6 Μαΐ 2010

Σ Τ Ο Ε Μ Β Ρ Υ Ο Π Ο Υ Σ Ι Ω Π Η Σ Ε ΓΙΑ Π Α Ν Τ Α !

(Φωτογραφίες, ως συνήθως, Υιώτας Στρατή)
Όταν βράζει η καρδιά,
όταν θολώνει ο νους,
η ζωή σπάζει εύκολα!
Αναρωτιέμαι, τί άραγε να ψέλλισε τ' αμόλυντο στόμα
στις στερνές του στιγμές:
"...-Ίσως... Καλύτερα έτσι, μανούλα, παρά να με γεννούσες σ' ένα κόσμο δίχως Ελπίδα,
σ' ένα συνονθύλευμα ανθρώπων όπου δεν ΑΓΑΠΟΥΝ,
δεν σέβονται τη ΖΩΗ!
Δεν αντέχω άλλο, μανούλα! Πνίγομαι! Σ' αγαπώ!..."
κι ίσως, εκείνη η ΜΑΝΝΑ, που προσδοκούσε την Ελπίδα που την προσπέρασε...
ίσως να κατάφερε να πει:
"...-θα πάμε μαζί, μωρό μου, εκεί όπου το Βόρειο Σέλλας σχηματίζει μια χώρα ουράνια,
μια χώρα μόνο για τους αθώους κατοίκους της...
κι από κει, θα τα λέμε μέσα από τα κογχύλια της θάλασσας...
θα φτερουγίζουμε με τα σύννεφα,
θα φιλούμε τη γη δίχως έγνοιες...
κι εγω σ' αγαπώ, ΜΩΡΟ ΜΟΥ, τρυφεράδι μου! ..."
'Ισως να τα είπε κι έτσι, η μάνα με τ' αγίνωτο μωρό στην ευλογημένη γαστέρα της...
Ίσως ν' άκουσε την μικρή κραυγή...
ίσως να έσβησε με το τελευταίο σπαρτάρισμα του... Ίσως...
Μα εγώ, ξέρω ότι τα δάκρυά μας
θα σμίξουν στον Αιγιώτικο κόλπο,
θα αναγνωριστούν στα παλιρροϊκά κύματα της Αρχαίας Ελίκης,
στον υδάτινο ναό της Αφροδίτης,
στο βασίλειο των νερών του Τρίτωνα...
Κάποια ώρα,
στην απροσδόκητη συνάντηση των ανθέων
που παρομοιάζουν με λευκές πεταλούδες
και μοσχοβολούν με το άρωμα μιας άλλης Άνοιξης,
-το γνωρίζω!
θα συναντηθούμε, και σίγουρα θ' αγαπηθούμε...
εμείς οι άγνωστοι!
εμείς οι ευαίσθητοι!
εμείς οι αθώοι!
Ελαφρύ ας είναι το χώμα της αγαπημένης γης!
Με καρδιά τραυματισμένη,
Υιώτα


7 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Συγκλονιστικό!!! τι άλλο πια να συμπληρώσεις... Ίσως η σιωπή να λέει περισσότερα...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Υιώτα μου, όμορφο κείμενο με σκέψεις πονεμένες.
Είναι πολύ θλιμμένες οι ψυχές μας από τούτες τις άδικες συμπεριφορές οι οποίες έχουν να κάνουν με την προδοσία των πολιτικών μας

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Eva F. είπε...

Μ΄έκανες και ανατρίχιασα!....
Συγλονιστικό!....

Αστοριανή είπε...

Στράτο, αγαπητέ μας,
τρεις μέρες λένε, κρατάει το "θαύμα" ή η απροσδόκητη είδηση...
Η γλυκύτατη αυτή κοπέλλα έμενε απέναντι από το διαμέρισμα της αδελφής μου. 'Ομορφη, μορφωμένη, ικανή!
Πόση σιωπή να διατηρήσουμε; αφού οι αίτιοι είναι "έξω" ατιμώρητοι;
Δηλαδή έχουμε γυρίσει στα λόγια που μου είπε κάποτε ένας ένοικός μας από την Αλβανία "... τι σε νοιάζει κι αν σκοτωθεί... άλλη μάνα θα κλαίει!"
Απ' ότι ξέρουμε ως τώρα... η ζωή συνεχίζεται με τον "ίδιο" τρόπο...
Κάτι δεν πρέπει να αλλάξει;!
Σε φιλούμε,
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ

Αστοριανή είπε...

Μαριάνθη μου γλυκειά μανούλα... καταλαβαίνω πιο πολλά απ' οποιαδήποτε "σιωπή".
Δεν μπορεί, όμως να προχωράει έτσι η ζωή μας.
Σε/σας φιλούμε, καλή μου
Υιώτα-Δημήτρης
ΝΥ

Αστοριανή είπε...

Τί να πω κι εγώ, γλυκιά μου!
Το επόμενο βράδυ που μίλησα με την αδελφή μου, στο Αίγιο, "-φοβάμαι να βγω έξω" μου είπε.
Μα ΠΩΣ άλλαξε ο κόσμος, και ΤΙ φταίει, επιτέλους, αφου το θέμα δεν είναι "τωρινό"...
Κλαίω για την Ελλάδα που ήξερα. Φτωχότερη τότε, ναι, μα όχι τόση εγκληματικότητα, τόση ασυνειδησία...
Έχουμε κι εδώ πολλά... μα η πατρίδα έχει άλλη θέση στο είναι μας.
Σε φιλώ,
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ

τα χνάρια είπε...

Ουδέν σχόλιον!
Τι να πω; Έγραψες! Το παίρνω μαζί μου, να το "φυτέψω", να μείνει...