ΣΦΡΗΓΙΛΕΣ ΩΡΕΣ

(Φωτ. Υιώτας. Μάρτης, 2016)

ΣΦΡΙΓΗΛΕΣ ΩΡΕΣ

Οι σφριγηλές της αυγής ώρες, δεν συγκρατούνται. Λούζουν

του κορμιού τις απόκρυφες εστίες, 

σεισμού ανεκμετάλλευτου. 

Πορσελάνινες φιγούρες οι λέξεις σιωπούν τρέχοντας

στην λεωφόρο της φθοράς, πασχίζοντας να αναχαιτήσουν

εκρήξεις άδοξες στο βυθό του νου 

όπου ο κόσμος έχει δικό του Θεό. 

Δική του βλάστηση. Δικούς του νόμους.

Κάπου εκεί, εδρεύει άχρωμη η κατατομή του προσώπου

σου, η φιδίσια κίνηση των εύχυμων χειλιών σου, η σκοτεινή

γυαλάδα των ματιών σου. 

Η άβυσσος του άλλου εαυτού.

Φύτεψαν ριζώματα ύπουλα τα ευγενή χέρια σου με τα 

καλλιτεχνικά δάχτυλα. Έναν λειμώνα με ηλιόχρωμους 

ασφόδελους, αθώρητο, 

μια λίμνη ρηχή να πνίγομαι κάθε φορά που έπρεπε 

να ανανεώσω την μεγάλη ανάσα της φυγής.

Στοιβαγμένες οργώσεις στο παρελθόν, 

σε ένα ποτάμι άβαθο, διψασμένου σκουπιδότοπου, 

στην παραγκωνισμένη αυλή της Αρχαίας Ελίκης, 

ασφυκτιούν και συμβιβάζονται με ψίχουλα ανεπαρκή 

για τα αποδημητικά φτερωτά της έμπνευσης. 

Το πνεύμα

λυτρώθηκε στην Άλλη Όχθη. Σε διαφορετικές τροχιές.

Η μνήμη ελευθερώνεται 

ενδεδυμένη λευκές εσθήτες

συγχώρεσης.

Κουρασμένες οι φτερούγες δεν τολμούν 

άλλα μακρύχρονα πετάγματα. 

Ο ορίζοντας επικίνδυνα φθίνει.

******

(Φωτ. Υιώτας. Μάρτης 2016)

ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΜΗΝΑ.

Με Υγεία, Υπομονή κι Ελπίδα!

Πάντα με την Αγάπη,

Υιώτα