22 Σεπ 2008

Μικρό Αφιέρωμα

Στο Στράτο Δουκάκη
.
Στράτο μου,

Αγάπησα τη Λέσβο, χρόνια πριν, από τη Σαπφώ και τον Αλκαίο. Τώρα, την έζησα από τα κείμενά σου στη θαυμάσια ιστοσελίδα σου. Όμως, το «Τέλος» αυτού του καλοκαιριού σου στην αγαπημένη σου πατρίδα, πραγματικά με μάγεψε. Είναι ένα λογοτεχνικό «πρελούντιο»
όπου ελάχιστοι δύνανται να αποδώσουν την ολοκληρωμένη ομορφιά του. Στη γλυκειά μοναξιά σου, δεν ήσουν μόνος. Η Φύση ήταν γύρω σου, πλάι σου, μέσα σου. Μια τρυφερή γονιμοποίηση συναισθημάτων. Ένα ξεχείλισμα λαγαρών λέξεων. Ένας ωκεανός , κλεισμένος στο μαγικό ήχο ενός ηλιοφίλητου κογχυλιού.
Να είσαι πάντα καλά, να μας μεθάς με το λαμπερό κρασί της σκέψης.
.
Υ.Γ. : Το ανωτέρω κείμενο, το έστειλα στην εφημερίδα της Λέσβου «Εμπρός». Θέλησα, όμως, να το δημοσιεύσω και στη δική μου ιστοσελίδα εδώ στη συνέχεια, ώστε να το διαβάσουν κι άλλοι θαυμαστές της γραφής του!

Με τις ευχαριστίες μου,
Καλό Φθινόπωρο σε όλους,
Αστοριανή
.

Μ’ αυτά θέλω να μείνω…
Του Στράτου Δουκάκη
.
Μεσοστρατίς του Σεπτέμβρη κιόλας με κάτι φθινοπωρινές μέρες που είναι όλο γλύκα. Να βρίσκεσαι στης θάλασσας το άπλωμα και στ’ ουρανού το τέρμα κι αυτή, η μοναδική νησιώτικη φύση, να σου ψιθυρίζει στ’ αυτί λόγια τρυφερά. Να σου μιλάει, θαρρείς, με στίχους. Στίχους από ένα αθέατο λεύκωμα αγαπημένου ποιητή. Κι ένα γύρω σου να χύνεται λαίμαργα τούτη η αληθινή ακατέργαστη ομορφιά και… να σ’ αιχμαλωτίζει. Να σε βασανίζει ο λογισμός νιώθοντας πως όλο και πλησιάζουν οι μέρες του αποχαιρετισμού και είναι τότε που σε πιάνουν οι θλίψεις… Οι μέρες που θα φύγεις, που θα αφήσεις πίσω σου τούτη τη μαγεία.
Η θερμοκρασία, παρόλα αυτά, δεν πήρε ακόμη τον κατήφορο. Η καλοκαιρία καλά κρατεί, θα μας γλυκοκοιτάζει, φαίνεται, για μέρες ακόμη κι ας έφτασε στο τέλος του το καλοκαίρι κι ας άρχισαν να σκορπούν τα άνθη απ’ τις γλάστρες μου κι ας μην ξεπλύθηκαν ακόμη απ’ την ατμόσφαιρα οι μυρωδιές των αντιηλιακών. Δεν τέλειωσε το καλοκαίρι. Δίπλα μας θα νιώθουμε έντονα τις ανάσες του. Ελπίζω μέχρι να στερηθούμε τα ελαφρά μας ρούχα, μέχρι να σβηστούν μια και καλή τα θερινά μας ίχνη στην άμμο, μέχρι να προσαρμοστούμε στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Άλλωστε στα φουσκωμένα μας στήθη αφήσαμε, όλο αυτό τον καιρό, να χωρέσει μπόλικο θαλασσί για να ‘χουμε απόθεμα, για να σταλάζει στα όνειρά μας και να ποτίζει το χειμώνα.
Τώρα μέσα στη σκέψη μου γυρίζει ανάποδα ο καιρός. Καθώς όλο και κοντεύει η ώρα να κουνήσουμε μαντήλια. Λέω πως θέλω να μείνω με το τραγούδι του τζιτζικιού στ’ αυτιά και την ανάσα των βράχων μέσα μου. Με τις χαρακωμένες ψευδαισθήσεις καρφωμένες στο μυαλό κι από χρωστήρα τεχνίτη οι θαλασσιές πινελιές να τονίζουν τα ξεχασμένα κομμάτια του εαυτού μου. Να ξεχαστώ σ’ απόμερες ακρογιαλιές, κάτω απ’ τ’ αρμυρίκια. Να χαζεύω τους κύκλους που ανοίγουν στην επιφάνεια της θάλασσας, όταν πετάς τα βότσαλα μέσα της. Να ‘χω θαλασσοπούλια για θέα με το ασύγκριτο πλανάρισμά τους. Να πέφτω με ορμή σε κύματα βουβά και να φυσάω την αρμύρα από τα μάτια γυρεύοντας τη γραμμή της παραλίας. Το μενεξελί δειλινό να συντροφεύει τον ήλιο που βυθίζεται σιγά σιγά στον ορίζοντα. Κι από την άλλη -του βουνού την πλευρά- ένα ολόγιομο φεγγάρι να εμφανίζεται και να αντανακλάται στη γαλήνια επιφάνεια της θάλασσας. Και τότε, χίλιοι κόκκοι σπασμένοι σ' ασημόσκονη, να ντύνουν τη νύχτα με όνειρα. Κι αυτός ο Αντώνης με την κιθάρα του να παίζει απαλά «Το χέρι δως μου, δώς μου την καρδιά σου και πάμε αν θέλεις ως τον ουρανό, τραγούδι του Σεπτέμβρη ειν’ η ματιά σου αυτά τα μάτια πόσο τ αγαπώ. Κι αν σκόρπησαν τα φύλλα με τ αγέρι τον δρόμο κι αν τον σκέπασε η βροχή, για μας ειν’ ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι η αγάπη σου φωτίζει όλη τη γη…». Και δεν έλεγε ψέματα…
Και η παρέα στο ταβερνάκι να σε περιμένει μ’ ένα καραφάκι ούζο Μυτιληνιό, στο τραπέζι με το καρό τραπεζομάντιλο, κι απάνω ψωμί χωριάτικο, κουκιά φάβα, κολοκυθάκια στο φούρνο, παστές σαρδέλες της ημέρας, τριμμένη ντομάτα με λάδι, φέτα, ρίγανη και μπόλικο αλάτι σε γαβάθα πήλινη. Γεύσεις και μυρωδιές να πολιορκούν τον εγκέφαλο. Και λόγια, ιστορίες αληθινές και ψεύτικες από φίλους αγνούς, αληθινούς, πολύτιμους, να ευφραίνεται η ψυχή σου. Μ’ αυτά θέλω να μείνω.
Και τι παράξενο, θέλοντας να συμπληρώσω την τελευταία σελίδα του ημερολογίου μου, σβήνουν οι λέξεις, κλειδώνουν τα δάχτυλα, καθώς προσπαθώ να κρατήσω ατόφια την αλήθεια τους. Βάζω τα δυνατά μου να το γεμίσω -για να μείνουν μέσα- με σκέψεις, λόγια, εικόνες, περιπάτους, σιωπές, πόρτες ανοιχτές, ψυχές ανοιχτές, ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ με καθαρά βλέμματα και ενθαρρυντικές χειραψίες όλα μέσα μου ωραία, φωτεινά και διάφανα. Κι αποχαιρετώ το καλοκαίρι, με τα καλύτερα που έζησα κατά τη ρότα του, γράφοντας τη λέξη Τέλος!

23 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Αστοριανή, Τώρα, να πω σ’ ευχαριστώ; Είναι τόσο λίγο…
Δεν έχω τι άλλο να προσθέσω…
Τα λόγια είναι περιττά!
Θα τ’ αφήσω να σχολιάσουν οι φίλοι σου.
Αυτό θα δείξει.
Ένα; Όχι τότε, χίλια ευχαριστώ!!!

pylaros είπε...

