΄Ένα καθυστερημένο Γράμμα...

 

Ένα καθυστερημένο Γράμμα  ...

(Χριστίνα,   Δημήτρης,   Γιάννης)

Στον  ΔΗΜΗΤΡΗ  ΣΤΡΑΤΗ, τον Μίμη μας!   Απρίλης 2021.

 Δημήτρη μου,                                                             

 Πλησιάζει η Μεγάλη Εβδομάδα, η εβδομάδα του θρήνου... Με κουράγιο, ελπίδα και υπομονή,  μετά έρχεται η Ανάσταση!!! 

Σου στέλνω αυτά τα λόγια καρδιάς, να τα δεις στη γειτονιά των αστεριών όπου κατοικείς τώρα. Δεν άντεξε άλλο η επιδιορθωμένη καρδούλα σου Μίμη μου! Όπως και του άντρα της αδελφής μου, στην Μαδρίτη... Ίδιο καιρό! Δεν ήμουν στην τελετή της αναχώρησής σου, Μίμη μας, με την Επιδημία δεν ήμουν στην Αθήνα... και με πνίγουν όλα αυτά που ζήσαμε όλοι μαζί, τα σαράντα χρόνια που γνωριζόμαστε. 

Για μένα δεν έφυγες. Τηλεφωνώ στο σπίτι σας για να ακούσω τον χτύπο του τηλεφώνου και μετά λέω, -Δεν είναι κανείς στο σπίτι. Κάπου πήγανε, Και ησυχάζω. Δεν μπόρεσα να είμαι κοντά στην υπέροχη, ξεχωριστή και γενναιόδωρη φίλη μου, Γιώτα και τα κορίτσια σας... και υποφέρω. (Τώρα, τα λέμε, όμως τηλεφωνηκώς!!!! )

Δημήτρη μου, τι να πρωτοθυμηθώ για όλα αυτά τα χρόνια που γνωριζόμαστε; Τα καλοκαίρια στην Ελλάδα μας; Στην Αίγινα; στο Αίγιο; Στις ακρογιαλιές της Αθήνας μας; στις ωραίες ψησταριές της Φωκίωνος Νέγρη; Οι ανθισμένες νεραντζιές της Αγίου Μελετίου, που έκοβες κλαράκια, μοσχοβολιά  για το δρόμο, σε πεθύμησαν... Τα δροσερά βράδυα στα προάστια της Αθήνας μας... ; Τι να πρωτοθυμηθώ;

Αυτό, όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι την πρώτη φορά που ήρθα στη Νέα Υόρκη, στους 46 Δρόμους, στην Αστόρια, κοντά στα ΚΑΟΥΦΜΑΝ ΣΤΟΥΝΤΙΟ. Σας τηλεφώ-νησα χωρίς να σας γνωρίζω, ότι φέρνω το Πρώτο Βραβείο Ποίησης που κέρδισε η κυρία Στρατή, από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, (όπου ακόμη είμαι στο Διοικητικό Συμβούλιο). Το διήγημά της ήταν: "Ο Μίστερ Αίημος" ...

Όταν ήρθα στο υπέροχο, αρχοντικό σπίτι σας, εκεί στην Ελληνοκρατούμενη Αστόρια, με υποδέχτηκε με ευγένεια μια ψηλή μελαχροινή με υπέροχα μάτια και μου συστήθηκε, -είμαι η κυρία Στρατή, περάστε. Τα κοριτσάκια της ήταν στο σχολείο... Καθήσαμε και μιλήσαμε για την Ελλάδα. Εγώ, με τον αυθόρμητο χαρακτήρα μου και με τη χαρά που βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη και σε ένα φιλικό αρχοντικό σπίτι, ήμουν λαλίστατη. Μετά από αρκετή ώρα, σηκώθηκα να φύγω, γιατί με περίμεναν οι συγγενείς μου.Η κυρία Γιώτα, με παρότρυνε να μείνω για να με δεις κι εσύ.  Σε λίγο, ήλθες εσύ, κουβαλητής φορτωμένος με αγαθά για το σπίτι,

 Εγώ, μόλις σε είδα, σε αγκάλιασα και στράφηκα προς την Γιώτα. -Κυρία Στρατή, δεν μου είπατε ότι έχετε τόσο γοητευτικό σύζυγο, και σε φίλησα. Με κοίταξες ερευνητικά χωρίς να πεις λέξη. Γυρνώντας προς την Γιώτα, της είπες, “-Γιώτα, περιποιήθηκες την κυρία που σου έφερε το βραβείο και μάλιστα το Πρώτο από την Ελλάδα μας; Είδα την Γιώτα να δακρύζει και να λέει, “Βεβαίως Δημήτρη μου, είναι δυνατόν; Λέω μάλιστα, να την κρατήσουμε στο σπίτι μας, όσες μέρες θέλει... θα χαρούν και τα παιδιά...

 Αυτό ήταν!!!! Με βάλατε στην οικογένειά σας.

Το πρωί που ρώτησα τη Γιώτα γιατί έκλαψε, μου είπε “-Χριστίνα μου, ο Δημήτρης είναι πολύ δύσκολος στις παρέες μας πόσο μάλλον να μείνει κάποιος στο σπίτι μας,” Και της λέω, -αφού είχαμε μιλήσει αρκετά για τις ζωές μας, - Είναι δυνατόν Γιώτα μου, ένας τόσο έξυπνος, όμορφος, λεβέντης -δύο μέτρα άνδρας, χορτασμένος από τη ζωή και μάλιστα ναυτικός, να μη καταλάβει αμέσως ποιά είμαι; Άλλωστε, θυμάσαι; σου είπε το άλλο πρωί, “ -να μείνει η Χριστίνα όσο θέλει εδώ, είναι ντόμπρα, από καλό σπίτι και μου αρέσει επειδή είναι αυθόρμητη, ξεκάθαρη ...”

Και μετά με ξεναγήσατε στη Νέα Υόρκη... Και που δε με πήγατε! Στο Metropolitan, στο Broadway, στο Plaza Ηοτέλ που μου άρεσε να πίνω τον καφέ μου και εσύ συχνά με κορόιδευες ¨βλάχα-αριστοκράτισσα"; ή,  Στο άπλετο εστιατόριο στο Ατλάντικ Σίτυ έξω από την πόλη της Νέας Υόρκης, που ήτανε κυριολεκτικά μέσα στη θάλασα και τρώγαμε τις τεράστιες γαρίδες .. και έλεγα στη Γιώτα, “-καθάρισέ μου τες. Εγώ δεν είμαι από θάλασσα, αλλά από τον κάμπο, στην Θεσσαλία”.   Από τότε δεν χωρίσαμε. Σχεδόν κάθε χρόνο, Χρισστούγεννα, ερχόμουν στη Νέα Υόρκη και εσείς, τα καλοκαίρια στην Ελλάδα. Καλεσμένη η Υιώτα σε εκδηλώσεις της ΠΕΛ, στην Αθήνα, στους Δελφούς, στην Πάτρα... Σας πήγα και στον "βαμβακιένιο" γενέθλιο τόπο μου... και πού δεν έχουμε πάει. Ο Γιάννης μου; Σαν μεγάλος αδελφός του!

Το κυριότερο! Σας ευχαριστώ για ότι κάνατε για μένα ηθικά και οικονομικά και με τις συμβουλές σου Δημήτρη, τις αυστηρές και τις δίκαιες. Είμαι σίγουρη ότι μας βλέπεις από την γειτονιά των αγγέλων και των αστεριών και μας στέλνεις την Αγάπη σου. Στέλνω κι εγώ στην Γιώτα και την οικογένειά της, κάτι από την καρδιά μου: Να του το διαβάσετε, όταν τον επισκευτείτε στο κοιμητήριο που τον αγκάλιασε.

          Ο Όλυμπος ράγισε

          και ο κάμπος θρηνεί

          για τον ξεχωριαστό φίλο μου

          που ξεψύχησε με το φευγιό της νύχτας.

          Οι πασχαλιές δεν άνθισαν,

          οι παπαρούνες μαυροφορέθηκαν,

          οι καμπάνες των Μετεώρων και της Ερμούπολης

          χτύπησαν θλιμμένα.

