ΛΕΙΟ ΛΙΘΑΡΙ

ΛΕΙΟ ΛΙΘΑΡΙ

(σχέδιο Υιώτας. 2014)

ΛΕΙΟ ΛΙΘΑΡΙ

Λείο, καλοπλασμένο το λιθάρι 

όταν στοχεύουμε στην εύγλωττη επιφάνεια του νερού. 

Τσακίζουμε τα πόδια.  Λυγίζουμε το σώμα ωσάν κλαδί καταπιεσμένο από άγριους αγέρηδες,-ίσως από το ίδιον βάρος- τινάζουμε το χέρι να το εξακοντίσει, 

να φτερουγίσει -λες και προκλητική ευεξία στην υγρή επαφή, 

να σχεδιάσουμε κύκλους χαριτωμένους. 

Κύκλους που απλώνουν κι ανοίγουν, τυλιγμένους σε παιγνιδιάρικο θαυμασμό, ως που να βρει το βάρος του, 

το λείο λιθάρι, να καταποντιστεί 

στην δική του άβυσσο...

Λείο, ή όχι, άβουλο λιθάρι είμαστε.

Λειαίνουμε την επιφάνεια να ευκολο-γλιστράμε, αίλουροι στις αντιξοότητες. Λησμονούμε την αρχή της εκκίνησης. Ευαγγελιζόμαστε με άσκοπα σκαμπανεβάσματα, ξεπλένουμε 

την αρμύρα των δακρύων με 

την ευεργετική βροχή, συνδέουμε 

την αγριάδα της θάλασσας με τα μαύρα σύννεφα της αμαρτίας.

Με πανιά σχισμένα, με κατάρτια σπασμένα πνιγόμαστε σε ρηχό κόλπο ή βουλιάζουμε 

σε βαθύ ωκεανό.

Αρνούμαστε εγωϊστικά 

                             (Φωτο-σύνθεση Υιώτας. Τα βήματα του Φεγγαριού. 2014)

την έσω αναθεώρηση. 

Παραβλέπουμε την εσώτερη βάπτιση.

Διαγράφουμε την θεία αναγέννηση.

Οι αρτηρίες μας, αγωνίζονται δύσκαμπτες 

από την τροφοδότηση της εφήμερης ευχαρίστησης. 

Του δε χειμώνα η άκοπη νάρκωση

τους αρμούς σκουριάζει. 

Οι διαδρομές; αστόχαστες. 

Σύντομα θα μας ξυπνήσει πολύβουη, πολύχρωμη, ακατάληπτη, η ορμή 

της Άνοιξης. 

Οι φωλιές, απροετοίμαστες.

Η καρδιά, ανέτοιμη. Οι φωνές αταίριαστες. Ο νους σε υπνηλία. Στο βάθος τού είναι 

της εγρήγορσης οι φόβοι νωθροί, ασχημάτιστοι . 

Γύρω, καραδοκούν οι σαρκοβόροι γύπες, για τρυφερά θύματα. Για μυαλά αζύμωτα.

                                       (Φωτ. Υιώτας. Μαρτιος 2007)

Ακάθεκτη καλπάζει η Άνοιξη. Ευφραίνει αισθήσεις. Προγραμματίζει επίπονα σχέδια. Διδάσκει. Και απαιτεί.

Συχνά, συγχωράει τους αδαείς.

Γνωρίζει την αναλγησία του θανάτου.

Θερμαίνει κι αγκαλιάζει την Αγάπη.

Μισεί και εξανίσταται στην εσκεμμένη προδοσία της αθωότητας.

Γυρίζει αντίθετα το πρόσωπο 

στην τέχνη του κρυμμένου μίσους.

Κουράζεται στην ανώφελη επανάληψη 

του λάθους. Κι αδιαφορεί.

Οι πυρκαγιές δεν την αγγίζουν. 

Έχει τις θύελλες.

Σε ανοιχτή παλάμη δεν κρατιέται 

το ζείδωρο ύδωρ.

Η Άνοιξη θέλει δύναμη. 

Απαιτεί πάθος. Αλλιώς εκδικείται. 

            (Υιώτας, Τουλούζ. Γουέστμπερυ, 2007)

Κι εμείς, λείο λιθάρι, επιφανειακά καλοπλασμένο, πνιγόμαστε σε ρηχό κόλπο ή σε βαθύ ωκεανό. 

Καταποντιζόμαστε στην δική μας άβυσσο, στην απύθμενη αγκαλιά της θάλασσας 

από όπου κάποτε ξεκινήσαμε, έρμαιοι,

στην κατεύθυνση των ανέμων.

************

Πάντα με την αγάπη και την υπομονή,

Φίλες και Φίλοι μου.

Υιώτα