Για να έχεις τέτοια δύναμη ρομαντικής εμπνευσης να γράψεις αυτά τα τόσο ωραία λόγια θα πρέπει να το αισθάνεσαι. χωρίς να το αισθάνεσαι δεν γίνετε να γράφεις, λοιπόν φίλε Στράτο σε μακαρίζω για τις νεανικές ρομαντικές σκέψεις σου και σε συγχαίρω για το γεμάτο έννοια και ζουμί άρθρο σου.
To ανωτέρο στο είχα ξαναστείλει, τώρα για να συντροφεύσω την Αστοριανή για την εύστοχη πράξη της το βγάζω στην επιφάνεια.
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Χαρά μου και τιμή μου, να έχω σαν "προμετωπίδα" δικό σου πόνημα, στο ξεκίνημα της ιστο-επικοινωνίας μου. Θα κοσμεί τη "θύρα του νου και της καρδιάς" με τα ωραιότερα συναισθήματα. Μέντωρ και Φίλος μου, πλέον, εγώ σ' ευχαριστώ.Πάντα μ' επιτυχίες,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
Ως φίλοι πολλών ετών, έχουμε ανταλλάξει γνώσεις και απορίες πάμπολλες. Σ'ευχαριστώ, λοιπόν, που δημοσίευσες πάλι τις απόψεις σου, για το κείμενο-άρθρο στο 'Εμπρός" της Λέσβου, στον ιστοχώρο μου για τον Στράτο.
Με την ευκαιρία αυτή, θα χαρώ αν στείλεις μικρό κείμενο ή απόσπασμά σου, όπως και ποιητική σου εργασία, και
το ίδιο ισχύει για εκείνους που θα επιθυμούν να κάνουν το ίδιο.

(Αρκεί τα κείμενα να μη ξεπερνούν τις 100 με 200 λέξεις, και να μή... διαψεύδουν την φιλοξενία της "Οικοδέσποινας")
Φίλοι μου, πάνω σ' αυτή τη σελίδα, "αναγκάζω" κόρες κι εγγονές να την επισκέπτονται για χατήρι της ελληνικής, όπως έκανα και παλιότερα με τις κόρες μου όταν τις έβαζα να συμπηρώνουν ανάλογους χαρακτήρες στην παρουσίαση των θεατρικών μου, στην Ομογένεια ή και σε Δημόσια σχολεία που με καλούσαν.(εσύ,τουλάχιστον, αυτά τα γνωρίζεις).
Καλή νύχτα, λοιπόν, γ' απόψε,
Υιώτα

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο ρε Στράτο.Μπράβο σου δυό φορές.Την μία γιατί έχεις ψυχή που νιώθει πολλά και την άλλη γιατι τα αφήνεις να ξεχειλήσουν από μεσα της με τέτοια όμορφα λόγια,μα και τόσο εκφραστικά.
ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ είσαι ωραία,ετσι όπως στέκεσαι στην πόρτα σου κυρία,με τα λόγια τα σωστά να βουτάν στο νου και την ψυχή σου.
σπύρος δαρσινός

Αστοριανή είπε...

Γεια-χαρά σου, Σπύρο μου, Φίλε-πατριώτη!
Ναί, η αρχαία Αιγιάλεια ξεκινούσε από τη Συκιώνα μέχρι την Ίλιδα...'αρα, έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε με τον Κορινθιακό βοριά, να μαθαίνουμε τα "μυστικά" του και δίκαια να... μας παίρνει ο άνεμος κι εμείς να χορεύουμε μ' ένα λευκό μαντήλι. Ο ναός του Ομαγηρίου Διός, στο Αίγιον -που χτίστηκε μετά από την Αρχαία Ελίκη- ήταν η εστία για ειρηνοποιούς προεστούς, πριν και κατά τη διάρκεια του Τρωϊκού πολέμου κ.λ.π.
Είμαστε μια κουκκίδα άμμου στις πανέμορφες ακρογιαλιές μας, μα υπάρχουμε!
Αγάπη και στις δύο Σοφίες σου, Γιώτα

Ανώνυμος είπε...

