20 Νοε 2009

Φ Ι Λ Ε Μ Ο Υ Σ Ε Β Α Σ Τ Ε, Π Ο Υ Ε Ι Σ Α Ι ;

(Ο Τάκης κι η ...Υιώτα, στο γραφείο του, στο Πικέρμι. Η διεύθυνσή μου είναι εκείνη στην Αστόρια...)
Ήταν, μια φορά κι ένα καιρό..., στις αρχές του περασμένου αιώνα, μια πάμφτωχη οικογένεια, -όπως πολλές άλλες- ... μ' ένα τσούρμο παιδιά κι ένα τοσοδούλι σπίτι
που δεν χώραγε ούτε την αγάπη...
Τώρα, αν τα πολλά παιδιά σημαίνουν ... υπερξεχειλίζουσα αγάπη...
έ, αυτό, τ' αφήνω στην γνώμη σας...
Στη γειτονιά, λοιπόν, που ζούσαν, στα φημισμένα Ψηλαλώνια του Αιγίου,
μόνο ο βοριάς τους μιλούσε μ' εκείνη την τραχιά, συριστική γλώσσα που τα παιδιά την απεχθάνονται κι οι μεγάλοι δεν την αντέχουν...
αν δε, βάλουμε και τους απροσδόκητους, υπόκωφους τριγμούς εξ αιτίας
των σεισμών, "φιλική πληγή" της Αιγιαλείας...,
εκλογή δεν υπήρχε παρά να βρουν κάποιον άλλο τρόπο επιβίωσης...
Κάπου, έξω από την Αθήνα,
νοίκιασαν πάλι ένα σπίτι όπου όχι μόνον δεν χωρούσε η αγάπη,
μα η πείνα είχε γίνει η αφέντρα τους...
Ο Τάκης ο Τρανούλης, ένα αγόρι ισχνό,
μ' ένα μυαλό περήφανο και με υπερβολική πίστη ότι θα τα κατάφερνε να βοηθήσει την οικογένειά του, μην υπολογίζοντας κανένα από τα στοιχειά της φύσης, χειμώνα-καλοκαίρι,
κατάφερε να πιάσει δουλειά σ΄ένα "εργοστάσιο" που έφτιαχναν πλίθες...
Από το ξημέρωμα μέχρι το σούρουπο,
ο μικρός Τάκης ανακάτωνε την λάσπη με τα άχυρα, γέμιζε τον κουβά,
τον φορτωνόταν στους άσαρκους κι ασχημάτιστους ώμους του
και τον άδειαζε στα καλούπια όπου θα έδιναν το σχήμα της πλίθας
για να φτιαχτούν τα νέα πλιθόκτιστα σπίτια των φτωχών... της προκατοχικής εποχής...
Ταυτόχρονα,
αφού δεν γινόταν να πάει στο σχολείο,
έγραφε στη λάσπη την Αλφα-βήτα, την αποστήθιζε και μέσω των τραγουδιών μάθαινε
να γράφει και να προφέρει σωστά τις λέξεις...
Σιγά-σιγά, μεγαλώνοντας, άρχισε να κυριολεκτεί την σημασία της μόρφωσης και την επαφή με εκπαιδευμένους τεχνίτες, κι έγινε αυτό που ονειρευόταν από μικρό παιδί...
Το τότε απλησίαστο όνειρο, έγινε μοχλός θέλησης,
σφυρηλάτισε τον εσωτερικό του κόσμο, και,
πολύ ενωρίς ξεκίνησε μια δική του "δουλειά" που άρχισε -τουλάχιστον-
να βάζει το ψωμί στο τραπέζι...
Ο ξεχωριστός χαρακτήρας του
έδεσε με πολλούς μορφωμένους και πετυχημένους ανθρώπους,
βρήκε την πανέμορφη "Ελένη" του
κι απέκτησε την δική του εκπαιδευτικά επιτυχημένη οικογένεια ...
"... ο τουβλάς (!!!)...
-όπως υποτιμητικά τον αποκαλούσαν "κύριοι και κυρίες περιωπής..."
έκανε δική του επιχείρηση, την οποία ζήλευαν πάρα πολλοί,
δημιούργησε έναν αξιόλογο πνευματικό Κύκλο,
άνοιξε την δική του "Πνευματική Εστία"
-κάπου στο Πικέρμι, Αττικής-
κι ήταν ο αγαπητός συνδρομητής και αρρωγός αξιών ...
Κάθε φορά που πηγαίναμε στην Ελλάδα, τον συναντούσαμε με τον Δημήτρη, και
δεν θα ξεχάσω τη φωνή του όταν μας τραγουδούσε αιγιώτικα τραγούδια ή απήγγειλε ποιήματα φημισμένων ποιητών της Ευρώπης!!!
Μάλιστα, Φίλες και Φίλοι μου,
ένας άνθρωπος με θέληση που περνούσε το μπόι του,
με μια μνήμη τεράστια, και μια μοναδική ικανότητα να γίνεται φίλος
με ανθρώπους απ' όλα τα "στρώματα" της κοινωνίας.
" -... με τα χρόνια, μου έλεγε μαζί με άλλα, έμαθα να βλέπω εύκολα την ψυχή του ανθρώπου και να ξεχωρίζω την καρδιά του... Στο γραφείο μου, πάντα θα υπάρχει το ωραιότερο δώρο που μου έκανες (!!!)... εννοώντας αυτό που σας ανάρτησα, με αγάπη. Κάποτε θα φύγω, έλεγε, μα θέλω να με θυμάστε..."
Λόγοι υγείας από μέρους του, διέκοψαν την επικοινωνίας μας σε e-mails ή και σε τηλέφωνα...
Και, όπως συνήθως συμβαίνει, ότι "κανείς στον...τόπο του δεν άγιασε", μια-δυο προσπάθειές μου στον τοπικό τύπο, δεν ευοδώθηκαν...
Τάκη, Φίλε μας,
όπου κι αν είσαι, ένα σελασφόρο Φως να υπερίπταται και να φωτίζει
το πέρασμά σου, σ' αυτόν τον κόσμο...
Για σας, το ανωτέρω ποίημα στον σεβαστό
φίλο και συντοπίτη: Παναγιώτη Τρανούλη
Ο ΓΙΟς ΤΗς ΑΣΤΡΑΠΗς
Φίλε μας, Γιε της αστραπής, πες μας τί είναι χρόνος;
Εσύ, που νέος σμίλεψες, στον ουρανό έν' άστρο
πώς έγινε και σμίξαμε στου στοχασμού την Πύλη;
Οι ρίζες μας; στις παρειές του μέγα Σελινούντα
που σκέπαζε αμίλητος του μύθου την Ελίκη,
μεσ' στο χειμώνα κάλπαζε σαν άτι οργισμένο,
πηλό το χώμα έψηνε στου καύσωνα τις μέρες...
κι εμείς,
σε χρόνους διάφορους, χαράζαμε πορεία
που οδηγούσε στο ναό του Ομαγυρείου Δία!
Αστρο-οδήγητοι, θαρρείς, τα δάχτυλά μας σμίξαν,
καινούριους δρόμους πλάθοντας στα σύνορα του κόσμου.
Φίλε μου,
Γιε της αστραπής, ακολουθώ το φως σου!
ΥΓ. :
... ο κόσμος είν' τόσο μικρός,
αν τύχει και γνωρίζεις,
δώστου τα χαιρετίσματα,
από μια Αιγιοτοπούλα...
Πάντα Φίλη σας,
Υιώτα Στρατή

