(Φωτο-σύνθεση Υιώτας. 2014)
Μοιρασμένη Γη
Τινάχτηκα μεσονυχτίς στης βροχής το κάλεσμα.
Το σώμα πέτρινο. Η ψυχή σ' αυγινό τοπίο.
Η θύμηση ενεργή.
Απόμακρα, ακούγονταν η ρυθμική ανάσα των πουλαριών
κατά μήκος της ακτής που με αγκάλιαζε, αφρίζοντας
στα πάθη της.
-Άναψε μια φωτιά, διέταξε η Βροχή, να λαμπυρίσουν
τα σκότη των αμόλυντων χρόνων.
Αχ! Μοιρασμένη πατρίδα, σε αμοίραστο όνειρο.
Αχ! Ωκεανοί εγκληματίες.
Αχ! Ουρανοί απόμακροι. Άδεια μάτια. Κρεββάτια άψυχα.
Αχ! Αδέσμευτα ιστιοφόρα της νοσταλγίας.
Γυάλινες οι στιγμές. Οι υποσχέσεις εύθραυστες.
Θολές οι εικόνες. Η αίσθηση, ημιλιπόθυμη.
Δεν είναι πλέον η απόσταση που σφάζει την σάρκα
στη θύμηση της αφής σου.
Δεν είναι η γύρη της λεμονιάς του αφρόντιστου κήπου
που έπνιξε την κραυγή της αναμενόμενης ερώτησης.
Είναι το χτύπημα στην καρδιά που νεκρώνεται
μην αντέχοντας να ψηλαφίζει
για την ακέρια ύπαρξη της γλώσσας μου
σε ακρογιαλιές ξένες.
-Ψάξε στο φως των παιδικών ματιών,
ψιθύρισε η ξενέρωτη νύχτα.
Εκεί ν΄ αποθέσεις το μακρύπνοο όνειρο.
Διπλώθηκα στην άνοστη μελωδία της βροχής.
Αύριο; θα δω τα μάτια σου.
(2014)
(από την εσώκλειστη λεμονίτσα μου. 2019)
Πάντα με την αγάπη μου
Υιώτα
6 σχόλια:
Συγχαρητήρια ξενιτεμένη μας φίλη,
εξαιρετικοί οι στίχοι σου με μια βαθιά-ακριβή αίσθηση νοσταλγίας...
«Είναι το χτύπημα στην καρδιά που νεκρώνεται
μην αντέχοντας να ψηλαφίζει
για την ακέρια ύπαρξη της γλώσσας μου
σε ακρογιαλιές ξένες».
Δραματικό τετράστιχο που περικλείει τον αθεράπευτο καημό:
«Μοιρασμένη πατρίδα, σε αμοίραστο όνειρο».
Μια εκλεκτή συγκίνηση από τους λεπτούς αυτούς στίχους, Υιώτα.
Κι αυτή η αγωνία «για την ακέρια ύπαρξη της γλώσσας μου»!
Είναι πολύ φτωχό το πνεύμα μου για να σχολιάσει έστω και μια λέξη
επάνω σ'αυτούς τους στίχους,δέξου μόνο το θαυμασμό μου και την αγάπη μου!
Υποκλίνομαι στην αξεπέραστη γραφή σου!
Α! Φίλε μου Ευρυτάνα. Ιχνηλατείς τις βαθύτερες σκέψεις μου
και με συγκινείς.
Μοναξιά κι ωκεάνια απόσταση μας τρώει τα κόκαλα...
Καλή εβδομάδα
Σας φιλώ
Αρη μου,
πράγματι, η αγωνία «για την ακέρια ύπαρξη της γλώσσας μου»! με πληγώνει.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη έγνοια μου.
Τα παιδιά..., αν και μιλούν την Ελληνική θαυμάσια -από την επιμονή των τόσων χρόνων μου-
ευτυχώς προσπαθούν κι αυτές.
Τί να λέμε!
Πάλι καλά
Χαιρετισμούς σε όλους σας
... την αγάπη μου! ΦΡ.
Φρέζια μου, μοσχομυριστή κι αγαπημένη
η ξεχωριστή αγάπη που μου χαρίζεται δίχως αντάλλαγμα, αυθόρμητα, ειλικρινά,
αυτή είναι τόσα χρόνια
ο ωραιότερος δεσμός.
Φίλησέ μου όλους όσους αγαπάς ξεχωριστά, από τα άνθη του κήπου σου, μέχρι τα ψηλά όρη που αναζητούν την παρουσία σου.
Να είσαι πάντα καλά, Φίλη μου.
Δημοσίευση σχολίου