Και να σκευτείς πατριώτισα ότι το σπίτι μου στο Λέχαιο είναι ακριβώς πάνω στον Όρμο που ξεκίνησε ο Δίολκος για να ενωθεί με τον όρμο των Κεχρεών του Σαρωνικού.Απο πάντα η παραλιακή Κορινθία προσφαιρόταν γιά λύσεις και ιδέες καθώς απλώνεται καλίγραμμη μεσα στην αρχαιότητά της και δροσερή στα χείλη των κυμάτων.Πως να μην έχουμε το"δικαίωμα "λοιπόν "να ακούμε τα μυστικά του Κορινθιακου Βοριά και να χορεύουμε με ένα λευκό μαντήλι ;"
Ελάτε,πιαστήτε από το χερι μας ,να νιώσετε τη σοφή ρώμη του αρχαίου για την ορμή του μέλλοντος.
[Ε μα πιά ,μας πηρε μονότερμα ο Στράτος με το νησί του. ]

σπυρος

Αστοριανή είπε...

Φίλοι μου,
Μεσάνυχτα... κι όλη η φύση ησυχάζει, βρέχοντας καταρρακτωδώς!Έκοψα όλα τα γιασεμ-άνθη
-μια χούφτα μυρωδάτα αστέρια (μετά από πενταετή αγώνα να δυναμώσει πάλι και ν' ανθίσει...) από τη γλάστρα και τα έβγαλα φωτοτυπία(!)πριν τα πατικώσω σ' ένα βαρύ βιβλίο...
Θα μου πείτε: "Εδώ ο κόσμος καίγεται" κι εσύ...
Με κούρασαν και οι ειδήσεις, παγκόσμιες κι ...ελλαδικές... Μαζεύτηκαν οι πολιτικοί μας, μοιράζουν ...κουκουτσάλευρο, κάνουν δωρεάν (από πού?)"τροφήν και θέαμα..." στις Λέ (αί)σχες ανά τη Νέα Υόρκη... Ευτυχώς, θα βρέξει το τριήμερο να ξεπλύνει κάμποση υποκρισία...
Τα αποκεφαλισμένα γιασεμάκια μου, μοσχοβολούν μέσα από τα πολυκαιρισμένα φύλλα ενός βιβλίου... Μικρές ευτυχίες, φίλοι kai Files.
Καλή νύχτα σε όλους,
Υιώτα

mareld είπε...

Αγαπημένοι μου Φίλοι!

"Στη γλυκειά μοναξιά σου, δεν ήσουν μόνος. Η Φύση ήταν γύρω σου, πλάι σου, μέσα σου. Μια τρυφερή γονιμοποίηση συναισθημάτων. Ένα ξεχείλισμα λαγαρών λέξεων. Ένας ωκεανός , κλεισμένος στο μαγικό ήχο ενός ηλιοφίλητου κογχυλιού".

¨Να βρίσκεσαι στης θάλασσας το άπλωμα και στ’ ουρανού το τέρμα κι αυτή, η μοναδική νησιώτικη φύση, να σου ψιθυρίζει στ’ αυτί λόγια τρυφερά¨..

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου!
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!
Οδυσσέας Ελύτης - Άξιον εστί

Η γλώσσα Σας μας γλυκαίνει, μας χαϊδεύει, μας κρατάει λίγο α-θάνατους..γιατί..

"Ο θανατος ειναι συμφορα.Γιατι και οι θεοι μας ετσι πιστευουν.Ειδαλλιως,κι εκεινοι θα πεθαιναν'Σαπφω.

Φιλιά Σε όλους σας!

Ανώνυμος είπε...

Mareld
ενας πνευματικός άνθρωπος που μπορεί να ξεχωρήσει και να προβάλλει την ωραία ποίηση σίγουρα μπορει να γράψει και ο ίδιος ποίηση Γράψε μας μιά φορά και ενα δικό σας ποίημα .Είμαι βέβαιος,εκ των πρωτέρων,ότι θα ειναι ωραίο.
Παραδέχομαι βέβαια πως η καλή ποίηση του χτες ειναι και του αύριο,αλλά,άλλη άχνα εχει το ποιήμα που βγαίνει από τα συναισθηματικά δρόμενα[και όχι μονο] του σήμερα.
Περιμένω λοιπόν ενα ποιήμα σας,όχι για να το κρίνω αλλα για να το απολαύσω.