17 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Κατά πρώτον Γιώτα θέλω να πω πως μεγάλο καλό και μεγάλο κέρδος ψυχής για όποιον μπορεί κι αναγνωρίζει την προσφορά του άλλου. Για όποιον μπορεί και νιώθει ευχαρίστηση, ευγνωμοσύνη για το διπλανό του. Όπως εσύ για το συντοπίτη σου.Και στη συνέχεια να συμπληρώσω πως κανένα πανεπιστήμιο δε σε κάνει άνθρωπο παρά μόνο η ζωή ωριμάζει τον καθένα μέσα από τις περιστάσεις, τα βιώματα αρκεί να είναι δεκτικός και να μπορεί να αφουγκράζεται τον κόσμο γύρω του.Τότε γίνεται και πλούσιος στην ψυχή και το νου. Μια χαρούμενη Κυριακή σε σένα και την οικογένειά σου.

Κατερίνα δε 'στάπα; είπε...

"ΩΡΑΙΟΙ" Άνθρωποι!
Α, ρε, Γιώτα! Μοναδική κι ανεπανάληπτη!

Αστοριανή είπε...

Μαριανθάκι μου,
κι ο Δημήτρης, τα ίδια λέει και συμφωνεί μαζί σου...
Είναι πολλοί αυτοί όπου όχι μόνον δεν κοιτάζουν γύρω τους να επικοινωνήσουν με τους συνανθρώπους τους, μα έχουν και την ανόητη απαίτηση να τους...προσκυνάς κι από πάνω...
Ότι γυαλίζει... δεν είναι πάντα χρυσό...
Φιλιά στα αγόρια σου,
Υιώτα
ΝΥ

Αστοριανή είπε...

