ΕΛΛΑΔΑ  ΦΩΣ   ΑΙΩΝΙΟ 

(«Ψυχές αιωρούμενες», σελ. 27-28, Β’ έκδοση, 2015) ***

 

Γυμνή η ψυχή από σκιές και η καρδιά από φόβους.

Σε σκέπτομαι κι αναπολώ γέφυρες που ενώνουν, μα οι ποταμοί στερέψανε,

κι οι ωκεανοί χωρίζουν.

Επίχρυσα νομίσματα καιρών σημαδεμένων στη θύμηση, οι ελπίδες μου.

Πόση δημιουργία σπατάλησε ο ήλιος σου -της ξεγνοιασιάς Μεσσίας!

 

Στις καθαρόχρωμες ακτές, σαν άτι πληγωμένο, εσφάδαζε ο τουρισμός.

Πόσος καιρός χαμένος, ρηχός και ανοργάνωτος.

Σ’ ένα λιβάδι ανόργωτο, πόσες οι υποσχέσεις!

Στων εποχών το γιόρτασμα, ανεύθυνοι οι Προεστοί.

Πρόποση δίχως οίνον!

 

Καλωσορίζω ό,ποια αστραπή μπορεί να καθρεφτίσει της Αρετής το πρότυπο.

Δεμένους μας κρατάνε σ’ επώδυνη προσγείωση, κι είναι η Αλήθεια κρίμα

σε Δικαστήριο κλειστό.

Μάταια αναζητάω κιθαρωδό Απόλλωνα, να σώσει την Αγάπη.

 

Είσ’ όνειρο, Πατρίδα μου, που δεν το σβήνει η νύχτα.

Φως, που δεν διαλύεται όταν τα μάτια κλείσουν.

 

Ίριδες της Κνωσσού κρατώ, τη Λήθη προκαλώντας, για τις ψυχές που στοίβαξες

στους κήπους της Ελίκης. Στον κόρφο της Αιγιάλειας ξεσκέπασες τους τάφους

με τη μορφή του Εγκέλαδου, να ζωντανέψει ο Μύθος.

Με τί μεγαλοπρέπεια οι κίονες των Ιώνων πρόσμεναν θυρανοίξια!

 

Ελλάδα!

Πού μου στέλνεις τον σαστισμένο λογισμό! Στον πυρετό του νόστου!

Αυτές οι πτήσεις της καρδιάς

δικαιώνουν το τραγούδι που σπάζει τη φωνή στα δυο!

 

Δεν είμαι παρά κρίκος μιας αλυσίδας που δονεί τη χαίτη των κυμάτων.

Φιλί για την εσθήτα σου στον ψίθυρο τ’ ανέμου.

Δεν είμαι, παρά δάκρυ στην λιτανεία της βροχής.

Λέξη ευλογημένη, στο ποίημα των υμνωδών.

Νότα, που συμπληρώνει τ’ ασίγαστο τραγούδι σου.

 

Ιέρεια, είμαι, Πατρίδα μου, στο Απολλώνιο Φως σου.

Το Φως σου, το αιώνιο!

 

***

( Ξεχωριστή τιμή, το δώρο του Συμβουλίου Πειραιώς:

« ΠΕΙΡΑΙΑΣ     ΚΕΝΤΡΟ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ »

Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΠΠΟΔΑΜΟΥ

εκδ. ΕΦΕΣΟΣ, 2000 »

 

Συλλεκτικός Τόμος, δίγλωσσος: στην Ελληνική και Αγγλική:

Από την Προϊστορία του Πειραιώς έως σήμερον,

με υπογραφή του Γ. Γ. Π. Σ.: Μπουγάς Γεράσιμος

ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ, 22-5-2001

 

 

Ξύλινες στιγμές...

 

Μάρτης 8, 2025

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ από την "αστοριανή"

20 Ιαν 2014

Ξύλινες στιγμές...

(σχέδιο Υιώτας. Κομμάτι ξύλου από τον ποταμό Σελινούντα. 01/16/14)

Ξύλινες Στιγμές

(Ένα ακόμη απόσπασμα από την σύνθεση: "Η Ελεγεία του Σελινούντα")

Αμέτρητες οι φορές

που η Σελήνη

καθρέφτισε τ' ολόφωτο πρόσωπό της

στα αρχαία νερά του Σελινούντα.

Στολίζοντας τη κόμη της με διαμάντια

από τα δάκρυα των Πλειάδων, τυλιγμένη

στο αόρατο πέπλο της νύχτας, οπλισμένη

με το αινιγματικό της χαμόγελο,

ροβόλησε ακόμη μια φορά 

τα ξεθωριασμένα μονοπάτια της μνήμης,

στον ορίζοντα της Αρχαίας Ελίκης.

Αρχαία και τα μυστικά τους.

Οι τελετουργίες, οι θυσίες, οι τερψιλαρύγγιες εορτές.

Μέχρι που τα χνώτα

ξερνούσαν αναθυμιάσεις κρεπάλης. Μέχρι που τα λόγια

είχαν χάσει την γλαφυρή τους έννοια.

Το ατένισμα στον ήλιο

είχε μετατραπεί σε αστίλβωτο όραμα.

Αμέτρητες οι φορές που οργίστηκε και η ίδια

όταν το πορφυρό στεφάνι των ανέμων έπνιξε

την αναπνοή της...

Αμέτρητες οι φορές που εκδικήθηκε τους ανθρώπους.

Μαζί τους και την ίδια τη Φύση.

Α! Αμετανόητοι, στολιζόμαστε, θορυβούντες

μέχρι το νέο ερχομό της Πανσελήνου. 

Μόνο 

που

δεν υπάρχει εγγύηση για τη δική μας επάνοδο.

-...-

(Υγ.:Δύσκολες ώρες, μετρημένες, για την ευρύτερη οικογένειά μας.

Θα σας "Βλέπω", μα όχι πολύ συχνά.

Φυσικά, θα τα  ...λέμε. 

Η επικοινωνία είναι καλό γιατρικό.

ΥΓΕΙΑ! κι όσο γίνεται Αγάπη...)

Σας φιλώ,

Υιώτα

 

Ο ποταμός ΣΕΛΙΝΟΥΝΤΑΣ (συνέχεια, "Φωλιές του Ήλιου, εκδ. Απανεμιά, Αθήνα, 1991,

8 Οκτ 2015 (  Βλέπε στο "astoriani.blogspot.com" )

Ο Δρόμος των Λωτών 

(Απόσπασμα από το "Η Ελεγεία του Σελινούντα", αρχαίος ποταμός της Αιγιάλειας, νομός Αχαϊας)

((Σχέδιο Υιώτας: .."Στα βήματα του φεγγαριού" . 2015)

Ο Δρόμος των Λωτών 

         

Ο δρόμος του ολόγιομου φεγγαριού, αφώτιστος, αδιάβατος. 

Η εποχή των λωτών αργοπορεί. 

Η υπομονή δίπλωσε τα φτερά  της. 

Ανίκανη πλέον να πιστέψει την Ελπίδα.

Το αρχαίο χρώμα, λες και θειάφι ουράνιο, προσπάθησε, 

το νέφος εκεί, αμετατόπιστο. 

Κι όμως.

Ήταν στιγμές που πίστευες στην λάμψη των ματιών και τραγουδούσες στους χτύπους της καρδιάς, τους χαρμόσυνους. 

Τότε, η μέρα γιόρταζε. Τα παιδιά τιτίβιζαν στις αυλές, τις χωματένιες. 

Τα χέρια, αμφορείς έπλαθαν. 

Τα πέλματα, αποστάσεις.

Τότε, το σώμα είχε την δική του διάλεκτο. 

Το όνειρο έπλεκε τα δικά του οράματα. Όλα 

ακολουθούσαν την τροχιά του ήλιου.

Ήταν τότε, όπου η σιγή τής νύχτας σκάρωνε τα δικά της τραγούδια στις γαστέρες, τις εύκαρπες. 

Τότε, που το κλάμα του μωρού ήταν πρωινό ξελόγιασμα.

Τότε, όπου το σκαρί άντεχε να διασχίσει ωκεανούς και θύελλες, να παλέψει σε χώρους απρόσιτους με θεριά πολυπρόσωπα, ανθεκτικό να διψάσει, 

να δοκιμάσει την ένδεια, να λυγίσει, 

να συρθεί, 

δυνατό να ανορθώσει το μπόι και να ακολουθήσει 

την ονειρο-σκιά, την εύθικτη.

Τότε, όπου τα δόντια έσπαζαν στο σφίξιμο, 

τότε, όπου τα νύχια πληγές άνοιγαν στις σφιγμένες παλάμες, τότε, όπου 

το ελάχιστο μοιραζόταν 

και πολλαπλασιάζονταν.

Τότε, όπου τα πάντα βάδιζαν στον αστερισμό του «δύναμαι».

Δρόμοι ανασφαλείς οδήγησαν τους ναυαγούς της άνοιξης, στις χώρες των λωτών.

Δρόμοι, όπου ο Κερδώος Ερμής ύπουλα έστρωνε με κέρματα λαμπιρίζοντα. 

Η Πανδώρα κάγχαζε, γνωρίζοντας την στυγνή πραγματικότητα. 

Στην άσπιλη αυγή, άγγελοι με δαίμονες ζευγάρωναν, αδιάντροπα.

Οφθαλμοφανές. 

Το δίκιο του δυνατού ζυγίζεται από το βάρος των μυστικών αποθεμάτων. 

Συχνά, συμβάλλει και η άρρωστη φαντασία των μη εχόντων. 

Πνεύματα συγχυσμένα του παγκόσμιου ωκεανού 

αναμένουν ναυαγοσώστες της Αλήθειας.

 

Της Λευτεριάς. Της κάθε Λευτεριάς.

Η Σελήνη, εύμορφη κυρά, παραστρατημένη στον ουρανό, σήμερα, γεμίζει την ποδιά με φρούδες ονειροπωλήσεις. 

Τις ζεσταίνει, ευγενικά, με χλιαρές ανταύγειες του δύοντος ηλίου, καθρεφτίζεται φιλάρεσκα στα νερά του Σελινούντα, 

του πανάρχαιου αυτού δυνάστη

όπου μερο-νυχτίς συνουσιάζεται με την καλλονή, 

την Αρχαία Ελίκη, 

για να μην αμβλυνθεί ο θρύλος του εξοντωτικού σεισμού,

όπου ζώα, άνθρωποι και θεόμορφα ξύλινα ξόανα άφησαν 

το είναι τους στην τύχη των βουνών και στα θολά νερά του .

Κι ο ποταμός, 

ο Αρχαίος αυτός υδατο-σύρτης, όπου δέρνει το σώμα του 

ως την εκβολή του γαλαζόμορφου Αιγιώτικου Κόλπου, είθε 

να συνεχίζει το θρύλο του. 

Μόνο έτσι συνεχίζεται το άπιαστο όνειρο 

ότι κάποτε υπήρξαμε

Δυνατοί κι Ελεύθεροι.

*********************************************************

Φίλες και Φίλοι μου,

ευχαριστώ για την αγάπη σας. Θα ...τα πούμε, σύντομα. Υιώτα