ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ - εφημερίδα Νέας Υόρκης

                                               Φωτο-σύνθεση Υιώτας. Τίτλος: Φθορά. 2025

«Ξεθωριασμένες Αναμνήσεις» 

 … Δέκατος ένατος αιώνας. «Ο ανθισμένος αιώνας των μεταναστών».  

Ήταν τα χρόνια της «έντονης κοινωνικής παρουσίας ως και της Ελληνικής Ομογένειας, κυρίως στην «Αστόρια», ονομαστή στην πανσπερμία του νομού της Νέας Υόρκης».

Δεκάδες οι Ελληνικοί Σύλλογοι, εκατοντάδες οι ομογενείς … 

Δημιουργήθηκε και η «Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Νέας Υόρκης» με έδρα την Αστόρια, -η οποία είναι μια τεράστια κοινότητα στην κομητεία «Κουήνς», με πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκων, το μεγαλύτερο στον κόσμο… (Για την ιστορία, το «ΚΟΥΗΝΣ» ανήκε στο… μερδικό της Βασίλισσας Catherine of Braganza, σύζυγο του Charles II, 1683, ένα από την διανομή των 5 μεριδίων του Νομού Νέας Υόρκης).  

Ο Ελληνισμός, έσφυζε.

Η λέξη «Πρόεδρος» είχε γίνει τόσο «προσφιλής» όπως η «καλη-μέρα…»

Η νοσταλγία για την «Μάνα-Ελλάδα», βαθύ-ριζος καημός της καρδιάς, δημιουργούσε κάθε ευκαιρία να εκδηλωθεί … Ήθη και Έθιμα, παλαιές και σύγχρονες παραδόσεις Ελλάδας και Κύπρου, εύρισκαν τόπο και χρόνο, με ελάχιστη οικονομική βοήθεια και προσωπική εργασία, να παρουσιαστούν.

 Ήταν η «χρυσή εποχή» των ανθρώπων της διανόησης, με όλα τα «υπέρ και τα κατά …» Μάθηση και ημιμάθεια είχαν σχεδόν ισοπεδωθεί. Αρκούσε η παρουσία του κόσμου στην εκάστοτε εκδήλωση.

Όμως, όταν δεν υπάρχουν τα απαραίτητα θεμέλια, η φθορά είναι αναπόφευκτη. Φιλοδοξίες, αντιζηλίες, διαφωνίες, ψευδείς οικονομικές ευμάρειες, και άλλα «προτερήματα του…λαού μας» συντελούσαν στη γρήγορη φθορά όλων εκείνων που μπορούσαν να είναι «διαμάντι» σε ξένη χώρα …

Ειδικά, όταν μερικοί Σύλλογοι-οργανισμοί, ελάμβαναν μια κάποια κοινοτική (ίσως και πολιτική) χρηματοδότηση, ΟΛΟΙ νόμισαν ότι θα τους πλημμύριζε το «δολάριο»… 

Με την σειρά της, η Πολιτεία, ζήτησε την καταχώρηση εκάστου Συλλόγου στα Αρχεία τους, τότε ήταν που οι «ειδήμονες» έφευγαν σαν τρομαγμένα πουλιά…

Ελάχιστες πλέον, οι εκδηλώσεις. Ελάχιστοι οι εθελοντές. Τα δε σχόλια, η άγνοια, μαζί και κάποιες-κάποιων ατασθαλίες, δίχασαν την Ομογένεια.

Ο κόσμος, συγχυσμένος, πικράθηκε, απομακρύνθηκε. 

Έσβησαν πολλά πιθανά οράματα, ειδικά για τη διατήρηση του Ελληνισμού, «εις την Ξένην» ... Κυριάρχησε η Ανασφάλεια. Η απογοήτευση. 

Κι υπήρχαν τόσα! Το μεγαλύτερο, ένας μόνιμος τόπος, ένα μικρό Μουσείο, μια αίθουσα στο χώρο της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ… Όσο για παλαιά αντικείμενα από την Πατρίδα, όπως μερικά οικογενειακά κάποιων που «έφυγαν», τοπικά, αρχαία βιβλία, χειροποίητα έργα τέχνης, χάθηκαν, χάνονται καθημερινώς…

Η «Ομογένεια» αγκομαχεί, γιατί ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει …

Ίδωμεν.

 Ήταν η «χρυσή εποχή» των ανθρώπων της διανόησης, με όλα τα «υπέρ και τα κατά …»