28 Ιαν 2009

Ώρες ευαίσθητες

.
Καλόδεχτη η Ποίηση σ' αυτή την Ηλιανθόχρωμη σελίδα.
Το έχω γράψει από τα πρώτα... βήματα, ή μάλλον,
από τα πρώτα "κύματα" που μας ενώνουν.
Τώρα ειδικά, που ο χιονιάς κι ο πάγος
μας στερούν τον Ήλιο
και το σεργιάνισμα, ένα καλό ποιητικό βιβλίο,
ένα ξέχωρο ποίημα
μια ανάμνηση, μια τηλεφωνική επαφή,
αναμοχλεύουν συναισθήματα σαν τον αέρα που στέλνει
ένας γραφικός ανεμόμυλος...
κι αναστατώνει Ηλίανθους κι ηλιανθάκια
(που σας καλωσόριζαν χαμογελώντας από πέρυσι,
κατά τα μισά του Σεπτέμβρη... θυμάστε;)
.
Σε άλλους καιρούς και άλλες συζητήσεις πάντα εξέφερα την γνώμη μου ότι η ποίηση υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους. Είναι ένα γνώρισμα της καρδιάς, του νου και της ψυχής, το οποίο αν καλλιεργηθεί σωστά καταλήγει σ' εκπληκτικά αποτελέσματα. Στην εποχή μας, όπου τα πάντα έχουν διαμορφωθεί σύμφωνα με το περιβάλλον, την χώρα, και τα ποικίλα συνταρακτικά γεγονότα, η ποίηση κάθε λίγο και λιγάκι, αλλάζει ρεύμα. Και τότε, βυθίζεσαι σε μια γνήσια αλλαγή αλλά και με αμέτρητους μιμητές... Πιστεύω ακράδαντα ότι τα πάντα έχουν ειπωθεί... μα κι ότι τα πάντα δεν έχουν ακουστεί ή διαβαστεί... κι ότι η καλή σύμπτωση στην έμπνευση μπορεί να δώσει ένα καλό ποιητικό κομμάτι. Πιστεύω όμως ότι για να ξέρεις τί λες και γράφεις, και για να καταλαβαίνει κι ο άλλος τί λες ή γράφεις, χρειάζεται μια κάποια ειδίκευση, μελέτη, γνώση. Αν είναι για προσωπική ευχαρίστηση-εξάσκηση, ή και για λίγους "δικούς" που πολύ πιθανόν να επαινέσουν το εγχείρημα, τότε είναι όλα καλά. Αν ο στόχος είναι για αυστηρότερους κύκλους μάθησης, τότε ο ποιητής δεν έχει μόνο απαιτήσεις από τον εαυτό του να ψάξει βαθύτερα, έχουν και οι άλλοι απ' αυτόν. Όπως και να το κάνουμε, φίλοι μου, η ΠΟΙΗΣΗ μας έχει δεμένους στο άρμα της. Με τον καινούριο χρόνο, διαβάζοντας και τακτοποιώντας τον κυκεώνα των γραπτών... ανακάλυψα ένα ποίημα Φίλου αγαπητού, ο οποίος κάποτε έγραψε ότι όποτε αισθάνεται να εκφραστεί ποιητικά, γράφει, μα δεν αισθάνεται τον εαυτό του ποιητή... Δεν είναι ότι είναι Φίλος, μα είναι φορές όπου η σεμνότητά του μας στερεί από γραπτά του όπου -τουλάχιστον η γράφουσα- έχει ξεχωριστή εκτίμηση κι αγάπη.Το θεωρώ χαρά μεγάλη να βάλω ένα του ποίημα, εδώ, με την σιγουριά ότι θα μας αγγίξει.

Σε ψάχνω...
.
Σε ψάχνω στις θάλασσες,
στις γωνιές της πόλης, στους δρόμους του κόσμου.
Αποτείνομαι σε πρόσωπα, γνωστά και άγνωστα, για να σε βρω.
Παίρνω γύρη από τα βλέμματά τους, μήπως και σε συναντήσω
στα μονοπάτια της απουσίας και της απώλειας,
στην ηχώ της ιστορίας...

Οι δρόμοι μοναχικοί.
Οι εραστές ανυποψίαστοι.
Η αμαρτία ανομολόγητη.
Οι σκέψεις προσωπικές.
Ο πόθος αταξίδευτος.
Οι ενοχές ανύποπτες

Κι εγώ,
γλυκιά μου αγαπημένη,
ξέροντας πως υπάρχεις,
σ’ αναζητώ στα όνειρα!
Πόσο κρατάει ένα όνειρο άραγε; Πόσο;

Τα όνειρα παροδικά.
Αιώνιος ο όρκος.
Έχουν ημερομηνία λήξεως οι έρωτες;
Δεν έχουν...

Ο έρωτας ισόβιος.
Το ημερολόγιο ξεφυλλισμένο.
Ο χρόνος πανδαμάτωρ.
Το παρελθόν διδακτικό.
Το μέλλον άγνωστο.
Η εποχή ακατανόητη.
Η προσμονή αιώνια.

«Μεσ’ τα κλειστά βιβλία σ’ αναζητώ
και σε δυο κρίνων τη σιωπή,
στων στίχων, την αστροφεγγιά...»

27 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...και μας ζαλίζει τ' όνειρο, το άπιαστο.
Η έλλειψη, την καρδιά μας σφάζει.
Η Μνήμη, γυαλιστερό ατλάζι.
Δάκρυ πόσο χρειάζεται,
το φως να μειωθεί;

Σας το είπα,
αυτό το ποίημα μ' άγγιξε
στις ανήλιαγες πτυχές
της καρδιάς ... κι είπα,
καλό είναι να το φέρω στο φως,
να ηλιαστεί κάμποσο...

Καληνύχτα γι' απόψε,
Υιώτα, ΝΥ

pylaros είπε...

Αγαπητή Υιώτα, μα ποιος νάναι αυτός ο ποιητής που οι στίχοι του βγάζουν φωτιά;
Πολύ ωραίο, ίσως να προσπαθεί να δει το μέλον,
το πόσο διαρκεί ένα όνειρο, αναλόγως αν βρει τ' όνειρο του μετά πεθαίνει, όσο όμως το ψάχνει είναι αθάνατον τον συντροφεύει ως το τέλος.
Ωραίες παπαρούνες...

Χαιρετώ
Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Δεν είμαι ο ειδικός, Υιώτα, όμως πιστεύω ότι η ποίηση δεν μπορεί να διδάξει. Μπορεί, αντίθετα, να μιλήσει γι’ αυτά που έχουμε μέσα μας και δεν λέγονται. Κι αν κάποια στιγμή ο ποιητής αποφασίσει να τα πει, στο δημιούργημά του, το ποίημα δηλαδή, «μοιράζεται» τα συναισθήματα και τις ανησυχίες του και το κάνει γενναιόδωρα κι όσο γίνεται με απλό και καθάριο λόγο.

Επικαλούμαι το δικαίωμα της άγνοιάς μου πάνω στο τι είναι ποίηση, μα θέλω να επιμένω πως αν οι στίχοι έχουν ήχο, ρυθμό, ξεχείλισμα ευαισθησίας και λόγο κατανοητό, κι όχι αυτόν τον σύνθετο κι ακαταλαβίστικο, που πολλοί χρησιμοποιούν για να εντυπωσιάσουν, τότε αυτός ο στίχος είναι που μένει. Που σου μένει…

Κι ακόμα να πω πως η ποίηση κακοποιείται και δεινοπαθεί σήμερα όχι από τους αληθινούς Ποιητές αλλά, ως επί το πλείστον, από τους χρήστες της…

Ίσως να μπήκα, και συγχώρεσέ με γι αυτό, σε χωράφια άλλων, όμως εκφράζω τη δική μου, προσωπική άποψη.

Αστοριανή είπε...

Ο Δημήτρης (μου) , Γαβρίλη μου,
σου απαντάει αναφορικά με τις παπαρούνες:"...ναρκωμανής της πέννας θα είσαι κι εσύ (!)αλλά πές μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Όμως εγώ μόνο την λυγεράδα τους βλέπω, τα μεταξένια λές πέταλά τους, το μαύρο-βαθυ-γάλανο σήμα της καρδιάς τους όταν είναι ανθισμένες... ίσως για τη σύντομη ζωή τους... και άσε τον Δημήτρη να μας πειράζει...

Όσο για τ' όνειρο; Έτσι και σβύσει, πάει κι η ψυχή μας...
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Καλόδεκτη και σεβαστή η άποψή σου,
Φίλε Στράτο.
Θα έχεις διαπιστώσει ότι όσο πιο ταραγμένη είναι η ψυχή του ανθρώπου
με ποιητικές ανησυχίες, τόσο πιο πολύ ερεθίζεται ο νους και το χέρι διοχετεύει τη λάβα της καρδιάς.
Το ανωτέρω ποίημα,
έχει: και τον λαβύρινθο του νου και της καρδιάς και την καθαρότητα των κραδασμών στην αναζήτηση των αναμνήσεων μαζί και των δυνατών συναισθημάτων, δίχως να παραμελεί την μουσικότητα των λέξεων.

Αγαπώ την έκφραση
του Γουώλτ Γουίτμαν:

Ποιητής είναι εκείνος που κάνει τις λέξεις να χορεύουν.

(Ο λαός μας, έχει πάμπολλα μικρά ποιήματα, μαντινάδες, γνωμικά, παροιμίες... (εκτός από τα κλασικά έργα,βέβαια,που δεν τα φθείρει ο χρόνος) και που κυριολεκτικά, πολλές φορές με εκπληκτική απλότητα, κάνουν τις λέξεις να χορεύουν...)

Είμαστε ο λαός της Ποίησης.

Ένα πελώριο δέντρο, με γερά κλαδιά κι αμέτρητα παρακλάδια.
Η ανθοφορία, η γονιμοποίηση, οι επιρροές από τα ξένα ρεύματα, οι εποχές και όλοι οι άνεμοι που διασταυρώνονται... δημιουργούν ποιητές μα και τους ανένδοτα ανεμώλιους (τους... σκληρο-κουφιο-κέφαλους) οι οποίοι με στόμφο δηλώνουν "ποιητές" -και μάλιστα τυπώνουν και προσωπικές κάρτες με τον τίτλο "ποιητής η ποιήτρια" στη γωνία...

Θα πρέπει να συμπληρώσω όμως: εκείνοι που διαβάζουν, γράφουν τις σκέψεις τους στο χαρτί και τις μοιράζουν με τους άλλους,ΙΔΙΩς ΕΔΩ, δηλαδή μακρια από την πηγη (την Ελλάδα)κάνουν μια χάρη στον εαυτό τους και στους άλλους που δεν διαφαίνεται αμέσως. Εμμέσως, όμως, εκτός του ότι είναι ένα είδος θεραπείας για τους ίδιους, είναι και μια ...ανακύκλωση της γλώσσας μας, με τις απόψεις, διαφωνίες, παραδοχές κι ότι άλλο επακολουθεί.
Μακρυγόρησα, φίλε μου,
όμως αυτή η σελίδα γι' αυτό δημιουργήθηκε:
Ν' ανακατώνουμε τους... αγέρηδες, να αφήνουμε ελεύθερες τις αστραπές, τις ανθοφορίες, τη μοσχοβολιά των φρέσκων φρούτων... να ...κρεμάμε την πανσέληνο στο παραθύρι μας και να επαληθεύουμε την "διαιώνιση" των σκεπτομένων...
Σ' αφήνω τώρα, και σ' ευχαριστώ για τις σκέψεις,
Υιώτα

απάγγειο είπε...

Όαση αστοριανή μου το μπλογκ σου!
Υποκλίνομαι στους ποιητές, στους συγγραφείς και στα γραφόμενά τους!
Πολύ δυνατό ποίημα! Αυτουνού του ποιητή του πρέπει ήλιος!
Μπράβο σου που τον ξεσκιάζεις... ενώ είσαι και η ίδια ποιήτρια!
Εκεί είναι η διαφορά... σε σένα.
Φιλιά!

Αστοριανή είπε...

Μέλι τα λόγια σου, καινούρια μου Φίλη!
Πιστεύω κι ο ποιητής μας να ευχαριστηθεί για να μου επιτρέψει στο μέλλον να αναρτήσω και πάλι.

Να είσαι καλά,
ευχαριστώ,
Υιώτα

ΥΓ: ΘΑ ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΑ εργασία κι από σας που μας διαβάζετε.

Το έχω ήδη γράψει, μη διστάζετε...

Υιώτα

Ανώνυμος είπε...

Μα ,του Κώστα Δουρίδα είναι το ποίημα ,δεν το αναγνωρίζετε ?
Μπράβο Γιώτα που το ανάρτησες.
Αυτό δείχνει,το λιγότερο,καλό γούστο και αυτοπεποίθηση.

Αστοριανή είπε...

Α! Φίλε Σπύρο!
Αξιαγάπητος και τρυφερός ποιητής ο Κώστας, με πολλή δημιουργία και δυνατά συναισθήματα.........

Όχι! Δεν είναι του Κώστα!

Θυμάμαι σε μια εκδήλωση, πέρυσι, στην Αστόρια,(η Ιόνια Α.) όπου με είχαν καλέσει μαζί με άλλους, έψαχνα στην ιστοσελίδα του να βρω ΔΙΚΑ ΣΑΣ
σύντομα ποιήματα, να τα συμπεριλάβω στο χρόνο που μου έδειναν,... και βρήκα: δικό σου, του Κώστα, της Χριστίνας Τσαρδίκου κι ένα απόσπασμα του ΒάΙου...
με την επεξήγηση
στους καλεσμένους ότι
όταν διαβάζεται Ομογενειακή ποίηση... δεν πρέπει να είναι μόνο για τους παρουσιαζόμενους,
μα να τιμώνται
κι εκείνοι που είναι μακρύτερα από την περιοχή.......
(ρώτα τον Γαβρίλη,τη Βάνα, ήταν εκεί) και
γιατί σου τα γράφω αυτά?
Διότι ανέκαθεν ήταν θέμα αρχής,
σε μένα!
διότι όταν μαζί με άλλους, δεν είμαι μόνον εγώ........
διότι έτσι νιώθω την "οικογένεια" των σκεπτομένων...........

Βέβαια, αυτά είναι
θέμα ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗΣ, σίγουρα, μα και ευπρέπειας, και "ΚΑΛΟΎ ΓΟΎΣΤΟΥ" -ΌΠΩς ΠΡΟ-ΛΆΛΗΣΕς...

ΚΑΛΉ ΝΎΧΤΑ,
Υιώτα, ΝΥ

Ανώνυμος είπε...

Γιώτα,είπες "διότι όταν μαζί με άλλους δεν είμαι μόνο εγώ....σκέπτομαι γι'αυτούς που είναι μακρύτερα απο την περοχή,διότι έτσι νιώθω εγώ την οικογένεια των σκεπτομένων"

Κι αυτή τη μοναξιά απόψε Γιώτα μου την νιώθω ακόμη πιό βαριά...Ξύπνησα πριν λίγο.Η ώρα είναι τρεις -προς το χάραμα.
Ανοιξα τα μάτια μου και είδα το σκοτάδι μέσα απο τις γρίλιες.Και μιά ησυχία θεέ μου ,μιά απέραντη ησυχία...Μόνο κάτι μπουμπουνηταριά ακούγονται υπόκωφα που και που πίσω από τα βουνά .Ανατρίχιασα Τι θέλω εγώ,σκεύτηκα,σε τούτη την άκρη του κόσμου ?Τι θέλω εγώ σε μιά σκοτεινή γειτονιά μιάς απόμερης συνοικίας μιάς πόλης του νότου ?
Πόσες ζωές θα ζησω ?
Και που να πάω τωρα? ΄Που όπου κι αν πάω δεν γνωρίζω κανένα ?Και στο χωριό μου πέρυση που πήγα οι δικοί μου είναι όλοι φευγάτοι.

Η ώρα είναι τρεις,έξω και μέσα εχει σκοτάδι,κάτι μπομπουνηταρια ίσια που ακούγονται πίσω από τα βουνά...
Σκεπάστηκα ως επάνω ,γιά να μην ακούω την απέραντη ησυχία....

σπύρος

Το στέλνω τώρα ,γιατί άμα ξημερώσει δεν θα το στείλω

Ανώνυμος είπε...

Είδες τι έπαθα? Τώρα ξαναδιάβασα το σχόλιό μου,στο φως της ημέρας, και το βρήκα ....μελό.Κα το έχω πει χίλιες φορές στον εαυτό μου,να γράφει σε στιγμές όμορφης αδυναμίας και όχι φοβικής.Ποιός με γλυτώνει τώρα από την πατριώτησα ?

pylaros είπε...

Εγώ πάντως δεν λέω ποιανού είναι το ποιήμα, έτσι για να με κεντράει η περιέργεια και να ξανάρθω στο μπλογκ να δω αν κάποιος το βρήκε!

Γαβριήλ

pylaros είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Αστοριανή είπε...

Σπύρο μου,

Κάπου η καρδιά σου γνωρίζει
σε ποια "ηλιανθιστη θύρα"
ν' ακουμπήσει την αδυναμία
της στιγμής.

Δεν είναι κακό το να λυγίζουμε.

Κακό είναι να σπάζουμε και να μην υπάρχει αναστήλωση.
Έχω δει τον Δημήτρη να κλαίει για το θάνατο παιδιού στην "Τι Βι"...
ενώ εγώ μόλις που συγκινήθηκα, διότι γνωρίζω ότι θα βάλουν την τραγική στιγμή για να "σηκώσουν το μέτρημα θέασης."
Διάβασα ότι πέρασες κάποιες ώρες τραγικής κατάστσης, με το θάνατο κάποιας υπαλλήλου σου...
Όταν έχουμε αισθήματα ανθρώπινα, όλα αυτά μας λυγίζουν και ο θρήνος, μικρός ή μεγάλος, είναι επακόλουθο,
μα και απαραίτητος.
Τί νομίζεις ότι είμαστε?
Μια ...μπαταρία, που αδειάζει και σιγά-σιγά πρέπει να γεμίσει...
Τώρα,
που γεμίζει και το φεγγάρι,
κοίταξε: κάπου οι σκιές του θα σου δείξουν την... ανέκδοτη
"Νύφη της Πανσελήνου"

Με την αγάπη μου στη Σοφία σου (και σε σένα βέβαια)
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Ακόμη κι αν τον ξέρεις, που αμφιβάλλω, Γαβρίλη μου,
να... σεβαστείς τουλάχιστον την επιθυμία του.
Δεν είναι η... περιέργεια που θέλω να δημιουργηθεί
για να μ' επισκέπτεσαι.

Θέλω να σου αρέσουν
οι απόψεις μας,και να βρίσκεις λίγο χρόνο για να συμμετέχεις.
Αυτή είναι η δική μου ικανοποίηση όπως κι εκείνων που με τιμούν.

Υγ.: Δεν είμαι εγώ εκείνη που διέγραψε ένα-κάποιο σχόλιο. Ούτε καν το είδα!

Σας φιλώ,
Υιώτα

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το"και σένα βέβαια" είναι σαν να ποτίζεις κατ'άνάγκη ένα αγριοχόρταρο που έχει φυτρωσει μέσα σε μιά γλάστρα.
Είδες τι παραπονιάρης είναι ο πατριώτης σου ?

