(Περίπου είκοσι χρόνια πριν, ... κοντά στο πλατανόδασος των Καλαβρύτων)... νερό ασυγκράτητο μέσ' από τα δάχτυλά μου
τρέχουν οι αναμνήσεις...
Μια σπάνια φωτογραφία τσιγγάνας που χαμογελάει στο φακό κρυφά από τον άνδρα της...
κι ένα ποίημα,
ξεριζώνουν μικρούς ενδοιασμούς, γι' ανάρτηση...
Η καρδιά μου, αιώνια τσιγγάνα...
(πρέπει να το παραδεχτώ),
παρασύρει το νου και
γυρίζουν... γυρίζουν,
ασταμάτητα, πολλές φορές επώδυνα...
Ας είναι! Αφού περαστικοί είμαστε... προς τί η διαμαρτυρία...
Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ Η ΤΣΙΓΓΑΝΑ
Ω! Μη κοιτάζετε πλέον το βαρύ μέτωπό μου
όπ' ασήκωτο σύννεφο τη βροχή προμηνύει...
Είν' το βάρος των χρόνων που λυγίζει τους ώμους,
Είν' τα ίχνη βημάτων που σαστίσαν τους δρόμους...
Είν΄το φάσμα ονείρων όπ' ατέλειωτα μένουν
στα μεγάλα συρτάρια
και το φως περιμένουν...
Μη κοιτάζετε άλλο το σκυφτό μέτωπό μου,
το θαμπώνει ο ήλιος κι ας είν' ώρα που δύει...
Το μοιράστηκ' ο χρόνος, το χαράκωσ' η θλίψη.
Μαραθώνιος το δάκρυ τη χαρά να συνθλίψει.
Όποια αγγίζω ρυτίδα, ποταμός είν' που τρέχει
την ανείπωτη πίκρα,
που σφραγίδα δεν έχει...
Την ψυχή μου κοιτάξτε που ξεχνά να γεράσει
σ' ένα άγνωστο κόσμο, τραγανό σαν κεράσι...
Μ' ένα τόξο καλπάζει, με βοστρύχους λυμένους
λες κι ατίθασο άτι σ' ουρανούς μαγεμένους,
σε κορφές χιονισμένες, σε λιβάδια ανθισμένα,
σε πηγές κοιμισμένες, σ' ακρογιάλια θλιμμένα...
Την καρδιά μου κοιτάξτε, που συχνά δραπετεύει
τυλιγμένη σε φέγγος την αφή ν' αναδεύει...
Αίμα η πέννα να στάζει στο τρεμάμενο χέρι,
ασταμάτητος τζίτζικας σε καυτό καλοκαίρι...
Σαν βοριάς στροβιλίζεται στη μεγάλη αλάνα
και χορεύει, χορεύει,
παθιασμένη Τσιγγάνα...
Την ψυχή μου σας δίνω,
την καρδιά σας δωρίζω,
κι ας το ξέρω,
καμία
απ' τις δυο δεν ορίζω!
Να, λοιπόν, που οι ...αλκυονίδες μέρες του Οκτώβρη, άλλαξαν τον μικρό μου ορίζοντα, ζωγραφίζοντάς τον με ...δέντρα -λες- ανθισμένα σε χρώματα υπερ-γήινα,
με φωνές πρωτάκουστες στο παραθύρι του βορρά...
όπου δυο καναρίνια με τα χρώματα
του ανθισμένου μήνα, μας χάρισαν τρία ακόμη...
ενώ, το δωδεκάχρονο, κατακίτρινο, τυφλό καναρίνι μου
-από την "Αστόρια"-
ακόμα τραγουδάει...
(άραγε, τί; )
Αυτά, προς το παρόν,
μέχρι να ετοιμάσω μια σειρά από την... σύλληψη των μικρών καναρινιών
μέχρι την γέννησή τους
και το μίσος του ανέραστου "Σισιλιάνου"...!!!
Σας χαιρετώ,
Καλό Μήνα,
Υιώτα
27 σχόλια:
... νερό ασυγκράτητο μέσ' από τα δάχτυλά μου
τρέχουν οι αναμνήσεις...
Και σε ποιανού δεν τρέχουν, Υιώτα, οι αναμνήσεις και ποιανού δεν είναι τσιγγάνα η καρδιά, αφού ολημερίς πλανιέται, σα φύλλο στον άνεμο, λημέρια, λιμάνια και λόγια να βρει…
Πολύ τρυφερό, πολύ γλυκό, πολύ ωραίο. Με συγκίνησε. Τέτοια γράφεις και μας τυλίγεις στην συγκίνηση…
Δεν έχω παρά μια αγκαλιά να σου αφήνω και μια υπόκλιση στην τσιγγάνα καρδιά σου!!!
Όμορφα που γράφεις Γιώτα μου... χαίρομαι πολυ που σε γνωρίζω, να είσαι καλά και καλό σου μήνα!
Τσιγγάνα καρδιά καλώς σε βρίσκω.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Αγαπητή μπυ Υιώτα, γράφεις (Την ψυχή μου κοιτάξτε που ξεχνά να γεράσει)
Προφητικό θαυμάσιο, ανθρώπινο κοινωνικό το ξέσπασμά σου, με τα λόγια που βάζεις της Τσιγγάνας.
Άρα μήπως αυτές οι τσιγγάνες έχουν φιλοσοφίσει τη ζωή, με μια έκτη αίσθηση που εμάς μας λείπει;
Ούνγγαρες τις λέγαμε τις Τσιγγάνες στην Γουατεμάλα, αυτές μου είπαν και την τύχη μου, διαβάζοντας την παλάμη μου, και το παράξενο πέσανε διάνα.
Καλό Μήνα
Χαιρετώ
Γαβριήλ
Να λοιπόν που η παλιά φωτογραφία μιάς τσιγγάνας που "χαμογελάει κρυφά από τον άνδρα της, και οι ..αλκυονίδες μέρες του
Οκτώβρη ξερίζωσαν μικρούς ενδοιασμούς γι ανάρτηση"
Αυτή κι αν δεν είναι επανάσταση !!!!...
Κυρία Γιώτα [μετά από τέτοιες επαναστάσεις των ενδοιασμών αισθάνομαι να σας πω κυρία .Ανεβήκατε θαρρετά στο ύψος σας .Και πρέπει να παραδεχτούμε πως στην ωραία ποίηση ο αναγνώστης δεν ανεβαίνει μόνο με θαυμασμό αλλά με νόηση και βαθειά εκτίμηση στην ποίηση και στον δημιουργό της ] είναι ένα από τα ωραιότερα ποιήματά σας "δεμένο" τρυφερά με μιά εισαγωγή από μιά όμορφη ανασυρμένη αφορμή και έναν επίλογο που βγάζει γιά άλλη μιά φορά νικήτρια την ψυχή μέσα από το κελάιδισμα του γεννημένου ,του τυφλού και της επώασης.
Σας συγχαίρω
Στράτο μας,
... με παρέσυρες στους ρυθμούς και στην ιστορία του "Ταγκό" που έγραψες στο άρθρο σου στο "Εμπρός", στροβιλίζοντας και δικές μου μνήμες με τον Δημήτρη, στους χορούς των διαφόρων συλλόγων και στον ξεχωριστό ετήσιο, της Ελληνικής Ομοσπονδίας μαζί με τους Εύζωνες...(μετά από κάθε Παρέλαση στην 5η Λεωφόρο ακολουθούσε τρικούβερτο γλέντι στο "Κρύσταλ Πάλας" της Αστόρια...)
και δεν είδα ότι είχα τόσες όμορφες "καλημέρες" ...
Ελεύθερη Τσιγγάνα η καρδιά και η Ψυχή... πηγαινο-έρχονται... κι όταν συναντούνται! εκεί το παθιασμένο ταγκό, εκεί να ...φιδοσέρνεται η ανάμνηση... εκεί
να λικνίζεται η έμπνευση στα σελασφόρα της κύματα...
Φίλησε μας τις όμορφες, και χόρεψε ένα ταγκό, έστω ...σπιτικό με την Αλεξάνδρα μας... κι ένα στροβίλισμα με την κουκλίτσα σας, την τελευταία...
( Αυτά, τα τελευταία, είναι σύσταση του Δημήτρη, που η ψυχή του έχει κυριολεκτικά δραπετεύσει τουλάχιστον τρεις φορές και την επαναφέραμε...στην προσγειωμένη βάση της...)
Σας φιλώ,
Υιώτα
Αστορια-νή, ΝΥ
...Είναι όμορφο να συναντούνται οι καρδιές, Μαρία μου, ιδίως από ...όμορφες γυναίκες!
θα διαπιστώσουν φίλοι μας, ότι σε "επισκέπτομαι" με αγάπη και μ'ένα ... λουλούδι στη καρδιά.
Ευχαριστώ θερμά,
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ
...μάτια πανέμορφα
της καρδιάς,
μάτια του νου...
με τους γλάρους σου να πετούν
"ΦΥΡΔΗΝ_ΜΙΓΔΗΝ"
και να μη προφταίνεις να τους ...μετράς,
κι από "δω"
ζεστή ...αγκαλιά και φιλί,
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ
...Ουνγκάρες... προφανώς από την Ουγγαρία, με το βιολί που δεν σταματάει... άλλως θα χάσει τη φωνή του...,
Γαβρίλη μου.
...αν σου πω δύο περιστατικά με τις "προφητείες τους" -πίστεψέ με τα μοναδικά στη ζωή μου, διότι ακόμη πιστεύω ότι την τύχη μας την προχωρούμε μόνοι μας...-
την μέρα που πήρα τ' αποτελέσματα του Πτυχίου... ένα γυφτάκι
"... καλέ κυρία, μ' ένα πεντάρι (δραχμές) να σας πω, εδώ κι η φωτογραφία του Αγίου Δημητρίου... (!) την μοίρα σας και την αξία της ...στο δρόμο σας ο Αη-Δημήτρης... του χρόνου σας πέφτει σιδερένιο πουλί... θα σας πάει στον άλλο κόσμο..."
Εκείνο το "στον άλλο κόσμο" (!!!) με... φόβισε κάπως... του έδωσα το πεντάδραχμο, αδυνατούλι ήταν, άντε να φάει, κάτι...
Με διαφορά επτά μηνών,
8 του Φλεφάρη, ώρα οκτώ, στον Αγιο Παντελεήμονα Αχαρνών, στην Αθήνα... Ο Δημήτρης έκανε γυναίκα του την μέλλουσα "αστοριανή" του...άλλου κόσμου...
(τη δεύτερη, άλλη περίπτωση, πιο κάτω ...)
ευχαριστώ για τις σκέψεις σου,
Υιώτα
αστοριανή
Σπύρο μου, βαθυστόχαστε,
...εκεί, στην παλαιότερη πόλη της Ελλάδας, ειδικά της αρχαίας Αιγιαλείας..., τη Συκυώνα...
4 μήνες στον τσιγγάνικο βοριά της Κορινθιακής ρέμβης... πόσες φορές "δραπέτευσε" ο νους και η καρδιά σου;
Υπολογίζω να βρήκες χρόνο για το αναμενόμενο βιβλίο σου...
-αλήθεια, τελειώνεις;-
Σ' επισκέφτηκα αρκετές φορές, σου μίλησα με τη φωνή του βοριά και του φλοίσβου... κι είπα στη Σοφία σου να φτιάχνει τον μαγικό... καφέ της, να σ' εμπνέει με το βγάλσιμο του ήλιου...
Εύχομαι να είστε καλά,
χαιρεσμούς, Φίλε,
ευχαριστώ,
Υιώτα
αστοριανή
Κι όμως,αναρωτιέμαι Γιώτα ,γιατί ένας ποιητής[τρια] που πιάνει με μιά απλωσιά στη χούφτα του[της]την ουσία των πραγμάτων θα πρέπει να... σκύβει[να δικαιολογήτε] από, και γιά την υπερίπτασή του
αναφέροντας ,κάθε φορά,το.... ιδιοχτησιακό δικό του που μπορεί να είναι άξιο σε άλλα παρακλάδια αλλά όχι στο τέντωμα του τόξου ?
Που ξέρεις, μπορεί η επαναλαμβανόμενη κίνηση της υποχρέωσης να περνάει την πειθώ της γιά το πιό κάτω σκαλοπάτι.
Εχει μείνει και μένα,πολλές φορές, μετέωρο το βήμα μου.
Σε άκουγα,εκεί στην Αρχαία Αιγιαλεία ,όταν μου "μίλαγες με τη φωνή του βοριά και του φλοίσβου"
Γιώτα...
δυσκολεύομαι να κάνω λόγο το πόσο πολύ μου άρεσε και πόσο απόλαυσα διαβάζοντας ξανά και ξανά το ΠΟΙΗΜΑ σου.
Θησαυρός εικόνων, αισθημάτων και νοημάτων σε αισθητικό αποτέλεσμα.
"Την ψυχή μου κοιτάξτε που ξεχνά να γεράσει..."αυτή είναι η δραματικότητα της ζωής που συγκινεί.Δεν έχω λόγια.
Σου χαρίζω τους στίχους
"Τρελέ τσιγγάνε, για πού τραβάς
μέσα στη νύχτα μόνος πού πας
ο χωρισμός σου είναι καημός
μες στην καρδιά μου παντοτινός
Τι φεύγεις μόνος και βιαστικός
σα να 'σουν ξένος περαστικός
σκλάβα σου μ΄ έχεις παντοτινά
πάρε κι εμένα στα μακρινά
Τρελέ τσιγγάνε τι με κοιτάς
έρημη μόνη με παρατάς
πάμε τσιγγάνε, πριν την αυγή
θα 'ρθω μαζί σου και όπου βγει"
που έγραψε η Ιωάννα Γεωργακοπούλου και πρωτοεκτέλεσε η ίδια με το Στελλάκη Περπινιάδη.
Είναι από τα αγαπημένα μου.
Μαριάνθη μου, αγαπημένη,
αν δεν ήταν αυτή η τσιγγάνα καρδιά,
πώς θα συνατιόμαστε στη Θεσσαλονίκη?
Όμορφο τραγούδι του "Τρελού τσιγγάνου"...
με το Βίστα... δεν έχω ακόμη σπίκερζ και χάνω πολλά...
σήμερα ήρθαν, ελπίζω σύντομα!
Υιώτα
αστοριανή,ΝΥ
Σπύρο μου,
με ρώτησαν φίλοι για το ..."ιδιοκτησιακό μου" (!)
Τους είπα ότι ο Σπύρος είναι σαν την Πυθεία... μεθάει από τους καπνούς της έμπνευσης, ζαλίζεται από τις φωνές των εσωτερικών κραδασμών, λούζεται στο νερό της λίμνης του για να ξε-λαμπικάρει το νου του και
βάζει κάτω τα γραμμένα...
Τώρα, όσο για το "ιδιοκτησιακό" μου...
είναι απλό...
υπάρχουν κι άλλες... Υιώτες και υπήρξαν φορές όπου σχόλιό μου καταχωρήθηκε σε...άλλη συνονόματη (!) και αφού τα ...παθήματα=μαθήματα,
το βάζω κάτω από το όνομα για να...ξεχωρίζουν οι ...προελεύσεις...
ΥΓ:
Βλέπεις, φίλε μου, τόσο η απλωσιά του κόσμου όσο και το επόμενο σκαλοπάτι... δεν είναι παρά μια αστραπή...
Άλλοι την βλέπουν και φωτίζονται, κι άλλοι φοβούνται μήπως τσουρουφλιστούν...
Γεια σου και πάλι,
Υιώτα
(...Αχαιή -του Ίωνα και της Ελίκης,ως και της ... πάλε όμορφης Αστόριας,)
μα πάντα Φίλη
όμορφη διάθεση, όμορφο ποίημα!!!
Τσιγγάνα καρδιά...
την αγάπη μου και τα φιλιά μου Γιώτα μου!
έτσι... «Αίμα η πέννα να στάζει στο τρεμάμενο χέρι,
ασταμάτητος τζίτζικας σε καυτό καλοκαίρι...»
Τι τσιγγάνα... τι σταχτοπούτα, Γιώτα μου!
Άσε και είμαι πολύ συναισθηματικά φορτισμένη απόψε!
Μην αρχίσω και κλαίω εδώ στην καφετέρια!
Θα περάσουν για τρελή... κι ακόμα αντέχω!
Τα λέμε, όταν γυρίσω.
Με τον Ξανθίδη δεν κατάλαβα τι μου λες στο δικό μου. Για εξήγα.
Φιλάκια!
Μια καλησπέρα κι από μάνα στης τσιγγάνας την παρέα.
ΒΦ
"Τι μου ’κανες τσιγγάνα μου και κάνω σαν τρελός;
Να είσαι τάχατες μία απλή τσιγγάνα;
Να είσαι τάχατες νεράιδα ζωντανή, του έρωτα χτικιό;
Ένα λουλούδι που σκορπά τη μέθη της ζωής και με λαβώνουν
διαρκώς τα τόξα της ψυχής;
Πώς άλλως θε να νιώσω εγώ,
τα μάτια που με κοίταξαν, μ’ ανάψανε φωτιά,
με μάγεψαν και χάνομαι σαν άστρο στη νυχτιά..."
(απόσμασμα)
Γιώτα μου όμορφο το ποίημά σου.
"Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ Η ΤΣΙΓΓΑΝΑ" ....
Πόσο μ΄αρέσει αυτή η φράση...
Δεν ξέρω γιατί...
Να είσαι καλά.
