Γεννήθηκα στην οροφή της Αρχαίας Ελίκης ... ,
ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ, 2015)
Γεννήθηκα στην οροφή της Αρχαίας Ελίκης ...
της Αιγιαλείας, του νομού ΑΧΑΪΑΣ.
Συγκεκριμένα στα Βαλιμήτικα, την γραφική πολίχνη τών ισοπεδωτικών σεισμών, του άγριου Βοριά, του πολυφίλητου ουρανού και της βαθυγάλαζης θάλασσας, σχεδόν πλάι
στον Αρχαίο ποταμό Σελινούντα...
Ακριβοδιαλεγμένη και η ονομασία του Συλλόγου
του φίλτατου τόπου που γεννήθηκα: "Α Ι Ο Λ Ο Σ " !!!
Ο λόγος για τούτη την ανάρτηση, δεν είναι άλλος παρά η έκπληξη της Τιμητικής Συμμετοχής μου στην διπλή πολιτιστική εκδήλωση του Συλλόγου
αφιερωμένη στην ΓΥΝΑΙΚΑ
και στην ΠΟΙΗΣΗ !
Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ εκ των προτέρων.
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
Υιώτα,
WESTBURY, LONG ISLAND, NEW YORK
4 σχόλια:
"ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ", Γιώτα μου!
Αυτό δεν είναι "έκπληξη", είναι δικαίωμα μιας ολόκληρης ζωής!
Μας είχες ζαλίσει με το χωριό σου!
Να, που επιτέλους σε βρήκε και σε τιμάει εν ζωή!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο βραβείο απ' αυτό!
Δεν πειράζει που δεν θα είσαι εκεί, αρκεί που θα ακουστούν και θ' αντιλαλήσουν λέξεις σου, στην στερημένη σου Πατρίδα!
Φαντάζομαι πόσο συγκινημένη θα είσαι!
ΑΞΙΑ, Γιώτα μου! ΑΞΙΑ!
Συγχαρητήρια και στον Πολιτιστικό Σύλλογο του χωριού σου!
Είδες τελικά που η ζωή, δίνει και χαρές;
(Και το Φεις, φυσικά!)
Και σ' ανώτερα σου εύχομαι, ΟΛΟΨΥΧΑ, συν να προσέχεις την υγεία σου, για να χαρείς πολλά καλά που σου αξίζουν και δικαιούσαι!
Δε.στα.πα;
Στα.πα!
Φιλιά πολλά, είμαι πολύ υπερήφανη για σένα και χάρηκα, τόοοοοοσο πολύ!
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ!
(απόσπασμα)
Δεν είσαι κοντά
να διαβάσεις τις λέξεις πίσω από τα στεγνά χείλη της Σιωπής...
Ακόμη η δηκτική απομόνωση
δηλητηριάζει με το κεντρί της.
Το μισάνοιχτο συρτάρι, σύντροφος πιστός,
καταχωρεί αιχμές φαρμακωμένες στο βαθύ ράφι του,
αφήνοντας αρκετό μεράδι
στο αδιαχώρητο των δακρύων -θάλασσα αλαφιασμένη
όλων των χρόνων που δανείστηκα
υπερ-ατλαντικά, από τον χώρο της Λάμψης που ο Θεός ξεφορτώθηκε
απλόχερα σε μια στιγμή παιγνιδίσματος.
Ακόμα δεν έμαθα την γλώσσα της Αστραπής,
μηδέ της βροντής την στρατιωτική ορμήνεια ...
Ένας σεισμός μέσα μου
καταγκρεμίζει ό,τι παραμέρισα για αλαργινές μέρες.
Η νύχτα! Ανέκαθεν Φίλη, πάντοτε δεσποτική.
Στίβω εχθρικά την εκάστη στιγμή που διαστρεβλώνει τις αμαρτίες
που δεν έζησα,
μήπως μπορέσουν κι εμφανιστούν εκείνες
οι άγριες ανεμώνες του Έρωτα στην ποδιά του Σελινούντα.
Αχόρταγος εραστής δυναμικής νιότης,
καίει ακόμη τα πέλματά μου
σε κάθε ανάμνησή του,
σε κάθε οργισμένο ξεχείλισμά του.
Κι είναι η νύχτα, τούτη η νύχτα,
γεμάτη πίκρα. Αναμονώ να απαντήσω
στις κραυγές της -προοίμιο σε μακρινές
μισο-νυσταγμένες συγγνώμες
που αναδεύονται στα λευκοσέντονα.
" δεστάπα όλα, ο ποτάμος στον χειμώνα
ξεχειλίζει..."
Τα ποτάμια δεν γυρίζουν πίσω, Γιώτα μου! Και πλημμυρίζουν, χειμώνα - καλοκαίρι. Αλλάξανε οι εποχές.
Πήρα νέα κάρτα, οπότε θα μιλήσουμε, προσεχώς.
Η ποιητική απάντησή σου τσακίζει κόκκαλα.
Όσο για το "κοντά", πιο πολύ, δε γίνεται!
Τα λέμε!Να προσέχεις την υγειά σου, σαν τα μάτια σου και το πνεύμα σου!
Εντάξει;
Φιλιά πολλά,
Κατερίνα
Ευχαριστώ
ακόμη μια φορά
και ξέρω ότι δεν είν αι η τελευταία.
Χαιρετισμούς στον Δημήτρη σου κι όλους όσους αγαπούμε ..
Σε φιλώ
Δημοσίευση σχολίου