4 Μαρ 2013

ΣΥΝΤΟΜΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ*

                                   Ξερά Φύλλα. Σύνθεση Υιώτας.


                       Σύντομη Συνάντηση
   Ξεψυχώντας ο Ιούλιος είχε τροχίσει τα δόντια του και τα έμπηγε στη σάρκα. Η πλατεία έβραζε. Η μελίγκρα στ' αρρωστημένα πορτοκαλόδεντρα και τις απεριποίητες τριανταφυλλιές είχε φουντώσει. Τα μάτια μου αποτύπωναν τις γύρω εικόνες, τόσο διαφορετικές από εκείνες του τότε.
-Αργεί, σκέφτηκα. Καλύτερα, να ηρεμήσω... 

Το ντύσιμό μου, για την σκόπιμη συνάντηση, ένα λευκό ντεπιές, κι ένα καπέλο σε ξέχρωμο ροδακινί. Βλέπεις, τα δεκαπέντε χρόνια απόστασης ήταν πολλά για μια αγάπη που κόπηκε με το μαχαίρι της εγωιστικής από μέρους μου, αξιοπρέπειας. 
Ερχόταν, με βήματα αργά, κουρασμένα. Ο νους άρχιζε να μη συμμαζεύεται:
-Είναι δυνατόν να μην πήρε το αυτοκίνητο; να περπάτησε, μ' όλη αυτή τη ζέστη; σκέφτηκα. -Ναι. Μπορεί, μου απάντησε μια υπόκωφη φωνή,… για να μη δώσει υποψίες... 
Η λογική δούλευε δίχως να με ρωτάει. Ήμουν προετοιμασμένη ότι η πρώτη εντύπωση θα έπρεπε να είναι πιο συνταρακτική. Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια ήταν αυτά! Τα πάντα αλλάζουν. Σκεπτόμουν πόσο διαφορετική θα έμοιαζα κι εγώ με το λίγο βάρος που είχα πάρει, σίγουρα περισσότερο γυναίκα. 
Κι εκείνος! Καλά, πώς έχει αλλάξει, Θεούλη μου! μονολόγησα, ελπίζοντας ότι δεν θα διάβαζε ούτε τα χείλη μα ούτε και την έκπληξη στο πρόσωπό μου. Πλησίαζε, ξεροψημένος, ξερακιανός, μόνο το γεμάτο κάτω χείλι του διατηρούσε την προκλητικότητά του. 
-Μοντελάκι είσαι, είπε. Πολύ όμορφη!
Λίγο το χαμόγελό του. Μικρή η σιωπή.
-Πρέπει να είσαι ευτυχισμένη, έτσι; συνέχισε, και...

Να είναι η αντίδραση, ο εγωισμός της ανταρσίας μου στην μη υποχώρηση της τότε στιγμής; Μέσα μου ζητούσα απάντηση για την αναμενόμενη συνέχεια, μα εκείνος, έξυπνα, δεν συνέχισε, παρά:
-Και …πού είναι ο άνδρας σου;

Ανάσανα.
-Πήγαν για μπάνιο... Βγήκα ν’ αγοράσω μπαταρία, για τη φωτογραφική μου μηχανή. Τα καταστήματα βέβαια τούτη την ώρα είναι κλειστά, ...δεν ήθελα να πάω στο πάρκο, μόνη μου, και σκέφτηκα να σε ανησυχήσω... Θυμήθηκα ότι εσύ ξέρεις από...μηχανές...
Ήθελα να ξεκαρδιστώ στα γέλια με το υπονοούμενό μου, μα σοβάρεψα!

-Κι εγώ ήθελα κάποτε να σε δω... είπε. Συχνά-πυκνά σε σκεπτόμουν, ιδίως όταν έπιανε το καλοκαίρι. Συγκεκριμένα, τον Δεκαπενταύγουστο με τις Μαρίες…
Πήγε να χαμογελάσει, τίποτα. Εμείς, εδώ, τα ίδια! συνέχισε. Εγώ, έχω αγοράσει κάτι δεντροπερίβολα, έχω γίνει αγρότης πλέον, κανονικός χωριάτης… Βλέπεις, έχουμε υποχρεώσεις, οικογένεια, σχολεία, έξοδα…

-Ε! δεν είμαι η εφορία, είπα δήθεν γελαστά, απλά για να πω κάτι.
                                                                               
 Ανάσανε, κι έφτιαξε λίγο την καπέτα απ' τ' αραιά μαλλιά του. Ακολούθησε το βλέμμα μου. Κάποτε, σε αθώες ώρες, περνούσα τρυφερά εκεί τα δάχτυλα κι έφτιαχνα «στριφτά σαλιγκάρια»… Τι ανόητοι που είμαστε, τότε, σκέφτηκα, και …
-Ναι, το διαπίστωσα, έχεις ξεροψηθεί δουλεύοντας στον ήλιο, έτσι; 
Πας και για ψάρεμα;  είπα, κι ο νους φτεροκοπούσε με ταχύτητα, σαν κυνηγημένο αγριοπούλι. 
(μα... είναι δυνατόν! Καλοκαιριάτικα, να φοράει καρό φθινοπωρινό σακάκι και καφέ πολιέστερ παντελόνι!!! Αυτός!!! Σκέφτηκα με εύλογη απορία, κι ευτυχώς που δεν πήδηξαν τα λόγια έξω από τα χείλη μου. Ίσως να ήθελε να μου δείξει αρχοντιά, ή την γνωστή του βαρετή ωριμότητα… ) 
Περίμενα να χαμογελάσει λίγο με την αξιολόγηση που γελαστά του έκανα, πάλι τίποτα. Κι όμως, αυτό το αινιγματικό του χαμόγελο ήταν κάποτε σε μένα η γοητεία του...  

-Πώς τα περνάτε πέραν του Ατλαντικού; ξαναρώτησε.  
Ξεγλίστρησα. Η διακοπή των εντυπώσεων ήταν ευεργετική. Άνοιξα την τσάντα, έβγαλα το στενόμακρο πορτοφόλι με τις κάρτες και τις φωτογραφίες και με κρυφή υπερηφάνεια του έδειξα τ' αγόρια μου.
-Όμορφόπαιδα! Είπε…
Ακόμη σφιγμένα τα χείλη. 
–Εσύ; του είπα διστακτικά. Τα δικά σου; Πόσα έχεις;

Έβγαλε από την εσωτερική τσέπη του σακακιού του ένα ιδρωμένο πλαστικό φακελάκι και μου έδειξε τις κόρες του! 
–Χμ! Τρία ωραία κορίτσια, είπα και το εννοούσα. Πήγαινες για γιο, ε; 
Δεν απάντησε, γι΄ αυτό συνέχισα: 
-Μοιάζουν και στην γυναίκα σου;
-Μπα! Περισσότερο σε μας, στο σόι μας. Εκείνη, … δεν ξέρεις, μπορεί να της μοιάσουν μεγαλώνοντας…
-Δεν καταλαβαίνω, συμπλήρωσα βιαστικά. Δεν έχεις φωτογραφία της; 

Δίστασε.  - Αφού την ξέρεις, είπε. Πηγαίνατε μαζί στο γυμνάσιο… ήταν το ...προξενιό... Τελικά, την παντρεύτηκα…

Έστριψα τα χείλη, να πονέσουν. Αστραπή η θύμηση.
Δηλαδή, εκείνη πήρε!; Μισή πιθαμή γυναίκα, μα με μπόλικα χτήματα και μεγάλο διαμέρισμα στην πόλη; Όχι ότι ήταν και του πεταμού, η κοπέλα, μα σαν περνούσε στον δρόμο, δεύτερο μάτι δεν γύριζε να την κοιτάξει. Απλή, σπιτική νοικοκυρούλα. Βλαχούλα, την λέγαμε εμείς, που μας άρεσε να δίνουμε παρατσούκλια η μια για την άλλη...
 Ήταν πράγματι -όπως μου είχαν πει- ένας προικοθήρας;
Τίναξα το κεφάλι ψηλά. Ο αέρας γινόταν πνικτικός. Έβαλα τις φωτογραφίες μου στην θέση τους. Θα πρέπει να διάβασε τις σκέψεις μου.

 … -ναι, μικρή παντρεύτηκα… έχει ο καθένας την ζωή του, συμπλήρωσε κάπως βιαστικά… Από την αρχή,  έτσι τα συμφωνήσαμε. Εγώ στα κτήματα κι αυτή στο μαγαζί… είναι πιο φιλική με τον κόσμο… και το σπουδαιότερο, δεν είναι εγωίστρια…
Σκεπτόμουν αν έπρεπε να ζητήσω ανάλυση του τι  ήθελε να πει, ή τι να δικαιολογήσει;
Επικίνδυνη η στροφή, είπα μέσα μου. Άλλωστε δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Απλά, ήθελα να τον δω, πώς ήταν τώρα, αν θα είχε αλλάξει… πώς θα με αντιμετώπιζε… 
Θυμήθηκα την χρυσή σιωπή.
Οι πορτοκαλάδες που είχε παραγγείλει, δεν πρόφτασαν να ζεσταθούν. Ούτε και η συζήτηση. 
Η ζέστη εντός είχε διπλασιαστεί. Το τσουλούφι στο μέτωπό του είχε αρχίσει να στάζει ιδρώτα. Σηκώθηκα.

-Πρέπει να γυρίσω, είπα κάπως βιαστικά. 
Δεν επέμεινε, και τι να έλεγε! 
Δώσαμε τα χέρια που μίλησαν με την δική τους γλώσσα, χαμογέλασε και… στο στόμα, που κάποτε άφηνα τα δειλά φοιτητικά φιλιά μου, δυο δεξιά δόντια έλειπαν! 
Αδέξια ακολούθησε τα μάτια μου.
-Αύριο θα πάω στον οδοντίατρο, είπε με φανερή δικαιολογία.

-Αύριο πάμε στο αεροδρόμιο, είπα πετώντας ήδη ξαλαφρωμένη...

***
ΥΓ·  (Παλαιότερη, σύντομη παρουσίαση με υπότιτλο: Η καπέτα,=κυματιστό μαλλί, μετά από την χωρίστρα)

Καλό Μήνα, Φίλες και Φίλοι μου. 
Πάντα με την αγάπη, 
Υιώτα




27 σχόλια:

pylaros είπε...

Ξερα Φύλλα! μοιάζουν χρυσοκίτρινα.

Όμορφος τίτλος για κάτι που πέρασε,

Πού ωραίο δημοσίευμα, κείμενο, διηγηματάκι τουλάχιστον εμένα μου άρεσε εξαιρετικά.
Στις γραμμές του συναντάς όλες τις ανθρώπινες αρετές, ελπίδες, όνειρα, μα και την ωμή πραγματικότητα.
ΤΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ

αν μπορούσα να βθμολογίσω από το ένα ως το δέκα θα έδινα 10

Είναι από αυτά τα ανοίγματα της καρδιάς, που τόσα ολίγα συναντάμε τελευταίως. Beautiful!!!!!

Regards

Gabriel

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Μαραίνονται τα φύλλα αλλά πάντα παραπέμπουν στο δέντρο.
Κι οι αγάπες...
πάντα αφήνουν στίγμα μέσα μας και στον καιρό.
Ωραία το είπες Υιώτα!
όπως μετά θα τα πάρει όλα ο άνεμος..
φιλιά!

Paraskevi Lamprini M. είπε...

καλό μήνα.. άψογο!!! ναι.. μετά από 15 χρόνια.. κάπως έτσι πρέπει νάναι τα πράγματα... !!!..
μπράβο, Υιώτα μου!

Ανώνυμος είπε...

Giwta mou, to grayimo sou {milaei} -ecei eikona, alhqeia, realismo, omorfia!
To panemorfo cruso fullo stolizei to zwntano sou arqro kai eisai , agaphmenh mou filh, swsth apolaush kai se sugcairw apo kardiaV.

Me aperanth filia, agaph, ki ektimhsh,
qermouV cairetismouV ston Dhmhtrh sou,

STELLA ZAMPOUROU FOLLENTER 6.3.2013

Αστοριανή είπε...

Είναι από αυτά τα ανοίγματα της καρδιάς, που τόσα ολίγα συναντάμε τελευταίως. Beautiful!!!!! Γ.Π.*

Γαβρίλη μου,
εσύ κι αν ξέρεις από... ανοίγματα!
Μας έχεις ταξιδέψει σε αρμυρόγευστες
αναμνήσεις από τότε που ήσουν αμούστακο παιδί στους ωκεανούς...
Ευχαριστώ για το ...δεκάρι,
Με την αγάπη μου,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

***όπως μετά θα τα πάρει όλα ο άνεμος.. Σ.Π.
Στρατή μου,
δεν με νοιάζουν αυτά...
τα γραπτά μας, τελικά τι θα γίνουν!!!
Κι εδώ,
μπορεί να φυσάει ο άνεμος με 50 μίλια, όπως απόψε -αύριο βαρύς χιονιά, πάλι!!!---
μα
τα πάντα λιμνάζουν!
Αισθάνομαι ότι εμείς είμαστε πλέον τα ...ξερά φύλλα.
Πάντα με αγαπημένη σκέψη,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Λαμπρινή μου,... το μυαλό δεν σταματάει. Εύχομαι να μην ήμουν κακιά με τον άλλο χαρακτήρα του διηγήματος...

Α!
πήγα στην ιστοσελίδα: Δημοτικό Σχολείο και μουσική:

dhmotikomousikh.blogspot.com

eida tosa polla omorfa ekei mesa, mexri kai 8aymasies syntages!!!!

*ουπς! και βγηκαν ...τρελά! μα τα αφήνω έτσι!

Σε φιλώ, πάντα με αγάπη,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Στέλλα μου,
ΧΑΡΗΚΑ που μου έγραψες,
κι ας ...τυπώθηκαν θεότρελα!!!
Όποιος δεν τα καταλαβαίνει...
ας με ρωτήσει
κι εγώ θα του εξηγήσω
ότι η καρδιά σου είναι σωστός ανθισμένος ανθόκηπος...
Ευχαριστώ για τον χρόνο σου,
και για την εκτίμησή σου,
τα μέγιστα.
Πάντα με την αγάπη μου,
Φιλάκια στα αγγελούδια σας,
Υιώτα

Εφη Αδαμιδου Πασοπούλου είπε...

Αφιέρωσα λίγο χρόνο για να γνωρίσω την Γιώτα Στρατή.Ενδιαφέρουσα η ζωή της και αξιόλογη η πορεία της!Αισθάνομαι υπερήφανη για τους 'Ελληνες της διασποράς που προβάλλουν με τις ικανότητές τους την τόσο πληγωμένη Ελλάδα!!την Ελλάδα της πονηριάς,της ατιμωρησίας της....
Η αφήγηση της μικρής ιστορίας σου εντυπωσιακή, μεστή..με δυνατά τα αισθήματα εκατέρωθεν!!!Χάρηκα που γνώρισα το blog σου!Υποκλίνομαι !!

Αστοριανή είπε...

Έφη, κορίτσι μου!
Ένα απλό Ευγε, είναι αρκετό.

Όπως και, κοιτάζοντας έξω τούτη την στιγμή, βλέπω την ομορφιά του χιονιού και του άσπρου στην κυριολεξία ουρανού -που ρίχνει ακόμη τις πεταλούδες του- να παίρνει το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μου και να το μεταφέρει ατόφιο στο κατώφλι σου...

Θα βλεπόμαστε, εν τάξει;
Χαρά στα ικανά χέρια σου
και αγάπη στο μικρουλάκι σας...

Πάντα με την αγάπη,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

FELIZ DIA INTERNACIONAL DA MULHER!
º° ✿✿ ♫° ·
to you too,

My Maria!