σπυρος δαρσινός

mareld είπε...

Αγαπημένε μου φίλε Σπύρο!

Δεν βιώνω τη ποίηση και γενικά τη τέχνη σαν καταναλώσιμο είδος..

Πρέπει κανείς να έχει το χάρισμα και την παιδεία για να γράψει ποίηση που να μπορεί ο άλλος να
την απολαύσει..

Εγώ απλά ζω ποιητικά..

Εσύ με το λόγο σου ανοίγεις καινούρια παράθυρα στην ύπαρξη..

Εσύ είσαι ποιητής!

Να μου είσαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

Mareld
και την παιδεία εχεις και το χάριστα ,αλλά εχεις και την ταπεινότητα ,που ειναι ...ελάτωμα των καλών ποιητών.
Αυτών δηλαδή που ανοίγουν ενα παράθυρο και μετά Θέλουν να ανοίξουν κ'άλλο κι'άλλο ,γιατί γ'αυτους το ΦΩΣ ειναι πάντα λίγο.

σπυρος δαρσινός

Αστοριανή είπε...

Μαρέλντ μου, νιώθω τη καρδιά σου, καλή μου, (σου έγραψα και στο G-mail) Είναι πολύ μεγάλος έπαινος για μένα να ξεκινήσεις το "σχόλιό σου" με τις αυθόρμητες σκέψεις μου για το κείμενο του Στράτου, και να συνεχίσεις με εκείνες τις των αθανάτων. Μόνον όταν κάποιος έχει "καρδιά και νού" σελασφόρους, αγγίζει και ανεβάζει τον συνάνθρωπό του λίγο ψηλότερα από ότι είναι.
Όσο για το Σπύρο μας, που ζητά "κομμάτι" απ' την ποίησή σου για τούτη την ...ιστοσελίδα, ένα θα πώ:
Αν μου στείλεις, ή μου επιτρέψεις να πάρω αποσπασματικές σου φράσεις από τις δικές σου ιστοσελίδες,(που τιμούν την στήλη των επισκεπτών μου, δεξιά της ανάρτησης) τότε θα δείς, Σπύρο μου, τί σελασφόρο φως έχει εκεί στο βορρά!
Γεια σας, για τώρα,

mareld είπε...

Σπύρο μου!

Είσαι πολύ τρυφερός άνθρωπος
και με συγκινείς!

Το μόνο σίγουρο για μένα είναι ότι βίωσα πολλά σε αυτή τη ζωή και δεν νιώθω ανυποψίαστη για τις γεύσεις της.

Τα αισθητηριά μου έχουν απαιτήσεις και ποτίζονται μόνο από διαχρονική γνησιότητα...
Έτσι λοιπόν Σε βρήκα..!

Ο λόγος σου εκτός από την ανεπιτήδευτη εκφραστική αμεσότητα, έχει και μια μουσικότητα θα έλεγα, που μου φέρνει στο νου το χορό..στις τραγωδίες.

Πίσω από τα λόγια σου ακούω τις κραυγές της ιστορίας!

Σε ευχαριστώ!

Πάντα κεφάτος!

mareld είπε...

Γιώτα μου!

Εσύ γλυκιά μου ύπαρξη..είσαι τόσο απλόχερη..

Τα λόγια σου με συγκίνησαν άμεσα γιατί ακούω την ανάσα σου..

Η Σαπφώ είναι πολύ μακριά για να με κάνει να κλάψω, νιώθω μόνο τον απόηχο από την ύπαρξή της και βέβαια εδώ που ζω σκέφτομαι τις καταβολάδες μου και θλίβομαι λιγότερο.

Εσύ και στη συνέχεια ο Στράτος έχετε φωλιάσει στη καρδιά μου, όπως και ο Σπύρος και τόσοι άλλοι.

Οι μακρινοί μας απόγονοι βρίσκονται πιθανόν στα γονίδιά μας..