Αγαπητή μου Υιώτα.
Μιά τσιγγάνα καρδιά είναι το μεγαλύτερο προσόν που μπορεί να έχει ένας ποιητής. Κι΄εσύ, με την υπέροχη ποίησήσ ου, μας το έχεις αποδείξει. Τσιγγάνα καρδιά. Το πιό όμορφο γιά ένα ποιήμα.
Νάσαι καλά
Ντένης
...Τζίνα μου,
μόλις απόψε κατάφερα να σου στείλω την αγάπη μου...
Αν και τα λέμε από το αερο...ταχυδρομείο..., σου χρεωστώ κι άλλη μία απάντηση, με μερικές λεπτομέρειες...
12.25 μετά τα μεσάνυχτα!!! σε καληνυχτίζω μα και σε ...καλημερίζω, με αγάπη...
Υιώτα
ΝΥ
Κατερίνα μου, κυκλαμινό μου...
κι εδώ να δεις! Χρόνος "μηδέν" κι άστα!
Στο "Εδώ Αθήνα" του Παντελή, είχε αναφερθεί για τηλεφωνικες προσφορές και μετέπειτα μεγάλες χρεώσεις... ήθελα να σου πω να το διαβάσεις...
Σ' ευχαριστώ για την αγάπη σου,
έστω κι αργοπορημένα : Χρόνια Πολλά στον Δημήτρη σου για τα γενέθλιά του,
χαιρετισμούς πολλούς
Υιώτα
...Φίλε μου (ΒΦ), ευχαριστώ!
...και νάμουν εγώ η... τσιγγάνα του ποιήματός σου!!!!!!!!!
Δημήτρηηηηηηηηηη νερό, να σβήσουμε τη φωτιά...
Βιαστικά, γι' απόψε,
θα τα πούμε,
Υιώτα
Εύα μου, κομψή μου φίλη,
ευχαριστώ πολύ.
Αυτή μας η εβδομάδα ήταν
...πάρα φορτωμένη με την απότομη αλλαγή καιρού, ιδίως για τα τρυφερά φυτά που μου χάλασε: μπιγόνιες, κακτάκια......
και για να ετοιμάσω τα υπόλοιπα: πορτοκαλίτσες, λεμονιές, ελιά, γιασεμί, αρμπαρόρυζες, πικροδάφνες, αμαρυλλίδες... κ.α.
για να τα φέρουμε μέσα στο σπίτι,
(6 μεγάλα παράθυρα με ήλιο...)...
Αυτά,
τα λέω αναλυτικά για να δουν κι άλλοι φίλες/φίλοι
που γνωρίζουν την τρέλα μου με τα λουλούδια (ίσως ... αντικαθιστώ την πατρίδα μ' αυτά...)
και να καταλάβουν ότι ο χρόνος μου ήταν πιεσμένος και κουραστικός...
-άσε τα καναρινάκια μου (...οι κοτούλες σου!!!! που μου λέει ο Δημήτρης...)
Θα τα λέμε, καλή μου,
Υιώτα
ΝΥ
Ντένη μου,
ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Αν διαβάσεις πιο πάνω
τις...δικαιολογίες μου
(εσύ γνωρίζεις και τις Συλλογικές "υποχρεώσεις μας"...)
ελπίζω να με καταλαβαίνεις.
Ο Δημήτρης σου στέλνει χαιρετίσματα,
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα
Αστοριανή μου καλή σου ημέρα....
Έχουμε πιστεύω ίδια "πάθη και αγάπες"...
Να είσαι καλά και χαίρομαι που σε γνωρίζω.
Πολύ ωραίο ποίημα Γιώτα μου. Το χάρηκα και στη μουσικότητά του και στην αρχιτεκτονική του αρτιότητα και στο περιέχόμενό του. Να ζήσουν οι τσιγγάνες καρδιές λοιπόν, που δεν είναι άλλες παρά αυτές των ποιητών, είτε δημιουργούν ποιητικά είτε ζουν ποιητικά...
Φαίδων μου, δεν έβαλες και για τις... καρδιές που ζουν ποιοτικά!!!!!!!
Θυμάμαι,
κάποτε,
μου είχες γράψει την πρωτάκουστη για μένα έκφραση "πορσελάνινη ποίηση... κ.λ.π."
(λες, από τότε να σε ...συμπάθησα????)
Ευχαριστώ, Φαίδωνά μου,
να είσαι πάντα καλά,
Υιώτα,
ΝΥ
Δημοσίευση σχολίου