Κατερίνα μου γλυκιά,
Ευχαριστώ για την καλησπέρα σου...
Καναρίνι μου,
ξέρω ότι είσαι υπερφορτωμένη,
και το εκτιμώ πολύ.
Να είσαι καλά, Φίλη μου,
χαιρετισμούς σε όλους,
Υιώτα
ΝΥ

Dennis Kontarinis είπε...

Είχα την τύχη αγαπητή μου Υιώτα πριν από κάποια χρόνια ο Τρανούλης να μου στείλειμ το βιβλίο του το οποία διάβασα χωρίς να σταματήσω.
Έζησα την ζωή του και τους αγώνες του μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του. Δυστυχώς δεν έτυχε να τον γνωρίσω προσωπικά. Η προσφορά του στα ελληνικά γράμματα είναι μεγάλη.
Ας είναι καλά ο άνθρωπος.
Ντένης

pylaros είπε...

Γεια σας, θέλω να βάλω κι εγώ έναν κόκκο άμμου σε αυτό το βουναλάκι που φτιάχνεται, λοιπόν ο άνθρωπος αυτός ο κ. Παναγιώτης Τρανουλης μου τηλεφωνά και μου λέει.
έχεις διαβάσει το βιβλίο μου κι εγώ το δικό σου, ¨οχι δεν θα φύγεις ακόμα για την Κεφαλλονιά, αλλά θα ΄μου δωρήσεις μια σου μέρα ακόμη, θέλω να σου δείξω εμπράκτως μέρος της ζωής μου.
Δώσαμε ραντεβού στο Πικέρμι, εκεί με περίμενε άνα αυτοκίνητο τηλεοπτικού σταθμού (Αντέννα) όλοι μαζί πήγαμε στα εργοστάσια του κοκκινόχωματος, από αυτό που φτιάχνουν τα τούβλα, γερμανικής κατασκεύης μου έδειξε την παρασκεύη τούβλων με το Νι και με το Σίγμα τις φωτιές λεβήτων που λένε, επίσης τις Νταλίκες που περίμεναν ουρά να φορτώσουν, θυμάμαι ότι μιλάγαμε για πολύ ώρα, μετά γυρίσαμε όλοι στην Πνευματική εστία στο Πικέρμι από εκεί πήγα Αθήνα κλπ...Είναι ενα άξιος άνθρωπος
Αυτό δεν το ξέρει κανένας πρώτη φορά το εξομολογούμαι...

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Ντένη μου,
έχω κι εγώ όλα τα βιβλία του, κι όλα τ' άλλα που ανέφερα στην ανάρτηση.
Ξέρεις: ότι "χαρτομάνι" κι αν έχουμε (γι' απόδειξη(!) είναι πλέον για τους επόμενους...
Στην καρδιά μου, ως και του Δημήτρη, έχουν τυπωθεί ανεξίτηλα οι πολύ προσωπικές στιγμές, τις οποίες τις θεωρώ πολύτιμες.
Δεν ξέρω αν ήταν η απελπισμένη θέληση ή οι ευκαιρίες που του δόθηκαν... ή η εποχή που ξεκίνησε δίχως παπούτσια και δεύτερο παντελονάκι...
αυτός ο Ανθρωπος, είναι παράδειγμα επιμονής, κατακούτελα -που λέμε- στις μπόρες που τον περίμεναν για χρόνια να τις δαμάσει και να φτιάξει Ο,ΤΙ έφτιαξε...
Ίσως, όπως τα είπα και στην ανάρτηση του Γαβρίλη, κάπου να είχε πάνω του από το φως του ήλιου...
Χαιρετισμούς,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
"ο κόκκος άμμου"
που μας διηγήθηκες είναι μέρος της επικοινωνίας του Τάκη με τον κόσμο που ξεχώριζε!
Τί να πώ εγώ,
που έστειλε ειδικό αυτοκίνητο να παραλάβει ένα θεατρικό μου (Ο Έκτος Κύκλος, ο κύκλος των παιδιών, για τους Ολυμπιακούς του 2004, -έργο που το ανεβάσαμε εδώ, τρεις φορές και βούρκωσαν μάτια...)
να το συστήσει σε 'ενα-δυό θεατρικούς οργανισμούς, (τους τηλεφώνησα, -μιλάμε Αθήνα-Νέα Υόρκη-) και τί μου είπαν(???)
"... ότι είναι νοοτροπία των... αποδήμων... και ενώ είναι καλογραμμένο, δεν θα έχει "εισπρακτική επιτυχία" αν το ανεβάσουν!!!!!!!!!!!! κ.λ.π."

Βλέπεις, Γαβρίλη μου,
μας "χωρίζει ο Ατλαντικός" και οι πολλοί "θιασάρχες" προτιμούν θέματα της σάρκας, που δεν βάζουν την πατρίδα πρώτη, ούτε και τις ανησυχίες των νέων... άσε, να μη το πάω σε άλλες "πλευρές και υποθέσεις"
*********************************
***********************************
Εμείς!!! οι απόδημοι!!!
που ζούμε στο Αμέρικα!!! και φέρνουμε τον ιό των χοίρων !!! και θα τους...κολλήσουμε!!!!!!!

(ΜΟΥ ΈΤΥΧΕ ΚΙ ΑΥΤΌ... ΣΤΟ ΚΑΛΩΣΌΡΙΣΜΑ(!!!) ΤΗς "Π.Ε.Λ." ΑΥΤΌ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ,
από τον "σαράβαλο" Πρόεδρό τους
όταν πήγα με μια φίλη (ταμία τους)στην αίθουσα του Συλλόγου!!! κι είμαι μέλος τους πάνω από 20 χρόνια!
ΑΧ! -που λέει κι Γαβρίλης-!
...και πόσα άλλα...!!!

Σας αφήνω εδώ, "συγχίστηκα" που λένε! Πάντα με την αγάπη μου
Υιώτα

Μηθυμναίος είπε...

Καλημέρα Υιώτα!

Το ότι ένας άνθρωπος επιχειρηματίας, όπως ο κ. Τρανούλης, δίνει χρόνο πολύτιμο να ασχοληθεί και να τιμήσει ανθρώπους της τέχνης, δείχνει το μέγεθος της αξίας του και θα ήταν ευχή να υπήρχαν κι άλλοι πολλοί τέτοιοι.

Προχτές ήμουν με τον ποιητή και κριτικό κ. Δημήτρη Νικορέτζο (ασχολούμαι με 'κεινον στη σημερινή μου ανάρτηση και στο αυριανό άρθρο μου) που ήταν μέλος της επιτροπής βραβεύσεων, επί χρόνια, του Ιδρύματος Τρανούλη αλλά και της Νέας Εστίας και μου διέφυγε να τον ρωτήσω για τον κ. Τρανούλη. Θα το κάνω, όμως, μόλις επικοινωνήσω ξανά μαζί του.

Με τους χαιρετισμούς μου και στους δυο σας!

Ανώνυμος είπε...

Ας επιτραπεί και στο γράφοντα να παραθέσει λίγες παλιές αράδες λέξεων για τον αγαπητό μου φίλο Παναγιώτη Τρανούλη, με τον οποίο βρεθήκαμε πολλές φορές, μάλιστα και στη Γερμανία...
«Η ζωή μου στο καμίνι» δεν ξέρω γιατί, αλλά ήταν η πρώτη μου φορά που ξεκίνησα αλλιώς. Δηλαδή, πρώτα διάβασα τα σχόλια των εκλεκτών και ευγενών επιστολογράφων, μετά διάβασα το βιβλίο και μετά τους ξαναδιάβασα, προκειμένου να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω μαζί τους. Αν και δεν είμαι ειδήμων για να μπορώ να δώσω κάποιο «βαθμό», αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο συμφώνησα μαζί τους. Είναι ορισμένες φορές που αυτοί οι «βαθμοί» ατονούν και δεν μπορούν να δώσουν τις ανάλογες διαστάσεις του συγγραφέα και του έργο του. Στα Κ α λ ά Έ ρ γ α έτσι γίνεται και ευτυχώς. Δεν σκιάζονται να τα χαλάσει και να τα φάει ο χρόνος. Έτσι δεν σκιάχτηκαν και τα «πουλιά», που «πετούσαν» στο Κερατοχώρι, στο καμίνι και στις λάσπες, στην ανέχεια και στη δυστυχία, αλλά επέζησαν…»
Σήμερα η ίδια η ζωή επιβεβαιώνει το Έργο του Παναγιώτη Τρανούλη και το επιβεβαιώνει μέσα από τα έργα του, διανθισμένα με ανωτερότητα, μεγαλείο και κάλλος, πνευματικά αγαθά και προτερήματα που στις μέρες μας λείπουν. Η επιτυχία της συγγραφής δεν έρχεται μόνο από την πέννα αλλά και από την «κρούστα» του Ουμανισμού που ο Παναγιώτης Τρανούλης ήταν και θα μείνει κάτοχος αυτών των ακριβών αγαθών.
Βάιος Φασούλας

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Γιώτα μου για άλλη μια φορά θα πω ναι...είσαι μοναδική.
Με πήρες πάλι μαζί σου στα δικά σου του νου και της καρδιάς ταξίδια...

Σε φιλώ γλυκά και στέλνω μεγάλη αγκαλιά.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Γιώτα μου για άλλη μια φορά θα πω ναι...είσαι μοναδική.
Με πήρες πάλι μαζί σου στα δικά σου του νου και της καρδιάς ταξίδια...

Σε φιλώ γλυκά και στέλνω μεγάλη αγκαλιά.

Αστοριανή είπε...

Στράτο μου,
χρόνια πριν, σε δείπνο που μας είχε, κοινή φίλη, στο σπίτι της, γνώρισα τον Δημήτρη και τα λέγαμε... Πράγματι, ωραίος άνθρωπος, όπου έκανε δυνατή εντύπωση και στον δικό μου τον Δημήτρη...
Είναι εκείνη η δίψα που οι ...απόδημοι έχουν: να συναντιούνται με άξιους του πνεύματος και να λένε ότι η Ελλάδα έχει γερά μυαλά!!!
Ναι, ρώτησέ τον για τον Τάκη Τρανούλη, σε παρακαλώ.
Διάβασα και το απόσπασμα της ομιλίας του, στο Εμπρός, και σας συγχαίρω και τους δύο.
Χαιρετισμούς στις κούκλες σου κι από τον Δημήτρη μου,
Υιώτα
ΝΥ

Αστοριανή είπε...

Βάιε, Φίλε και Πρόεδρε της ΕΕΛΣΠΗ,
Γιατί δεν αναφέρεις ότι κι εσύ είχες τύχει της Βράβευσης του δικού σου μυθιστορήματος... από τον πανάξιο συντοπίτη μου, τον Τάκη Τρανούλη;
Είναι ωραίο και τιμητικό για σένα να είσαι ταπεινός εργάτης του Λόγου,
μα...
θυμήσου ότι εκεί σε γνώρισα (εννοώ στο Μεντιτερανέ, στην Αθήνα, όπου έγινε η παρουσίαση... κ.λ.π.)
Γνωρίζω την κλειστή φιλία σου με τον Τρανούλη και τα καλά λόγια που έλεγε...
Ναί, τα βιβλία μένουν στο χρόνο με την δική τους δύναμη, και
όταν τελειώσω την "ΜΑΡΙΝΑ ΣΟΥ", (όχι για να κάνω "κριτική" στην γραφή σου...)
μα σίγουρα θα σου πω τις απόψεις μου...
Φίλησέ μου, λοιπόν, την Μαρίνα σου, κι όλα τα ...Φασουλάκια...
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα
ΝΥ

Αστοριανή είπε...

Ιππολύτη μου,
"ξένη στη Γερμανία, εσύ, ξένη στη Νέα Υόρκη (ακόμα έτσι νιωθω) κι εγώ,
σου στέλνω κι εγώ μια μεγάλη αγκαλιά, με αγάπη...
Πήγαινε, λοιπον, στους "ΨΙΘΥΡΟΥΣ" σου, να μετρήσεις τα γιασεμάκια που σου έστειλα...
Πάντα με την αγάπη μου
Υιώτα
(του Τοξότη και του ηλίανθου!!!)
ΝΥ

σταγόνα είπε...

αχτίδες φωτός αυτοί οι άνθρωποι..
φάροι που εκπέμπουν φωτεινά μηνύματα αισιοδοξίας και ελπίδας...
απίστευτο το τι μπορεί να καταφέρει η ανθρώπινη θέληση..
καλό μήνα Αστοριανή.. :)

Αστοριανή είπε...

Εκείνο που δεν κυριολεκτούμε, είναι η δύναμη του πλαϊνού μας, να παραδειγματιστούμε από την επιτυχία του και την υπομονή του.
Καλή Τύχη

ΣΤΑΓΟΝΑ μου,

και
Καλό μήνα με
ΚΑΛΕΣ ΕΟΡΤΕΣ
Χάρηκα, κορίτσι μου,
Υιώτα, ΝΥ