"Το Νόστιμον Ήμαρ" Υιώτα-Βάϊος
(από την παρουσίαση του Βάιου, στο "Φέις Μπουκ)
"Ανάθεμά σε, Μούσα! που εμπνέεις, δήθεν, τους δι-πάτριδες! (έγραφα κάποια νύχτα, ξάγρυπνη, με την μισή καρδιά και τον νου θολωμένο) ...
Μοιρασμένη Αγάπη, Αγάπη δεν είναι.
Τυφλή Αγάπη, πάλι Αγάπη δεν είναι...
"-Καλή σου ημέρα και στις ρίζες σου, (μου συμπληρώνει στο πιο πάνω "γαλάζιο ποίημα μου" κι ο φίλτατος Βάϊος) που θυμίζουν βαρυποινίτη, με αλυσίδες χωμένες βαθιά στη Γη. Το λυκαυγές του γυρισμού σου δεν θα το δεις ποτέ! Τάχα κι εγώ το είδα; Χα!"
...Ποιο "λυκαυγές" να είχες στο νου σου, Βάιε, εκείνη την στιγμή... αφού ΗΣΟΥΝ στην πατρίδα! Με την Μάρω, με την Χριστίνα και τα αγγελούδια τους, κι όμως, "ρίζα ασερνικιά, -όπως μούλεγες τον γιο σου-" είχες εκεί, στην Μητριά, που είχε ριζώσει για καλά, με την δική του οικογένεια...,
" απόδημη δασκάλα κι αδελφή μου" με έλεγες... Κι όμως!
...καρδιά βαρυποινίτη, είχες κι εσύ, Φίλε αγαπημένε.
Κι υπολογίζαμε, μόλις περάσει το "χτικιό", να ρθούμε για μια βόλτα...
Μόνο που κι εσύ πήγες να συναντήσεις τον Δημήτρη μου, τελείως απροσδόκητοι κι δυό σας!!!
Τώρα, η Μάρω σου, πόσα να λέει μαζί μου για την Αγάπη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου