Φ Ι Λ Ε Μ Ο Υ Σ Ε Β Α Σ Τ Ε, Π Ο Υ Ε Ι Σ Α Ι ;

(Ο Τάκης κι η ...Υιώτα, στο γραφείο του, στο Πικέρμι. Η διεύθυνσή μου είναι εκείνη στην Αστόρια...)

Ήταν, μια φορά κι ένα καιρό..., στις αρχές του περασμένου αιώνα, μια πάμφτωχη οικογένεια, -όπως πολλές άλλες- ... μ' ένα τσούρμο παιδιά κι ένα τοσοδούλι σπίτι

που δεν χώραγε ούτε την αγάπη...

Τώρα, αν τα πολλά παιδιά σημαίνουν ... υπερξεχειλίζουσα αγάπη...

έ, αυτό, τ' αφήνω στην γνώμη σας...

Στη γειτονιά, λοιπόν, που ζούσαν, στα φημισμένα Ψηλαλώνια του Αιγίου,

μόνο ο βοριάς τους μιλούσε μ' εκείνη την τραχιά, συριστική γλώσσα που τα παιδιά την απεχθάνονται κι οι μεγάλοι δεν την αντέχουν...

αν δε, βάλουμε και τους απροσδόκητους, υπόκωφους τριγμούς εξ αιτίας

των σεισμών, "φιλική πληγή" της Αιγιαλείας...,

εκλογή δεν υπήρχε παρά να βρουν κάποιον άλλο τρόπο επιβίωσης...

Κάπου, έξω από την Αθήνα,

νοίκιασαν πάλι ένα σπίτι όπου όχι μόνον δεν χωρούσε η αγάπη,

μα η πείνα είχε γίνει η αφέντρα τους...

Ο Τάκης ο Τρανούλης, ένα αγόρι ισχνό,

μ' ένα μυαλό περήφανο και με υπερβολική πίστη ότι θα τα κατάφερνε να βοηθήσει την οικογένειά του, μην υπολογίζοντας κανένα από τα στοιχειά της φύσης, χειμώνα-καλοκαίρι,

κατάφερε να πιάσει δουλειά σ΄ένα "εργοστάσιο" που έφτιαχναν πλίθες...

Από το ξημέρωμα μέχρι το σούρουπο,

ο μικρός Τάκης ανακάτωνε την λάσπη με τα άχυρα, γέμιζε τον κουβά,

τον φορτωνόταν στους άσαρκους κι ασχημάτιστους ώμους του

και τον άδειαζε στα καλούπια όπου θα έδιναν το σχήμα της πλίθας

για να φτιαχτούν τα νέα πλιθόκτιστα σπίτια των φτωχών... της προκατοχικής εποχής...

Ταυτόχρονα,

αφού δεν γινόταν να πάει στο σχολείο,

έγραφε στη λάσπη την Αλφα-βήτα, την αποστήθιζε και μέσω των τραγουδιών μάθαινε

να γράφει και να προφέρει σωστά τις λέξεις...

Σιγά-σιγά, μεγαλώνοντας, άρχισε να κυριολεκτεί την σημασία της μόρφωσης και την επαφή με εκπαιδευμένους τεχνίτες, κι έγινε αυτό που ονειρευόταν από μικρό παιδί...

Το τότε απλησίαστο όνειρο, έγινε μοχλός θέλησης,

σφυρηλάτισε τον εσωτερικό του κόσμο, και,

πολύ ενωρίς ξεκίνησε μια δική του "δουλειά" που άρχισε -τουλάχιστον-

να βάζει το ψωμί στο τραπέζι...

Ο ξεχωριστός χαρακτήρας του

έδεσε με πολλούς μορφωμένους και πετυχημένους ανθρώπους,

βρήκε την πανέμορφη "Ελένη" του

κι απέκτησε την δική του εκπαιδευτικά επιτυχημένη οικογένεια ...

"... ο τουβλάς (!!!)...

-όπως υποτιμητικά τον αποκαλούσαν "κύριοι και κυρίες περιωπής..."

έκανε δική του επιχείρηση, την οποία ζήλευαν πάρα πολλοί,

δημιούργησε έναν αξιόλογο πνευματικό Κύκλο,

άνοιξε την δική του "Πνευματική Εστία"

-κάπου στο Πικέρμι, Αττικής-

κι ήταν ο αγαπητός συνδρομητής και αρρωγός αξιών ...

Κάθε φορά που πηγαίναμε στην Ελλάδα, τον συναντούσαμε με τον Δημήτρη, και

δεν θα ξεχάσω τη φωνή του όταν μας τραγουδούσε αιγιώτικα τραγούδια ή απήγγειλε ποιήματα φημισμένων ποιητών της Ευρώπης!!!

Μάλιστα, Φίλες και Φίλοι μου,

ένας άνθρωπος με θέληση που περνούσε το μπόι του,

με μια μνήμη τεράστια, και μια μοναδική ικανότητα να γίνεται φίλος

με ανθρώπους απ' όλα τα "στρώματα" της κοινωνίας.

" -... με τα χρόνια, μου έλεγε μαζί με άλλα, έμαθα να βλέπω εύκολα την ψυχή του ανθρώπου και να ξεχωρίζω την καρδιά του... Στο γραφείο μου, πάντα θα υπάρχει το ωραιότερο δώρο που μου έκανες (!!!)... εννοώντας αυτό που σας ανάρτησα, με αγάπη. Κάποτε θα φύγω, έλεγε, μα θέλω να με θυμάστε..."

Λόγοι υγείας από μέρους του, διέκοψαν την επικοινωνίας μας σε e-mails ή και σε τηλέφωνα...

Και, όπως συνήθως συμβαίνει, ότι "κανείς στον...τόπο του δεν άγιασε", μια-δυο προσπάθειές μου στον τοπικό τύπο, δεν ευοδώθηκαν...

Τάκη, Φίλε μας,

όπου κι αν είσαι, ένα σελασφόρο Φως να υπερίπταται και να φωτίζει

το πέρασμά σου, σ' αυτόν τον κόσμο...

Για σας, το ανωτέρω ποίημα στον σεβαστό

φίλο και συντοπίτη: Παναγιώτη Τρανούλη

Ο ΓΙΟς ΤΗς ΑΣΤΡΑΠΗς

Φίλε μας, Γιε της αστραπής, πες μας τί είναι χρόνος;

Εσύ, που νέος σμίλεψες, στον ουρανό έν' άστρο

πώς έγινε και σμίξαμε στου στοχασμού την Πύλη;

Οι ρίζες μας; στις παρειές του μέγα Σελινούντα

που σκέπαζε αμίλητος του μύθου την Ελίκη,

μεσ' στο χειμώνα κάλπαζε σαν άτι οργισμένο,

πηλό το χώμα έψηνε στου καύσωνα τις μέρες...

κι εμείς,

σε χρόνους διάφορους, χαράζαμε πορεία

που οδηγούσε στο ναό του Ομαγυρείου Δία!

Αστρο-οδήγητοι, θαρρείς, τα δάχτυλά μας σμίξαν,

καινούριους δρόμους πλάθοντας στα σύνορα του κόσμου.

Φίλε μου,

Γιε της αστραπής, ακολουθώ το φως σου!

ΥΓ. :

... ο κόσμος είν' τόσο μικρός,

αν τύχει και γνωρίζεις,

δώστου τα χαιρετίσματα,

από μια Αιγιοτοπούλα...

Πάντα Φίλη σας,

Υιώτα Στρατή