Ευτυχώς που υπάρχουν χαρές!

...ήταν ένα γλυκός Νοέμβρης, τότε, στο άλλο μας σπίτι, στην Αστόρια. Στην πίσω αυλή, οι τριανταφυλλιές ακόμη άνθιζαν. Στην αριστερή πλευρά, δυο αζαλέες, ζαλισμένες από κάποιες παγωμένες μέρες του Οκτώβρη -όπως και το χθεσινό διήμερο που μας πάγωσε και χιόνισε, και τούτη τη στιγμή χαρά θεού...!- άνοιξαν κόκκινα και λευκά μπουμπούκια, χαμογελώντας για τα παράξενα της εποχής...
Πήρα το φτυάρι κι άρχισα να ξεριζώνω τη λευκή για να τη μεταφυτέψω στη δεξιά πλευρά, κοντά στη γαλάζια ορτανσία... Η Mrs. Margaret, η αριστερή μας γειτόνισσα, έβαλε τις φωνές.
-Πήγαινε μέσα να ξεκουράσεις τη μέση σου! Θα σου βγει το μωρό μέσα στο κήπο!

Έμεναν τρεις εβδομάδες ως τη γέννα... Χαμογέλασα. -Είμαι εν τάξει, της είπα ισιώνοντας το χώμα... και πήγα να ρίξω νερό στην άσπρη αζαλέα που -άν πραγματικά ακούνε τα φυτά- άνοιξε μερικά μπουμπούκια της, ίσως να μ' ευχαριστήσει για τη νέα της τοποθεσία.

Κατά τα ξημερώματα, κούραση, με μικρά πονάκια με ανησύχησαν. 
"Θα περάσει", σκέφτηκα.
 Άλλωστε, στη Τζόυ, η περίπτωση ήταν τελείως διαφορετική: την προηγουμένη, είχα πάει σ' ένα ανθοπωλείο, Στάινγουέι και τριάντα, ν΄αγοράσω μια γλάστρα ψιλό βασιλικό, που τέτοια εποχή τον ζήλεψα... πάτησα σ' ένα πεσμένο φύλλο, μέσα στο κατάστημα, γλύστρησα, κάπως ισορρόπησα, μα τελικά, στάθηκα όρθια, μπροστά στην έκπληκτη ταμία του καταστήματος... 
Τότε ήμουν μία εβδομάδα μετά τον έβδομο μήνα,
τώρα είχα μπει στον έννατο, άρα -κατά την απειρία μου- ήμουν εντάξει!

Η κούραση κράτησε μέχρι το απόγευμα. Η ανησυχία μου ήταν αλλού! Οι γυναικολόγοι μου, Μπρουκάτο εντ Πελετιέρι, δεν συμπαθούσαν το Νοσοκομείο "Αστόρια Τζένεραλ" -εκεί που είχε γεννηθεί η Τζόυ μας- λόγω μειωμένης φροντίδας και ατασθαλιών, όπως ο κόσμος έλεγε, στο δε Μπούλεβαρντ, που ήταν πιο πάνω από το σπίτι μας, δεν ήταν συμβεβλημένοι...
Σκεπτόμουν να βαστήξω ώσπου να έρθει η Τζόυ από το σχολείο και να με πάει ο Δημήτρης στο Φλάσινγκ, κάπου 25-30 λεπτά μακρύτερα, άν δεν είχε κίνηση...
Φοβισμένη από την ενδιάμεση τρομακτική εμπειρία μιας αποβολής στον έκτο μήνα, κάπου είχα χάσει το χρόνο. 'Επλενα τα πόδια μου στη μπανιέρα λες και είχα να τα πλύνω μήνες!!!
Ο Δημήτρης, μουδιασμένος με την επιμονή μου, μουρμούριζε, μόνο η Τζόυ φώναζε: -Μαμά, θα κάνεις το μωρό μέσα στο μπάνιο! Έλα έξω! Πάμε! Τώρα!!!!

Δύο ώρες αργότερα, η μικρή μας Ολγάνθη (Όλγα-Ανθή επακριβώς) είδε το φως της 14ης Νοεμβρίου!   
ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ, κόρη μας αγαπημένη.

"..περπατώ εις το ...δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ...  "  πού το θυμήθηκα μετά από τόσα χρόνια!

...μη μου πείτε ότι ο γιος της δεν της μοιάζει!!!

...από μια παρέλαση της 25ης Μαρτίου στη Πέμπτη Λεωφόρο, στο Μανχάτταν, ΝΥ, με στολές που είχε φτιάξει η ... πολυτεχνίτρα μαμά τους!  και μου λέτε για ...αγάπη για την Ελλάδα! Τί άλλο να πω!

Η Όλγα μας, τραγουδάει στο μουσικό έργο της μαμάς της, "Γελωτοποιός από...Σόι", και η Τζόυ μας

στο πιάνο, (στην πολιτιστική αίθουσα της Αρχιεπισκοπής, Αστόρια,) συνοδεύει τη μαμά της...

Κάμποσα χρόνια από τότε... 

Και οι δυο έγιναν μανούλες, η ζωή προχωράει κι εμείς, υγεία να έχουμε για να καμαρώνουμε τα παιδιά των παιδιών μας.

Φίλες και φίλοι μου, πάντα με την αγάπη μου,

Υιώτα