ΘΡΗΝΟΣ ΑΣΩΣΤΟΣ
(Σύνθεση: Υιώτας. 2020)
Στο Κοιμητήριο του Αγίου Μιχαήλ (04-19-22)
Άγριος ο άνεμος,
ορμητικός, πολύγλωσσος, δίχως να συναρμολογεί μια φράση,
έστω τρεις λέξεις, «Σ΄γαπώ» .
Γράμμα, μ΄ αυτόν, δεν θα΄στελνα,
τα αρμυρά μου δάκρυα θα έσβηναν
ό,σα με αίμα θα έγραφα.
Δεν έχει αυτή η θλίψη επούλωση.
Δεν έχει τούτη η μοναξιά ταίρι.
Σ΄ αυτό το κοιμητήριο, η χλόη σεντόνι γίνεται
για να
σκεπάσει όλους, μη ξεχωρίζοντας οικόπεδα πεπληρωμένα.
Πατάς, συχνά με αστάθεια, πάνω από κάποιου άλλου, και
προχωρείς, κι ακολουθείς μόνο την ώθηση
την γρανιτένια πλάκα να αγκαλιάσεις
όσο
πιο γρήγορα μπορείς…
Τί ψιθυρίζουν τα ψηλά δέντρα που περιφράζουν
τούτο τον τόπο της ταφής,
κανένας δεν γνωρίζει!
Βόγγοι, βαθιά θαμμένοι, με την σιωπή συγκατοικούν.
Ο άνεμος, είναι σοφός. Ποτέ δεν μαρτυράει όσα ακούει.
Οι κραυγές, φτεροκοπούν. Κι οι χτύποι
παρόμοιοι, κάθε καρδιάς,
παίζουν τις ίδιες νότες.
Ότι κι αν λέω μέσα μου, είναι επαναλήψεις.
Είναι πηλός, που προσπαθώ το άλλο μισό να χτίσω,
ως που να έλθει η ώρα μου.
Ως τότε,
τα αγριοπούλια θα αγροικούν της νύχτας μου
τους
τόνους
σαν λιγοστεύω τους λυγμούς που σε σφιχταγκαλιάζω.
Μόνιμη γεύση στην ζωή
η άσωστη οδύνη!
************************
Όμως,
ΕΥΧΕΣ, πολλές Ευχές, κι Αγάπη να σας τυλίγει.
Καλή Ανάσταση.
2 σχόλια:
εσύ και την οδύνη την μεταστοιχειώνεις σε μια δύναμη λυτρωτική! Σε παρακολουθώ και σε σκέφτομαι. Ξέρω ότι κουράστηκες. Το νιώθω. Μην εγκαταλείπεις τίποτα όμως: να είσαι εδώ, σε θέλουμε, έχουμε ανάγκη το φως σου! να έχεις καλήν Ανάσταση και να ζήσεις όμορφα αυτές τις μέρες. Και να σκέφτεσαι ότι άλλοι άνθρωποι περνάνε πολύ δύσκολα. Σε φιλώ!
Θα τα πούμε πάλι!
Ροδόσταμο
στα στεγνά, τα αφίλητα πλέον χείλη.
Ο...κοροναιός έχει την κυριαρχία.
Έφυγε από καρδιά. Αλλά και τα δικά του χείλη δεν πήραν το στερνό φιλί. Ένας-ένας και για δυο μόνο ώρες, ήταν το διάταγμα
του ήδη ταπεινοθέντος κυβερνήτη...Α. Κουόμο...
-'Ελα εδώ! Τί κάνεις εκεί πέρα... ήταν το παραπονό του, σαν ειδωθήκαμε μέσω του κινητου της πρωτοκόρης, που είχε έρθει από την Βιρτζίνια, με τις δυο εγγονές μας... Δεν είμαστε πολλοί. Μα δεν είχαμε και χρόνο αρκετό.Ούτε κι εκείνος.
Την επομένη,
μας τηλεφώνησαν να πάμε να υπογράψου6με και να πάρουμε τα πολυ προσωπικά του αντικείμενα...
Η Όλγα οδήγησε, και πλάι μου η μικρή εγγονή Αντζελίς.. ΔΕΝ πήρα τίποτα, ούτε καν σκέφτηκα...
Η αίθουσα, απέραντη. Σκεπασμένος με ένα σεντόνι. Σχεδόν ζεστό το σώμα. Ελάχιστα ανοιχτό το στόμα. Ασυναίσθητα έβαλα το χέρι στην τσέπη μου να βρω μαντήλι... και βρήκα ένα μανταρίνι. Το ξεφλούδισα, 'Εστιψα το ζουμί στα στεγνά χείλη του, έβαλα τις φετούλες στην παλάμη του. Με την φλούδα, πέρασα όλο του το πρόσωπο, τους ώμους, το μανταρισμένο στέρνο, τα ολόλευκα σταυρωμένα χέρια... τον έλουσα με τα δάκρυά μου... Λυγμοί υπόκωφοι.. Τον πήρα αγκαλιά, του έφτιαξα το μαξιλάρι, φίλησα τα χείλη, κι έκλεισα το στόμα του....
Πρέπει να μας αγάπαγε πολύ. Δέκα μέρες μας πρόσφερε, αυτές όλες κι όλες!
Στο γυρισμό, τα δάκρυα είχαν λιγοστέψει. Κοιτούσα τα σύννεφα μήπως και κάποιο είχε το πρόσωπό του.
Κι έβγαλα μια φωνή που τρόμαξε τα παιδιά. Ξεπρόβαλε η πανσέληνος, έχοντας ένα πράσινο στεφάνι ολόγυρά της λες και το ζωγράφισε κάποιος... Βαθύ πράσινο, σταθερό, σχεδόν μιάμιση πιθαμή, αν γινόταν να το μετρήσω... ΔΕΝ είναι παραλήρημα! Αργότερα, ερεύνησα και ράγματι ΗΤΑΝ ένας πράσινος κύκλος, που τώρα δεν αντέχω να συνεχίσω... Ήταν Παρασκευή, 4 του Σεπτέμβρη, 2020 ...κάπου 10.οο πριν τα μεσάνυχτα ...
Μεγάλη Παρασκευή, ξημερώνει απόψε.
Θάθελα να πάω στον επιτάφιο, μα δεν ΑΝΤΕΧΩ!!!!
Έλεγα να πάω Σάββατο ξημερώματα να κοινωνήσω... έχω αρκετά χρόνια, ήταν και ο ιός...
Μάλλον δεν θα πάω!!! Δεν έχω ενοχές μεγάλες...
Τώρα, μόνο αφιλόξενες ώρες...
Γέμισε πάλι το μισάνοιχτο συρτάρι, -είναι για να ακουμπάω το αριστερό μου χέρι- '''
ΞΕΡΩ, άλλοι άνθρωποι, ιδιως παιδιά,
περνούν χειρότερα..
ΔΕΝ θέλω να πάω πουθενά, η Ανάσταση με πληγωνει. Είναι μόνο για τον ΧΡΙΣΤΟ.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Να αγαπιέστε όλοι, να είστε όσο γίνεται χαρούμενοι.
Τα υπόλοιπα, δεν ανήκουν σε κανένα...
Σας αγαπώ.
Είμαι ευγνώμων που αγγίξατε την ζωή μου.
Δημοσίευση σχολίου