          Ένας αετός τον σκέπασε με τα γιγάντια φτερά του

          και το ολόγιομο φεγγάρι στο ξεκίνημα του Σεπτέμβρη

          θα φέρνει τη βροχή των ματιών που σε λάτρεψαν .....

Πάντα με την θύμησή σου, Δημήτρη μας.

Γιάννης και Χριστίνα Αγρογιάννη – Κανελλοπούλου

(Μέλος του Δ.Σ. Της Πανελλήνιας  Ένωσης Λογοτεχνών, Αθήνα)

=========

Φίλες και Φίλοι μου,

ο Θάνατος δεν αντέχεται. Ο εσώτερος φόβος δεν ξεπερνιέται.

Είθε να είναι ανώδυνος, όσο γίνεται, και σύντομος σαν την αστραπή.

Η θύμηση, αυτό το Σαββατο-Κύριακο, και πάντα, ανάβει το κεράκι στην αξεπέραστη έλλειψη. Με τρεμάμενη φλόγα στο βλέμα και πληγωμένη καρδιά, σας φιλώ. Γιώτα.

ΜΝΗΜΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΡΑΤΗ

Δημήτρη μου,

Αθήνα, 24-5-2021

Πλησιάζει η Μεγάλη Εβδομάδα, η εβδομάδα του θρήνου...αλλά μετά έρχεται

το Πάσχα, η Ανάσταση!!! Θέλω να σου στείλω αυτά τα λόγια καρδιάς,

στη γειτονιά των αστεριών όπου κατοικείς τώρα.

Δεν ήμουν στην τελετή της αναχώρησής σου, και με πνίγουν όλα αυτά που ζήσαμε

όλοι μαζί, τα σαράντα χρόνια που γνωριζόμαστε.

Για μένα δεν έφυγες. Τηλεφωνώ στο σπίτι σας για να ακούσω τον χτύπο του

τηλεφώνου και μετά λέω, δεν είναι κανείς στο σπίτι. Κάπου πήγανε, Και ησυχάζω.

Δεν μπορώ να είμαι κοντά στην υπέροχη, ξεχωριστή και γενναιόδωρη φίλη μου,

Γιώτα και υποφέρω. Τα λέμε, όμως τηλεφωνικώς................!!!!

Δημήτρη μου, τι να πρωτοθυμηθώ για όλα αυτά τα χρόνια που γνωριζόμαστε;

Τα καλοκαίρια στην Ελλάδα μας; Στην Αίγινα; στο Αίγιο; Στις ακρογιαλιές της

Αθήνας μας; στις ωραίες ψησταριές της Φωκίωνος Νέγρη;

Τα δροσερά βράδυα στα προάστια της Αθήνας μας;

Τι να πρωτοθυμηθώ;

Αυτό, όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι την πρώτη φορά που ήρθα στη Νέα Υόρκη

και σας τηλεφώνησα χωρίς να σας γνωρίζω, ότι φέρνω το πρώτο βραβείο ποίησης

που κέρδισε η κυρία Στρατή, από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, (που εγώ

είμαι χρόνια στο διοικητικό συμβούλιο).

Όταν ήρθα στο υπέροχο, αρχοντικό σπίτι σας στην Αστόρια, με υποδέχτηκε με

ευγένεια μια ψηλή μελαχροινή με υπέροχα μάτια και μου συστήθηκε, είμαι η κυρία

Στρατή, περάστε.

Καθήσαμε και μιλήσαμε για την Ελλάδα. Εγώ, με τον αυθόρμητο χαρακτήρα μου και

ΜΝΗΜΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΡΑΤΗ

Δημήτρη μου,

Αθήνα, 24-5-2021

Πλησιάζει η Μεγάλη Εβδομάδα, η εβδομάδα του θρήνου...αλλά μετά έρχεται

το Πάσχα, η Ανάσταση!!! Θέλω να σου στείλω αυτά τα λόγια καρδιάς,

στη γειτονιά των αστεριών όπου κατοικείς τώρα.

Δεν ήμουν στην τελετή της αναχώρησής σου, και με πνίγουν όλα αυτά που ζήσαμε

όλοι μαζί, τα σαράντα χρόνια που γνωριζόμαστε.

Για μένα δεν έφυγες. Τηλεφωνώ στο σπίτι σας για να ακούσω τον χτύπο του

τηλεφώνου και μετά λέω, δεν είναι κανείς στο σπίτι. Κάπου πήγανε, Και ησυχάζω.

Δεν μπορώ να είμαι κοντά στην υπέροχη, ξεχωριστή και γενναιόδωρη φίλη μου,

Γιώτα και υποφέρω. Τα λέμε, όμως τηλεφωνικώς................!!!!

Δημήτρη μου, τι να πρωτοθυμηθώ για όλα αυτά τα χρόνια που γνωριζόμαστε;

Τα καλοκαίρια στην Ελλάδα μας; Στην Αίγινα; στο Αίγιο; Στις ακρογιαλιές της

Αθήνας μας; στις ωραίες ψησταριές της Φωκίωνος Νέγρη;

Τα δροσερά βράδυα στα προάστια της Αθήνας μας;

Τι να πρωτοθυμηθώ;

Αυτό, όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι την πρώτη φορά που ήρθα στη Νέα Υόρκη

και σας τηλεφώνησα χωρίς να σας γνωρίζω, ότι φέρνω το πρώτο βραβείο ποίησης

που κέρδισε η κυρία Στρατή, από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, (που εγώ

είμαι χρόνια στο διοικητικό συμβούλιο).

Όταν ήρθα στο υπέροχο, αρχοντικό σπίτι σας στην Αστόρια, με υποδέχτηκε με

ευγένεια μια ψηλή μελαχροινή με υπέροχα μάτια και μου συστήθηκε, είμαι η κυρία

Στρατή, περάστε.

Καθήσαμε και μιλήσαμε για την Ελλάδα. Εγώ, με τον αυθόρμητο χαρακτήρα μου και

με τη χαρά που βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη και σε ένα αρχοντικό σπίτι που βρέθηκα,

ήμουνα λαλίστατη.

Μετά από αρκετή ώρα, σηκώθηκα να φύγω, γιατί με περίμεναν οι συγγενείς μου.

Σε λίγο ήλθες εσύ, φορτωμένος με αγαθά για το σπίτι,

Εγώ, μόλις σε είδα, σε αγκάλιασα και στράφηκα προς την Γιώτα.

​

Κυρία Στρατή, δεν μου είπατε ότι έχετε τόσο γοητευτικό σύζυγο, και σε φίλησα.

Με κοίταξες ερευνητικά χωρίς να πεις λέξη.

Και γυρνώντας προς την Γιώτα, της είπες, “Γιώτα, περιποιήθηκες την κυρία που σου

έφερε το βραβείο και μάλιστα το Πρώτο από την Ελλάδα μας;

Είδα την Γιώτα να δακρύζει και να λέει, “Βεβαίως Δημήτρη μου, είναι δυνατόν;”

Λέω μάλιστα, να την κρατήσουμε στο σπίτι μας, όσες μέρες θέλει, Αυτό ήταν!!!!

Με βάλατε στην οικογένειά σας.

Το πρωί που ρώτησα τη Γιώτα γιατί έκλαψε, μου είπε “Χριστίνα μου, ο Δημήτρης

είναι πολύ δύσκολος στις παρέεες μας και δη να μείνει κάποιος στο σπίτι μας,”

Και της λέω, αφού είχαμε μιλήσει αρκετά για τις ζωές μας, είναι δυνατόν Γιώτα μου,

ένας τόσο έξυπνος, όμορφος, λεβέντης δύο μέτρα άνδρας, χορτασμένος από τη ζωή

και μάλιστα ναυτικός, να μη καταλάβει αμέσως ποιά είμαι;

Άλλωστε, σου είπε το άλλο πρωί, “να μείνει η Χριστίνα όσο θέλει εδώ, γιατί είναι

έντιμη, από καλό σπίτι και μου αρέσει επειδή είναι αυθόρμητη”

Και μετά αρχίσατε να με ξεναγείτε στη Νέα Υόρκη, Και που δε με πήγατε!

Στο

Metropolitan,

στο

Broadway,

στο

Plaza

που μου άρεσε να πίνω τον καφέ μου και

εσύ με κοροιδευες;

Σου στέλνω τη φωτογραφία που μου έβγαλες έξω από το

Plaza.

Το εστιατόριο έξω από τη Νέα Υόρκη, που ήτανε μέσα στη θάλασα και τρώγαμε τις

τις τεράστιες γαρίδες και έλεγα στη Γιώτα, “καθάρισέ μου τες. Εγώ δεν είμαι από

θάλασσα, αλλά από τον κάμπο, δηλαδή την Θεσσαλία”.

Από τότε δεν χωρίσαμε.Σχεδόν κάθε χρόνο, Χρισστούγεννα, ερχόμουν στη Νέα

Υόρκη και εσείς τα καλοκαίρια στην Ελλάδα.

Σας ευχαριστώ για ότι κάνατε για μένα ηθικά και οικονομικά και με τις συμβουλές

σου Δημήτρη, τις αυστηρές και τις δίκαιες. Είμαι σίγουρη ότι μας βλέπεις από την

γειτονιά των αγγέλων και των αστεριών και μας στέλνεις τις ευχές σου!!!!!

​

Ο Όλυμπος ράγισε

και ο κάμπος θρηνεί

για τον ξεχωριαστό φίλο μου

που ξεψύχησε

με το φευγιό της νύχτας.

Οι πασχαλιές δεν άνθισαν

οι παπαρούνες μαυροφορέθηκαν,

οι καμπάνες των Μετεώρων χτυπούν θλιμμένα.

Ένας αετός τον σκέπασε με τα γιγάντια φτερά του

και το ολόγιομο φεγγάρι θα φέρει τη βροχή.....

Χριστίνα Αγρογιάννη – Κανελλοπούλου

Μέλος του Δ.Σ. Της Πανελλήνιας

Ένωσης Λογοτεχνών.με τη χαρά που βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη και σε ένα αρχοντικό σπίτι που βρέθηκα,

ήμουνα λαλίστατη.

ΜΝΗΜΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΡΑΤΗ

Δημήτρη μου,

Αθήνα, 24-5-2021

Πλησιάζει η Μεγάλη Εβδομάδα, η εβδομάδα του θρήνου...αλλά μετά έρχεται

το Πάσχα, η Ανάσταση!!! Θέλω να σου στείλω αυτά τα λόγια καρδιάς,

στη γειτονιά των αστεριών όπου κατοικείς τώρα.

Δεν ήμουν στην τελετή της αναχώρησής σου, και με πνίγουν όλα αυτά που ζήσαμε

όλοι μαζί, τα σαράντα χρόνια που γνωριζόμαστε.

Για μένα δεν έφυγες. Τηλεφωνώ στο σπίτι σας για να ακούσω τον χτύπο του

τηλεφώνου και μετά λέω, δεν είναι κανείς στο σπίτι. Κάπου πήγανε, Και ησυχάζω.

Δεν μπορώ να είμαι κοντά στην υπέροχη, ξεχωριστή και γενναιόδωρη φίλη μου,

Γιώτα και υποφέρω. Τα λέμε, όμως τηλεφωνικώς................!!!!

Δημήτρη μου, τι να πρωτοθυμηθώ για όλα αυτά τα χρόνια που γνωριζόμαστε;

Τα καλοκαίρια στην Ελλάδα μας; Στην Αίγινα; στο Αίγιο; Στις ακρογιαλιές της

Αθήνας μας; στις ωραίες ψησταριές της Φωκίωνος Νέγρη;

Τα δροσερά βράδυα στα προάστια της Αθήνας μας;

Τι να πρωτοθυμηθώ;

Αυτό, όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι την πρώτη φορά που ήρθα στη Νέα Υόρκη

και σας τηλεφώνησα χωρίς να σας γνωρίζω, ότι φέρνω το πρώτο βραβείο ποίησης

που κέρδισε η κυρία Στρατή, από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, (που εγώ

είμαι χρόνια στο διοικητικό συμβούλιο).

Όταν ήρθα στο υπέροχο, αρχοντικό σπίτι σας στην Αστόρια, με υποδέχτηκε με

ευγένεια μια ψηλή μελαχροινή με υπέροχα μάτια και μου συστήθηκε, είμαι η κυρία

Στρατή, περάστε.

Καθήσαμε και μιλήσαμε για την Ελλάδα. Εγώ, με τον αυθόρμητο χαρακτήρα μου και

με τη χαρά που βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη και σε ένα αρχοντικό σπίτι που βρέθηκα,

ήμουνα λαλίστατη.

Μετά από αρκετή ώρα, σηκώθηκα να φύγω, γιατί με περίμεναν οι συγγενείς μου.

Σε λίγο ήλθες εσύ, φορτωμένος με αγαθά για το σπίτι,

Εγώ, μόλις σε είδα, σε αγκάλιασα και στράφηκα προς την Γιώτα.

​

Κυρία Στρατή, δεν μου είπατε ότι έχετε τόσο γοητευτικό σύζυγο, και σε φίλησα.

Με κοίταξες ερευνητικά χωρίς να πεις λέξη.

Και γυρνώντας προς την Γιώτα, της είπες, “Γιώτα, περιποιήθηκες την κυρία που σου

έφερε το βραβείο και μάλιστα το Πρώτο από την Ελλάδα μας;

Είδα την Γιώτα να δακρύζει και να λέει, “Βεβαίως Δημήτρη μου, είναι δυνατόν;”

Λέω μάλιστα, να την κρατήσουμε στο σπίτι μας, όσες μέρες θέλει, Αυτό ήταν!!!!

Με βάλατε στην οικογένειά σας.

Το πρωί που ρώτησα τη Γιώτα γιατί έκλαψε, μου είπε “Χριστίνα μου, ο Δημήτρης

είναι πολύ δύσκολος στις παρέεες μας και δη να μείνει κάποιος στο σπίτι μας,”

Και της λέω, αφού είχαμε μιλήσει αρκετά για τις ζωές μας, είναι δυνατόν Γιώτα μου,

ένας τόσο έξυπνος, όμορφος, λεβέντης δύο μέτρα άνδρας, χορτασμένος από τη ζωή

και μάλιστα ναυτικός, να μη καταλάβει αμέσως ποιά είμαι;

Άλλωστε, σου είπε το άλλο πρωί, “να μείνει η Χριστίνα όσο θέλει εδώ, γιατί είναι

έντιμη, από καλό σπίτι και μου αρέσει επειδή είναι αυθόρμητη”

Και μετά αρχίσατε να με ξεναγείτε στη Νέα Υόρκη, Και που δε με πήγατε!

Στο

Metropolitan,

στο

Broadway,

στο

Plaza

που μου άρεσε να πίνω τον καφέ μου και

εσύ με κοροιδευες;

Σου στέλνω τη φωτογραφία που μου έβγαλες έξω από το

Plaza.

Το εστιατόριο έξω από τη Νέα Υόρκη, που ήτανε μέσα στη θάλασα και τρώγαμε τις

τις τεράστιες γαρίδες και έλεγα στη Γιώτα, “καθάρισέ μου τες. Εγώ δεν είμαι από

θάλασσα, αλλά από τον κάμπο, δηλαδή την Θεσσαλία”.

Από τότε δεν χωρίσαμε.Σχεδόν κάθε χρόνο, Χρισστούγεννα, ερχόμουν στη Νέα

Υόρκη και εσείς τα καλοκαίρια στην Ελλάδα.

Σας ευχαριστώ για ότι κάνατε για μένα ηθικά και οικονομικά και με τις συμβουλές

σου Δημήτρη, τις αυστηρές και τις δίκαιες. Είμαι σίγουρη ότι μας βλέπεις από την

γειτονιά των αγγέλων και των αστεριών και μας στέλνεις τις ευχές σου!!!!!

​

Ο Όλυμπος ράγισε

και ο κάμπος θρηνεί

για τον ξεχωριαστό φίλο μου

που ξεψύχησε

με το φευγιό της νύχτας.

Οι πασχαλιές δεν άνθισαν

οι παπαρούνες μαυροφορέθηκαν,

οι καμπάνες των Μετεώρων χτυπούν θλιμμένα.

Ένας αετός τον σκέπασε με τα γιγάντια φτερά του

και το ολόγιομο φεγγάρι θα φέρει τη βροχή.....

Χριστίνα Αγρογιάννη – Κανελλοπούλου

Μέλος του Δ.Σ. Της Πανελλήνιας

Ένωσης Λογοτεχνών.Μετά από αρκετή ώρα, σηκώθηκα να φύγω, γιατί με περίμεναν οι συγγενείς μου.

Σγε λίο ήλθες εσύ, φορτωμένος με αγαθά για το σπίτι,

Εγώ, μόλις σε είδα, σε αγκάλιασα και στράφηκα προς την Γιώτα.

​

Κυρία Στρατή, δεν μου είπατε ότι έχετε τόσο γοητευτικό σύζυγο, και σε φίλησα.

Με κοίταξες ερευνητικά χωρίς να πεις λέξη.

Και γυρνώντας προς την Γιώτα, της είπες, “Γιώτα, περιποιήθηκες την κυρία που σου

έφερε το βραβείο και μάλιστα το Πρώτο από την Ελλάδα μας;

Είδα την Γιώτα να δακρύζει και να λέει, “Βεβαίως Δημήτρη μου, είναι δυνατόν;”

Λέω μάλιστα, να την κρατήσουμε στο σπίτι μας, όσες μέρες θέλει, Αυτό ήταν!!!!

Με βάλατε στην οικογένειά σας.

Το πρωί που ρώτησα τη Γιώτα γιατί έκλαψε, μου είπε “Χριστίνα μου, ο Δημήτρης

είναι πολύ δύσκολος στις παρέεες μας και δη να μείνει κάποιος στο σπίτι μας,”

Και της λέω, αφού είχαμε μιλήσει αρκετά για τις ζωές μας, είναι δυνατόν Γιώτα μου,

ένας τόσο έξυπνος, όμορφος, λεβέντης δύο μέτρα άνδρας, χορτασμένος από τη ζωή

και μάλιστα ναυτικός, να μη καταλάβει αμέσως ποιά είμαι;

Άλλωστε, σου είπε το άλλο πρωί, “να μείνει η Χριστίνα όσο θέλει εδώ, γιατί είναι

έντιμη, από καλό σπίτι και μου αρέσει επειδή είναι αυθόρμητη”

Και μετά αρχίσατε να με ξεναγείτε στη Νέα Υόρκη, Και που δε με πήγατε!

Στο

Metropolitan,

στο

Broadway,

στο

Plaza

που μου άρεσε να πίνω τον καφέ μου και

εσύ με κοροιδευες;

Σου στέλνω τη φωτογραφία που μου έβγαλες έξω από το

Plaza.

Το εστιατόριο έξω από τη Νέα Υόρκη, που ήτανε μέσα στη θάλασα και τρώγαμε τις

τις τεράστιες γαρίδες και έλεγα στη Γιώτα, “καθάρισέ μου τες. Εγώ δεν είμαι από

θάλασσα, αλλά από τον κάμπο, δηλαδή την Θεσσαλία”.

Από τότε δεν χωρίσαμε.Σχεδόν κάθε χρόνο, Χρισστούγεννα, ερχόμουν στη Νέα

Υόρκη και εσείς τα καλοκαίρια στην Ελλάδα.

Σας ευχαριστώ για ότι κάνατε για μένα ηθικά και οικονομικά και με τις συμβουλές

σου Δημήτρη, τις αυστηρές και τις δίκαιες. Είμαι σίγουρη ότι μας βλέπεις από την

γειτονιά των αγγέλων και των αστεριών και μας στέλνεις τις ευχές σου!!!!!

​

Ο Όλυμπος ράγισε

και ο κάμπος θρηνεί

για τον ξεχωριαστό φίλο μου

που ξεψύχησε

με το φευγιό της νύχτας.

Οι πασχαλιές δεν άνθισαν

οι παπαρούνες μαυροφορέθηκαν,

οι καμπάνες των Μετεώρων χτυπούν θλιμμένα.

Ένας αετός τον σκέπασε με τα γιγάντια φτερά του

και το ολόγιομο φεγγάρι θα φέρει τη βροχή.....

Χριστίνα Αγρογιάννη – Κανελλοπούλου

Μέλος του Δ.Σ. Της Πανελλήνιας

Ένωσης Λογοτεχνών.