"...Μπάϊ-μπάϊ, Πέννυ!!!"

Εκείνη χαμογελούσε, κι εγώ έβλεπα μόνο τα μυτερά δόντια της!
Την πρωτοσυνάντησα στο σπίτι της πρωτοκόρηςμας! Ήταν ένα κουβαράκι μόλις δυο μηνών, με κάτι μάτια φλογάτα και δόντια κοφτερά! 'Οποιον και να έβλεπε, ένα χαριτωμένο "γαβ-γαβ" που μας έκανε να ξεσπάμε σε χαρούμενα γέλια και αυθόρμητα σχόλια! Ένα ανήσυχο ζωάκι, που γύριζε όλο το ισόγειο, σκουντουφλούσε στα πόδια μας... κι όλοι τρέμαμε μήπως την πατήσουμε!
Η μασκώτ του σπιτιού, που δεν άντεχε να μείνει ούτε στιγμή μοναχή της...
σιγά σιγά, έμαθε ν' ανεβαίνει στους καναπέδες, να γλύφει τα παπούτσια μας στην είσοδο, να διαμαρτύρεται όταν δεν της δίναμε από το φαγητό μας...
ώσπου μιμούμενη τον Τουλούζ, άρχιζε ν' ανεβαίνει στις καρέκλες, μετά στο τραπέζι, να προσπαθεί να ξεσκεπάσει τα φαγητά ή τα ταψιά... ν' αρπάζει τις κοτο-μπουκιές
ή τις μπριτζόλες χωρίς να προφταίνεις να την ...κυνηγήσεις... να την μαλλώνεις, και κοιτώντας σε επίμονα να σε αγνοεί...
μέχρι που έμαθε ν' ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες για τις κρεβατοκάμαρες...
_... μου έκοψε το αίμα , είπε η κόρη μας, όταν αιστάνθηκα κάποιος να μου γλύφει το πρόσωπο!!!!!!!!
Τί να πρωτοθυμηθώ; πήραν βιβλία, για να μην έχει "κακούς τρόπους" η Πέννυ, ακολούθησαν αυστηρό ωράριο για τις "καθώς πρέπει" συνήθειές της... της πήραν παιγνιδάκια για να...γυμνάζεται, φορεματάκια για να την πηγαίνουν βόλτα, ειδική αμφίεση για τα Χριστούγεννα, άλλη για το Πάσχα...
Κακομαθημένη από γεννησιμιού της η Πέννυ!
Προσωπικά, δεν είμαι κακή με τα ζωάκια! Γενικά, είμαι ζωόφιλη (...ο Δημήτρης με πειράζει ότι τόσα χρόνια μαζί του και δεν έμαθα "...ζωο-πολιτική!!!)
μα δεν θέλω να με γλύφει μια σκυλίτσα που δεν γνώρισα από πού είναι η ...σκούφια της... ( -μαμά, από την Δυτική Βερτζίνια, την πήραμε, όλα τα εμβόλια, όλα τα ...πιστοποιητικά της είναι εδώ! -... είσαι κακιά, μου είπε η μικρή εγγονή, που δεν "αγαπάς" τα ζώα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
Ο Τουλούζ, ήρεμος, σαν ν' απαξιούσε την παρουσία της, αμέριμνος, πήδαγε στο
εσωτερικό πρεβάζι... μέχρι που έμαθε κι αυτή...
καθόντουσαν και τα δυο, περιμένοντας την Τζόϋ με τα παιδιά, για το καθημερινό τους... κι αν αργούσαν, η Πέννυ τρέλαινε την γειτονιά, διαμαρτυρόμενη, μέχρι που να σ' ...εκθέτει!!!!!!!
Ένα ΔΕΝ έμαθε ή ΔΕΝ ήθελε να μάθει η ατίθαση Πέννυ: να πηγαίνει, σαν καλή κυρία, να κάνει το "νούμερο δύο της" -κατά την μικρή 'Αντζυ... (τα ούρα, ήταν το νούμερο ένα...) -Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου... εκεί! ΟΠΟΥ αυτή ήθελε!
(και μετά, μου λέτε ότι είμαι κακιά! ότι δεν αγαπώ τα ζώα... βρε ούστ! τα παιδιά μου, τα καθάριζα, τις εγγονές μου; το ίδιο... αλλά και τις αταξίες της κυρίας, πάει πολύ!!!!!
-... είναι πολύ ατακσού...(!!!) έλεγε η Έμπυ -αντί για άτακτη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
Πρώτα-πρώτα, δεν ήσουν ποτέ σίγουρη ΠΟΥ κρυβόταν για να κάνει το Νούμερο-δύο της!!! ΟΛΟ το σπίτι ήταν δικό της!
Δύο χρόνια βασανιστικά! Το σιδερένιο κλουβί της, ήταν το ...κουκλοσπιτό της! 'Επαιρνε ακόμη και τα παιγνίδια του Τουλούζ και τα πήγαινε στο σπίτι της ! έτρωγε το φαγητό του! Πηδούσε απότομα επάνω σου και σούκοβε την ψυχή!
Βρε τί χάδια, τι κομμάντς(διαταγές), τί ακριβοπληρωμένες οδηγίες...
Η Πέννυ, μοναδική! Τί να πρωτο-θυμηθώ, πόσα να γράψω! άσε που κάποια φορά μας ξέφυγε... βολίδα! Δυο ώρες την ψάχναμε, βράδυασε κι η Πέννυ πουθενά!!!

Μέχρι που χθες, μια αγροτο-κυρία από το Τέξας, έγινε η νέα "μαμά" της Πέννυ!
Τρισχαριτωμένη αυτή μαζί της, την γοήτευσε, την αγάπησε, υπέγραψαν τα "συμβόλαια", μάζεψαν όλα της τα προικιά...
και "μπάϊ-μπάϊ, Πέννυ"!!!!!!!!!!!
Σήμερα που συναντηθήκαμε, τα μάτια βούρκωσαν!
Η Πέννυ ήξερε ότι δεν άντεχα τα... τερτίπια της, πολλές φορές με κοιτούσε με απορία και μετά απομακρυνόταν...
Μα, όταν τα παιδιά έφευγαν για μικροδιακοπές στην "Γουέστ Βερτζίνια, σε μια οικογενειακή φίλη... εγώ την πρόσεχα, μαζί με τον Τουλούζ! (ήξερε βέβαια, ότι εγώ της είχα βάλει "ψηλές πόρτες" για να μην αναβαίνει τις σκάλες, είχε μόνο ένα δωμάτιο στην κυριαρχία της... κάπως με φοβόταν και δεν έκανε πολλές ζημιές... ερχόταν γύρω μου, αλλά προσεχτικά... με τον Δημήτρη, έπαιζαν όμορφα, μα βλέπεις σε μένα άφηνε την λάτρα τους, κι αυτός!

Τώρα; Αύριο, και μετά... το σπίτι θα είναι άδειο! Ο Τουλούζ, θα την αναζητάει... το ίδιο κι εμείς! Η "αταξιάρα μας" σίγουρα θα μας λείψει, οι αναμνήσεις θα είναι για τις βαριεστημένες ώρες!
κι ο Τουλούζ, πιστεύω θα βαριέται την ήρεμη ζωή του, δίχως την Πέννυ, την αταξιάρα!!!
Καλή νύχτα, Φίλες και Φίλοι μου,
θα σας μιλήσω αύριο...
Πάντα με την αγάπη μου,
σας φιλώ,
Υιώτα