ΑΝΕΦΙΚΤΟΣ ΕΡΩΣ (αντίγραφο από το ΦΕΙΣΜάρτης, 27, .22)
Η πέτρα και το ρόδο.
( 2014, Φωτογραφία Υιώτας)
Ονειρευόταν, ξαπλωμένο το ροδόχρωμο ρόδο
νύχτες
της πέτρινης ενοχής.
Αυτός, άγνωστος, ανήκε αλλού, κι ας ήταν πάνω του.
Το ρόδο,
ήταν ξεσκλίδι του άκαρδου βοριά.
Ταίριασμα ανέφικτο. Οξύμωρο.
Κι όμως,
αυτός, είχε μέσα του μια τρυφεράδα, μια αλέκιαστη αγάπη,
για κείνο το ρόδο.
Ανείπωτη στους περαστικούς,
απροσδιόριστη στους περίεργους.
Αναρωτιέμαι, αν είχατε ακούσει
τα ανεπαίσθητα τριξίματα στις ώρες των πάγων
όταν οι δυο τους έψαχναν να βρουν την θέση τους.
Αυτός
να σκαρφαλώνει για το ιερό αγκάλιασμα,
το ρόδο
να προσπαθεί να σκεπάσει την γύμνια του
με τα ανοιξιάτικα
οδοντωτά του φύλλα.
Σκέπτομαι αν είχατε δει τα κρυστάλινα δάκρυά τους
που τρέχουν στις ρίζες της γης.
Τις καυτές τους ανάσες
που πυρπολούν την άπειρη χλόη ...
Βέβαια "ΟΧΙ"!
Αυτός,
είναι μόνο μια μικρή, ασήμαντη πέτρα
που ο βοριάς τον έσπρωξε, που θάμπωσε
την στιγμή με το σχήμα της.
Το ρόδο,
μετά βίας συγκρατεί την ομορφιά του
παγο-καψαλισμένη,
πνιγμένη στην άκρη του στενού μονοπατιού.
Κι όμως, βρέθηκαν
να δημιουργήσουν
μια παράξενη σχέση!
*******************************
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Η φωτογραφία. όπως και η ανάρτηση με τίτλο ΑΝΕΦΙΚΤΟΣ ΕΡΩΣ , στην ιστοσελίδα μου "Αστοριανή"- είναι από το 2014!!! Τότε, ήταν η αιτία, για να επαναληφθεί ελάχιστα συμπληρωμένο, στο σημερινό ποίημα... Σκαλίζοντας παλιές αναρτήσεις, (εδώ και 15 χρόνια!!!) την εντόπισα και σκέφτηκα να σας βάλω κάτι διαφορετικό.
" Η έμπνευση, είναι στο νου ότι κι η Τέχνη στα χέρια..." έγραφα κάποτε..
Σας φιλώ, Υιώτα
Η πέτρα και το ρόδο.
( 2014, Φωτογραφία Υιώτας)
Ονειρευόταν, ξαπλωμένο το ροδόχρωμο ρόδο
νύχτες
της πέτρινης ενοχής.
Αυτός, άγνωστος, ανήκε αλλού, κι ας ήταν πάνω του.
Το ρόδο,
ήταν ξεσκλίδι του άκαρδου βοριά.
Ταίριασμα ανέφικτο. Οξύμωρο.
Κι όμως,
αυτός, είχε μέσα του μια τρυφεράδα, μια αλέκιαστη αγάπη,
για κείνο το ρόδο.
Ανείπωτη στους περαστικούς,
απροσδιόριστη στους περίεργους.
Αναρωτιέμαι, αν είχατε ακούσει
τα ανεπαίσθητα τριξίματα στις ώρες των πάγων
όταν οι δυο τους έψαχναν να βρουν την θέση τους.
Αυτός
να σκαρφαλώνει για το ιερό αγκάλιασμα,
το ρόδο
να προσπαθεί να σκεπάσει την γύμνια του
με τα ανοιξιάτικα
οδοντωτά του φύλλα.
Σκέπτομαι αν είχατε δει τα κρυστάλινα δάκρυά τους
που τρέχουν στις ρίζες της γης.
Τις καυτές τους ανάσες
που πυρπολούν την άπειρη χλόη ...
Βέβαια "ΟΧΙ"!
Αυτός,
είναι μόνο μια μικρή, ασήμαντη πέτρα
που ο βοριάς τον έσπρωξε, που θάμπωσε
την στιγμή με το σχήμα της.
Το ρόδο,
μετά βίας συγκρατεί την ομορφιά του
παγο-καψαλισμένη,
πνιγμένη στην άκρη του στενού μονοπατιού.
Κι όμως, βρέθηκαν
να δημιουργήσουν
μια παράξενη σχέση!
*******************************
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Η φωτογραφία. όπως και η ανάρτηση με τίτλο ΑΝΕΦΙΚΤΟΣ ΕΡΩΣ , στην ιστοσελίδα μου "Αστοριανή"- είναι από το 2014!!! Τότε, ήταν η αιτία, για να επαναληφθεί ελάχιστα συμπληρωμένο, στο σημερινό ποίημα... Σκαλίζοντας παλιές αναρτήσεις, (εδώ και 15 χρόνια!!!) την εντόπισα και σκέφτηκα να σας βάλω κάτι διαφορετικό.
" Η έμπνευση, είναι στο νου ότι κι η Τέχνη στα χέρια..." έγραφα κάποτε..
Σας φιλώ, Υιώτα
See less
7 Comments
Like
Comment
Share
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου