Τρυφερή αφιέρωση στο Δημήτρη Στρατή
ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ
.
Με οδήγησες στις κρύες πολιτείες όπου σύννεφα ακουμπούσαν μ’ ανθρώπους δεν άγγιζαν. Στα πεζοδρόμια τους, είδαμε τις ασχήμιες της ζήσης -μονόδρομοι της παγωνιάς φτωχών από αγάπη- κι έγινε τούτη η εντύπωση στη σκέψη αγκάθι.
Ταίρι μου,
Ταίρι μου,
Με τ’ αγκάλιασμα σμίκρυνες κάθε νόστο π’ ασίγαστος επιστροφή στα πάτρια γυρεύει. Κι έγινες τόπος, χώρος μου, λιβάδι, κορφοβούνι, περιγιάλι, ώριο χτήμα μου, του ιδρώτα μου γεύση, σχήμα από τα χέρια μου, όχθη αντίστασής μου σε ποταμό ασυλλόγιστο…
Αλφαβητάρι έγινες σε πλάτανο πολύλαλο, της λυγαριάς ξεφάντωμα, κλωνί ιτιάς ζαλισμένο στον ατρύγητο κόρφο μου, καναρίνι κι αηδόνι μου, μουσική ενωμένη με τ’ αγέρα τ’ ανάσεμα, συγκομιδή και τραγάνισμα κερασιών, και ροδίτη…
Αλφαβητάρι έγινες σε πλάτανο πολύλαλο, της λυγαριάς ξεφάντωμα, κλωνί ιτιάς ζαλισμένο στον ατρύγητο κόρφο μου, καναρίνι κι αηδόνι μου, μουσική ενωμένη με τ’ αγέρα τ’ ανάσεμα, συγκομιδή και τραγάνισμα κερασιών, και ροδίτη…
Ανεμελιά της πέρδικας έγινες, λαχτάρα της πέστροφας, της πέρκας το σπαρτάρισμα στα πόδια του Σελινούντα. Καλωσόρισμα. Απρίλης μου, του Χελμού, και της Φτέρης… Πλανευτής υιός κι άλκιμος…
Ζεστό τζάκι και χόβολη έγινες, για τα μήλα, τα κάστα, το ψωμί το σταρένιο, το κρασί το γλυκόπιοτο…
Κι εγώ, χαρά που προβάδιζε, παπαρούνα ευλύγιστη, τα σύνορά σου περίφραξα με την φωτιά των ματιών μου, κι έγινα τέχνη στα χέρια σου, δροσιά στις άγρυπνες νύχτες σου,
στον Ελικώνειο Απόλλωνα θέτις.
Κι έγινα ταίρι, δημιουργία σου, κι έγινες ταίρι, δημιουργία μου,
.
Ζεστό τζάκι και χόβολη έγινες, για τα μήλα, τα κάστα, το ψωμί το σταρένιο, το κρασί το γλυκόπιοτο…
Κι εγώ, χαρά που προβάδιζε, παπαρούνα ευλύγιστη, τα σύνορά σου περίφραξα με την φωτιά των ματιών μου, κι έγινα τέχνη στα χέρια σου, δροσιά στις άγρυπνες νύχτες σου,
στον Ελικώνειο Απόλλωνα θέτις.
Κι έγινα ταίρι, δημιουργία σου, κι έγινες ταίρι, δημιουργία μου,
.
Και Σ’ αγαπώ!
Αστοριανή
27 σχόλια:
Τούτοι οι παρακάτω στίχοι της Πολυδούρη, είναι το δικό μου αφιέρωμα για σας!
Να είστε πάντα ευτυχισμένοι και να έχετε μια υπέροχη ημέρα των ερωτευμένων!!!
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε, που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.
Μ. Πολυδούρη
Κι εγώ,
που ξέρω πόση είναι η αγάπη σου για την Αλεξάνδρα,
Φίλτατε Στράτο,
να μου επιτρέψεις να συμπληρώσω για σας,
από το κλασσικό πλέον ποίημα
της Μαρίας Πολυδούρη:
"...Δεν τραγουδώ, παρά γιατί μ' αγάπησες...
...μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα, μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου..."
Ευχαριστώ, Στράτο μου!
Να περάσετε ωραία,
Υιώτα,
ΝΥ
...Συνεχίζοντας,
Αγαπημένες Φίλες
κι αγαπημένοι Φίλοι
της ηλιανθοστόλιστης σελίδας μας δεν μπορώ παρά να σας αφιερώσω
μια-δυο στροφές ακόμη από την μπαλλάντα της Μαρίας Πολυδούρη:
" ...
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.
Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κι είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα -μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.
...
Μονάχα για την διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρησε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτή αγάπη σου.."
κι εγώ,
για την διαλεχτή αγάπη σας
όλα τα λευκορόδινα ροδοπέταλλα και τα μυρωδάτα ματσάκια της πάλλευκης πασχαλιάς,
από την ανθοδέσμη της σελίδας μου, τα σκορπίζω και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα όπου μπορεί να είστε
και να σας ευχηθώ μια θαυμάσια ημέρα αγάπης.
Πάντα με Αγάπη,
-το νέκταρ της ζωής,
Υιώτα,
ΝΥ
14 Φεβρουαρίου ημέρα των ερωτευμένων, σας εύχομαι Υιώτα και Δημήτρη πάντα πιασμένοι χέρι, χέρι, προς την ευτυχία και τον έρωτα, με τον δρόμο σας γεμάτο άνθη αμυγδαλιάς, είναι αυτα που ζαλίζουν με το μεθυστικό άρωμά τους καθώς προμηνύουν την άνοιξη.
Γαβριήλ
Είστε δυό κούκλοι,
Νάστε πάντα ευτυχισμένοι ο ένας με τον άλλον και να κοιτάζεστε στα μάτια με ΑΓΑΠΗ!
Χρόνια πολλά στο γάμο σας και στον έρωτά σας. Η Γιώτα τον τραγουδάει καλύτερα απ΄΄ολους.
Φιλιά
Με τις καλύτερές μας ευχές και για σας, Γαβρίλη μου.
Άλλωστε, η γυναίκα σου έχει ki ένα θαυμάσιο όνομα: Ορτανσία!
Να βρεις μια κατακόκκινη, θα την εντυπωσιάσης! Την είδα και τρελάθηκα, πανέμορφη και προπάντων κρατάει για χρόνια!
Χαιρετισμούς πολλούς, Υιώτα
Ιουστίνη μου,
...Κάποια μέρα, -να δούμε πότε, πραγματικά θα σου τραγουδήσω τραγούδια-ποιήματα από το "Γελωτοποιός από Σόι"...(δικές μου μελωδίες... τότε, όταν το ανεβάσαμε στης Αρχιεπισκοπής την θεατρική αίθουσα "σείστηκε" το κτίριο, μα... ήμουν πιο νέα οπότε και τολμούσα...)
Οι ευχές σου καλόδεκτες
και τις ανταποδίδω εις το πολλαπλούν διότι κι εσύ κι ο Τεντ είστε ένα θαυμάσιο ζευγάρι!
Καλή, κι ολόγλυκη... ημέρα της αγάπης!
Υιώτα, ΝΥ
Πολύ τρυφερό!
Εύχομαι κι εγώ μετά από χρόνια, να εκφράζομαι ανάλογα και για τον δικό μου σύντροφο!
Να είστε καλά και να χαιρόσαστε ο ένας τον άλλον!
Φιλιά από το Ιόνιο!
Γιώτα και Δημήτρη,
Εύχομαι η ζωή σας να κλείνεται πάντα μέσα σε μια ζεστή,τρυφερή καρδιά-αγκαλιά, γεμάτη κατανόηση και αγάπη.
Να περάσετε όμορφα αυτή την τόσο ξεχωριστή μέρα της Αγάπης.
Βάνα.
Dear Yiota, Για τίς τόσο άφθονες ευχές σου ευχαριστούμε, μα και οι μωβ ορτανσίες είναι θαυμάσιες.
Κοίτα στην καπέτα
Γαβριήλ
Αν και είμαι της γνώμης πως η Ημέρα των Ερωτευμένων είναι κάθε ημέρα, το ποίημα που σας αφιέρωσα μου φάνηκε τόσο λίγο, γι’ αυτό θέλησα να σας χαρίσω εικόνες και μουσική απ’ το χρόνο και με τούτο τον τρόπο: κλικ εδώ. Ελπίζω να σας αρέσει…
Παντα αγαπημενοι και χερι χερι. Εισαι το πιο τρυφερο πλασμα της μπλογκοσφαιρας Υιωτα.
Στράτο μου,
ποτέ τα λόγια σου δεν είναι λίγα! όταν βγαίνουν από την καρδιά σου είναι σαν να σου σφίγγουμε το χέρι
με θερμή χειραψία...
Αυτό το ξέρουν κι όλοι οι φίλες/οι σου για αυτό σου δείχνουν και την αγάπη τους.
Το βιντεάκι, πολύ καλό, σ' έξυπνες αποχρώσεις γκρίζου... κι εκείνος ο Χόμφρεϊ Μπόγκαρτ... αθάνατο!
Χίλια "ευχαριστώ" κι αντεύχομαι,
Υιώτα και Δημήτρης
Ντάνα,
Βάνα,
και
Δέσποινα,
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Φίλες μου,
Περάσαμε τόσα πολλά από τον προηγούμενο Ιούλιο έως τον Σεπτέμβρη... που ότι ανάρτηση να κάνω για τον Δημήτρη, δεν είναι αρκετή.
Απλά είμαι ευτυχής που τον προσπέρασε ο... μαυροφορεμένος άγγελος... κι από δω και πέρα είναι να κοιτάζουμε το μέλλον με άλλα, πιο προσγειωμένα μάτια.
Κι εσύ,
Γαβρίλη μου,
ότι χρώμα ορτασίας να πάρεις για την όμορφη γυναίκα σου, είμαι σίγουρη ότι θα είναι καλόδεκτο και μ' ένα πλατύ της χαμόγελο...
Φίλες και φίλοι μου,
Οι ευχές σας με γεμίζουν χαρά και συγκίνηση.
Σας εύχομαι την πιο ωραία
Μέρα Αγάπης, για όλα τα χρόνια που ακολουθούν.
Δική σας, Υιώτα
Αγαπητή μου Δασκάλα και φίλε Δημήτρη,
Σας βλέπω, σας διαβάζω, σας χαίρομαι (και η Μαρία βεβαίως που της έδειξα και τη φωτογραφία σας)
και όλους της παρέας σας και σα «νονός» σου χαίρομαι ιδιαίτερα.
Μια και η φωτογραφία σας ξεχειλίζει από αγάπη σκέφτηκα να σου στείλω ένα μικρό απόσπασμα, θα σου γράψω άλλη φορά από πού είναι. Πάντως όχι δικό μου.
«κι η Αγάπη είναι αμφίρροπη ιστορία.
Όπως κι η ελπίδα, και ο πόθος για τη ζωή.
Είναι ένα βάφτισμα καθημερινό στο φόβο,
ως και στ’ όνειρο, στο καταστάλαγμα και τη δραπέτευση.
Είναι το ανέγγιχτο όραμα, η λευκή σημαία που ανεμίζει
σ’ ανήμερους καρδιο-χώρους, αναζητώντας
να παραδοθεί άνευ όρων για ελάχιστες στιγμές ευτυχίας».
Με την εκτίμηση και τη φιλία μου
Βάιος
...Πάντα αινιγματικός μαζί μου, αγαπητέ μου Βάιε!
Για πες μου τίνος είναι το "ποιημα" διότι κάτι κοντινό μου θυμίζει...
Έχω να γραψω πολλά απο την "ετήσια" εκδήλωση ποίησης...
πρέπει να βγάλω και τις φωτογραφίες, ντε, περίμενε!!!!
Φίλησε μου τα κορίτσια..." νονέ μου",(εκεί εσύ, για να δείχνεις ότι είμαι μεγαλύτερή σου!!!!!! έστι, μωρέλι μου!!!)
και θα τα πούμε συντομα.
Με την αγάπη μου,
Υιώτα
και Δημήτρης
Αγαπητή μου "Δασκάλα"
Αυτό είναι το ποίημα το οποίο μαζί με άλλα σου από τα "Λευκα Ταξίδια" θα σε χαρούμε μέσα στην "Ανθολογία" που χρηματοδότησε το Ίδρυμα...
Ξεχνάς τα... γραπτά σου και περιμένεις εμένα να σου τα θυμίζω; Σ' έφαγε η Αστόρια, δασκαλίτσα μου, για να μην πω η...Αστοριανή!!!
ΛΕΥΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ #4
Αρκεί ένα λευκό ταξίδι στην Τροία για να τυλίξεις το κορμί
στην αλμύρα του Αιγαίου.
Να χτενίσεις το κεφάλι τού Ερμή ή του Αχιλλέα με του νοτιά το δάκρυ
ή ν’ ανεμίσεις τον χιτώνα
της Αθηνάς με τις μύχιες ευχές
των Ελλήνων.
Δεν μας είπαν την αλήθεια αν
η Ωραία Ελένη διατήρησε
την επικίνδυνη ομορφιά της ως το τέλος ή η δική μας
περίπλοκη επιθυμία συνδαυλίζει το αιώνιο κάλλος
του «επιστρέφεται» στις λευκές οροσειρές των Αθανάτων.
Είναι σαφώς, η Απόσταση που επιμηκύνει τον νόστο.
Τα ανακατωμένα φωνήεντα των αλλόγλωσσων,
τα «βαρ-βαρ» των πολιτισμένων βαρβάρων, συγκρούονται
με το τραγούδι των αηδονιών στο κάθε ξύπνημα της Ηώς
κάνοντας την όποια επαφή άγευστη, εν τούτοις απαραίτητη
για ν’ αποκτήσει φωνή το πέρασμα του σοφού γερο-Χειμώνα.
Περιμένοντας μια ανέγγιχτη Άνοιξη από μια γη
ξεμαλλιασμένη κι ανάπηρη, αναλώνονται οι στιγμές
ευφορίας άσκοπα, στο όνομα
της δημιουργικής αγάπης. Όμως,
κι η Αγάπη είναι αμφίρροπη ιστορία.
Όπως κι η ελπίδα, και ο πόθος για τη ζωή.
Είναι ένα βάφτισμα καθημερινό στο φόβο,
ως και στ’ όνειρο, στο καταστάλαγμα και τη δραπέτευση.
Είναι το ανέγγιχτο όραμα, η λευκή σημαία που ανεμίζει
σ’ ανήμερους καρδιο-χώρους, αναζητώντας
να παραδοθεί άνευ όρων για ελάχιστες στιγμές ευτυχίας.
(Βλέπεις, "Δασκαλίτσα μου" τίνος είναι τα λόγια;
Πώς θα μπορούσαν να είναι κάποιου άλλου, αφού η Γιώτα είναι πάντα "Γιώτα")
Με "Τρικαλλινή αγάπη" κι από την Μαρία μου, χαιρετισμούς στον Δημήτρη σου και να μη μου τον στενοχωρείς!
Βάιος
Αχ! φίλες και φίλοι μου,
Γι' αυτό μας είναι απαραίτητοι οι άνδρες!
Διότι μας φέρνουν σ' ένα σημείο παραδοχής της δύναμής τους και μας κάνουν να τους αγαπάμε
(τις περισσότερες φορές πιο πολύ κι από τον εαυτό μας... μαζί και τον... Δημήτρη Μου!!!)
Βρε Βάιε,
αν θυμώμουν επακριβώς όσα έχω πει και όσα έχω γράψει... θα ήμουν η..."δασκαλίτσα" ...θαύμα!!!
και τότε ποιος θα μ' έπιανε!
Σ' ευχαριστώ πολύ, όμως, που στέλνοντας ολόκληρο το ποίημα, προχώρησες αυτή τη σελίδα της Αστοριανής σ΄ένα άλλο πεδίο Αγάπης.
Να είστε πάντα καλά, Φίλε μου,
Φίλησέ μου τα κορίτσια σου και τον κούκλο εγγονό σου (για να μην έλθω στη Θεσσαλονίκη και στον κλέψω...)
Με πολλά "ευχαριστώ" και μ' αγάπη πάντα,
Υιώτα
Αγαπητή μου Δασκάλα, γράφεις πως «αν θυμώμουν επακριβώς όσα έχω πει και όσα έχω γράψει... θα ήμουν η..."δασκαλίτσα" ...θαύμα!!!, Λοιπόν για μένα δεν αλλάζει κάτι, αν θυμάσαι ή δε θυμάσαι τι έχεις γράψει. Αυτό συμβαίνει σε πάρα πολλούς που ασχολούνται με την ποίηση και έχουν πληθώρα στίχων. Και πράγματι είναι πάρα πολλοί οι ποιητές όσο και οι Έλληνες. Σε οποιοδήποτε χωριό και αν πας, ακόμα και μέσα από την κάθε διαφορετική ντοπιολαλιά, θα ακούσεις ποιητικό λόγο. Ακόμα και «ακατέργαστος» εντυπωσιάζει. Από κει και μετά για διάφορους λόγους, που δε θέλω να αναφέρω, έχουν μείνει στο περιθώριο.
Ξεχνούνε, λοιπόν, οι ποιητές, σχεδόν, όλοι τα ποιήματά τους, όταν αυτά γίνονται αναρίθμητα και ποικίλα. Μένουν όμως και διαβάζονται, και αν όχι όλα, κάποια στιγμή θα διαβαστούν όλα. Μέσα από τα ίδια τα πράγματα, σαν πρώτη πνευματική ύλη θα αναζητηθούν με ενθουσιασμό και δίψα. Πάνω σ’ αυτό θα ήθελα να βάλω και μια άλλη διάσταση. Μια διάσταση μεγάλων μεγεθών που απασχολεί το γράφοντα, είναι η απαξίωση ή η μη προτίμηση του μέγα αριστουργήματος που ονομάζεται «Δεκαπεντασύλλαβος». Καλή η σύγχρονη-μοντέρνα ποίηση, αλλά δεν αποτελεί μοναδικότητα-πρότυπο.
Το ποιητικό μέτρο έχει μεσουρανήσει σε άλλες εποχές αφήνοντας την ανεξίτηλη σφραγίδα του. Και σήμερα οι εποχές μας προσφέρονται, ίσως, πολύ περισσότερο, γενικά για την ποίηση. Πάνω στη ζοφερή κατάσταση του σήμερα, ένας ανήσυχος καλός φίλος επισημαίνει:
«Τώρα... τι να σας πω, ότι γράφω ποίηση; Μπορούμε να επανασυνδέσουμε τις ψυχές και τα διαμελισμένα μέλη αυτών των παιδιών με στίχους; Όχι, δεν μπορούμε. Κι όμως κάποτε η ποίηση έκανε θαύματα• επαναστάσεις. Ναι! επαναστάσεις... Αλλά τότε απείχε μισό πόντο η φλόγα από την ψυχή, η ομορφιά από τη θυσία, οι αξίες από τον άνθρωπο…»
Δεν είμαι ο αρμόδιος να διεισδύσω στα συμπαρομαρτούντα, παλιά και τωρινά, είναι απλές επισημάνσεις που με απασχολούν και πιστεύω να μην είμαι ο μοναδικός.
Αγαπητή μου Γιώτα κλείνοντας, και εκτός δεκαπεντασύλλαβου, για το σύζυγό σου και φίλο μου Δημήτρη, ας μου επιτραπεί να του αφιερώσω δυο στίχους που θυμάμαι (πολύ χειρότερος από σένα)
«Όταν σε βλέπω να ’σαι τ’ ανάσκελα πεσμένη στο γρασίδι
και να ’χεις για απανωσκέπασμα του αγέρα την ανάσα
κι εγώ να μένω έρημος …..……………………………………………….»
Σε κούρασα λίγο, ενδεχομένως και τους φίλους επισκέπτες και να με συγχωράτε. Συνήθως αποφεύγω να μπαίνω στα μπλοκ, αλλά δεν ξέρω πώς, έτσι αυθόρμητα, από την αφορμή που έδωσε η Δασκάλα που δε θυμάται.