Thank you, sweetheart,
with love,
Yiota,
astoriani,
from a snowcovered New York!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Γιώτα μου, "..τα δεκαπέντε χρόνια απόστασης ήταν πολλά", λες κι έχω υπόψη μου ότι στ αλήθεια κάποτε ούτε τα τριάντα χρόνια δεν είναι πολλά! ΑΝ υπήρξε κάποτε Διακεκαυμένος ΠΥΡΗΝΑΣ. Ο Χρόνος όσο και να ξεδοντιάσει, ποτέ δεν πλήττει μια άλλη Ωραιότητα, όσο κι αν αραιώσει τα μαλλιά, ποτέ δεν αραιώνει το Κρασί εκτός ΑΝ αυτό από την αρχή του είχε πάρει σπονδή(είχε αρχίσει να ξυνίζει..). Η Οξείδωση αυτή φαίνεται να τρώει τα σίδερα, όμως δεν μπορεί καν ν αρχίσει ΑΝ η Ποιότητα του μετάλλου είναι Λευκόχρυσος. ο Εγωισμός βοηθάει στην Οξείδωση.. Όπου έχει ευτός θέση, εκεί οι λέξεις του μετά εμπεριέχουν την ευγένεια χρονοτριβής και δεν είναι οχήματα της Αγάπης εκείνης που ο χρόνος της προσδίδει μόνο Πολυτιμότητα..(για να φτιάξω και μια λέξη..).Το να βλέπεις το μετά χωρίς το φωτοστέφανο, είναι γιατί και στο πριν χρειαζόσουν το φωτοστέφανο..
Το να μιλάω τόσο και να σκέφτομαι άλλο τόσο πυρακτωμένα και με πάθος μπαίνοντας για τα καλά μέσα στην ιστορία,,,ως να ήταν αληθινή, σημαίνει ότι ...είναι Αληθινή! Με συνεπήρες με την Αλήθεια αυτή! Είδα τις εικόνες! Είδα τη σκηνή! Αν ήταν Διακεκαυμένα όλα αυτά, ακόμη κι αν είχαν διατηρηθεί ως στάχτες σε χρονοντούλαπο τριάντα χρόνια, ακόμη κιαν σε βασάνιζαν .. αρθριτικά, κι αν τον βασάνισε ..οστεοπόρωση και εγκεφαλικό μαζί, θα τρέχατε σ ένα σμίξιμο! Αν αυτό δεν έγινε στο τώρα, θα πει ότι δεν είχε γίνει και στο πριν.. Σε φιλώ ..υπερατλαντικά και ..Καλές Απόκριες σήμερα..

Αστοριανή είπε...

Α! Γλυκεια μου Ψυχή!
Λάτρεψα την εμβάθυνσή σου κι ευχαριστώ για τον χρόνο σου!
...ήταν ένα απόσπασμα από την Νύφη της Πανσελήνου...
και τα δύο τρίτα είναι όπως τα διαιστάνθηκες.
Όσο κι αν βάζουμε τις... απόκρηες να διασκεδάσουν τις στιγμές,
δεν το έχω τολμήσει ολόκληρο.
Οι εδώ καρναβαλισμοί ήταν και είναι απείρως εντονότεροι
σε ψυχολογία εύθραυστη και διορατικότητα ανένδοτη...
Πόσο σμίκρινες την απόσταση...
Πόσο να σ΄ευχαριστήσω!
Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα

Frezia είπε...

Απολαυστικό,νοσταλγικό ανάγνωσμα!
Πολλοί έχουμε κάτι παρόμοιο να
διηγηθούμε,αλλά λίγοι
μπορούμε να το αποδώσουμε
τόσο όμορφα στο χαρτί!
Ευχαριστούμε....

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Αισθάνομαι Τυχερή που σε γνώρισα μέσα σ αυτό το χάος του διαδικτύου. Αποδεικνύεται πως όσοι μιλούν την ίδια γλώσσα, είναι αυτή που τους φέρνει κοντά. Καμιά φορά μπορεί να βρεθεί κάποιος στην κουζίνα σου, που να σε χωρίζουν απ αυτόν έτη φωτός δυσανάγνωστης δυσαρθρίας...

Καλό ξημέρωμα(εδώ περίπου 12.00 μεσάνυχτα. Ηρθα πριν μια ώρα από εκδήλωση επαγγελματική-ενημέρωσης μετά αμέσως από ωράριο απογευματινό που προηγήθηκε..πτώμα!)

Αστοριανή είπε...

Φρέζια,
Ακριβοθώρητο λουλούδι μου!
Ευχαριστώ για την αγάπη σου.
Φιλιά στην όμορφη ανεψιά σου μαζί και σε όλους που αγαπάς.
Πάντα με την αγάπη,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Έλα, Ρεγγίνα μου, πανέμορφη.
ΕΓΩ η τυχερή, που ανοίγεις και για μένα, σαν ρόδο το πρωί!...
κι είχα χρόνια να ακούσω ή να διαβάσω για την
δυσαρθρία!!!
Τι υπέροχοι που είμαστε εμείς οι έλληνες!
Κρίμα που λίγοι από μας το εννοούμε.
Ξεκουράσου, γλυκειά μου, αν και η έμπνευση στα δύσκολα ξεπετιέται...
Με την αγάπη μου,
από μια κλαμμένη ΝΥ,
Υιώτα

Ανώνυμος είπε...

