"Κάποτε, με το ένα από τα χελιδόνια μας
και τον Παππού Δημήτρη ... "
10 Οκτ 2018
ΤΑ Χ Ε Λ Ι Δ Ο Ν Ι Α, Ε Π Ι Σ Τ Ρ Ε Φ Ο Υ Ν
Μόνο στα όνειρα ...
( Αντιγραφή, από το χρονολόγιο της "Αστοριανής " )
Κυλά ο χρόνος ανεμπόδιστος. Το ρολόι του,
δεν επαναφέρει τα σπασμένα όνειρα.
Φτεροκοπούν, σαν τρομαγμένα χελιδόνια, στο βάθος το απύθμενο, στην αγκαλιά της νύχτας, της απύθμενης.
Τα χελιδόνια, μόνο στα προσωρινά όνειρα επιστρέφουν ...
Φτεροκοπούν με το βοριά, οι μαργαρίτες.
Γνωρίζουν το μέλλον τους. Δεν παύουν, όμως,
να ανθίζουν
πάλι και πάλι ...
Με τις κακοκαιριές, ζαλίζονται τα δεντρόφυλλα. Χορεύουν
σιγο-ψιθυρίζοντας τον χορό τον ύστατο, ώσπου να γίνουν ένα
με τη σάρκα της γης, της αχόρταγης .
Τα κογχύλια, με γλυκό προσκύνημα, συναθροίστηκαν
να μοιραστούν καλοκαιρινές αναμνήσεις.
Άλλες γοητευτικές. Άλλες αφόρητα άσχημες.
Η τύχη, δεν ξεχωρίζει ...
(Φωτοσύνθεση Υιώτας. Βαλιμήτικα, Αιγίου, καταστρεπτικός σεισμός 1995)
... Κι όλα αυτά, γιατί τα δυό μας "χελιδόνια" τιτιβίζοντας στην αυλή, γεμίζουν τις καρδιές μας
το αναγκαίο οξυγόνο της επομένης μέρας...
Τα χελιδόνια…
Στην γειτονιά μας φωλιές δεν χτίζουν τα χελιδόνια. Τα τιτιβίσματα που ακούς να τρυπούν τα αυτιά μας έρχονται από το προαύλιο που οργώνουν τα ξεπεταρούδια.
Σπαθιά τα μάτια τους. Βέλη οι φωνές τους.
Το τρυφερό τους σώμα, λάστιχο γίνεται,
στην ηλιο-φλόγα ψήνεται της άθλησης και της πειθαρχίας.
Σας αγαπώ εύπιστα αϊτόπουλα,
ή
και αθέλητοι γύπες του αύριο.
Θλίβομαι, με φόβο κρυφό κι ανομολόγητο,
για τους απρόσμενους κεραυνούς
που ελλοχεύουν
στον όμορφο κόσμο
στον όμορφο κόσμο
που σας φέραμε…
