ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ - εφημερίδα Νέας Υόρκης

 ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ! ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;              

                                    (Φωτο-σύνθεση Υιώτας. 11-30-23)

Κρυμμένο τον Ερωδιό κατάβαθα, σου ήρθα, και δεν με αναγνώρισες!

Γονατιστή, λες σ΄ αφιλόξενη ακτή, και χέρι δεν μου άπλωσες, Θάλασσα, θάλασσά μου!.

Προσπάθησα δειλά-δειλά, δυο λέξεις να προφέρω, κι εκείνες εξατμίστηκαν στη λαύρα 

την αφόρητη. Δυο δάκρυα, ανεξέλεγκτα έτρεξαν, να κυλήσουν, γεύση πικρή, υφάλμυρη, 

όπως η Μάνα-Μνήμη. ‘Αγιο φυλαχτό. Πολύτιμο. 

Κι εκεί, Σ΄ ΕΙΔΑ, να περπατάς, με λυπημένη όψη,

αφήνοντας διάδρομο, λες κάποιος αναμάρτητος, πιστά Σε ακολουθούσε…

 -΄Οραμα, είπα. Αστραπή!

Από μια πικροδάφνη, τα  άνθη της ταράχτηκαν -μικρόσχημες αχιβάδες-,

το ξερό χώμα ραίνοντας. -Χριστέ μου, ψέλλισα, γιατί; γιατί μ΄ εγκαταλείπεις;  

Δική, τούτη η θάλασσα,

πώς και δεν με θυμάται;

 

Αμίλητος ο γυρισμός, στου πατρικού τις ρίζες. Κι εγώ, που χρόνια έτρεφα

Αντίδωρο και Αγιασμό, ξερά τα χείλη έμειναν, ρηχά, στεγνά τα μάτια…

Είχα ωραιοποιήσει -στα χρόνια που μου έλειπε- τον Σελινούντα ποταμό,

λες κι ήταν Ιορδάνης!

Να περπατήσω απ΄ την ακτή, στις εκβολές να φτάσω, και ταπεινά να βαφτιστώ,

το μισεμό να σβήσω…

Πήρα το δρόμο, μοναχή, με ένα ξερόκλαδο, βοηθό στης όχθης τα λιθάρια …

Τίποτε γνώριμο, κι εδώ! Μηδέ γραμμές, ή τρένα… Μηδέ θάμνοι της λυγαριάς

που φτιάχναμε στεφάνια… Μηδέ γονείς, αδέρφια!

Ο γυρισμός, πικρόχολος. Τα χείλη, σφραγισμένα... κι ήταν πεντάρφανη η φωλιά,

το Πεύκο, το χωράφι…

Απότιστη, νεκρή η ζωή, χρόνια ξεριζωμένα! Λυγμοί κρυφοί. Αναπνοή δυσεύρετη!

-Καρδιά! Πώς ξεγελάστηκες! Δεν είναι τούτη η γη μου!

Κρατώ ακριβή ανάμνηση σ΄ ένα μικρό κογχύλι, μαργαριτάρια, κι αχινούς,

κύματα αφρισμένα, γνώση, αλήθειες, όνειρα, σύννεφα οργισμένα,

όλα, μα όλα θραύσματα, απόγνωσης θρεφτάρια.

 

΄Ηλιος στο ηλιοβασίλεμα, ο θρήνος της Αλήθειας.

Επαίτες της μικρής χαράς, ηφαίστεια αυταπάτης… να προχωράει η ζωή

στη μακρινή πατρίδα.

Ω! χώρα της απάθειας και της απαιδευσίας π΄ απαγκιστρώνεις της καρδιάς

την μύχια ευαισθησία! Πόσα ακόμη σου χρωστώ, και πώς θα ξεχρεώσω

τον παγερό παράδεισο μ΄ ασφόδελους σπαρμένο,

για ένα κομμάτι όνειρο,

σ΄ όραμα φυτεμένο!