Η..ΘΑΛΕΙΑ και ο ΤΡΟ Γ Α ΔΟΥΡΟΣ, κωμωδία, τελευταίο!

Δυο τριαντάφυλλα για... όσες και όσους με αγαπάτε!

(Τελευταίο! ακόμη μιλάει η Θάλεια:)
Ας κάνουν άλλη δουλειά την ημέρα, …κι άλλη τη νύχτα! …ο δικός μου, όμως, Δεν έχει ανάγκη! Και λεφτά έχει, και γνωριμίες έχει! (σκερτσόζικα, εννοώντας τον εαυτό της!). Δεν χρειάζεται να… δουλεύει πολύ, διότι η πολλή δουλειά τρώει …την ποίηση! Α! και ανεβάζει την πίεση!
Μαρίνα: - Βρε Θάλεια! Μιλάς λες και είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήρθε και μούφερε τα γραπτά του… Εγώ, βέβαια, τον …είδα, μιλήσαμε… στάσου να σου τον περιγράψω μπας και βρούμε άκρη! Συμπτωματικά ψηλός… και καλοθρεμμένος, με ζωηρά μάτια και φρύδια φουντωτά… μα από μπούκλες; …υποφέρει, Θάλεια μου! Α! στα γρήγορα και κάτι άλλο: το σπουδαιότερο υποθέτω: μου ζήτησε συγγνώμη διότι ήρθε φαφούτης… - μου έφτιαξαν τη μασέλα κοντή και δεν μου μπαίνει!!! Μου είπε, προσπαθώντας να μη του πετάγονται τα… σάλια!!!
Θάλεια: - Δεν μπορεί! Δεν γίνεται! Μη με τρελαίνεις! Αφού θυμάμαι τα ποιήματά του! Αφού θυμάμαι τα …μαργαριταρένια του δόντια!
Μαρίνα: - μιας και μπλέξαμε… μου ορκίζεσαι πως αν σου πω κάτι δεν θα το πεις σε κανένα άλλο;
Θάλεια: - Βεβαίως! ΄Αλλωστε, εμείς οι δυο… την ίδια τέχνη κάνουμε… άρα είμαστε ομότεχνοι! …για λέγε… λέγε μου!
Μαρίνα: -Έχει, λέει, φυλάξει για ενθύμιο τη μασέλα της… πρώτης του φιλενάδας, μα… επειδή έχει κιτρινίσει από τα χρόνια, …δεν τη φοράει πια, και…
Θάλεια: - Σταμάτα! Αποκλείεται να το χωνέψω! Δηλαδή… θες να πεις πως είχε γραία φιλενάδα και του κληρονόμησε τη… α! παπά! Δεν συνεχίζω! Δεν δύναμαι… να διανοηθώ κάτι τέτοιο!!!
Μαρίνα: - Ναι, σου λέω! Έτσι μου είπε. Τώρα που μάζεψε …λίγα ψιλά… πήγε και παράγγειλε καινούρια μασέλα. Μα του την έφτιαξαν λίγο… στερημένη… όπως μου είπε. Έχει μάλιστα γράψει κι ένα ποίημα γι αυτό. Να, κοίτα, δεν ψεύδομαι!
Θάλεια: - (αρπάζει από τα χέρια της όλα τα χειρόγραφα, όρθια, φυλλομετράει…)
Η απονιά του φεγγαριού!

Α! αυτό το ξέρω. Ο Κίτσος σμηνίτης! Αυτό, μοιάζει σαν του….
Μαρίνα: - (της το αρπάζει) Αυτό, μου υπεράρεσε! ( διαβάζει)

Ο Κίτσος Σμηνίτης!
Κίτσιος βουνί ροβόλησε, στην πόλη εθεάθη.
Ο κόσμος τον εζάλισε κι ο Κίτσιος εβουβάθη.
Μα, έλα, ώρα πρωινή, Κίτσιος θυμήθει το… βουνί!
Παίρνει στρατί το τρίστρατο, και ποιος αητός τον φτάνει,
-γιατί στη πόλη οι κορασιές φορούν μισό… φουστάνι…
Αχ! Κάλιο οι βουνοπλαγιές, τα δάση, τα σπαρτά τους,
καλύτερα οι αγέρηδες και τα σφυρίγματά τους…
καλύτερα οι βλαχούλες τους στη βρύση του χωριού τους!
Της πόλης, πούναι η παρθενιά;
ανάκατα γίδια, αρνιά, και μερικούς… τοιούτους!
Στο ίσιωμα, ζαλίστηκεν Κίτσιος ο ερημίτης…
Τώρα, πετάει στα βουνά ανένταχτος… σμηνίτης!
Θάλεια: - (δειλά…) Δασκαλίτσα μου, ξέρεις, αυτό που διαβάζεις, μοιάζει σαν… υιοθετημένο! Βέβαια… δεν παίρνω όρκο… για να δω παρακάτω…
(φυλλομετρά) Γράμμα στον έρωτα! (Αυτό, το ξέρω απέξω κι ανακατωτά:!)
Έρωτα, Θεέ, Σατράπη, που με πέθανες μ΄αγάπη,
Πες μου ποιος θα μ΄ αναστήσει να του δώσω και… μπαξίσι!

Μαρίνα: - ...ο έρωτας δεν είναι θεός! Μα φέρε μου εδώ τα χειρόγραφα! Δεν έπρεπε να σ΄ εμπιστευθώ! Έλα και μη με κάνεις να τρέχω ξοπίσω σου! (κάνει ν΄ανασηκωθεί…)

α! να κι άλλο ένα, έπεσε στη φούστα μου…
Θάλεια: - άστο αυτό… εμένα κινδυνεύει η διανοητική μου ζυγαριά… και συ σκοτίζεσαι για ψιλοπράγματα. (στριφογυρίζει άτσαλα τα χειρόγραφα)
Μαρίνα: - μη τα κρατάς έτσι, καλέ, θα τα τσαλακώσεις! Φέρτα εδώ! Αχ! Κάπως έτσι θάρχισε ο… αγώνας, κάπως έτσι θα δημιουργήθηκε το… λαϊκό μέτωπο…κάπως έτσι θα ξεκίνησε ο …εμφύλιος πόλεμος…
Θάλεια: - …να το! Τούτο! Είναι πια σίγουρο πως αυτός είναι ο …εκείνος μου! Δεν μπορεί να έχει κλέψει κατά γράμμα τούτο το …ιστορικό ποίημα! Πάρτο και διάβασέ το εσύ… εμένα τρέμουν τα πόδια μου τώρα που σιγουρεύτηκα.
( το δίνει στη Μαρίνα.) Διάβασέ το, να δεις πρώτα το μεγαλείο του! Και μετά, χμ! μετά λέμε για την …κιτρινισμένη οδοντο…στιχίδα του!
Μαρίνα: - Η Ελένη και ο Στρατευμένος Ίππος.
Για κάποια Σπαρτιάτισσα ονόματι Ελένη
Λόγος πολύς εγράφτηκεν! Ο Ευρώτας δεν τον πλένει!
Όλοι ωραιοποίησαν την δήθεν αρπαγή της
Μέχρι την Τροία έφτασαν, ΄τι ντρόπιασε τη γη της!
Έτσι η Ιλιάδα γράφτηκε, κι η Οδύσσεια για τούτα
Διότι η Λενιώ αρέσκοταν να τρώει ξινά τα φρούτα…
Παρ΄ όλο που δεν ξεύρουνε μ΄ ακρίβεια τι συνέβη
η φήμη αυτής της άπιστης αιώνια βασιλεύει…
Κι όλοι οι εκκολαπτόμενοι του στίχου ποιητάδες
υμνούν τ΄ αρχαίο κεράτωμα και τις περικοκλάδες,
κρυφίως βαυκαλίζονται τη δόξα του Ομήρου
και τ΄ όνομά τους γράφουνε στα βάθη του απείρου…
Εγώ, στην Ελενάρα μου τόχω ξεκαθαρίσει:
ΑΝ ξένα αχλάδια προτιμά,
Φούρνος να μη καπνίσει!!!
Θάλεια: - Είδες παιδί μου έμπνευση! Είδες πώς δένεται με το λαό του και του αγγίζει τον παλμό! …είδες τι λέει για μια κάποια Ελένη –που έτσι και την ήξερα
ποια είναι, θα της έβγαζα τις τρίχες μια-μια… δεν πειράζει! Μία γυνή λιγότερη…
Μαρίνα: - μα… εσένα δεν σε απάτησε! Η μια κάποια Ελένη μπορεί να είναι και φανταστικό όνομα..
Θάλεια: - Φανταστικό ή …ποιητικό. Δέκα τέτοιες Ελένες τις βγάζω νοκ-άουτ! Γι΄ αυτόν, την περούκα με τις μπούκλες που φοράει… και την κιτρινιασμένη μασέλα της γρια-μούμιας… πώς τα εξηγείς;
Μαρίνα: - να, εδώ είναι το ιστορικό της γηραιάς κυρίας:
Θάλεια: - … σιχαμάρες δεν διαβάζω! Λίγη …περιέργεια έχω… θα κάνω υπομονή!
Μαρίνα: - Μαρσέλα
Μια κυρία, η Μαρσέλα, απ΄του Νείλου τα… χωράφια
-που φημίζονται στο κόσμο για των Φαραώ παλάτια-
των νεκρών αρχαιολόγος, ερευνήτρια του Φάρου
πούμοιαζε σαν νάχει μέσον στον κατάλογο του Χάρου,
τα καλλυντικά της νιότης -της δικής μας Κλεοπάτρας-,
έφερε τις συνταγές της στα προάστια της Πάτρας!
Τύχη αγαθή, δική μου, τη συνάντησα ένα βράδυ,
κόκκινα τα μάγουλά της, πρόσωπο δίχως ψεγάδι…
δαχτυλίδι σκαραβαίο, βόστρυχοι μαύρα μαλλιά…
στο παγκάκι αγκαλιασμένοι μοιραζόμαστε φιλιά…
πήγαμε σε ταβερνούλα, …μακαρόνια με γαρίδες…
συγκινήθηκε η κυρία, μπλουμ στο πιάτο οι βλεφαρίδες…
κι ως γαρίς στριμώχτει σφόδρα στων δοντιών τις… ρεματιές,
-εγώ έκρυβα με τρόπο της τρομάρας τις ματιές…-
Η …μαμούθ-κυρά-Μαρσέλα βγάζει τα λευκά της δόντια
να τα …πλύνει στην πιατέλα!!!
Ζήτησα άδεια για να τρέξω κατά την ακρογιαλιά,
Το στομάχι μου ν΄ αδειάσω στου τσιμέντου τα σκαλιά…
Κι ως ακούω τη φωνή της: -…πλήρωσα λογαριασμό!
Μη σε νοιάζει, ποιητή μου! Τώρα έχουμε δεσμό!
Κράτησε κάποια φεγγάρια… πάντα πλήρωνε αυτή.
(μόνο ήθελε τη σχέση στο κοινό μη μαθευτεί).
Κι έτσι, ο καιρός περνούσε… , μα θυμήθηκε κι ο Χάρος
να μειώσει την ταρίφα και της συντροφιάς το βάρος…
και την πήρε μες τη νύχτα τη φτωχή μου τη Μαρσέλα
που μου άφησε ενθύμιο τη λευκή της τη μασέλα…
Θάλεια: - Τι τρομερή απογοήτευση! Τι κεραμιδοπέσιμο!!!!!!
Αυτό, δεν είναι απάτη μόνο σε μένα, είναι και στο λαό, τον λαό του! Που τον λατρεύει, τον ακολουθεί,… τον ζηλεύει! Αχ! Αυτά, πώς τα δικαιολογείς;
Μαρίνα: - (έτοιμη να ξεσπάσει…)
Ε! Θάλειά μου! Δεν είναι ο μόνος!
Προχτές, έγραφαν οι εφημερίδες πως μια καλλίγραμμη δημοσιογράφος, που δεν … καταδεχόταν τους θνητούς μας… βγήκε τελικά ραντεβού μ΄ ένα δυναμικό υπουργό… πήγαν στο διαμέρισμά του, πήγε ο άνθρωπος να φρεσκαριστεί ή ότι άλλο… ξάπλωσε η κούκλα, κι όταν γύρισε ο δύστυχος… ΤΕΖΑ! Τέζα, σου λέω! Δεν άντεξε!
Θάλεια: - …ήταν γέρος;
Μαρίνα: - Όχι, παιδί μου! Η …καλλίγραμμη, είχε αφήσει πάνω στη πολυθρόνα τα πρόσθετα… οπίσθια… (αγορασμένα προφανώς από του Φρέντρικς) … τα ενισχυμένα στήθη της πεταμένα στο πάτωμα… κι αυτός, νόμισε ότι κάποιος την κατακρεούργησε!...
Θάλεια: - … και πάει ο ανθρωπάκος! Κρίμα στους τίτλους! Κρίμα στις σπουδές!
Πωπώ, ρεζιλίκι, Θε μου! Σκέψου να συμβεί κάτι τέτοιο και στον αγαπημένο μου Τρογαδούρο! Να πάει να φιλήσει και να του βγουν οι μασέλες!!! Αχ! Και πάλι αχ!
… να σκύψει για κάτι… και να του ξεκολλήσουν οι… μπούκλες του! Ατιμωτικόν! …αντι-ποιητικόν!!!!!!!
Μαρίνα: - Ω! Συμφορά της …Εκάβης!
Θάλεια: - …ποια είναι πάλι αυτή! Δασκάλα! Δεν αντέχω σε άλλες συγκινήσεις! Φτάνει πια! Ω! τον καλό μου! Τον γλυκούλη μου! Σε τι απελπισία θα βρίσκεται!
Ευτυχώς, ό,τι έχω… (δείχνει τις γραμμές της…) είναι δικά μου!!!
Τίποτα το ψεύτικο! Ούτε επάνω μου, ούτε και στο …μπακαλικάκι μου!
Αχ! Θεούλη μου, αχ! πατερούλη μου, … σας ευχαριστώ! Μεγάλο πράμμα να μπορείς να βοηθάς τους μη …έχοντες! Τον γλυκούλη μου! Σε τι απελπισία θα βρίσκεται!
Δασκάλα μου: πρέπει να φύγω τώρα! Ίσα-ίσα που προφταίνω να τηλεφωνήσω στον τσουλουφο-φυτευτή –ξέρεις το γιατρό των φαλακρών… ακόμη να… του προσφέρω μερικά τσουλούφια από τα δικά μου να φυτέψει στο κρανίο του Τρογαδούρου μου! Ω! το ίνδαλμά μου! Πρέπει να κάνω αυτή τη θυσία για χάρη του. Ας είναι καλά το μπακάλικο που πληρώνει τ΄ απρόοπτα έξοδα!
Αυτά, είναι δικά σου! Μη μετράς τώρα, αργότερα. Δασκαλίτσα μου, θα σε δω την άλλη Τετάρτη στις πέντε. Εντάξει;
Μαρίνα: - Μα… δώσε μου τα χειρόγραφα! Θα με βάλεις σε πολύ δύσκολη θέση! Παλαβή! Τι δικαιολογία να του πω αν έλθει αύριο!
Θάλεια: - Εσύ, είσαι πιο μορφωμένη… θα βρεις λόγια… Εγώ, θέλω να βγάλω φωτο…τοπίες!

Να πάω να τα ευχελεήσω!... και… άλλαξέ μου την ώρα। Βάλε τον μετά από μένα… μπορεί να τον συγκινήσω και να μείνουμε… αργά!

Άλλωστε, εγώ, δεν χρειάζομαι πρόσθετα… έχω, δες, όλα τα ελέη…

Μαρίνα: - Αχ! Θάλεια! Θάλεια! Μπελά που μούφερες! Άντε, Στο καλό!!!
ΤΕΛΟΣ

Υγ.:

Να, που τελειώσαμε... έτσι για να μη... ξεχνάτε!

Εις το ...επανειδείν!!!

Πάντα με την αγάπη μου,

Ζεστά φιλάκια

από ...καταπαγωμένη Νέα Υόρκη!

Υιώτα