Η Θάλεια και ο ΤΡΟ Γ Α ΔΟΥΡΟΣ ...!!! Κωμωδία, συνέχεια δεύτερη.

( ...τότε, λίγο "Μαρίνα...")
(Συνέχεια δεύτερη)
Μαρίνα: - Περίμενε! Περίμενε! Εδώ παίρνει νερό το κρασί.
Θάλεια: - …κοντολογίς, εσύ που έχεις τα μέσα, δεν τους τα λες! Τουλάχιστον να μας λένε κάτι που να το θυμόμαστε όταν φεύγουμε… να παίρνουμε κάτι μαζί μας, βρε παιδί μου!!! Όχι, δηλαδή, βρήκαν κι αυτοί το λαό διψασμένο και τον ποτίζουν σαπουνόνερο!!
Μαρίνα: - βρε συ, Θάλεια!!!
Θάλεια: - …μα ξέρεις, καλέ Δασκάλα μου, από πού έρχομαι να τους ακούσω; Ξέρεις με τι λαχτάρα περιμένω να μάθω κι εγώ κάτι που θα με ανεβάσει λίγο πιο ψηλά από το έδαφος! Να με συγκινήσουν, βρε Δασκάλα μου! Να τρέξουν αλατόνερο τα μάτια μου… να στύψουν λίγο την πίκρα της καρδιάς μου…
Μαρίνα: - …λεμονόκουπα είσαι παιδί μου! Κοίτα, μάλλον άκουσέ με: Κάθε πουλί τραγουδάει με τη δική του τη φωνή… αν τραγουδούσαν όλοι το ίδιο, θα ήταν μία ανιαρή επανάληψη.
Θάλεια: -Κοίτα! Δεν ήρθα εδώ να μαλώσουμε. Ήρθα να μάθω μαζί σου… μήπως και συγκινήσω εκείνον τον απλησίαστο άνδρα… που όταν απαγγέλει τους στίχους του συνοδεία με την κιθαρούλα του… άχχχ! Τρέμουλο η ψυχούλα μου! Με κάνει και ξεχνιέμαι, ονειρεύομαι… ηρεμώ…
Μαρίνα: - Ναι। Η Ποίηση έχει αυτό το καλό. Είναι θεραπευτική. Όταν ακούς τους ειδήμονες να σε παρασέρνουν… σε βουνοπλαγιές, σε θάλασσες, να δονούν κατάβαθα τις χορδές της ψυχής σου με τη μουσική των καλοδιαλεγμένων λέξεων, …με την μελωδικότητα των ήχων… Ω! αυτοί οι τροβαδούροι του πνεύματος, οι βιολονίστες της καρδιάς…
Θάλεια: - Πας κι εσύ!!!! Εγώ, όμως,
(κοκέτικα) έχω διαλέξει τον δικό μου Τρο γ α δούρο, κι Αυτόν θέλω να γοητέψω! Κοίτα! Θα σε πληρώσω όσο-όσο… στο είπα από την αρχή ότι είμαι κόρη μπακάλη… θα σου φέρω ελιές ξιδάτες, κασεράκι, κάτασπρη φέτα, χταποδάκι, ταραμοσαλάτα –από τα στρουμπουλά χεράκια μου φτιαγμένη… δασκαλίτσα μου, ό,τι λαχταράει η καρδούλα σου!!!!!!!!!
Μαρίνα: - όχι, καλέ! …αν και θα με βοηθούσαν πολύ… οι… ώρες και η αμοιβή είναι εκεί πέρα, στην ανακοίνωση… Μα εδώ, πρέπει ν΄ ασχοληθούμε με το πνεύμα, με τα συστήματα, με τα …ρεύματα που υπάγεται η Ποίηση, μάλιστα με το ΠΙ κεφαλαίο!
Θάλεια: - με τα ρεύματα!!! Βρε μάνα μου, έχω βρογχικά… άκουσέ μου το στήθος πώς βράζει… να, να έρθω πιο κοντά σου…
Μαρίνα: - …Όχι, Θάλεια! Δεν… πιστεύω να έχεις κάτι που κολλάει… δηλαδή… περιμένω κι άλλους μαθητές…
Θάλεια: - Ω, νο! Δεν θα σου το έκανα ποτέ αυτό, δασκαλίτσα μου! Με φαντάζεσαι να …κρυώσω τον Τραγαδούρο μου και να γεμίσει το φαρδύ του στέρνο ροχάλες και… τριγμούς!!!
Μαρίνα: - Για τ΄ όνομα του Θεού! Θάλεια, μα … σε πιστεύω.
Άφησε να τα πάρουμε από την αρχή: δηλαδή, πρόσεχέ με, κι αν θες κράτα και σημειώσεις. Θα πάρουμε τα γράμματα τα γράμματα της αλφαβήτας από την αρχή και θα δημιουργήσουμε μια ακροστιχίδα.. Βρίσκουμε λέξεις που αρχίζουν από το άαα, δηλαδή το άλφα: Α-ρμυρή γεύση της θάλασσας… Α-γέρας του βουνού…
Θάλεια: - α! … θαλασσινούς, … βουνίσιους… εγώ τους αποφεύγω τους αγέρηδες!
Το …στομάχι μου, βλέπεις, κρατάει πολύ αέρα, και …μετά έχω πρόβλημα!...
Μαρίνα: (υπομονετική) … τότε να πάρουμε το Βήτα: Βββ-ωμός।
Θάλεια: - ωμός… τι εννοείς; ωμός, δηλαδή όχι βρασμένος… βββ.. το βρήκα! Βοή!
Μαρίνα: - μπράβο! Β-ασιλικός, β-ιαστικός, β-αθύς…
Θάλεια: (στα γρήγορα)… Δασκάλα! Πήδηξε το Γ-άμμα! Και μ΄αυτό, σου λέω έχω προβλήματα… Προτιμώ το Δ-έλτα! Άκουσέ με: (με στόμφο)
Δ-έντρα ψηλά, δ-ασό δ-εντρα, στη σκιά σας ξεπεζεύω…
Μα πίσω απ΄ τα … χαμόδεντρα, … χαρά μου ν΄ αφοδεύω!!!!!!!!! Τι λες;;;;;
Μαρίνα: -Ω! Θάλεια! ( δεν κρατάει τα γέλια της) Είσαι… δ-αίμονας σωστός…
Θάλεια: - …δεν σου το είπα!; με το… Γ-άμμα έχω δυσκολίες…
Μαρίνα: - …κοίτα, Θάλεια. Στην Ποίηση πρέπει να χρησιμοποιείς θέματα και λεξιλόγιο με τέτοιον τρόπο, που να γίνονται συνδετικός κρίκος με τον αναγνώστη ή τον ακροατή.
Θάλεια: - Μα… αυτό νόμισα πως έκανα πιο πάνω… Τότε, ας αφήσουμε τα… γράμματα εκεί που είναι, γιατί… πώς να σου το πω… αγχώνομαι… Η φαντασία μου τρέχει… τρέχει.. και σκοντάφτει…! Έτσι, δεν φτάνει ποτέ εκεί που θάθελα.
Μαρίνα: - μα, Θάλειά μου, γι΄ αυτό είσαι εδώ. Να μάθεις να ξεχωρίζεις τις εμπνεύσεις σου και να τις καταχωρείς. Δηλαδή: αν γράφεις για τους αχθομάχους, τους ανθρώπους που εργάζονται στους αγρούς, … τότε γράφεις Αγροτική ποίηση. Όταν γράφεις για τα κατορθώματα των πολεμιστών και των ηρώων μας, γράφεις Επική.
Θάλεια: - …όταν γράφω για τους πόνους της καρδιάς… τότε γράφω Λυρική Ποίηση! Το είπα καλά;
Μαρίνα: - Είδες; έχεις κατανοήσει τα είδη. Αν γράφεις –ας πούμε- για τα προβλήματα της κοινωνίας…
Θάλεια: (βιαστικά…) ούου! Έχω χρόνια να κοινωνήσω, Δασκάλα μου! Από τότε που… βγήκα έξω μ΄ ένα …σπανιολάκο…
Μαρίνα: (διακόπτει) – όχι, όχι, απλώς γράφεις κοινωνική ποίηση… αρκεί, βέβαια, να μην ακολουθείς καμιά πολιτική νοοτροπία… γιατί οι… ηγέτες των κομμάτων και της κοινωνίας θα σου κολλήσουν …τσιρότο κι άντε να το ξεκολλήσεις…
Θάλεια: - ωχ! Εδώ την έχω πατήσει! …θυμάσαι, τότε που οι Ρώσοι στείλανε την πιθηκίνα την Λάϊκα στο Διάστημα; Ε! εγώ συγκινήθηκα τόσο πολύ, που έγραψα το… δίστιχό μου –το δυστυχισμένο- και το έστειλα στην εφημερίδα… λες να μου έχουν κολλήσει το …τσιρότο από τότε και να μη το ξέρω;
Μαρίνα; - ου! Τόσος καιρός από τότε…
Θάλεια: - … λες να μ΄έχουν βαφτίσει …κοκκινοσκουφίτσα; Ω! πω-πω! Θα τρίζουν τα κόκαλα του πατερούλη μου… Ωχ!
Και θα έχουν πικράνει τα μέλια στα ράφια…
Θα φυτρώσουν τα φασόλια στα σακιά τους…
Θα στύψουν τα τυριά τα … ζουμιά τους!
Μαρίνα: - μα ΤΙ λες! Μετά από τόσα χρόνια… δεν κρατάει τίποτε φαγώσιμο!!! Το πολύ-πολύ… μπορεί να έχουν χρησιμοποιήσει … ηχητική παρήχηση και… από το Λάϊκα… να σ΄ έχουν κρυφοβαφτίσει …λαϊκιά! Ουφ! Τι να πω κι εγώ!
Θάλεια: - …ά! Αυτό, …μου αρέσει! Δεν έχουμε… λαϊκή αγορά; … λαϊκό πανηγύρι… Λαϊκή Τέχνη… Λαϊκό μέτωπο… Α! …λαϊκή μύτη…
Μαρίνα: - έ, όχι δα! Δεν υπάρχει λαϊκή μύτη!...
Θάλεια: - … υπάρχει και παρα-υπάρχει. Όποιος ανακατεύεται με τα λαϊκά και χώνει τη μύτη του παντού, πώς θα την ονομάσουμε αυτή τη μύτη;;!!! Για πες μου!
Μαρίνα: - χιούμορ που το έχεις παιδί μου! Μα… δεν απέχεις και πολύ… Όσοι τροβαδούροι τραγουδούν τα βάσανα του κοσμάκη… λαϊκοί τραγουδιστές δεν λέγονται; Μερικούς, μάλιστα, όταν πεθάνουν… τους πληρώνει ο… λαός!
Θάλεια: - ναι, και τους βγάζουν σε… λαϊκό προσκύνημα!
Τότε, μπορώ κι εγώ να λέγομαι Λαϊκή Ποιήτρια! Συμφωνείς;
Μαρίνα: - (γελώντας) … μπορούμε να το κάνουμε λίγο πιο πρωτότυπο και να το πούμε… Λαϊκή Βαθυ-αναστεναντζού!
Θάλεια: - (χαρούμενη)-Πώς με νοιώθεις! Πώς με καταλαβαίνεις! Τι! Όλο τις ίδιες και τις ίδιες λέξεις θα κοπανάμε; Ου!!! Μου αρέσεις! Και σκέψου, ακόμη δεν σου διάβασα για τον Τρογαδούρο μου!
Μαρίνα: - Τ ρ ο β α δ ο ύ ρ ο ς, βρε Θάλεια! Τροβαδούρος!
Θάλεια: - Τρογαδούρος το έχω συνηθίσει! Κι ότι συνηθίσει ο λαός, μένει και κολλάει! Άκουσέ με, λοιπόν:
Όταν τον βλέπω στη σκηνή
ποιήματα ν΄ απαγγέλει,
πόσο βαθιά με συγκινεί
του Αλεξάνδρου η φωνή
πούναι γλυκιά σαν μέλι!
Μαρίνα: - … μήπως είναι … μελισσοκόμος, ο Τρο…γαδούρος σου;
Θάλεια: …( σσσουτ! Ντέλι έχει…)
… Δία τον βλέπω, αψηλό, στα σύννεφα η λαλιά του,
γίνεται κύμα στο γιαλό,
γίνομαι αγέρι και φιλώ
τα κατσαρά μαλλιά του. –σου άρεσε;;;;;;;;;;;
Μαρίνα: - …μα αυτός δεν είναι ένας απλός Τρο…γαδούρος. Αυτός είναι Θεϊκή ενσάρκωση, συνδυασμός που θυμίζει Απόλλωνα κιθαρωδό!
Θάλεια: - όχι Απόλλωνα! Μου θυμίζει ποδοσφαιρική ομάδα… κι έφαγαν τρία την περασμένη εβδομάδα… ΔΙΑ, του αρέσει να τον λένε! … και πώς τον κοιτάνε όλες οι γυναίκες!!! Μμμμ! Τις βλέπω και θυμώνω!
Μαρίνα: - …δηλαδή, είσαι διπλά ερωτευμένη: με το Δία τον συννεφοκράτορα… και τον Αλέξανδρο… το εστιάτορα! Πολλαπλή η προσωπικότης!
Θάλεια: - όχι και εστιάτορας! Τουλάχιστον όχι ακόμη… Ένα Ντέλι μικρό έχει… κι όταν μάλιστα έχει τις εμπνεύσεις του και κρύβεται στη γωνία για να γράφει… του στέλνω τον υπάλληλο να τον βοηθάει… μαζί και κάτι πραγματάκια… μα του λέω να μη λέει ότι είναι από το δικό μου μπακάλικο!!!
Μαρίνα: - μα θυσιάζεσαι γι αυτόν κι αυτός δεν το ξέρει ; !!!!!!!!
Θάλεια: - Αμέ! …Γοργόνα θα γίνω για χάρη του!
Κρασί παλαιό στο κελάρι του.
Βουλίτσα στο …. μουσάτο σαγόνι του…
Κληματαριά! Να κρεμαστώ στο …μπαλκόνι του!
Μαρίνα: - Ω! Τι λυρισμός! Τι αισθαντική ποιήτρια που είσαι! Πώς θα μπορέσω να σε πείσω πως έχεις φλέβα … ας πούμε… όχι λαϊκιά; Να! Κοίτα!
Θα σου διαβάσω από τα γραπτά που μου έφερε κιόλας ένας άλλος ποιητής, νωρίτερα. Αν και δεν επιτρέπεται, μα έτσι κι αυτός, έχει τόσο δυνατά αισθήματα όταν γράφει… (παίρνει ένα χαρτί στην τύχη… και διαβάζει:)
… Φέτα καρπούζι έκοψα
τα δόντια στο κορμί σου,
μαύροι οι καρπουζόσποροι,
πιο μαύρη η σιωπή σου…
Θάλεια: -Αχ! Φωτιά στα μελίγγια μου!
Μαρίνα: (συνεχίζει) … φίλησα τριαντάφυλλο,
τ΄ άφησα στο σκαλί σου,
τα φύλλα μαραθήκανε,
σκόρπισαν στην αυλή σου!
Θάλεια; - αχ! Φαγούρα στη σπάλα μου!
Μαρίνα: (απτόητη…)
… στους δρόμους νύχτα σεργιανώ να σ΄ έβρω στο σκοτάδι,
Τσέλιγκας που του στέρησαν φλογέρα και… κοπάδι.
Θάλεια: -Αααχ! Ανατριχίλα, π΄ αρχίζει από δω πάνω… απ΄τις τρίχες του κεφαλιού μου… και προχωρεί… και προχωρεί… μέσα από το μεδούλι μου… μέχρι την άκρη του μεγάλου μου δαχτύλου! Για πες μου, δασκαλίτσα μου: πώς είναι; περίγραψέ μου τον: ή μάλλον να σου λέω εγώ!
…αψηλός , και λιγνός
σαν κολόνα Παρθενώνα! Μάτια αστραποβόλα, …ξερνούν πολυβόλα…
Μύτη αετίσια κι όσφρηση …γατίσια!
Δόντια μαργαριτάρια… που σπάζουνε λιθάρια!
Χείλη μελιστάλαχτα, σαν …μύδια από την θάλαττα!

.......
(Σύντομα ελπίζω, διότι το ...αντιγράφω από το ΠΟΛΥΠΤΥΧΟ!)
Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα