16 Φεβ 2020

Ευχαριστώ, Βάϊε!

ΕΝΑ ΥΠΕΡΑΤΛΑΝΤΙΚΟ 
"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" 
- με τα χρώματα της αγαπημένης Πατρίδας

και μια αγκαλιά 

κυκλάμινα!

 


(αντιγραφή από την ευγενική ανάρτηση 
του Βάϊου Φασούλα
                           στο FACE-BOOK, 02-16-2020)
(Ταξιδεύοντας, Φωτο-σύνθεση Υιώτας, 2018)

Μοιρασμένη Αγάπη
                                Αγάπη δεν είναι.

«... ανάθεμάσαι, Μούσα, 
που εμπνέεις, δήθεν, 
τους δι-πάτριδες!

Μοιρασμένη Αγάπη, 
Αγάπη δεν είναι.
Τυφλή Αγάπη, πάλι Αγάπη δεν είναι.

Δεν είναι τούτη η καρδιά ισοσκελής,
ούτε η Αγάπη που φωλιάζει μέσα της, είν’ ισορροπημένη.
Κρυμμένες είναι και οι δυο, 
επιμελώς. 
Εύθραυστες
κι οι πτυχές που την καλύπτουν.
Πότε η μια, πότε η άλλη σαν δίδυμες ασφυκτιούν,
η δε στιγμή είν' άγνωστη
όταν εκάστη ξεπετιέται
πηγή απροσδόκητη.
 Όταν 
στο ζύγισμα τα πόδια σέρνονται
και αδυνατεί, επίπλαστο το νόμισμα, να βρει
ισοτιμία κι εξίσωση…
Μου λες:
«Καλή σου ημέρα και στις ρίζες σου, 
που θυμίζουν βαρυποινίτη
με αλυσίδες, χωμένες βαθιά στη γη. ... ... ..."
Το λυκαυγές του γυρισμού σου, 
θαρρώ δε θα το δεις ποτέ!
Τάχα κι εγώ το είδα; Χα! (Βάϊος Φ.)
Αυτές κι αν είναι αλυσίδες, 
ασήκωτες, Φίλε κι αδελφέ! Αυτές 
που μας σέρνουν στην άβυσσο
που ποτέ δεν υπολογίσαμε σωστά...
Βλέπεις,
εδώ είναι οι άλλες ρίζες μας, 
οι ζωντανές,
που μιλούν με ήχους αρχαίους,
γνώριμους, που σιγά μα σταθερά 
εξαφανιζόμαστε μέσα τους.
Αυτή,
η αμοίραστη Αγάπη 
θερμαίνει το κάθε αγκάλιασμα,
κυκλοφορεί ζεστό αίμα στο κάθε 
άγγιγμα,
επιστρέφει κάθε θυσία που δώσαμε
εις την ξένην...
Ο γυρισμός; Αυτός είναι Θάλασσα.
Εικόνα κόλπου, μικρού, και 
προσφιλούς,
όπου κρυφομιλεί με τις υπόγειες 
σπηλιές της Αρχαίας Ελίκης...
Πότε ερωτικοί παφλασμοί,
πότε άγριοι, αγγίζουν τους αλμυρο-
γδαρμένους κίονες, ντύνοντάς τους 
με μαγεμένα λουλούδια,
αθώρητα στα νοτισμένα μας μάτια.
Διώχνω βαθιά τα δάκρυα 
που ξεχείλισαν
και σε χρεώνω, 
αδελφέ διπλο-ξενητεμένε, 
για όλα 
τούτα τα κύματα.

Στο χώρο που έχτισες όλους σου
τους πόθους, σου
στέλνω φιλί με τις ορδές 
των ανέμων που με πλαισιώνουν,
σπόροι να γίνουν κι ευωδιές 
στον κήπο σου.
Ευχές 
φορτωμένες σκέψεις όμορφες
και κτύπους της καρδιάς, 
της μοιρασμένης...

Υιώτα "ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ"
και Δημήτρης,
Από το "Μακρονήσι" που κρατάει τις αγάπες μας.
Να είστε όλοι καλά.


Top of Form


4 σχόλια:

Frezia είπε...

Ευχαριστούμε που για άλλη μια φορά μας χαρίζεις
τους θησαυρούς της σκέψης σου.
Απόλαυση η γραφή σου μας ανεβάζει,και μας δίνει
δύναμη για να ξεχνάμε τις όποιες αντιξοότητες στη ζωή μας!
Καλά να είσαι εσύ και οι αγαπημένοι σου.Σ,αγαπάμε....

Αστοριανή είπε...

Αγαπημένη Φρέζια,
Εμείς σε αγαπάμε, Φίλη μου!

Όσο για τα ζεστά στην καρδιά μου λόγια σου, κάθε φορά που με πλησιάζεις κι αφήνεις τα ίχνη σου, τί να πω!!!

Τώρα που μας "γέλασε" ο καιρός...!!! πάλι σε σκέφτηκα διαφορετικά. Θυμήθηκα τον ..."αμερικάνο σου" που ψήθηκε στο κρύο... Τώρα που βγάζει νέα, φρέσκα κλαδάκια... (κι έχει πνίξει τα πάνω παράθυρα) θα περιμένω κατά τον Απρίλη να ταχυδρομήσω, ξέρω πώς, κλωναράκια σε αλουμινόχαρτο ανάμεσα στα βιβλία... και, ξέρεις;
ΕΙΔΑ στο " πιντερεστ", στο κομπιούτερ, ότι όταν ανεβάσει κάμποσο ...ύψος, τον κονταίνεις, φυτεύεις το κομένο κομμάτι, και το άλλο με τις ρίζες... το χρησιμοποιείς για μπόλιασμα(θα σου πω πώς), με κομματάκια από τον Χριστουγενειάτικο κάκτο... και γίνεται δεντράκι...)
Εις αναμονήν...

και πάντα με την αγάπη μος,
Σας φιλούμε

akrat είπε...

Καλησπέρα, τελικά οι άνθρωποι που είστε μακριά, είστε οι μόνο που ζείτε χωρίς τα εδώ βαρίδια. Και πάτε μπροστά τα πράγματα.

ΕΥΧΟΜΑΙ ΥΓΕΙΑ...

Σημείωση... Επανήλθα

Αστοριανή είπε...

Καλώς επανήλθες
Αγαπητέ Ακρατ.
Εύχομαι υγεία, ηρεμία και υπομονή.

Οι αλυσίδες μας, εκείνες που μας δένουν με την πατρίδα
είναι περισσότερο σκληρές από τα εκεί βαρίδια
-όπως τα περιγράφεις...
Να είστε καλά.