... το Δέντρο που δεν άντεξε τις θύελλες.

Ήταν στο τρελλό ξεκίνημα τουΜάη! Η Φίλη του κήπου μας,

άβοφη, αδιάφορη για το χιόνι, Μάνα! Ετοίμαζε την φαμίλια της,

δίχως να υπολογίζει το κρύο ή τον πάγο..., έμπειρη, όσο την έχει κάνει δυνατή η ίδια η Φύση.

Το ΔΕΝΤΡΟ,

ένα εβδομηνταπεντάχρονο 'λιόπουρνο, 

το "Χόλλυ Τρι" όπως το λένε εδώ, 

λυγερόκορμο, ύψους τριών περίπου μέτρων, δεν μιλούσε. 

Λαβωμένο από τις άγριες θύελλες της τελευταίας διετίας, έκρυβε στην κάτω όψη των αγκαθωτών φύλλων του την απρόσμενη κατάρα που του έφεραν οι κρύες-ζεστές, κρύες-ζεστές εναλλαγές του καιρού, μια πάθηση λευκή σαν σκόνη που ξαπλώθηκε και με κανένα φάρμακο δεν έλεγε να υποχωρήσει... άσε που οι άνεμοι και οι βροχές δεν βοηθούσαν...
Τα φύλλα που έπεφταν στη βάση του, μαύριζαν, κολλούσαν, σχέτη απελπισία για μας... μέχρι και τα πρώτα σαλιγκαράκια είχαν ανέβει να φάνε...!!! 
Πήρα σβάρνα έρευνες στο Γκούγκλ..., πήγαμε, ρωτήσαμε... τελικά πήραμε την μεγάλη απόφαση να φέρουμε ειδικό και να το κόψουμε! (ένα διακοσάρι, παρακαλώ, το ...κόψιμο με την μεταφορά...) ήδη είχαν αρχίσει και οι κοντινοί αγριο-υβίσκοι 
(το ρόδο της Σάρον, τα λένε) να παρουσιάζουν άρρωστα φύλλα...

Η "κοκκινοκοιλιά" -όπως χαϊδευτικά λέμε την Φίλη μας την κορυδαλλίνα, τραγουδούσε ευτυχισμένη. Τα πουλάκια της μάθαινα να τσιμπούν τα "σταφύλια" της πασχαλιάς που είχαν ξαπλώσει στην δεξιά πλευρά του ΔΕΝΤΡΟΥ, η ασπρόμαυρη γάτα του Ιταλιάνου γείτονα να τα λιγουρεύεται... ο αληταράς ο σκιούρος το ίδιο... Εμείς, να τα χαιρόμαστε, ώσπου ήρθε η ασύλληπτη ώρα.

 (διακρίνονται τα κλαδάκια της πασχαλιάς που ... γράφουν ιστορίες αγνώστου προελεύσεως...)

Η στενοχώρια μας, ανείπωτη!

Το Δέντρο αυτό μεγαλώνει τόσο αργά και για την εποχή των Χριστουγέννων έχει ξεχωριστή ομορφιά!

Κάναμε προσεκτικά - λόγω των αγκαθωτών-γυαλιστερών φύλλων του, στεφανάκια, τα κόκκινα φρουτάκια του σαν μικρές ανθοδέσμες τόνιζαν το χρώμα των εορτών...  και με το πρώτο χιόνι, ντυμένο στα ολόλευκα, ήταν η ζωγραφιά του πίσω κήπου...

Το Δέντρο έφυγε!

Θα ψάξω για φωτογραφίες μου να το κρατήσω στην μνήμη.

Τα πουλάκια;

Ψάχνουν για τροφή στο χώμα...

Μα η Μάνα τους; 

Να έχει θυμώσει μαζί μου;

Πηγαίνει και κόβει τα κερασάκια που μόλις ρόδισαν, τα βάζει στο γρασίδι και τα απολαμβάνει λίγο-λίγο...

Αυτή όμως είναι μια άλλη συνέχεια, για τις ώρες της φιλικής μας επικοινωνίας.

Φίλες και Φίλοι μου,

μια ο κήπος, μια ο πολύ-περίεργος (!!!) εγγονός μας που μας ξετρελλαίνει, συν και ό,τι παραπανίσιο προκύψει(!!!)

μοιάζει να σας έχω εγκαταλείψει...

Σας σκέπτομαι περισσότερο, γνωρίζετε ήδη παρόμοιες ενοχές...

Μα θα τα λέμε, έστω κι ένα "γεια" στο "φατσο-βιβλίο" που λέει και μια άλλη καλή Φίλη...

Καλή συνέχεια στον όμορφο μήνα της Πατρίδας,

Πάντα με την αγάπη μου,

Υιώτα