Γιώτα μου,
Υπέροχο διήγημα, το έχεις σε κάποια από τις συλλογές σου; Μου φαίνεται ότι το είχα διαβάσει και μ΄έπιασε η ίδια ανατριχίλα της ακυρωμένης προσμονής.
Φιλί γλυκό,
Ιουστίνη

March 11, 2013 at 7:23 AM

Αστοριανή είπε...

Ιουστίνη μου,
Φίλη ξεχωριστή κι αγαπημένη,
Κάμποσοι γνωστοί και των δυο μας,
με ρώτησαν
γιατί δεν γράφεις στην αστοριανή.
-Γνωρίζω ότι ο χρόνος της είναι ελάχιστος, απάντησα...
κι αυτός είναι ο λόγος που μετέφερα
τις απόψεις σου κι εδω...

Ξέρεις ότι εκτιμώ την επικοινωνία μας
η οποία βέβαια δεν περιορίζεται μόνο στα σχόλια...

Φίλησέ μου τον Τέντυ σου και χαιρετισμούς και στον Αλεξ.

Ευχαριστώ καλή μου και μαζί μου φιλιά από τον Δημήτρη.

Υγ.: Ετοιμαζόμαστε για την Γουάσινγκτων..., το Σάββατο.

!!!

magda είπε...

Πολύ ωραίο απόσπασμα, γεμάτο εικόνες και συναισθήματα, μα πάνω απ' όλα ΑΛΗΘΕΙΕΣ!
Αγαπημένη μου Υιώτα, τι τα θες, τα χρονικά κενά βλάπτουν και απομυθοποιούν :)
Σου στέλνω την αγάπη μου και πολλά φιλάκια!

Dennis Kontarinis είπε...

Ένα αριστούργημα Υιώτα μου το διήγημά σου.
Κλείνει μέσα του όλο το μεγαλείο μιάς ζωής που έχει να πει κάποια όμορφα πράματα.
Υπέροχο στ΄αλήθεια.
Νάσαι πάντα καλά.

Κατερίνα δε 'στάπα; είπε...

Ναι...! Την θυμάμαι την καπέτα!!!
Έμεινε στην ιστορία, όπως όλα όσα εσύ "γράφεις"!
"Καλή επιτυχία", Γιώτα μου!
Στο ταξίδι σου, στο πρόγραμμά σου, στα όνειρά σου!
Περιμένω νέα!
Φιλάκια σε όλους, όλους, όμως!

Αστοριανή είπε...

Μάγδα μου, γλυκιά,

Πολλά ...Μαρτιάτικα φιλιά και ¨αλλα τόσα Νεο-Υορκέζικα ΅Ευχαριστώ΅!!!

Πάντα με την αγάπη,
Καλή εβδομάδα,
Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Ντένη!!!
Ευχαριστώ,
ευχαριστώ,
κι έχω τόσα να σου πω...
Επιστρέψαμε,
μα...ακόμη δεν συνήλθαμε μετά από 18 ώρες, μονορούφι...:

Λονγκ Άϊλαντ, Αστόρια,-Γουάσινγκτων Ντι Σι- κι επιστροφή εις τα ...πάτρια...

Φιλιά,

Υιώτα

Αστοριανή είπε...

Κατερινάκι μου,

ΟΛΑ ΟΠΩΣ μου τα ευχήθηκες!!!
Θεός και...καιρός,
ΟΛΑ καλά!

Ευτυχισμένα,
Υιώτα
και Δημήτρης

Κατερίνα δε 'στάπα; είπε...

Ωραία, Γιώτα μου! Τώρα περιμένω να ξεκουραστείς, να εμφανιστούν και οι φώτο και να μάθω!
Καλή Σαρακοστή σε όλους σας! Φιλάκια!

Αστοριανή είπε...

Κατερινάκι μου!!!
Πώς λαχανιάζεις φουσκώνοντας ένα... μπαλόνι, γίνεσαι η ίδια
και μετά... ξεφουσκώνεις... περιμένοντας να ξαναγίνεις ΕΣΥ...

κάπως έτσι
η αναστάτωση, η εμπειρία, η κούραση
και άλλα,
σε παραπέμπω στην νέα ανάρτηση...
Τα υπόλοιπα, υπομονή, φίλη μου.

Καλή Σαρακοστή σε όλους,
Υιώτα