8 Ιαν 2016

Το τέλος της Γιασεμιάς

*Φωτ/ς της Υιώτας: " Ξερά γιασεμιά και σποράκια"
Τρέχοντας φεύγουν οι γιορτές, αφήνοντας μια μελαγχολία πικρόγλυκη... Ανάμεσα στα ευχάριστα γεγονότα, όλο και κάτι θα συμβεί να μας αναστατώσει. Ακόμη κι αν αυτό μοιάζει ασήμαντο, προσθέττει στην όλη ατμόσφαιρα...

Με τον απρόσμενο πάγο, υπό το μηδέν, κάηκαν κάμποσα από τα λουλούδια μου. Μαζί τους και 
η πολυετής γιασεμιά μου.
************************


Η Γιασεμιά

Ήταν στα χρόνια πιο μικρή η όμορφη γιασεμιά 
μου. Χαρακωμένο το κορμί στων εποχών το διάβα
με δύναμη ευδοκίμησε στης ξενιτειάς το χώμα.

Άνθος της Φύσης λατρευτό, πολυτραγουδισμένο,

το κλάδεμα απολάμβανε, χαμογελούσε η γλάστρα. 

Ω! Πόσα

τα αστρολούλουδα στην άσπιλη εσθήτα.

Στο θεϊκό της άρωμα λούζονταν πεταλούδες,

και εγώ, ημιλιπόθυμη στην αγκαλιά

της νύχτας.

Θυμόμουν την σβυστή φωνή απ’ τον καιρό

της νιότης, σαν ο πατέρας πάσχιζε μη μας

δυσαρεστήσει...

«-Κοίτα, μπαμπά, την πήγαμε στην άκρη το περ΄βόλι, τουλάχιστον να την κοιτάς και 
να την καμαρώνεις...»

Ξεσκλίδι ήρθε η γασεμιά, κρυμμένη ταξιδεύτρα.

Ξεσκλίδι έφτασα κι εγώ, και βάλτωσα 

«εις την ξένην...»


Της γιασεμιάς η ύπαρξη, τώρα σε ένα κλαράκι,

μπεζ τα ξερά αστέρια της, στο κόκκινο ανθογυάλι.

Ας αφθονούν τριγύρω του εξαίσιες ορχιδέες,

υβίσκοι άλικοι και ροζ, πανάκριβα ελικώνια...

Την γιασεμιά μου νοσταλγώ.

Στην ευωδιά της λειώνω.



Κρύβομαι σαν τα δάκρυα κατρακυλούν στον κόρφο.



Με μια μικρή, "υπερατλαντική ανθοδέσμη"... 
για όλους όσους γιορτάζουν, 
εγκάρδιες ευχές για την Νέα Χρονιά,

Πάντα με την Αγάπη,  Υιώτα

8 σχόλια:

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...


Τα λουλούδια ζουν μες τον νου μας περισσότερο. Είναι μικρές ψευδαισθήσεις που μας ικανοποιούν και μας αρέσουν. Γι αυτό ξαναγέννιουνται έλκοντας την έμπνευση προς το μέρος τους.
Γι αυτό σε κρατούν αιχμάλωτη με την ταπεινή ομορφιά τους.
Τα φιλιά μου και να έχεις αντοχές.
Κι εσύ κι ο Δημήτρης σου.
Καλημερούδια!

pylaros είπε...

Χρόνια σας πολλά αγαπητή μου Υιώτα!


Το Γιασεμί, στο στήθος σου με τρέλαναι κυρά μου...
έτσι δεν έλεγε ένα παλιό τραγούδι;

¨ενα λουλούδι σχεδόν παρόμοιο το Τσατσαμίνι ή τσατσαμινιά είχαμε στην αυλή μας μεσα γίνεται σαν περγουλιά μεγάλο με ένα Θεϊκο άρωμ

Νοσταλγίες; μιας εποχής που πέρσαε,
Οι εορτές τα Χριστούγεννα η πρωτοχρονια το Πάσχα χάνω τον εαυτόν μου στο τρέχα, τρέχα. Όταν τελειώνουν λέω Δόξα τω Θεώ!!!

Το ποίημα σου ωραίο

χαιρετσμούς

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Αιχμάλωτη μια ζωή ολάκερη,
Στρατή μου.

Θυμάμαι την μάνα που μούλεγε:...-Εσύ, παιδί μου, οκτώ μηνών περπάτησες όταν η θειά-Μάρω σου έκοψε ένα μπλου κρίνο να σε δελεάσει... κι έτσι έκανες τα πρώτα βήματα...

Χαιρετισμούς και φιλιά στην όμορφη γυναίκα σου. Πιστεύω να απολαύσατε τα πιτσουρδέλια, φετος...

Σας αγαπούμε και σας σκεπτόμαστε.

Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
τότε ήταν τα άνθη του αγαπημένου τόπου...

Τώρα, θυμάμαι και τα πανέμορφα τριαντάφυλλα μας βάζεις μερικές φορές... ξέρω και την δική σου αγάπη γι' αυτά...

Ακόμη και μαραμένα, και ξερά, τα αγαπάμε...

Φιλιά στην Ορτανσία σου,
Υιώτα

Ελπίδα είπε...

....Παρούσα, πάντα!


.... Δάκρυ.

Ελπίδα είπε...

Γιώτα, η γιασεμιά σου "ξυπνάει" πολλά, αλλά δεν έχουμε χρόνο για αναμνήσεις!
Σε "κράτησα" εδώ, έτσι: http://kyklaminovounou2016.blogspot.gr/2016/01/1940.html

Εύχομαι όλα καλά! Δε χάνονται οι άνθρωποι, εύκολα!
Φιλιά σε όλους και γράφε, εσύ!

Απ' την πυξίδα μου, θα βλέπεις το πάνω - πάνω, δίπλα...
Δε χρειάζεται να χασομεράς και πολύ με μένα!
Ξέρεις ότι "λειτουργώ" και αλλιώς, γι' αυτό είμαι και πολύ σκόρπια, άλλωστε!

Αστοριανή είπε...

Ελπίδα μου

να είσαι καλά! αυτ'ο προέχει.
Ευχαριστώ,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

...και ¨ξέρω¨πώς λειτουργείς...
αρκεί να...λειτουργείς..

Φιλί,
Υιώτα