ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ - εφημερίδα Νέας Υόρκης

                                  Σ Ε Λ Ι Ν Ο Υ Ν Τ Α Σ 

        - ο Πατέρας της (αρχαίας) Ε Λ Ι Κ Η Σ , 

               ο άρχοντας ΤΟΥ ΤΌΠΟΥ ΜΟΥ 

                                (Βαλιμήτικα Αιγίου, νομός Αχαϊας)

                                      (Φωτογραφία του Στάθη Κολλιόπουλου)

Μισή η Σελήνη απόψε    

(12-12-22)

Τη θωρώ πίσω από το κρυσταλλιασμένο τρίγωνο του μισού παραθύρου.
Ανταγωνίζεται τον ενοχλητικά αναρριχόμενο κάκτο γιατί ποτέ του δεν άνθισε, να το στολίσει. Μισόν αιώνα πρίν, κάποιος έχτιζε δική του εκκλησιά στα βορεινά αυτού τού σπιτιού, που τελικά απέρριψε. 

Η Πίστη δεν είναι αντικείμενο να το αγγίζεις.
Θέλει εκείνη την κρυμμένη, 

την άσωστη δύναμη τού βυθού της θάλασσας.
Εκείνη τη βαθιά ταραχή που κάνει την δόνηση να παραμιλά, 

να γκρεμο-τσακίζει ό,τι μένει άφωνο και μοιάζει να την απορρίπτει.

Εκείνη τη δύναμη που τη φοβάσαι όταν την διαπιστώσεις.

Έχω περάσει αμέτρητους φόβους από τότε που το ζεστό καρβέλι της προσφοράς έπαψε να μου χαρίζεται. 

Δίπλα στον κυκλοθυμικό Σελινούντα ποταμό, με την κομματιασμένη ιλύ -εκείνη την ανοιχτόχρωμη λάσπη που απορροφούσε τα γυμνά πέλματα φτιάχνοντας προϊστορικά καλούπια-, πλεόναζαν τα ξηρά κλαδιά, τότε ταγμένα να τροφοδοτήσουν την Εστία.
Τα μάζευα με ενθουσιασμό, δίχως να υπολογίζω το βάρος τους, ούτε και την πιθανή διέλευση της οχιάς ή του φαρμακερότερου γιου της, του αστρίτη.... 

Πολλάκις έπλαθα σχήματα ανορθόδοξα, πιατάκια, βάζα, μαργαρίτες, αφήνοντάς τα στην ράχη  του,  την καυτή πέτρινη όχθη, να ψηθούν στον ήλιο, να στεγνώσουν. 

Η αφή εκείνης της λάσπης έχει μείνει απαλό δέρμα στην θύμηση των άπειρων χρόνων όπου η φύση ήταν η μόνη απόλαυση...

Τότε, που ο φόβος ήταν απλή περιέργεια, ανυπεράσπιστη, ανώριμη γνώση.

Τότε που η Σελήνη, 

άδεια ή ολόγεμη, τραγουδούσε μαζί μου.

(απόσπασμα. Αρχικά παρουσιάστηκε στου Σ. Παρέλη …

και συνεχίζεται σε επόμενη ανάρτηση .)

Σας ευχαριστώ,

Υιώτα