Φιλιά Βάιος
Τρίκαλα 18 Φλεβάρη 2009
"Κι έγινες σχήμα από τα χέρια μου,
όχθη αντίστασής μου σε ποταμό ασυλλόγιστο.Κι έγινα τέχνη στα χέρια σου"
Εδώ ,αγαπητή μου Γιώτα,η βιωματική πραγματικότητα γέννησε την ποίηση.
Κι αυτή,ντυμένη την ωραιότητα του λόγου σου ,ανέβασε ,σαν αηδόνια, τα αισθήματα σε ψηλά ζευγαρώματα της ψυχής με το νου.Απ'οπου βγήκαν ήχοι αρμονίας και μέτρου.
Οποιαδήποτε υπερβολή είναι όμορφη όταν έχει στη βάση της την αλήθεια.
Σε συγχαίρω !
ΤΟ... ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΟ ΚΑΚΌ
Το ... "απαραίτητο κακό"...
με σας τους άνδρες,
Βάιε μου,
και
Σπύρο μου,
είναι
ότι δεν ...μπορώ να σας θυμώσω!
Τον μέν Βάιο,
διότι αφήνει πάλι ακαταχώρητο, δηλαδή... άνευ μητρός... και πλαισίου
το απόσπασμα:
"-...τώρα τί να σας πώ...κ.λ.π. για την ποίηση,"
(μια μεγάλη παράγραφο στο παραπάνω κείμενό του...)
και
την αγάπη του
για τον δεκαπεντασύλλαβο:
Συμφωνώ απολύτως και πράγματι αγαπώ τον 15-σύλλαβο,
αρκεί να μην πλατειάζει, να μην επαναλαμβάνεται σε παρόμοιες έννοιες, να έχει πρωτοτυπία, ευρηματικότητα, με άλλα λόγια να ακολουθεί τον ήχο του και να σε συνταράζει...
και
τον Σπύρο,
που τον διαισθάνομαι κουρασμένο κι απόμακρο!!!
Αν είναι δυνατόν, Φίλε μου!
Είσαι "κάτω απ' τ' αυλάκι!!!" !
Άκουσέ με:
Το νερό του ποταμού
κατεβαίνει σκουντουφλώντας...
Τρέχει, στρίβει, συζητά,
κι ως τ'ανείπωτα κρατά
μυστικά
μες τ' ασπροβότσαλα μιλώντας,
βλέπει πικραμυγδαλιές,
σπουργιτιών μικρές φωλιές, λυγαριές, αγριαπιδιές,
καλαμιές
-που λυγερές-
χαιρετίσματα ανεμίζουν
σπαρταρώντας...
Με του ήλιου την ορμή,
τ΄ανασαίνει το κορμί,
ανασταίνει της σελήνης
τ' ασημόπλεχτο στεφάνι,
με της πέστροφας να ζει
τη λαχτάρα
και μαζί
να χορεύουν στον αιθέρα
της χαράς το πυροφάνι...
ως που νάρθει η εκβολή
και της γέννεσις φιλί
ν' αγκαλιάσει το υδάτινο κορμί του,
ώστε ένα να γενεί στη μεγάλη αναμονή
που χαράζει
την αιώνια διαδρομή του...
"Ενα ποτάμι είμαστε"
Φίλε Σπύρο!
κι ένας χτύπος,
φίλε Βάιε!
και, μαζί με την καληνύχτα μου,
σας ασπάζομαι...σταυρωτά,
Υιώτα
Ηρθα εδω διαβαζοντας την προτροπη σου στο παραπανω σχολιο. Ξερεις εγω δεν ειμαι λογοτεχνις οπως ολοι εσεις, αλλα εδω μεσα αφηνομαι και γοητευομαι. Μ' αρεσει η ποιηση και σε ελευθερη μορφη και λατρευω επισης τον δεκαπεντασυλλαβο. Και τον βρισκω πιο δυσκολο σαν εκφραση. Γιατι η εκφραση οταν υπαρχει βγαινει αυθορμητα, αλλα το να τη βαλεις σε καλουπια θελει μαεστρια. Διαβαζοντας τα τελευταια σχολια περασα ομορφες στιγμες. Σε φιλω Υιωτα.
