ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ - εφημερίδα Νέας Υόρκης

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ...

(σκαλιστό, αγνώστου τεχνίτη, 

κρεμασμένο στο φράχτη του σπιτιού που αγοράσαμε, στο Long Island, New York, April 7, 2007 )
 

Δύο νεκροί στη Γη του Τίγρη και του Ευφράτη

(Νοητό Γράμμα σ’ ένα μισθωτό στρατιώτη, στο Ιράκ.)

Βραβείο, από τον «ΠΕΙΡΑΪΚΟ Σύνδεσμο», 2014.

Αναδημοσιεύτηκε στον Εθνικό Κήρυκα Νέας Υόρκης

την Πέμπτη Μαρτίου, 2015.

 

Φίλοι μου, ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ

…και ΤΙΠΟΤΑ στο κόσμο, δεν άλλαξε!

 

Με τα χείλη διψασμένα, όπως τη γη που πατάς και φλογισμένη τη σκιά σου ανέχεται,

-τη γη του Τίγρη και του Ευφράτη όπου πλημμύρες εγκυμονεί και ποτέ δεν σε δέχεται-

έρημος άκαρπη η δική μου αγκαλιά τώρα μένει

και σε προσμένει.

Με τα χέρια ανοιγμένα ωσάν σταυρό αθώρητο,

θωρώ έναν ήλιο καυτό, ανελέητο, έναν ήλιο ασυγχώρητο,

να σφυροκοπάει τις άνυδρες μέρες μου και να σε λειώνει στις πνιγηρές νύχτες

όπου οι σκέψεις γυρνούν ακατάπαυστα ωσάν τρελοί ανεμοδείκτες,

στο λίγο θρόισμα του βοριά, τη πόρτα τρέχω ν’ ανοίξω,

στο κάθε σύννεφο του νοτιά αμίλητη τους λυγμούς μου θα πνίξω…

 

Κι ενώ πεθαίνω στο βάρος του χωρισμού, και λίγο ανασταίνομαι

στο μακρινό της φωνή σου άκουσμα : « …κάνε κουράγιο, έρχομαι …»

για σε, που συνεστιάζεσαι με το Θάνατο, 

που λες κλείνεις τα μάτια

και με ονειρεύεσαι, ξεγελώντας το Θάνατο,

εγώ, που αρνούμαι ν’ ακούσω πως -δήθεν- ερωτοτροπείς με το Θάνατο,

πες μου,

πώς θα κοιτάξω τα μάτια σου π’ ολημερίς εκείνος ταλάνιζε,

πες μου,

πώς θ΄ αγκαλιάζω το σώμα σου, όπου μόνο εκείνος αγκάλιαζε;

Πώς θα διώξω τις εικόνες φρίκης από του νου σου τα βάθη;

Στις πτυχές της καρδιάς σου, πώς θα σβήσω τα λάθη;

Πώς θα δέσω το είναι μου με σένα που έμεινες πίσω;

Πώς, όταν βρίσκεσαι πλάι μου ήδη νεκρός, θα σε θρηνήσω;

 

Κι ας αλώβητος γύρισες,

του Τίγρη το άγριο μάτι, με τα φαντάσματα του εύφορου, του ματωμένου Ευφράτη,

θα στοιχειώνουν τη μνήμη μας, θα ρουφούν τη ψυχή μας,

θα κυοφορούν την Εκδίκηση στη σαθρή ύπαρξή μας …

 

Πες μου, πώς διορθώνεται λογική ισοπεδωμένη,

αφού η Πίστη αλλαξοπίστησε και μόνο ο Πόλεμος μένει;

 

Μα, κι αν θάρθεις ζωντανός-νεκρός, μη τρομάξεις καρδιά μου!

Κοιμητήριο απάνεμο θα σε δεχτεί η αγκαλιά μου.