Χρόνια σου Πολλά, αγαπημένη.
Σε έμαθα, τόσα χρόνια. Τρυφερή, κρύβεσαι από το αδηφάγο πλήθος, προτιμώντας να χάνεσαι.
Μα όταν αρχίζει να χοχλάζει η καρδιά σου, κι αναζητάς το τόξο μου,
το γυρίζεις καρφί στην καρδιά μου...
και "φούρνος να μη καπνίσει..."
Σε βλέπω να ραγίζεις με αυτά που γράφω, ΓΝΩΡΙΖΩ, δεν είχαν αυτό το σκοπό... Ξέρω πως με σκέπτεσαι. Λες και είμαι δίπλα σου. Μη μου δικαιολογιέσαι.
Είναι Κυριακή βράδυ. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
Ο Δεκέμβρης ξεψυχάει, 27, κιόλας. Είπα να ρίξω έξω, μια ματιά...
Τα σύννεφα γεμίζουν τα ντεπόζιτά τους να πλύνουν τις βρωμιές της Γης, αργότερα. Ούτε ίχνος αστεριών, ούτε αναλαμπή της γηραιάς σελήνης.
Πού θα βρει τον δρόμο, να μιλήσουμε απόψε.
Μπήκα με κρυφή περιέργεια στο "ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ"...
ΆΛΑΛΗ! που έγραψες κάπου, κι εσύ.
Ψηλαφιστά, θα αγγίξω μία-μία τις φωτογραφίες του, που έβαλες για να με λειώσεις, απόψε. Και νόμιζα ότι κάπως κατάφερα να μειώσω τον κρουνό των δακρύων.
Πώς κατόρθωσα να μετράω τις ανάσες, να ελέγχω τους κτύπους της καρδιάς, (τώρα, το ξέρει, μισή-μισή την μοιραζόμαστε,) και να πιέζω την ελάχιστη λογική που μου απέμεινε, για να κινούμαι, για να μη πιάνομαι τοίχο-τοίχο, για να προχωρώ... να λέω ότι ψευτο-υπάρχω και ότι θα τα καταφέρω...
Κι ήρθες, με το ομορφότερο Χριστουγεννιάτικο Δώρο σου, να θαμπώσεις τα μάτια μου, να ρουφήξω τους βόγγους μου, να λιγοστέψω την δύναμή τους που φωλιάζει αόρατη στους άβαφους τοίχους, να μην τους ακούω κάθε φορά που τον σκέπτομαι...
Τον έβαλες τόσες φορές στην σειρά, έτοιμο να στροβιλιστεί, να προσπαθεί, μα να μη τα καταφέρνει...
Εκεί! Στάσιμος. Στα μισά της στροφής ενός χορού που ποτέ πλέον δεν θα ολοκληρωθεί.
Σαν να μη χορεύει για μένα, για κείνον, για τους υπόλοιπους, που κρυφά τον ζήλευαν... κι ήταν οι στροφές του γεμάτες πάθος. Ισορροπία. Λεβεντιά.
Κι όμως, σε ευχαριστώ που μου τον έφερες κοντά μου. Σημάδι, που ψάχνω άπειρες φορές, να ρθει, να μου πει μια κουβέντα.
Απόψε, θα ρθει συντροφιά στο κρύο κρεβάτι μας, θα αγγίξω την πλευρά του, θα χαίδέψω το μαξιλάρι του, θα πω με τα μάτια την καληνύχτα μου, για να γυρίσω και να αφήσω τα δάκρυα αθόρυβα στο δικό μου. Κι όμως, τον βλέπω. Δίπλα μου να στροβιλίζεται.
Η κόκκινη γραββάτα,
θηλειά στο λαιμό μου.
Κανείς δεν με ακούει.
Κανείς δεν με βλέπει.
Τέλεια αποχή.
Τα πιο μοναχικά, τα πιο λυπημένα Χριστούγεννα.
Ίσως, αδειάσει το πυθάρι, και να στεγνώσουν τα δάκρυα μου, γι΄απόψε.
Αύριο; Έχει ο Θεός.
Σε δέκα ημέρες, θα λείπει για ένα εξάμηνο!!! Λες κι έφυγε ποτέ του!
Καλή νύχτα, για μένα.
Ήδη πρωί, "καλή μέρα" για σένα, Φίλη ακριβή.
Πάντα με την αγάπη μου.
28 Δεκ 2020
6 σχόλια:
Καλησπέρα φίλη μου, μπήκα εδώ στο μπλογκ σου "να σε δώ" διότι αισθάνομαι
ποιο κοντά σου από ότι στο φέις. Σου εκφράζω τον θαυμασμό μου
και την αγάπη μου για όλα αυτά που μας χαρίζεις, τα ποιήματα,
της ζωγραφιές, τα λουλούδια του κήπου σου, τις χρωματικές συνθέσεις
και τα διάφορα κείμενα κ.λ.π κ.λ.π. Εύχομαι να είσαι καλά,
πάντα δημιουργική και χαρούμενη...Καλό ανοιξιάτικο μήνα από τη δευτέρα!
Σε φιλώ με πολύ αγάπη...
Δεν ξέρω τι γίνεται με τα ποιήματά σου.
Για ένα ανεξήγητο λόγο με καθηλώνουν και απίστευτα με ηρεμούν
υπέροχη φωτογραφία, με το πανέμορφο δώρο...
περνάει ο καιρός, αγαπητή φίλη...
Ο Θε ός να τον αναπαύσει...
εύχομαι όλες οι φιλίες σου να είναι γερές... και να σου κάνουν τις καλλίτερες εκπλήξεις...
έναν καλό μήνα για αύριο εύχομαι...
γεια και χαρά...
"Φίλη ακριβή."
Πόσο ακριβή, λέξη, Γιώτα μου!
Τζάμπα αγαπάμε, Γιώτα μου, τζάμπα!
Προκύπτει από μέσα μας.
Δεν έχει αντίκρισμα κανένα, με την ύλη.
ΚΡΑΤΑ ΓΕΡΑ!
Είτε μιλώ, είτε σιγώ, κυλάς μέσα μου και το ξέρεις, ΚΑΛΑ!
Στην ανάρτηση του Βάιου Φασούλα, γράφει αυτό:
"" ΤΟ ΝΟΣΤΙΜΟΝ ¨ΗΜΑΡ" ΥΙΩΤΑ-ΒΑΪΟΣ"
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. -
1 – 0 από 0
Τα νέα σχόλια έχουν απενεργοποιηθεί για αυτή την ανάρτηση από το διαχειριστή ιστολογίου.
Ίσως κάτι πάτησες λάθος.
Να συλλυπηθώ από εδώ στην οικογένειά του και να ευχηθώ κι από δω, "ΚΑΛΗ ΑΝΑΠΑΥΣΗ" στον Βάϊο!
Ήταν ΣΟΚ, είναι μεγάλη απώλεια και θα φανεί στο μέλλον.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ! (έτσι κι αλλιώς!)
'Εχεις δίκιο, Φίλη μας!
Το μόνο, ελπίζω να τα δεί η οικογένειά τους.
Από την δική μου θέση, σε ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου