9 Σεπ 2008

ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


Στου κύκλου, ήμουν, το χορό
σαν μ' έβαλαν να σύρω.
Λευκό μαντήλι ύψωσα,
φλόγες φωτιάς στα πόδια,
θαλασσοπούλια στη καρδιά,
δυο πέρδικες στο στήθος,
κι είπα:
"Ας γίνω αστραπή στα βήματα του Κόσμου"



Σε δυο μέρες, όλοι θα θυμηθούν και την ημέρα της φρίκης,
στη καρδιά του Μανχάταν.
Τότε όπου ανύποπτα, αθώοι διαμελίζονταν και σκορπίζονταν,

λες και χαρτομάντηλα στον αέρα,
από τους Δίδυμους ουρανοξύστες του World Trade Center.
Ο κόσμος, έχει τόσες πληγές όπου μάτι και νους,

πλέον, δεν τους καταχωρεί.
Έχει, όμως, και τόσες μικρές ευτυχίες,

όπου πολλές φορές περνούν απαρατήρητες.
Ας δώσουμε λίγο φως, έστω και στον ελάχιστο χρόνο της αστραπής.

Τί άλλο μας μένει;

Αυτά, στο ξεκίνημα της Αστραπής.


ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ
(έστω κι αν, τώρα, δεν είμαι...)

16 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Αστοριανή σε καλοσορίζω στη μπλογκογειτονιά κι εύχομαι το ιστολόγιό σου να μας διδάσκει...
Καλή συνέχεια!

mareld είπε...

Αστοριανή!

Καλώς μας ήρθες!

Ναι..θυμήθηκα και τους άλλους αθώους στη Χιλή..σαν σήμερα..

Καλή σου νύχτα!

Αστοριανή είπε...

... Ήδη, δυο καλωσορίσματα! Σύντομα, μεστά, φιλικά. Άψογα.
Ναι, Φίλοι μου! Όταν υπάρχει λίγος χρόνος, η επικοινωνία μας θα είναι μια χαμογελαστή, σελασφόρος Αστραπή!

Καλώς να βρεθούμε, λοιπόν.

pylaros είπε...

Καλώς ήλθες στην ηλεκτρονική επιστήμη που τα μέλη της είναι οι κοινοί θνητοί.

χαιρετώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Φίλοι μου,
Ήδη στα μισά του Σεπτέμβρη, κι έχω αρχίσει τον ευλογημένο μήνα των "Ευχαριστιών, και των Θαυμάτων"!
Νεοσύλλεκτη στον ιστοχώρο, αγωνιώ να είμαι η Οικοδέσποινα που δεν θα...μπερδεύει συχνά "συνταγές και Πρωτόκολλο", ασχέτως το πόσο βασίζομαι στο ένστικτό μου.
Ξεκινώ, λοιπόν με τον άγγελο-οδηγό μου, τον φίλτατο Στράτο, ο οποίος όχι μόνο κατευθύνει το βέλος μου (μιας και ανήκω στον Αστερισμό του Τοξότη)μα έχει " μπολιάσει" και τη στήλη των ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΝ με θαυματουργικές (δοκιμασμένες) προγεύσεις...(οι γεύσεις, τελειωμό δεν έχουν)
Για καιρό "σερφάριζα(!)" στις άγνωστες παλιρροϊκές ακτές της Λέσβου, μια στο Καφενείο του Φαίδωνα -όπου με καλοδέχονταν φίλοι, μια στη Μήθυμνα, -όπου εκεί έμαθα ότι λέγεται και... Μόλυβδος- κι έλεγα μέσα μου "... θα πρέπει να είναι το... αλύτρωτο πνεύμα της Σαπφούς, λόγω του ότι και ποιήματα τής έχω γράψει, και θεατρικό, με τίτλο: ΣΑΠΦΩ, Η Λεσβία Ιέρεια της Αγάπης (εξηγώντας στην πλοκή του την αμφιλεγόμενη προσωπικότητά της...πολύ πριν αρχίσει το πρόσφατα ανόητο (κατά τη γνώμη μου)... "δικαστήριο" στη Λέσβο ν' αλλάξουν τ' όνομα), συχνά στην Πύλαρο (αν και δεν έχω πάει στη Κεφαλλονιά), άλλοτε, μέχρι τη μακρυνή Μελβούρνη, στο χώρο του Ιάκωβου Γ. ως και στη Μακεδονία του, μα εκεί που κυριολεκτικά
"χάζευα" είναι οι φωτογραφίες του Στράτου, (παράλληλα ενδιαφέροντα, βλέπετε, αφού και σε μένα είναι ένα ευγενικό χόμπι).
Χθες, όμως, συνέβηκε ένα μικρό -ίσως θεραπευτικό- θαύμα.
Δεν άκουγα τον Δημήτρη που με φώναζε, δεν θυμώμουν τίποτε από την ανάρρωσή του... δεν άκουγα κανένα ήχο από τα τριζόνια στο παράθυρο που κάθε νύχτα με ζαλίζουν... ΤΙΠΟΤΑ!
Είχα γλυστρίσει μέσα στην οθόνη του κομπιούτερ, είχα γίνει γλάρος, πολύχρωμη πεταλούδα, φάντασμα που μιλούσε με τους Νομπελίστες μας, είχα μεταμορφωθεί σε... Ισπανίδα, σε Γαλλίδα, είχα φτάσει στη Βραζιλία, είχα γίνει γιατρός, ανθοκόμος, βοτανολόγος (μόνο με την "Αστοριανή" δεν συνυπήρχα...)
Η Μαρελντ, με είχε απορροφήσει με το "Τζιβαέρι" της, με το "Γλυκοχαράζει", και με τη "Νοσταλγία" της... οι γλάροι της, η ανθοσυλλογή της, μούρα και βατόμουρα, φωτογραφίες (κι έλεγα ότι -Ναι, να δήτε, έχω κι εγώ κάτι φωτογραφίες, μοναδικές!!! τις στολίζω, μάλιστα με δίγλωσση ποίηση,τις διακινώ στα σχολεία... σιγά...),να βάζω τα βίντεο δυο-δυο, μαζί, φωνές γλυκιές η μία πάνω στην άλλη -ποιά να υπερισχύσει;, κείμενα, ποίηση εκλεκτή, μεθύσι δίχως κρασί, όπιο δίχως ...ιρακινές παπαρούνες... μούδιασμα της μέσης στην καρέκλα από την ακινησία ...
Μελισσολόΐ στο μυαλό, βουητό στ' αυτιά, πόνος στά μάτια, Βόρειο και Νότιο σέλας την ίδια ώρα! μέχρι το γλυκοχάραμα!!!
Μαρέλντ μου, εσύ μου γνώρισες την ωραία τρέλα σου, τον κόπο να γράφεις ατέλειωτα, το ένστικτο να διαλέγεις τα εκλεκτά, " ...τα κενά και τα καινά του νου και της καρδιάς" όπως έχω αναφερθεί κι εγώ, στη δεύτερη ενότητα του βιβλίου μου "Εννέα Εντολές και μια Αγέννητη, 2001"
Ο Γουώλτ Γουίτμαν, κάπου γράφει ότι "...είναι ταλέντο να κάνεις τη γλώσσα να τραγουδάει"
μα με όλη μου την ειλικρίνεια θα βάλω εδώ ,πάλι, την δική μου πεποίθηση, ότι " η έμπνευση είναι στο νου, ότι στα χέρια η Τέχνη"...
Καλή νύχτα, Φίλοι μου, με τη "μουσική" των ακούραστων τριζονιών πέρα απ΄ το παράθυρο, εις το επανιδείν,
Αστοριανή

pylaros είπε...

Σου γράφω μόνο για να σου-σας πω ότι το τραγούδι που ακούγεται το BLUE MOON μου έφερε χίλιες γλυκιές αναμνήσεις, λοιπόν δεκαετία του 1950- ευρισκόμενος στη Νέα Υόρκη ξέμπαρκος ναυτικόςγυρίζοντας στην πόλη μαζί με άλλους πήγαμε στο χοροδιδασκαλίο του Προδρομίδη κάπου στο 8 Avenue και μαθαίναμε χορό Αν θυμάμαι καλά fox-trot... αξέχαστη νεανική ζωή ένα κομμάτι σε κάθε χώρα του κόσμου, το παράπονό μου ως νέος να μην ολοκληρώσω ποτέ μια μόνιμη κατοικία...

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη μου,οι περιπλανήσεις και τα όνειρα, γενικά δεν έχουν μόνιμη κατοικία. Έχουν, θυρεό τους, όμως τις ωραιότερες αναμνήσεις.
Αστοριανή

mareld είπε...

Αστοριανή μου!

Είσαι τόσο γλυκιά!!!!!

Και εγώ έλεγα, δεν με επισκέφτηκε η θα έπρεπε να της αφήσω πρόσκληση..
Άσε και θα δούμε..

Με έκανες και γέλασα..
"το ένστικτο να διαλέγεις τα εκλεκτά"
ναι ψυχή μου γιατί γεννήθηκα μέσα στη άμμο -"Θάλασσα, αίμα μου, πού να μιλήσω
και ήλιε πόνε μου, πού να το πω;- που λέει και το παρακάτω τραγούδι και δεν μπορώ να μην στο αφιερώσω..

Σεπτέμβρη μήνα μου, βροχή, φωνή μου
νησί που σώπασες, πικρό νερό
όλα τελειώνουνε κάτω απ'τον Ήλιο
όλα αρχίζουνε με τον Καιρό

Σεπτέμβρη, δρόμε μου, νησί, φωτιά μου
πόσα τελειώνουνε μες τον καιρό...
αίμα, που έδωσα πέρα στην άμμο
έρωτα, έσβησες μες το λυγμό

Εδώ γεννήθηκα, κάτω απ' την άμμο
κι εδώ είν' η ώρα μου που θα σε βρω
Αίμα που σ' έχασα στο κύμα πάνω
μέσα στη θάλασσα σ' αναζητώ

Θάλασσα, αίμα μου, πού να μιλήσω
και ήλιε πόνε μου, πού να το πω;
Εδώ γεννήθηκα, κάτω απ' την άμμο
μέσα στην πίκρα μου θ' αναστηθώ.

(Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου, Μουσική: Γιάννης Γκούμας, το ερμήνευσε η Πόπη Αστεριάδη)

Φιλάκια!
Πάντα να χαμογελάς!

Να πάρεις καλαθάκι να πας για λωτούς..αν σου αρέσουν..

Ανώνυμος είπε...

Νόμιζα, -όταν μικρή,
"Χώρα των λωτών" τούτη τη χώρα, Μαρέλντ μου ... κι ακολούθησα το Δημήτρη μ' εμπιστοσύνη (δυο χέρια μαζί δεμένα, θα κατακτήσουν τη Ν.Υ.του είπα, στο σύντομο αρραβώνα μας, στην Αθήνα, το 1970)...
Εντάξει, ...όπου γη και τάφος, αλλά να μην είμαι και τελείως αχάριστη,έχει τα "στραβά της" μα μου έδωσε περισσότερα απ' ότι μου στέρησαν η Χούντα, ο στρατευμένος παπάς της ενορίας κ.λ.π....
Όσο για λωτούς;
στο δρόμο για το σπίτι, είχα εντοπίσει ένα δέντρο που τα κλαδιά του έγερναν στο δρόμο... Για να μή με δει κανείς, λοιπόν, όταν μισο-ωρίμαζαν, άνοιγα μια ομπρέλλα δήθεν για τον ήλιο, την έφερνα χαμηλά ώστε να καλύψει το ... αμαρτωλό χέρι μου, κι έκοβα δυο-τρία...
αν ήταν ακόμη πρασινωπά, τα έβαζα στο πρεβάζι,πίσω από τις γλάστρες, κι όταν έπαιρναν εκείνο το ηλιόφωτο χρώμα, τους μοιραζόμουν με το Δημήτρη...
"-μα, πότε πήγες από τη μαρκέτα; με ρώταγε... -Όχι, καλέ μου!
Μια συνάδελφος περνάει και μου φέρνει πότε-πότε...
-Λίγο στιφά,μα έχουν ωραία γεύση.
- Ναι, (διότι είναι "κλεμμένα" απαντούσα στον εαυτό μου και μετά βίας κρατούσα τα γέλια μου).
'Ομως, όταν τρία χρόνια πριν, πήγα και στη συμπεθέρα μας, στο Κωρωπί, κι είδα το χώμα γύρω από το δέντρο στρωμένο με παραγινωμένους λωτούς, (-πόσους να δώσεις, πόσους να φας; μου είπε, γίνονται πλούσιο φουσκί για τον κήπο...!)
Μαρέλντ μου, πίστεψέ με έγινα θηλυκός Οδυσσέας, έφαγα αδιάντροπα, κυριολεκτικά μέχρι... σκασμού, έφτιαξα γλυκό, πήρα και κουκούτσια, μα κανένα δεν φύτρωσε. Φαίνεται, το ...Κωρωπί δεν θέλει την Αστόρια.
Τώρα που εγκαταστάθηκα πάρα έξω, στο Λονγκ Άϊλαντ, θ' αγοράσω, μαζί και μια κερασιά...
Είδες, τί μου έκανες;
Ευχαριστώ για το τραγούδι. Μα θέλω και κάτι ολοδικό σου, καλή μου.

Ανώνυμος είπε...

ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ,
Μη ξεχάσω να σας θυμήσω ότι ο Στράτος έχει ένα θαυμάσιο, ένα αισθαντικό κείμενο για το "Τέλος" του καλοκαιριού του, στη Μήθυμνα, στο "Εμπρός".
Γνωρίζω ότι ο χρόνος μας είναι λίγος, όμως γι' αυτά, αξίζει.
Δική σας,
Αστοριανή

Αστοριανή είπε...

Αγαπητέ μου Στράτο,
Προσπάθησα να εντοπίσω το κείμενό σου στο "Εμπρός" μα δεν τα κατάφερα.
Θα είναι ιδιαίτερα τιμητικό για την ιστοσελίδα της Αστοριανής
να το παρα8έσεις, για να το απολαύσουν και οι αναγνώστες της. Αν δε, η εφημερίδα, παραθέσει και το δικό μου σχόλιο που της έστειλα πάνω σ' αυτό, θα είναι διπλή χαρά. Τις καλημέρες μου, λοιπόν, και Καλό Φθινόπωρο... επισήμως.

pylaros είπε...

Ένα μεγάλο εύγε!
Τα κατάφερες να υπογράφεις Αστοριανή στα δημοσεύματά σου στα σχόλια, επίσης διορθώθηκαν τα λάθη κάτω από τις φώτος...
Ένα άλλο Η ΑΛΙΚΗ θα ήταν δυνατόν να γραφτει με μικρά γράμματα και τόνo ώστε να διευκρινίζει τη φωτογραφία που κατά τη γνώμη μου θα είναι Αλική, όχι π.χ. η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων...
Εάν σφάλω τότε I am sorry

χαιρετώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Γαβριήλ, ό,τι πουν οι φίλοι μας! Το ζήτησες και έγινε. Ρίξε μια ματιά στις φωτογραφίες τώρα.
Είναι αρχή και οι παρατηρήσεις σας δεκτές και χρειαζούμενες...

Ο προσωρινός Διαχειριστής

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
Για να ... περνάς από τον όμορφο τόπο μας,το μάτι σου τόπιασε, πρώτος και γρηγορότερος.
Έλεγα να πάρω κι εγώ τον "δημιουργό" της ιστοσελίδας, διότι και στη "παρέλαση" μπορεί να ξεκινάει το άρμα από την "Αστόρια" μα η τοποθεσία στην φωτογραφία, είναι στη Φιφθ Αβενιου.
Σίγουρα θα διορθωθεί. Βλέπεις, από την Ελλάδα έλαβε το υλικό, και πολλές φορές, δεν προσέχουν...
Αυτά να ήταν τα "ενοχλητικά" μας, τι καλά θα είμαστε.ΚΑΛΌ ΦΘΙΝΌΠΩΡΟ, ΦΊΛΕ, ΜΕ ΚΑΛΈΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΊΕΣ

Αστοριανή είπε...

Μαρέλντ μου, αγαπημένη,
τί έπαθε και "φτερούγησε" η εξίσου θαυμάσια ιστοσελίδα σου από τους επισκέπτες μου, με τον τίτλο "Νοσταλγίες;"
Μήπως, εγώ, η "νεοσύλλεκτη" πάτησα κουμπί και της έδωσα φτερά;...
Αν "ναι" βάλε της πάλι, σε παρακαλώ!
Να είσαι καλά,δική σου,Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Και... Στράτο μου, (μας)
Καλώς ήλθες πάλι στην Αθήνα.
Το τιρκουάζ νησί σου, θα σε ακολουθεί, όμως, όπου κι αν πας.
Βρήκες την έκπληξή μου;

Καλή νύχτα σας,
Αστοριανή