Γιώτα μου ,δεν είμαι κουρασμένος ούτε απόμακρος.Το να σχολιάσεις όμως ενα αναρτημένο θέμα είναι μιά μικρή...επέμβαση,εκτός και βουτήξεις την πένα σου στο μέλι.Και ο σκοπός είναι να είμαστε αληθινότεροι και να γινόμαστε καλύτεροι μέσα από αυτό που πράγματι αισθανόμαστε.
Ετσι κι αλλιώς αισθάνεται τόσα ο ποιητής και είναι τόσο πλατύ και γάργαρο το "ποτάμι" του που χίλιες ριζούλες το ζητούν και χιλιάδες θέλει να ποτίσει που δεν χρειάζεται ροή σε βράχυα να δείξει τον αφρό του.
Και εγω σε αγαπώ και εκτιμώ το ποιητικό σου Έργο[και όχι μόνο]
και σε συγχαίρω ,άλλη μια φορά,για την αναφορά του ποιητικού σου έργου στο "Εθνος της Κυριακής"
Υ.Γ.πολύ όμορφο και πολύ καλόρροο το ποίημα σου για το ποτάμι.
Γι'αυτο και παρέσυρες και τον δικό μου συλλογισμό.Την Τετάρτη θα έρθω στην Ν.Υ. Αν θες πάρεμε τηλέφωνο στο 615 473 2769.
Σπύρος
Γεια σου, Δέσποινά μου!
Ξέρεις, χαίρομαι που τούτη η αναρτηση συνεχίζεται και μάλιστα με γνήσιο συναίσθημα!
Διαβάζεις και διαισθάνεσαι τί ψυχή, τι αισθήματα και συναισθήματα έχουν φίλοι καλοί και γεροί της σκέψης!
Τουλ'αχιστον εμείς μπορεί να διαφωνούμε έχοντας διαφορετικές αντανακλάσεις σε διάφορα θέματα, μα δεν προσβάλλουμε ούτε εκφραζόμαστε με απρέπεια, όπως γίνεται κάπου αλλού...
Το ωραιότερο απ' όλα είναι ότι επικοινωνούμε και δεν "απαξιούμε" όλους εκείνους που τους θέλουμε μόνον όταν είναι να μας "λιβανίζουν..."
Βέβαια αυτή η αιχμή είναι διότι ...όταν έχεις γεννηθεί στον ...Τοξότη, δεν γίνεται να σιωπάς παντελώς, όταν χρειάζεται.
Τώρα,
στην επιλογή αυτού που μας ικανοποιεί, σημαίνει ότι κι ο καθένας από μας έχει ένα καλύτερο αισθητήριο και διαλέγει... είτε είναι επίσημα λογοτέχνης, είτε απαιτητικός φίλος της σκέψης...
Να είσαι καλά, καλή μου.
Αλήθεια, πώς πάει η θύελλα εκεί?
Είχαμε πάει στην Αστόρια σε μια πολύ καλή συναυλία με τον Γρηγόρη Μανινάκη, γερή φωνή και μελετημένη μελωδία, και στο γυρισμό, έτρεμε η ψυχή μας για τα γλυστρίματα...
Σ' ευχαριστώ
που με τιμάς με την επίσκεψή σου, από μια νυφιάτικα ντυμένη
Νέα Υόρκη,
Υιώτα
Σπύρο μου, και βέβαια θα χαρούμε να σε δούμε,
αν θέλεις, το τηλέφωνο το ξέρεις
κι ο Δημήτρης λέει ότι σου χρεωστούμε ένα "κέρασμα φιλοξενίας" στον... τόπο μας.
Αλήθεια, πώς πάει ο χιονιάς στο Τέννεσί?
Την αγάπη μου στη Σοφία, μάλλον στις Σοφίες σου και στον μωρο-Σπυρούλη.
Υιώτα
A!Ξεχάστηκα!
σε όλους όσους μας διαβάζετε... (και σ' εκείνους που... δεν γράφετε...)
Καλό μήνα βρε παιδιά!!!!!!!!!!
Υιώτα
(του...ηλίανθου, άντε, και Αστοριανή!!! Θα πάει καλά ο μήνας, θα το δείτε!)
Δημοσίευση σχολίου