ΛΕΥΚΗ ΘΥΕΛΛΑ

 ΛΕΥΚΗ ΘΥΕΛΛΑ

Γενάρης, 6, .22

(Σχέδιο με σπάθες πάγου. Υιώτα)

ΛΕΥΚΗ ΘΥΕΛΛΑ

Κάτασπρη η νύχτα του χιονιά. Θύελλα μαστιγώνει άτακτες σκέψεις.. Άνυδρες.. Μισόκλειστο το βλέφαρο, -κρύβεται η Σελήνη, καγχάζοντας στους οδυρμούς ψυχών τε κολασμένων. 

Σείεται η Γη, αδιάφορη, αγνοώντας 

προσευχές εσώτερες. 

Έχει ξεχωριστό Θεό, αυτή. Γι’ αυτό κι αλλάζει εσθήτες.

Η θάλασσα, ακούραστη, υφαίνει και ξ'υφαίνει προικιά νερένια, άσωστα. Ολημερίς κι ολονυκτίς, μια  πλέκει, μια ξεπλέκει τις μακριές δαντέλες της, πάντοτε δίχως σχέδιο. Λυσίκομη τραντάζεται -η χαίτη λευκής φοράδας, όταν την αγνοήσουνε άτια ξετρελαμένα στην κορυφή του οίστρου της...

Τρέμουν ποτάμια αδέσποτα στις εκβολές να σμίξουν με τα κογχύλια στις ακτές, άνοστο το φιλί τους, σειόμενη κι η άμμος, αδέσμευτη, αναίσχυντη, τα πάντα καταπίνει..

Τα έγκατα, κατάμαυρα, Μέδουσες οι σκιές τους. ΄Εύθραυστα δρομολόγια πάνω σε Γη  αχόρταγη, συνέχεια πεινασμένη. Κι η  θάλασσα; Απύθμενη. Άγνωστος, ξένος κόσμος.

Ω! τα αναρίθμητα, τα απαίσια μυστικά τους!

Ο δε, Ουρανός; Ποτέ, ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι αυτός είναι ΄Ενας. Άλλωστε, 

αλλού χειμάζουν οι Ψυχές, αλλού τρέμουν τα αστέρια. 

Κι εμείς; Τοξότες δίχως θήραμα, Λέοντες που γρυλίζουν να μας ακούσει ο Θεός, να φοβηθεί ο Ήλιος.

Ζούμε σε ώρες άστεγες, στοχεύοντας στην αίγλη. Είναι η ψυχή μας άυλη, είν΄ η καρδιά από λάσπη. 

Με το σκοτάδι ανήμπορο να απορροφήσει ΉΛΙΟ, μένουμε κόκκοι στην ακτή, με μάτια τυφλωμένα, Επαίτες στο ερώτημα που απάντηση δεν έχει…

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ,

αγαπημένοι μου.

Πάντα με την Αγάπη μου,

Υιώτα