18 Μαρ 2024


 


"ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ"
(Στον πατέρα μου, την πρώτη μου αγάπη)

Ποτέ δεν ήταν καθαρός ο ουρανός
για κείνον.
Ευχή έκανε να εξαφανιστούν τα σύννεφα,
να βγει μια αυγή δίχως θλίψη,
να αιστανθεί την χλόη ζωντανή στα πέλματα,
να απολαύσει την ομορφιά της κουτσουπιάς 
και το χρυσάφι της γαζίας,
και να τραγουδήσει το παλαιό τραγούδι:
"... με γέλασαν μια χαραυγή 
της Άνοιξης τ΄αηδόνια..."
τότε, που κάλπαζε με το αγύμναστο πουλάρι 
και σειόταν ο λόφος με τα νειάτα τους,
 δίχως να κόβεται η φωνή 
και να κρύβουν τα βλέφαρα
τη θάλασσα που αγάπησε στα μάτια της ...
Τώρα τα γόνατα λυγίζουν,
η φωνή βραχνή κι αδύναμη,
η Θάλασσα χρώμα δεν άλλαξε
μόνο τα μάτια της
ταξιδεύουν μ' ένα ψεύτικο αητό
κάτω από τα σύννεφα που ποτέ δεν αγάπησε ...

29 Φεβ 2024

 ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

(ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ, Παρουσίαση στο Ένθετο περιοδικό: Αύγουστος 2012)


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΗΡΩΙΣΜΟΣ

(Βλέπε φωτο-αντίγραφο, στο τέλος)

Του Γιάννη Μιχαλάκη, χρονογράφου και συγγραφέα. ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ, 11 Νοεμβρίου, 2003

ΑΘΗΝΑ.

- Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που συμπεριφέρονται όπως η πέστροφα. Αντί να ακολουθούν δηλαδή την εύκολη ροή του ποταμίσιου νερού προς την θάλασσα, πηγαίνουν ανάποδα. Κόντρα στο ρεύμα και την πορεία των πολλών.

Την παρομοίωση αυτή έκανα -και να με συγχωρέσει αν δεν την εκφράζει- υποδεχόμενος στο γραφείο μου την κ. Γιώτα Στρατή και παίρνοντας στα χέρια μου το τελευταίο ποιητικό της έργο. Το διήγημα «Κερύνεια δάκρυα» και «Ποιήματα και σκέψεις του Ανδρέα».

Η κ. Γιώτα Στρατή ζει για 33 ολόκληρα χρόνια στην Αμερική, χωρίς να έχει προσαρμοστεί στο περιβάλλον που ευνοεί τη διάθεση του χρόνου για εξασφάλιση περισσοτέρων χρημάτων. Εκείνη, κόντρα σ’ αυτή τη «ροή» συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει διηγήματα, ποιήματα και θέατρο. Ήδη έχει τυπώσει έξι ποιητικές συλλογές και 15 θεατρικά έργα τα οποία έχουν ήδη παρουσιαστεί στο κοινό της Ομογένειας. Πολλά από τα έργα της έχουν βραβευθεί ή έχουν πάρει επαίνους.

Η στήλη, δεν έχει φιλοδοξίες άσκησης κριτικής στα πνευματικά δημιουργήματα των άλλων, ούτε άλλωστε είναι αυτή η αποστολή της. Έχοντας όμως ο ίδιος προσωπική γνώση της ατμόσφαιρας που επικρατεί, δεν μπορεί να μην εκπλήσσομαι κάθε φορά που ένα βιβλίο Ελληνοαμερικανού συγγραφέα φτάνει στα χέρια μου. Γιατί ξέρω ότι προέρχεται από άνθρωπο αυξημένης ευαισθησίας, διαφορετικής ανάλυσης και αντιμετώπισης γεγονότων ή ψυχικών και πνευματικών διεργασιών. Σε μια εποχή που κυριαρχεί το εύκολο κι εκείνο που μπορεί να μετατραπεί σε χρήματα, εκείνοι συνεχίζουν να «παράγουν» ποίηση, διηγήματα, θέατρο, πίνακες ζωγραφικής και γλυπτά.

Οι Έλληνες μετανάστες της Αμερικής δεν υπήρξαν από τους τυχερότερους. Υποχρεώθηκαν να εργάζονται επί πολλές ώρες, σε σκληρά επαγγέλματα για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Πολλοί δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν το μεγάλο τους όνειρο. Το «νόστιμον ήμαρ¨. Πολλοί όμως μετέτρεψαν το δάκρυ της νοσταλγίας τους σε στίχους. Αν ανατρέξει κανείς σε σελίδες ελληνοφώνων εφημερίδων και περιοδικών του περασμένου αιώνα θα βρει όχι λίγα τέτοια δημιουργήματα νοσταλγίας. Και εκείνοι, όμως, που είχαν φλέβα καλλιτεχνική και ασχολήθηκαν περισσότερο, τυπώνοντας με δικά τους χρήματα τα πνευματικά τους έργα δεν είναι λίγοι. Και είναι άξιοι κάθε επαίνου, προσοχής και φυσικά ανάγνωσης.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τα χρόνια τα δικά μας δεν είναι τα χειρότερα. Υπήρξαν και τραγικότερα. Θυμάμαι την αξέχαστη Θεανώ Παπάζογλου-Μάργαρη, μου έλεγε ότι ο ξεχασμένος ποιητής Βαλάκος πούλησε ένα και μόνο αντίτυπο από τη μοναδική ποιητική συλλογή που εξέδωσε. Και τόσο πικράθηκε ώστε τα υπόλοιπα τα έκαψε. Αλλά και η ίδια η Θεανώ είχε κάψει αντίτυπα δικών της έργων. Τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα, οι αναγνώστες έχουν αυξηθεί οι ποιητές και συγγραφείς δεν αντιμετωπίζονται ως ιδιότυπα όντα, έχουν τουλάχιστον καταξιωθεί κοινωνικά.

Ωστόσο, η έκδοση ενός βιβλίου συνεχίζει να είναι πράξη ηρωϊκή.

Χαιρετίζοντας το τελευταίο βιβλίο της κ. Γιώτα Στρατή, σας μεταφέρω ένα από τα πιο όμορφα ποιήματά της:

Τούτη η Γη

Ποια ψήνει σπιτικό ψωμί το μεταμεσονύχτι

και τίναξε στο στρώμα μου του μισεμού το δίχτυ!

 Τί αίσθηση! Τί νάρκωση! Μη φταίει τ’ Αυγούστου η λαύρα

που ξύπνησαν οι αισθήσεις μου σε νοσταλγίας αύρα:

 

Βρέξε Θεέ της ξενιτειάς, μη το αρνιέσαι. Όχι!

Ν΄ αναθυμιάσει τούτη η γη Πατρίδας πρωτοβρόχι!

Βρέξε ν΄ αγγίξω το καυτό χώμα με το κορμί μου

κι ίσως πιστέψει η καρδιά τούτη τη γη δική μου.

 

Ποιά ψήνει σπιτικό ψωμί, ποια τον καϋμό ματώνει

και τραγουδώ μεσάνυχτα σαν πληγωμένο αηδόνι.

 Ποιός θα γιατρέψει την πληγή, βάλσαμο ποιός θα φέρει

γλυκό να δώσω το φιλί στης Μάνας μου το χέρι.

 

Ποια ψήνει σπιτικό ψωμί!

Εδώ, τελειώνει

Το χρονογράφημά του στον Εθνικό Κήρυκα, ο Γιάννης Μιχαλάκης

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

1. Στην ανέκδοτη συλλογή μου «Ξεθωριασμένες Αναμνήσεις» συνήθως συμπληρώνω και τα «δικά μου».

1.    Εδώ, το ποίημα αυτό, είναι τροποποιημένο σε ομοιοκαταληξία, με μουσική δική μου, όπου το παρουσιάζαμε στις εκδηλώσεις μου. 

    Πρωτοπαρουσιάστηκε στο δίγλωσσο βιβλίο μου «ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ» .1986. Είχε λάβει 

το Α΄ Βραβείο, σε Λογοτεχνικό διαγωνισμό, στο Γιοχάννεσμπουργκ.

….εκεί, λοιπόν, έγραφα:

Τούτη η Γη

Ποια ψήνει σπιτικό ψωμί το μεταμεσονύχτι

και τίναξε στο στρώμα μου του μισεμού το δίχτυ!

μη φταίει τ’ Αυγούστου η λαύρα που φούσκωσαν οι αισθήσεις μου,

σαλπάρισαν οι μνήμες, κι η ακοή τεντώθηκε λέξη δικιά ν΄ ακούσει..

Οι ώρες, αφιλόξενες, οι αποστάσεις βρόγχος.