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Πολύ χάρηκα Γιώτα μου που σε προσκάλεσαν οι Μυτιληνιοί να μιλήσεις για τη Σαπφώ και τους έκανες περήφανους για την καταγωγή τους. Το πόσο τους γοήτευσες έφθασε μέχρι εδώ. Με το καλό να σε δούμε και στη Λέσβο να μιλάς για τη δέκατη Μούσα. Περίμενα να αναρτήσεις κάτι γι αυτή τη βραδιά.
Υ.Γ.
Να με συγχωρείς που βγήκα έξω από το θέμα, αλλά έπρεπε κάπου ν' ακουμπήσω τα λόγια μου.

Αστοριανή είπε...

ΣΑΣ ΤΑ ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΑ" όπου

Η Αστοριανή είπε...

...νάταν οι σιωπηλές στιγμές
άνθη στα δάχτυλα...
να τις αγγίξω,
να τις ζεστάνουμε...

Σ' αυτή την κρύα νύχτα,
η φιλία σου
προσφορά
και πρόσφορο...

Καλή νύχτα σου, καλή μου ΜΑΡΕΛΝΤ Υιώτα Στρατή, ΝΥ

28 Ιανουάριος 2009 8:13 μμ

και
Η mareld είπε...

Ηλιανθάκι μου!

Σε κάθε κρύα νύχτα τα ηλιανθάκια σου φως και χάδι ζεστό!

Μου άρεσε και στο αφιερώνω..

«Κάθε αληθινή φιλία είναι ένα απόκτημα διαρκές. Η φιλία, όπως και ο έρωτας, απαιτεί τόση τέχνη όσο μια πετυχημένη φιγούρα χορού. Χρειάζεται πολλή άνεση και μεγάλος συγκρατημός. Ανταλλαγές λόγων. Μεγάλη σιωπή. Και προπαντός σεβασμός.

Το συναίσθημα της ελευθερίας του άλλου. Της αξιοπρέπειάς του. Την παραδοχή. Θυμάμαι πάντα το κοριτσάκι στο βιβλίο του Μοντερλάν που δεν έχει δώσει όνομα στη γάτα του. -Και πώς τη φωνάζεις; τη ρωτούν. -Δεν τη φωνάζω, έρχεται όποτε θέλει.
Έτσι είναι οι φίλοι.
Συχνά έρχονται από τύχη».
(Μ. Γιουρσενάρ)

Πολλά φιλάκια!

29 Ιανουάριος 2009 9:44 πμ

...κι ας έχουν περάσει 4 μέρες!
Καλό μήνα σε όλους σας...
Υιώτα

Unknown είπε...

Dear Yiota,
Agnes and I just finished reading your beatiful envision of Sappho. I must say that both of us took pleasure with your artistry
in combining poetry with facts.
Thank you again for your dedication.
See you,
Leo & Agnes
leomgm10@gmail.com

Αστοριανή είπε...

Αγαπητέ μου Φαίδωνα,
άργησα λίγο να απαντήσω. Όπως γνωρίζεις, δεν είναι όλες οι μέρες ευκολες...
Ωραία η εκδήλωση με το Σύλλογο των Μυτιληναίων, στη Λέσχη τους. Περίμενα φωτογραφίες, ακόμη. Ο Ε. Κήρυκας έβαλε, μα είναι σκοτεινή. Θα προσπαθήσω να τη μεταφέρω. Μπορεί να γνωρίσεις κανένα συμπατριώτη/σα...
Θα τα πούμε πάλι,
Υιώτα, ΝΥ

Αστοριανή είπε...

Dear Agnes and Leo,
It is nice to hear from you again.
Your comments on "My Sappho" are the most welcomed.
I had tried for quite a few years to collect special information to use it in my play, due to the lack of decent Greek library, in New York.
(A! Greeks, here, do not care enough for things like that... only for the mighty dollar and annual dances...)
To make it short, a friend from Syros Island, on her summer vacation, found what I needed kai voila! poem and later, book, achieved first prices.
I am grateful that you took the time to put your nice words here.
I would like it very much to notify us again when you go for a gathering in the Club.
Our talk about Walt Whitman was very constractive. My (his)old book is in my dawghter's bookcase.
Please, keep in touch.
Give our regards to Agnes and her sister,
Yours
Yiwta, (astoriani...)
Long Island, New York

Socrates Xenos είπε...

