Φίλες και Φίλοι αγαπημένοιφτάσαμε στα μισά του Οκτώβρη
με πανέμορφες λιακάδες, με απροσδόκητες θύελλες,
με χαλάζι (!!!), βροχή, θυμωμένους αγέρηδες, μετά νέα χαμόγελα του ήλιου...,
με σαστισμένα δέντρα που μπερδεύουν τα χρώματα των φύλλων τους ...
-κι είναι μια άλλη Άνοιξη το εδώ Φθινόπωρο... λες και τα λουλούδια άνθισαν ψηλά... αγναντεύοντας το κόσμο που προσπερνά σχεδόν αδιάφορος...
Σήμερα,
πηγαίνοντας στο Νορθ Σσορ Χόσπιταλ, -ιατρική επίσκεψη του Δημήτρη στο γραφείο του Δόκτορα Λουκά Μπούτη-, σαν συνοδηγός κοιτούσα τις πυκνές δεντρο...φυτείες του χάιγουέι,
αμίλητη... Το μυαλό μου, ακόμη κι όταν δεν το ομολογούσα, έφερνε εικόνες από την περιπέτεια που είχαμε σχεδόν δυο χρόνια πριν, με τη καρδιά του...
Στο ραδιόφωνο, η διάσωση των ३३ ανθρακωρύχων στο Σαν Χοσέ της Χιλής... μια υπεράνθρωπη προσπάθεια που στέφθηκε μ΄απόλυτη επιτυχία,
γέμιζε αισιοδοξία ότι όταν η Υπέρτατη Δύναμη το επιτρέπει...
Θαύματα Γίνονται!
κι ενώ
όλη την ημέρα, ο κόσμος παρακολουθούσε το ανεβοκατέβασμα της ειδικής "σωλήνας" που έφερνε έναν-ένα τους Τυχερούς της ζωής, με τελευταίο τον Επιστάτη τους, κατά τις εντεκάμιση απόψε -ώρα Νέας Υόρκης-
το μυαλό μου, ΠΑΛΙ ξαναγύριζε σ΄ένα Φίλο, τον Ντένη Κονταρίνη, -γνωστό και σε σας από το μπλογκ του "Επτάνησα"- ... κι όλο έλεγα:
...δεν γινόταν κι εκεί ένα παρόμοιο θαύμα... να ΜΗ ΦΥΓΕΙ για πάντα ο μονάκριβος γιος τους... αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στη ζωή όλων τους, ιδίως στους γονείς του και τα παιδάκια του...
Θα σταματήσω εδώ... οι λέξεις δεν έχουν πλέον το βάρος που ζητώ...
απλά, θυμήθηκα μια από τις φωτογραφίες μου είχε κάτι ανθάκια που έμοιαζαν μ΄αστέρια...
Ίσως να φέρει λίγη ηρεμία στις οδυνηρές σκέψεις...
Καληνύχτα...-Καλημέρα...
όπου και να είστε,
πάντα με υγεία και αγάπη।
Υιώτα
15 σχόλια:
Πέρασα να σε δω Γιώτα μου και διάβασα το πολύ ανθρώπινο σημείωμά σου. Όλο και φεύγει ο νους μας στον κ. Ντένη, ηρεμία δε βρίσκει το μυαλό μας...Δυστυχώς δεν έγινε το θαύμα.
Ας είναι τούτη η καλημέρα ,από δω τη φθινοπωρινή Θεσσαλονίκη, καλημέρα αισιοδοξίας.
Την αγάπη μου.
Δε διάβασα καλά νεα για το γιο του κ. Ντένη ούτε και ήξερα κάτι....
............
Πολύ λυπάμαι...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Αγαπητή μου Υιώτα,
Όπως λες φθάσαμε στο φθινόπωρο, εδώ είναι που αρχίζουν και για μένα οι ιατρικές επισκέψεις, κι έχω τόσες πολλές.. αλλά εύχομαι να πάνε όλα καλά.
Το θαύμα αυτό η επαναφορά στο βασίλει της Περσεφόνης των 33 μεταλορύχων από τα έγκατα της γης
μοιάζει με Ελληνικό μύθο, αλλά στην πραγματικότητα τέλος καλό, όλα καλά, έστω κι έναν από αυτούς τον περίμεναν η γυναίκα του μαζί μμε την φλενάδα του, οι οποίες φιλονικούσαν...
¨οσο για τον Ντένη νομίζω ότι ακόμα θα είναι στη Μασαχουσέτη, τι να πεις απίστευτο!
Χαιρετισμους Δημήτρη,
Χαιρετώ
Γαβριήλ
Γιώτα μου και εμένα με σόκαρε ο πόνος του Ντένη. Δεν ήξερα λεπτομέρειες, δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο κοντά ήταν στον πόνο!Ακόμα πιο πολύ με σόκαρε το μήνυμά του, γι' αυτό και το έκανα ανάρτηση.
Είπαμε: Να του δίνει δύναμη ο Θεός, κι αυτόν και όλη την οικογένειά του!
Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα εμείς και δεν ξέρω πόσο ξύνουμε αυτόν τον πόνο, γράφοντας γι' αυτόν και υπενθυμίζοντάς τον, Αν μπορεί να ξεχαστεί!
Θαύματα γίνονται Γιώτα μου, κάθε μέρα! Εμείς δεν τα ξέρουμε, εμείς δεν τα βλέπουμε! (Κι αν σου πω πως εγώ δεν είδα αυτές τις σημαντικότατες στιγμές! Κι ήθελα τόσο πολύ! Δεν έχω τηλεόραση στο μαγαζί κι είμαι λες και ζω σε άλλο πλανήτη!)
Ήθελα να σου θέσω και την έννοια του "θαύματος" και στην άλλη του μορφή. Είναι θαύμα άραγε, μόνο το να ζεις; Κι αν πονάς και αργοπεθαίνεις κάθε μέρα στα Νοσοκομεία, μήπως είναι θαύμα και η "Άλλη" λύτρωση;
Είχα ένα πολαγαπημένο ξάδελφο, κωφάλαλο, πολύ καλό παιδί, άτεκνος (χρόνια προσπαθούσε να υιοθετήσει παιδάκι, μα ποιος θα έδινε παιδί σε έναν κωφάλαλο;) Έφυγε νέος!
Από καρκίνο, φυσικά. Ταλαιπωρήθηκε πολύ, πόνεσε πολύ. "Κουράγιο, Θανάσση", του έλεγα. Κι έκανε στην αρχή. Έμενε στο χωριό. Εξευτελιστικές καταστάσεις. Δεν του χορηγούσαν ούτε το απαραίτητο οξυγόνο. Τέλος πάντων.
Πήγα ένα βράδυ να τον δω, γιατί έμαθα πως χειροτέρευε. Του μίλησα, προσπαθούσα να τον εμψυχώσω κ.λ.π. με πήρε αγκαλιά και μου είπε:
"Θα φύγω, Κατερίνα! Κουράστηκα! Δεν μπορώ άλλο!"
Κοίταζα τα μάτια του κι ήξερα...
Το θαύμα θα ήταν να Φύγει...
Το πρωί είχε Πετάξει...
Έννοιωσα πως πραγματικά ήταν θαύμα, γιατί οι γιατροί του είχαν κλεισμένα κι άλλα πολλά ραντεβού....
Έφυγα, Γιώτα.
Τα λέμε. Δύσκολες πολύ αυτές οι συζητήσεις.
ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ
Υγεία, και Αγάπη,
Μαριανθάκι μου!
Σιγά-σιγά... η ζωή θα δείξει το δρόμο της...
Φιλάκια σ΄όλες τις αγάπες σου,
Υιώτα
ΝΥ
Μάτια μου όμορφα,
ας ελπίζουμε σε πιο ήρεμες μέρες...
Σε φιλώ,
Υιώτα
Γαβρίλη μου,
χθες πήγαμε κι εμείς στο καρδιολόγο... όλα καλά...
τα είπαμε με την όμορφη γυναίκα σου,
Καλή επιτυχία,
και πρόσεχε...
Με αγάπη,
Υιώτα
Κατερίνα μου γλυκιά,
δεν είναι ανορθόδοξο να μιλάμε και να μοιραζόμαστε τον πόνο...
Ο καθένας μας, έχει κι από ένα τσουβάλι γεμάτο από κάθε είδος θλίψης...
εκείνες οι ανεπανόρθωτες είναι το μέγα βάσανο...
αφήνει μια καρτερία στο πρόσωπο, ένα πικρό χαμόγελο... ένα σύντομο γέλιο... μα η ζωή έχει και πολλές εκπλήξεις μαζί με μικροχαρές... πάντα επενδύει, για να συνεχίζει το κύκλο της !!!
...για μας, που γενικά είμαστε σε κατάσταση... αναμονής!...
που δεν θέλουμε ούτε να διανοηθούμε κάτι παρόμοιο...
ας είναι όσο γίνεται μακρύτερα...
Χθες, είδα περικοκλάδες κισσού να κρέμονται από ένα δέντρο, κι όπως χτυπούσε ο ήλιος τα φύλλα τους,
έμοιαζαν να λικνίζονται αρμονικά στο φύσημα του βοριά...
Η ματιά ξεκουράστηκε, το ίδιο και οι σκέψεις, - έστω κι αυτό το λίγο, το περαστικό, ήταν αρκετά ευεργετικό...
Φίλησέ μου το Δημήτρη σου,
χαιρετισμούς στη Λένα και τον Τασσο,
Υιώτα-Δημήτρης
ΝΥ
Μ' αρέσει η γραφή σου, Γιώτα μου! Πάντα ποιητική! Τυχερή που μπορείς να περιγράφεις τόσο ωραία, ότι εγώ, ΜΟΝΟ θα φωτογράφιζα!
Να είμαστε καλά, Γιώτα μου!Όλα τα άλλα... έρχονται από δεύτερα, ως τελευταία.
Φιλιά ξανά.
Βλέπεις πως δεν υπάρχουν μόνο στη φύση θαύματα, κάποιες φορές, με τη θέληση μπορεί να γίνουν και ανθρώπινα θαύματα.
Τις πίκρες πως μπορεί να κρατάμε μακριά;… αυτό είναι το θέμα…
Δοκιμασίες που πρέπει να περάσουμε; Δεν ξέρω…
Γιώτα, κάτω απ' το Φέισμπουκ είναι το λινγκ του Καρά Σώου. Εντάξει;
Κατερίνα
Στράτο μου,
νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος ξεχωριστός λόγος που ήρθαμε και διαβαίνουμε ότι μας τυχαίνει στη διαδρομή...
Α!
και δεν θέλω να είμαι ...μοιρολάτρις,
μα
...είναι άλλης ώρας συζήτηση στο βαθύ αυτό θέμα.
Χαιρετισμούς,
Υιώτα-Δημήτρης
Κατερινάκι μου,
πάω...
θα τα πούμε,
Υιώτα
Δημοσίευση σχολίου