Ρίξε Θεέ της Μητριάς δάκρυα στο πισωπόρτι,

ν΄ αναθυμιάσει τούτη η γη, Πατρίδας πρωτοβρόχι.

Βρέξε, ν΄ αγγίξω το καυτό χώμα με το κορμί μου,

πυρακτωμένη η σκέψη μου ηφαίστειο να φτιάσει,

να γίνει μια καρδιά η Γη, ένας παγκόσμιος κτύπος… κλ.π.

 

2.    Για την αξέχαστη ΘΕΑΝΩ ΜΑΡΓΑΡΗ, -η οποία έμενε στο Σικάγο, και την οποία ποτέ δεν συνάντησα- έχω άλλες, πολύτιμες εμπειρίες. Θα αναφερθώ σε τελείως ξεχωριστή ανάρτηση. Το αξίζει. Και στην μνήμη της, τιμήθηκα κι εγώ, όσο καμία άλλη …σε διαγωνισμό Διηγήματος, όπου βραβεύθηκα με $1.000, εκτός συναγωνισμού, όπου  με κάλεσαν στο Σικάγο σε ειδική εκδήλωση προς τιμήν, για την μνήμη της. Ήταν εκεί και οι άλλοι τρεις διακριθέντες, ως και ο Ελληνοαμερικανός ποιητιής Γιώργος Γιάνναρης, όπου παρουσίασε την Βιογραφία της.

Κι εδώ, το αντίγραφο του χρονογραφήματος:


Φίλες και Φίλοι μου, ...Σίγουρα, θα τα "ξανα-πούμε.

13 Φεβ 2024

 

ΚΑΡΔΙΕΣ ΙΠΤΑΜΕΝΕΣ


                                                        (φωτο-σύνθεση Υιώτας. 02-14-24)

Όσα σχόλια κι αν γραφτούν, όσες ειρωνείες και να ειπωθούν,

Η «Γιορτή του Βαλεντίνου» πλέον συγκινεί μικρούς και μεγάλους.

Αν προσπαθήσεις να αριθμήσεις πόσες καρδιές υπάρχουν μα και πόσες αγκομαχούν, θα διαπιστώσεις ότι δεν υπάρχει γωνιά στον πλανήτη που θα μπορούσε κάποιος να την καταχωρήσει π.χ. 

«τόπος ευτυχισμένης καρδιάς»…

 Όπως, τούτη την στιγμή, δεν ωφελεί η όποια «ανάλυση»…

Σκέπτομαι μόνο τις καρδιές που φτερούγισαν, αφήνοντας το μεγάλο κενό πίσω τους, τις καρδιές που οι παλμοί τους χτυπούν σε χώρες όπου η Ειρήνη έχει πέσει σε αδράνεια -προσπαθώ να βρω λέξεις που δεν τρυπούν και να θεωρηθούν …ρατσιστικές, -Θεέ ΠΟΥ καταντήσαμε !!!,

-ακόμη εκείνες που σταμάτησαν αθέλητα, πνιγμένες σε κάποιους ποταμούς-σύνορα…, άλλες κάτω από αναποδογυρισμένες βάρκες ή σαραβαλιασμένα μεταφορικά μέσα, άλλες καρδιές που δεν επικοινωνούν με τον ΝΟΥ και αφήνονται μόνο στο ανεπίστρεπτο κατρακύλισμα τής όποιας ασωτίας…

Άραγε πόσο μεγάλος μπορεί είναι ο κατάλογος για να καταχωρηθεί μια καρδιά που χτυπά δίνοντας δύναμη για την ζωή, την πολύτιμη …

Φτερουγίζουν πίσω από τα μάτια μου, άλλες πολύχρωμες πεταλούδες, άλλες αιμοδιψείς νυχτερίδες…

Αφήνομαι να στρέψω τις σκέψεις σε κάτι πιο ελαφρύ. Καταπιάνομαι με ότι μπορεί να ηρεμίσει την ευαίσθητη ψυχολογία καρδιάς και νου.

Το ισχνό πελαργόνι της καρδιάς μου, ο γνωστός σας «Ερωδιός», πάντα με φροντίζει. Διακριτικά, συνομιλεί με τις «ιπτάμενες καρδιές» που σοφίστηκε, κι εύχεται όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, η «Ημέρα του Βαλεντίνου», η Ημέρα προσφοράς Της Αγάπης, να είναι εκείνη που επιθυμεί ο καθένας. ΕΙΘΕ.