"Λάφυρα" από την ακτή της Αρχαίας Ελίκης, πλησίον του ποταμού Σελινούντα. Στ' αριστερά της φωτογραφίας, ένα σκουριασμένο καρφί κρατά θρύμματα ξύλου.
Από κάτω, ένα άλλο κομμάτι ξύλου πεπαλαιωμένου.
Με το γαλάζιο τ' ουρανού
ακριμάτιστες μνήμες ταξιδεύω...
τροχιά απρόσκοπτη φτερωτών,
προορισμός ανέμελος,
ευτυχία, σε χρώμα λευκό.
Οραματίζομαι τη συνέχιση της Άνοιξης.
Οι καιροί που διάβηκαν,
καμβάς παλαιός και νέος.
Ανεξέλεγτη άμπωτις και πλημμυρίς.
Την αντοχή στρογγυλεύουν
όπως στης ακτής τα χαλίκια. Λιγοστεύουν
στην άνιση πάλη των κυμάτων με τους βράχους.
Νικητής, η υπέρτατη Δύναμη. Ηττημένη, η ηττοπάθεια.
Ψηλά, ένα κόσμος άγνωστος,
στου ωκεανού τα βάθη, ένα μέλλον άγνωρο.
Εντός, μία άβυσσος
όπου
αν βρεθούμε αντιμέτωποι, φοβίζει.
Δεμένοι μ' αλυσίδες αόρατες, αλύτρωτες,
δυνατοί και ταυτόχρονα αδύνατοι,
ευελπιστούμε
για το ανάλφρο πέταγμα.
Υιώτα Στρατή
19 σχόλια:
Με το γαλάζιο τ' ουρανού συντροφιά μου, ευτυχία, σε χρώμα λευκό και πράσινο, μωβ, κόκκινο, ροζ, πορτοκαλί και κίτρινο όλα στην παλέτα της φύσης ριγμένα…
Οραματίζομαι τη συνέχιση της Άνοιξης!!!
Πάντα μια Άνοιξη η ζωή μας!!!
Πάντα θα ευελπιστούμε, Γιώτα μου!
Υπέροχο! Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά! Είπαμε; Δεν είπαμε! Φιλιά!
Καλώς ήρθατε, Στράτο μου, και Κατερίνα μου!
Γλυκιά γεύση ελπίδας!
είναι πολύ, από αγαπημένους φίλους!
(Αγωνίζομαι με την τελειότητα μιας ανάρτησης, στις αποστάσεις κ.λ.π.,... μα πού θα μου πάει? Όλο μικρο-λαθάκια θα βρείτε... μα μαθαίνω!)
Σας φιλώ με την αισιόδοξη αγάπη,
Υιώτα
Οραματίζομαι τη συνέχιση της Άνοιξης.
Το εύχομαι αγαπητή Υίωτα,
αλλά που θα πάει θα έρθει και η ¨ανοιξη, θα έρθει και το καλοκάιρι, αν και ακόμα σήμερα κάνει κρύο, φοβούντε τα λουλούδια ν'α ανθίσουν κι εμείς να βγούμε για περίπατο...
Χαιρετώ
Γαβριήλ
... κι εγώ που βλέπω την πρόοδό σου στις αναρτήσεις, δεν φοβάμαι και δεν αμφιβάλλω πως θα τα καταφέρεις!
Γαβρίλη μου,
Να που εισακούστηκε η επιθυμία σου!
Περίπατο, λοιπόν, στην 5 Λεωφόρο!!!!
--------------------------------------
Στράτο μου, ελπίζω να περάσατε καλά!
Εκείνο το μωρουδέλ' σας... χρειάζεται την αγάπη όλων! από τη Φύση, τον Θεό, τους γονείς, την όλη οικογένεια,
και την ευεργετική σκέψη όλων των φίλων...
Πάντα με την αγάπη μας,
Υιώτα,
ΝΥ
Γιώτα
Το ποίημα είναι ένα τέλειο δημιούργημα,με στίχους σαν πτυχές γλυπτού
Βοήθησέ με όμως, που βάζεις
την "δύναμη" και που την "ηττοπάθεια ?
Γιατί "στρογγυλεύεις" την αντοχή τη στιγμή που ονειρεύεσαι την "συνέχιση της άνοιξης ?
Ο σκοπός είναι να αλλάζουμε και καμιά γνώμη όταν μας αρέσει κάτι.
Γεια σου, Σπύρο,
Φίλε διανοητή, του
"κάτω απ' τον Ισθμό... και πάμε!!!"
Και ξέρεις πόσο τη χαίρομαι αυτή την ανταλλαγή.
Είθε να μην είχαμε αυτές τις αποστάσεις (!!!) και ν' ανταλάσσαμε γνώμες και απόψεις.
Κι όχι μόνον αυτό,
διαβάζουμε, μελετούμε, διαλογιζόμαστε, μα...
μόνος ο εαυτός μας να... κωπηλατεί σε ανοιχτούς ωκεανούς, είναι κάπως άγευστο... εκτός του ότι πολλές φορές αυτές οι εξαίρετες γνώσεις βουλιάζουν και βουλιάζουν... και αμβλύνονται... και μοιάζουν σαν κατακάθι των ανησυχιών μας...
Μεταξύ μας, νόμιζα ότι θα μου έγραφες για τις... ευρεσιτεχνίες μου (κοχύλια, άνθη, κλαδάκια κ.λ.π.!!! ας είναι καλά το πρίντερ της Ντελλ... και το χρωματιστό μελάνι!!! που με κάνουν να υπάρχω και να ...χαζο-καμαρώνω!!!)
Λοιπόν, επί του τάπητος!
Κατ' αρχήν: Η δύναμη.
Γράφω: η υπέρτατη Δύναμη.
Μπορεί να οραματίζομαι τη συνέχιση της Άνοιξης, κατ' επέκταση της Ελπίδας,
...αλλά άλλα "οι Θεοί κελεύουν"
Στο υφαντό των καιρών
που δεν μπορούμε να ελέγξουμε,
η άμπωτις και η πλημμυρίς, αυτή η αμφίδρομη κίνηση του πήγαινε-έλα, του μπρος -πίσω, ακόμη και σε προσωρινό σημειωτόν...
η αντοχή σφυρηλατείται και λειαίνει, "στρογγυλεύει" όπως τα χαλίκια της ακτής διότι δεν μπορεί πάντα να πηγαίνεις ενάντια του εαυτού σου που σίγουρα τραυματίζεται...
αντί, λοιπόν, να είναι επιθετική, πλευρίζει με τους ανέμους -αφού η πάλη είναι άνιση-
όπως οι ρίζες των βράχων
που δαμάζονται και λειαίνονται από τ' άγρια κύματα...
ΑΡΑ, αφού είμαστε δυνατοί
-διότι έχουμε ένα θεό μέσα μας, και δεν αναγνωρίζουμε αυτό το υπέρτατο προσόν, αυτό το νικητήριο Πνεύμα που θα μας δώσει
την ισορροπία
αποβάλλοντας την ηττοπάθεια,...
ΟΤΑΝ το επιτύχουμε, σίγουρα η Υπέρτατη Δύναμη είναι νικήτρια
κι έχουμε νικημένη-ηττημένη
την ηττοπάθεια!
Θνητοί όντες, από γεννησεώς μας είμαστε ταυτόχρονα δυνατοί και αδύνατοι,
με άλλα λόγια "περαστικοί"...
Εντός μας και τριγύρω μας,
η άβυσσος μας τρομάζει.
Η ζωή είναι τυφλή.
Είναι απροσδόκητη.
Δεν ξεχωρίζει
"καλούς ή κακούς", "μικρούς ή μεγάλους"...
"εύπορους ή άστεγους..."
Δεν ακούει το κελάηδημα του αηδονιού ή το ανατριχιαστικό κρώξιμο του γκιώνη...
Έμείς, λοιπόν, δεν έχουμε άλλη εκλογή παρά
...να ευελπιστούμε για το (τελικό) ανάλαφρο πέταγμα.
Αυτά, φίλε μου προς το παρόν, από μια αυγουστιάτικη μέρα στα τέλη του Απρίλη... και τη γεύση της άνοιξης στα χείλη, από την αναγκαστική περιποίηση του κήπου μας...
Χαιρετισμούς στις Σοφίες σου.
Υγ.¨
Α! ξέχασα να σου πω, ότι είδα στο Αγγλικό ένθετο του Ε.Κ., μα πολύ καλογραμμένη μετάφραση της στα Ελληνικά παρουσίασής σου.
Καλή δουλειά, από τον γνωστό Σταύρο Μαρμαρινό. Την έλαβες, ή να σου στείλω αντίγραφο;
Σε "φιλο-ασπάζομαι..."
Υιώτα.
ΝΥ
εγω κρατω την ανοιξιατικη φωτο και απολαμβανω την ανοιξη που ειναι εδω...
χριστος ανεστη και ευχαριστουμε που μας διαβαζετε :)
Και από μένα καλημέρα συνλουόμενη του Κορινθιακού και οραματίστρα των ουρανών και των πελάγων πέρα απο τις διώρυγες και τα Γεράνια όρη.
Δεν σου μίλησα για τα κογχύλια και τα άνθη γιατί έχω τις ζωγραφιές με το αίμα σου !!!
Πράγματι,στα μοναχικά ταξίδια έχουν ανάγκη οι συλλογισμοί την φωναχτεί επαλήθευση ,αλλιώς κάπιοι που αξίζουν βουλιάζουν ανεπικύρωτοι κι από τον ίδιο τον εαυτό μας .
Η ξενάγησή σου στο συγκεκριμένο ποίημα σου θα λεγα ότι ηταν ενα άλλο ποίημα .
Ηταν ορθή,λογική,εγκεφαλική .
Ανέλυσες ,βήμα βήμα,την πραγματικοτητα,και την σχεση μας με αυτήν και το "υπέρτατον" έτσι όπως μοιραία το ζούμε και θα το ζούμε γιά εκατομμύρια χρόνια ακόμη
Μέχρις ότου θα εκλείψει η ελπίδα η οποία ,προς το παρόν είναι...μαγγούρα ,ή υποσυνείδητη, επαφύεση σ'αυτήν από την οποία όμως δεν πρεπει να έχουμε αφαιρέσει εκ προοιμίου την ενεργή συμμετοχή μας στην ώθησή της.
Κατά τη γνώμη μου βεβαια η ποίηση πρέπει να έχει λιγότερη ελπίδα και περισσότερο πέταγμα πάνω από την πραγματικότητα,η οποία
είναι,και πρέπει να είναι, η βάση του πετάγματος.
Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι όλες οι πραγματικότητες είναι δυστυχισμένες ,γιατί χρησιμοποιούνται σαν στρώματα,η μία επάνω στην άλλη,κι από πάνω της πετάει η ποίηση,την οποία ενω την γέννησαν και την γεννούν,οι εναλασσομενες πραγματικότητες,εν τούτοις δεν μπορούν να την φτάσουν και μένουν με την ελπίδα .
Και όταν λέω ποίηση δεν εννοώ,απαραιτήτως, την δική μου και την δική σου ,αλλά της δημιουργίας.Η δική μου και η δική σου πρέπει να τείνουν προς αυτή. Το έχω ξαναπεί,η σοφότερη τελειότητα της δημιουργίας είναι η ατέλεια,σ 'αυτην στηρίζεται η αιωνιότητα.Ο άνθρωπος έχει αυτή τη σοφή ατέλεια μέσα του.Επομένως γίνεται τέλειος όταν γνωρίσει τον εαυτό του και δυνατός όταν τον εξερευνήσει.
Αμα ξεκινήσει κανείς με αυτή την βεβαιότητα η ελπίδα έχει θέση μόνο όταν είναι μεσα στην ενεργητική θέληση .
Είμαι σίγουρος Γιώτα πως κάνουμε αυτή την συζήτηση για χάρη της ποίησης.και εδω ,εσύ ήσουν η αιτία με το καλοδουλεμένο και όμορφο ποιήμα σου.
Σε λίγες μέρες φεύγω γιά τα μέρη μας .Θα περάσω από το χωριό σου-όπως κάνω πάντα οταν πάω στην Ελλάδα.Η παλιά εθνική οδος Κορίνθου Πατρών είναι πανέμορφη .
Με μαγεύει το ίδιο όσες φορές κι αν την κάνω.
Να είσαι καλά και να μας χαρίζεις τις δημιουργίες σου,που κεντρίζουν την στασιμότητα και ενεργοποιούν το πνεύμα.
Τα φιλιά μας ,από μένα και τις Σοφίες μου.
Σπυρος
Αυτή κι αν είναι "επικοινωνία εκ ...βαθέων"
φίλε Σπύρο!
Ε! Αυτά είναι που λέω και ξάνα-γράφω ότι έχουμε "ανάγκη"!!!
Την εσώτερη εμβάθυνση...
Αυτό το σούρσιμο της σκέψης πάνω στα σκοτάδια, αυτήν την αφή πάνω στις λέξεις που ενδυναμώνουν έστω και το ελάχιστο "σπρώξιμο στο παρα-πέρα", το κύλισμα του αόρατου μα σκουριασμένου εαυτού μας στην ανηφόρα των πνευματικών ενατενίσεων...
Σπύρο, Σπύρο!
έχεις ακόμη εκείνο το "σχέδιο" ζωγραφισμένο κυριολεκτικά από το αίμα που έτρεχε σαν πουλαράκι στο λιβάδι, από το τραυματισμένο δάχτυλό μου!!!
Α! εμείς οι ...απροσάρμοστοι! και πιο πολύ εγώ.
Στον παλαιό δρόμο για το Αίγιο, σταμάτα,
κόψε ένα μπουκετάκι γιασεμιά και πρόσφερέ το στην πανέμορφη Σοφία σου, από μένα...
Καλό ταξίδι να έχετε... και όπως λέμε "εδώ" : Κήπ ιν τάτς!!! πάντα θα περιμένω νέα σου. Φίλησέ μου και τον Βάϊο, σταυρωτά, όταν συναντηθείτε.
Καλοτάξιδοι, φίλε!
Υιώτα
ΝΥ
Άνθισαν και τα πιο πεισματάρικα λάφυρα του Μάη
Χρόνια πολλά,
με αγάπη
Συμπολιτεία
Κούκλα μου γλυκια, από τον ολάνθιστο τόπο μου!
Πας κι έρχεσαι όπως ο... καλός κομήτης!
Είδες τα ..."λάφυρά μου" έ;
Ωραιότατη έκφραση:
"άνθισαν και τα πιο πεισματάρικα λάφυρα του Μάη..."
Από κοριτσάκι, περπατούσα με τον αδελφό μου για το κτήμα μας κάνοντας κύκλο από τη θάλασσα, για να μαζεύω κοχύλια. Κι όχι τίποτ' άλλο, είχε και αμμο-ρουφήχτρες κοντά στην εκβολή!!! πού εγώ μυαλο! Με μια ξεριζωμένη καλαμιά, τάφερνα όλο και πιο κοντά... Ξέρεις πόσα, μαζί με πετραδάκια, έχω φέρει εδώ!!! Ασήκωτη βαλίτσα! Τρέλα, θα μου πεις!
και τώρα που...ανακάλυψα τί σχήματα μου κάνει το σκάνερ...
κάνω κι εγώ μερικά τρικς ("έμπειρη τρελή...")
και βγαίνουν αυτές οι...μοναδικές για μένα φωτογραφίες...
Πώς τα πέρασες, με το Πάσχα? το παιδί καλά?
Τί κάνεις με τα γραπτά σου?
Περιμένω...
Υιώτα
ΝΥ
Ηλιανθάκι μου!
"Οραματίζομαι τη συνέχιση της Άνοιξης"
"ευτυχία, σε χρώμα "Ηλίανθου"
Ανθάκια οι λέξεις σου
πλέκουν στεφάνια στα Μαγιάτικα όνειρά μας!
Καλό μήνα!
Φιλάκια!
Ξεπετάχτηκα από τη ΓΗ
Εκάθησα στα χωμάτινα κύταρά της
Ανασηκώθηκα από το χώμα
Περπάτησα στο σώμα της
Έσκυψα προς το χώμα
Θα γίνω πάλι ένα με το σώμα της
Θα με πλάθει ,θα με πλάθει
Μέχρι να πέσει ο κεραυνός.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ Μαρέλντ μου!
Μέλι τα γραπτά σου, σαν την καρδούλα σου. Έλα, κοντεύει να μαλακώσει ο καιρός...
Το άρωμα από τις βιολέτες, που εντελώς συμπτωματικά βρήκα κι αγόρασα,
σου στέλνω...
Η χαρά μου, απερίγραπτη, η όσφρηση με λύγισε από το βάρος των αναμνήσεων...
και τούτη τη στιγμή, όλη σε σένα, καλή μου.
Να είσαι πάντα καλά,
όοοοσο παίρνει.
Σε φιλώ,
Υιώτα,
ΝΥ
Κεραυνός, με φως και δύναμη!
Όλοι μια αστραπή είμαστε.
Καλόδεκτη η σκέψη σου.
Μοχλός...
και θέλει δύναμη!
Η γη, μας περιμένει υπομονετικά.
Εμείς, όλο βιαστικοί.
Ευχαριστώ, και Καλό μήνα...
Να σε διαβάζω...
Υιώτα,
ΝΥ
Πέρασα να αφήσω λίγη Ιόνια Αύρα και να ευχηθώ Καλό Μήνα κι έπεσα πάνω σε ωραίους στίχους!
Ωραία!
Φιλιά Υιώτα!
...Κοκκινομάλλα Ντάνα μου,
ξέρω, σου έχω γράψει και στο δικό σου,
μα έλα που εδώ, μοιάζει σαν να σε αγνόησα!!!
Να έχεις μια όμορφη γιορτή στην ημέρα της Μητερας.
Αγάπη,
Υιώτα
ΝΥ
Δημοσίευση σχολίου