Από τα μλογκ μπορείς να πάρεις ότι σου αρέσει.
Οι αναρτήσεις είναι μια διέξοδος από το πόνο μου και ένας ύμνος στη ζωή την άδικη..αλλά και μοναδική..

Φιλιά και ευχάριστα να περνάς!

Ανώνυμος είπε...

Τώρα τι μου κάνεις Mareld ???
θες να ανέβω στα κεραμίδια και να φωνάξω ΖΗΤΩ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ???
Αστο,θα με περάσουν για τρελό
Ασε,που μπορεί να φάω και τα μούτρα μου.

Τι νομίζεις οτι ειναι η ποίηση αγαπητή μου Mareld ???
Καλοστημενα,επιχρυσομένα λόγια με μετρο και ομοιοκαταληξίες ?
Οχι γλυκειά μου Mareld
Ποίηση ειναι το σόμπολο που ρίχνεις αναμεσα σε δυό τοίχους γιά να δέσουν.
Ποίηση είναι να λες την αλήθεια όπως ακριβώς σταζει απο την ψυχή σου.
Ποιηση ειναι να περιμένεις στην ταμπελα να περάσει ο ηλικιωμένος ,κι ας εχεις πρωτεραιότητα.


Στο τελευταίο μήνυμά σου Μareld
ΜΑΣ ΕΓΡΑΨΕΣ ΠΟΊΗΣΗ.

σπύρος

mareld είπε...

Σπύρο ψυχή μου!

Οι λέξεις σου ανθοβολία..
γέμισε ο κήπος μου μικρούς υάκινθους!

Το πρόσωπό μου σταγόνες αγιασμού!

Είσαι τόσο καλός!

Αστοριανή είπε...

Μαρέλντ μου,
... κάπως έτσι θ' άρχιζαν οι αγνοί έρωτες που δέ μπορεί να τους σπάσει ο βοριάς της αντιζηλίας,
να τους γκρεμίσει το μάτι το βάσκανο,να γευτεί το νέκταρ τους το πικρό τους το στόμα...
Οικοδέσποινα σε τούτο το χώρο, θα γίνω λίγο εγωίστρια και θα σας αφιερώσω το παρακάτω απόσπασμα από τις "Φωλιές του Ήλιου"
Μαρέλντ, Στράτο, Σπύρο, Χριστίνα,
κι όλους εκείνους που μ΄αγάπησαν και θα μ΄αγαπήσουν...
μα ΟΧΙ όλο,τη συνέχειά του θα τη μοιραστώ με της Υακίνθης (Μαρέλντ) το "Τζιβαέρι ή το Γλυκοχαράζει ??? ", πλάϊ, δεξιά, στις "Επισκέψεις" αυτού του χώρου!

Οι φωλιές του Ήλιου

Να είναι η διαφορά ανάμεσα στο χρυσαφί και στο κίτρινο,
η λάμψη του ηλιοτροπίου στης αυγής τις σταγόνες,
μια τούφα πορτοκαλί στο λαδί
της κορυφής των δέντρων; Να είναι
η γέρικη στέγη με τ' ανύποπτα τιτιβίσματα των χελιδονιών,
η φωνή του παππά στον αποσταμένο εσπερινό; ή
το φιλέσπλαχνο χέρι στη στιγμή της ανάγκης;
Να είναι η ευλογία του Θεού στη ξανθή θάλασσα του σίτου,
το φουσκωμένο στέρνο του περήφανου πατέρα ή τ' αργυρό δάκρυ
της μάνας, που ρέει ίδια
και στη θλίψη και στην αγαλλίαση;
Πού άραγε βρίσκονται οι φωλιές του Ήλιου;
Στην ηρεμία που δεν δέχεται ενόχληση, στον ήχο της σειρήνας πλοίου που ξεκινά για θριάμβους, ή
στης πικρής επιστροφής τ' άχρωμα χείλη; Άραγε, να είναι στη πρώτη ή στη στερνή βολή για την Ειρήνη;

...Και ...όσοι πιστοί, ψάξτε στης γλυκύτατης Μαρέλντ τον ιστοχώρα, για τη συνέχεια...
Δεν σας λέω "καλή νύχτα", ευλογημένη βροχή απόψε θα ξημερώσει ξεκάθαρη μέρα.
Δική σας,
Υιώτα

Ανώνυμος είπε...

