Η καρδιά μου. η Τσιγγάνα...

(Αγριοκερασιά. Φωτο-σύνθεση Υιώτας. Απρίλης .16)

... κοντεύει να μεσιάσει ο Ιούλιος κι ο καιρός δεν λέει να ημερώσει! Βράζει, 

σαν καζάνι που κοχλάζει, ωρύεται σαν λιοντάρι που ορμάει να δείξει την δύναμή του, βροντοφωνάζει -ειδικά τις νύχτες-

 λες και θα ξεσχίσει τον ανήσυχο ουρανό 

και να πετάξει την αδύναμη σελήνη στον Ατλαντικό...

Έτσι δείχνουν και οι... παγκόσμιες καταστάσεις ...,

έτσι γοργοχτυπάει και η καρδιά...

Είναι φορές που σφίγγω τις γροθιές,

άλλες τα χείλη,

ά! τίποτε δεν αλλάζει...

Κλείνομαι στο "καβούκι" μου

και με απλά υλικά δοκιμάζω την αντοχή μου,

δαμάζοντας το άγριο θηρίο του ανομολόγητου Φόβου...

Απόψε,

δεν ξέρω πώς μπήκα στο "Τιμής Ένεκεν"!!! που μου είχε αρχίσει η ιντερνετική Φίλη "Κατερίνα" 

το αγαπημένο "κυκλάμινο του βουνού",

και η καρδιά μου πράγματι σφίχτηκε...

Μια χρονιά ακόμη δίχως "πατρίδα",

μια εποχή ακόμη με όνειρα και αναμνήσεις,

για να συμπληρώνουν το κενό...

Εδώ,

αντιγράφω

ένα αγαπημένο μου εκφραστικό δημιούργημα,

για την καρδιά...

(κι είναι από τις 3 του Νοέμβρη, 2009...)

2 Νοε 2009

Η Κ α ρ δ ι ά μ ο υ η Τ σ ι γ γ ά ν α ...

(Περίπου είκοσι χρόνια πριν, ... κοντά στο πλατανόδασος των Καλαβρύτων)

(ΈΓΡΑΦΑ τότε ...):

... νερό ασυγκράτητο μέσ' από τα δάχτυλά μου

τρέχουν οι αναμνήσεις...

Μια σπάνια φωτογραφία τσιγγάνας, στα Καλάβρυτα, 

που χαμογελάει στο 

φακό, κρυφά από τον άνδρα της...

κι ένα ποίημα,

ξεριζώνουν μικρούς ενδοιασμούς, γι' ανάρτηση...

Η καρδιά μου, αιώνια τσιγγάνα...

(πρέπει να το παραδεχτώ),

παρασύρει το νου 

και τα πάντα

γυρίζουν... γυρίζουν,

ασταμάτητα, πολλές φορές επώδυνα...

Ας είναι! Αφού περαστικοί είμαστε... προς τί η διαμαρτυρία...

Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ Η ΤΣΙΓΓΑΝΑ

Ω! Μη κοιτάζετε πλέον το βαρύ μέτωπό μου

όπ' ασήκωτο σύννεφο τη βροχή προμηνύει...

Είν' το βάρος των χρόνων που λυγίζει τους ώμους,

Είν' τα ίχνη βημάτων που σαστίσαν τους δρόμους...

Είν΄το φάσμα ονείρων όπ' ατέλειωτα μένουν

στα μεγάλα συρτάρια και το φως περιμένουν...

Μη κοιτάζετε άλλο το σκυφτό μέτωπό μου,

το θαμπώνει ο ήλιος κι ας είν' ώρα που δύει...

Το μοιράστηκ' ο χρόνος, το χαράκωσ' η θλίψη.

Μαραθώνιος το δάκρυ τη χαρά να συνθλίψει.

Όποια αγγίζω ρυτίδα, ποταμός είν' που τρέχει

την ανείπωτη πίκρα,που σφραγίδα δεν έχει...

Την ψυχή μου κοιτάξτε που ξεχνά να γεράσει

σ' ένα άγνωστο κόσμο, τραγανό σαν κεράσι...

Μ' ένα τόξο καλπάζει, με βοστρύχους λυμένους

λες κι ατίθασο άτι σ' ουρανούς μαγεμένους,

σε κορφές χιονισμένες, σε λιβάδια ανθισμένα,

σε πηγές κοιμισμένες, σ' ακρογιάλια θλιμμένα...

Την καρδιά μου κοιτάξτε, που συχνά δραπετεύει

τυλιγμένη σε φέγγος την αφή ν' αναδεύει...

Αίμα η πέννα να στάζει στο τρεμάμενο χέρι,

ασταμάτητος τζίτζικας σε καυτό καλοκαίρι...

Σαν βοριάς στροβιλίζεται στη μεγάλη αλάνα

και χορεύει, χορεύει,

παθιασμένη Τσιγγάνα...

Την ψυχή μου σας δίνω,

την καρδιά σας δωρίζω,

κι ας το ξέρω,

καμία

απ' τις δυο δεν ορίζω!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Αχ! Κατερίνα!

Κάνε καμιά προσευχή, εσύ που πιστεύεις καλλίτερα από μένα...

Τουλάχιστον να ηρεμήσει ο κόσμος,

και οι καρδιές...

Φίλες και Φίλοι μου,

καλά να περνάτε,

πάντα με την αγάπη,

Υιώτα