Να 'μαι λοιπόν, Γιώτα, να σε διαβάζω πρωί πρωί Ελλάδας
με ήλιο μιας ανυπομονούσας άνοιξης και μιαν εξ επαφής θάλασσα

Να 'σαι πάντα καλά

Την Καλημέρα μου

Ανώνυμος είπε...

Γιώτα
ακόμη κι'όταν φυσάει μας λέει ο άνεμος "έρχομαι από το βοριά,το νοτιά ,από θροίσμα της σιωπής" Και συ ακόμη να μας λες από που ξεκίνησε η αύρα αυτού του ποιήματος ?'

Λέω λοιπόν
Πως για να μπει στην ψυχή η γεύση των αισθήσεων πρέπει να γλύψει και τα αποτυπώματα από την αφή του δημιουργού.
Τι λες ?

Αστοριανή είπε...

Αγαπητέ Σωκράτη,
αν η ..."εξ επαφής θάλασσα" γινόταν να είναι κι εδώ... τώρα,
τί καλά θα ήταν!
Μια θάλασσα από χιόνια και πάγους μας έχει καθηλώσει... ίσως είναι καλή για τα ...μικρόβια!

Όμως, στα φωτεινά παράθυρα του βορρά που μας γεμίζουν ήλιο (έστω και αρρωτημένο...) τα τρία καναρίνια μου δεν σταματούν να προκαλούν την αργοπορημένη άνοιξη.
Είθε οι εμπνεύσεις σου να είναι λευκορόδινες όπως τ' άνθη της μυγδαλιάς -που χρόνια έχω να συναντήσω ανθισμένη- και να θυμάσαι κάπου-κάπου να μ' επισκέπτεσαι... δεν θα ήθελα να χαθούμε.
Το e-mail μου είναι:

yiotas@optonline.net

Γεια σου, λοιπόν,
Υιώτα Στρατή, Ν.Υ.

Αστοριανή είπε...

Σπύρο μου,
"σιγά-σιγά γίνεται η αγουρίδα μέλι..."
Εγώ, έβαλα το ποίημα. Μας τύλιξε με σκέψη και αγάπη.
Από δω και πέρα, θα επιμείνω να μην μείνει... αβάπτιστο.
Μα και ανώνυμο να παραμείνει, αρκεί που είναι ένα καλό ποίημα.
ΥΓ.:
Πως τα πάτε κι εσείς, εκεί, με το χιονιά?
Εδώ, χρόνια είχαμε να δούμε τόση παγωνιά...
Πες στον ήλιο σου, δεν χρειαζόμαστε μόνον φως, αναζητούμε κι Ανθρώπους!
Γεια σου, φίλε,
Υιώτα, ΝΥ

Justine's Blog είπε...

Αγαπημένη,
Σ ευχαριστώ για τις ευχές σου και για τα γλυκά σου λόγια. Ομως να αφήνεις τα ίχνη της ποιητικής σου δεινότητας όλο και συχνότερα στο μπλόγκ για να σ΄ακολουθούμε,
Φιλιά απο το κρύο μας Μόντρεαλ

Αστοριανή είπε...

Έλα, γλύκα μου! μελίρρυτη.
Ετοιμάζω κάτι από το ανέκδοτο πεζό μου "Η νύφη της Πανσελήνου"...
Σύντομα, θα δεις και ποίηση διότι πράγματι, πολλοί φίλοι μου ζήτησαν να βάζω και δικά μου πιο συχνά.
Όσο για το κρύο...
"καιρός για δύο" που γράφει κι ο Στράτος.
Με ζεστό φιλί και αγκαλιά,
να σπάσει το ψύχος,
Υιώτα, ΝΥ