Γιώτα
Oμορφες ,ζεστές και φωτεινές οι "φωλιές του ήλιου"
Και είναι παντού εκει που αναρωτιέσαι
Και είναι μέσα σου εκεί που συλλογιέσαι.

Σπύρος Δαρσινός

Υ.Γ.
πιό ειναι το μπλογ της MARELD?

Αστοριανή είπε...

Σπύρο μου,
το Τζιβαέρι (της Υακίνθης,
το Γλυκοχαράζει,
και το Νοσταλγία (της το ζήτησα να είναι μαζί με τις άλλες ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ μου, δεξιά, κάτω από το ημερολόγιο...)
Όταν θέλεις να γεμίσεις τα μάτια σου με αίσθημα, εικόνα, στίχο,
εκείνη, ακούραστη μέλισσα, δεν θα σε απαγοητεύσει. Θα κάνεις ένα μεγάλο περίπατο, ως που να φτάσεις κάτω-κάτω, στα "σχόλια", κι εκεί θ' ακούσεις το μακρινό ψίθυρο να μπαίνει στις φλέβες σου...
Όλοι είμαστε εκεί, ανασαίνοντας...
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Στράτο μου,
"...είδαν τα μάτια μου τόσα πολλά στις γειτονιές του κόσμου..."
Ναι,
γνωστό το τραγικό γεγονός που σχολίασες χθες στο "Εμπρός".
Το δράμα των Αυστραλών γονιών που ήρθαν στη χώρα μας να παραλάβουν το άψυχο κορμί του γιου τους, θυμίζει αρχαία τραγωδία.
Υψηλό το αίσθημα γνώσης, γνώμης και ανθρωπιάς για την όμορφη Πατρίδα μας από τα πικραμένα χείλη τους! Μα, φίλε Στράτο, ακόμη και τώρα, μ' όλες αυτές τις παγκόσμια άσχημες οικονομικές επιπτώσεις, αυτό το θέμα όπως το επανέφερες, σχίζει τα σωθικά. Δεν ντρέπομαι να πω ότι δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου, κι ένιωσα το στόμα στιφό.
Ίσως, κάποιοι, κάποτε να διδαχτούν.
Εύγε σου, φίλε μου, που το έθιξες ακόμη μια φορά.
Υιώτα, Ν.Υ.

mareld είπε...

Αγαπημένο μου ηλιανθάκι!

Σήμερα να περάσεις από τη δροσοσταλίδα.

http://mpougarini.blogspot.com/

"Οι φωλιές του Ήλιου" ταξιδεύουν..σε λίγες μέρες θα κάνουν μια στάση στα βραχάκια πάνω από τη θάλασσα..
σαν τη Μαρίνα των βράχων..

Φιλά σε Όλους σας!

Μηθυμναίος είπε...

Ν' αρχίσω με τον Σπύρο: Η Μάρελντ δεν έχει ένα - τέσσερα έχει. Δίπλα τα έχεις στις Επισκέψεις της Αστοριανή ς, αλλά και στις
Περιπλανήσεις τις δικές μου: 1. Τζιβαέρι, 2. Γλυκοχαράζει, 3. Νοσταλγία, 4. Δροσοσταλίδα!

Να συνεχίσω με την Μάρελντ: Υακινθάκι μου, Σ’ αγαπώ και το ξέρεις...

Και στην Αστοριανή μας, για το σχόλιό της στο άρθρο μου: Δάκρυα και θλίψη μου έφερε κι εμένα το γεγονός αυτό και δεν λέει να «ξεκολλήσει» απ’ το μυαλό μου κι όσο σκέπτομαι πόσο μικρός είναι ο «περιούσιος λαός» μας μπρος στη μεγαλοσύνη άλλων... με ξαναπιάνουν τα δάκρυα κι η θλίψη.

Μια Καλημέρα σε όλους σας!!