτάρα της πέρδικας, της πέρκας σπαρτάρισμα

στα υγρά πόδια του αρχαίου Σελινούντα και του Αιγιώτικου κόλπου …

Έγινες Κορινθιακό αχνοθρόϊσμα, θωριά, κι απόηχος περήφανων πλοίων …

Καλωσόρισμα, Απρίλης μου, του Χελμού, και της Φτέρης …

Πλανευτής υιός και άλκιμος. Έγινες 

ζεστό τζάκι και χόβολη, για τα μήλα, τα κάστανα,  για το ψωμί το σταρένιο, 

για το κρασί το γλυκόπιοτο …

Κι εγώ,

Χαρά που προβάδιζε, παπαρούνα ευλύγιστη, τα σύνορά σου περίφραξα

με τη φωτιά των ματιών μου. 

Κι έγινα τέχνη στα χέρια σου, δροσιά στις άγρυπνες νύχτες σου, 

στον Ελικώνειο Απόλλωνα Θέτις.

Κι έγινα ταίρι, δημιουργία σου.

Κι έγινες ταίρι, δημιουργία μου. 

Και Σ’ ΑΓΑΠΩ!

 

                                 (Φωτο-σύνθεση Υιώτας. "Οι σκιές μας" 04-28-24)

ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ

" Σώμα εσμέν, άπαντες έν"

 Ι. Χρυσόστομος

Μ΄ ένα κερί απέριττο για τις ψυχές που πέταξαν,

μ΄ένα φιλί για τους θνητούς στην ώρα της Αγάπης,

ψηλά τα μάτια ας στρέψουμε στη Θεϊκή Του κλήση.

Καρποί μιας γης, πολύπαθης, παιδιά Ουράνιου Τόξου,

Ανάταση ας φέρουμε στο όνειρο του Κόσμου,

πριν μόνο ένα Μνημόσυνο όλη η ζωή κυλήσει.

Θερμά τα χέρια ας δώσουμε,

Πίστη η ελπίδα ας γίνει,

να λαμπρυνθεί το πμεύμα μας

με την Αδελφοσύνη.